ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းေတး (၄)

၀န္သုိေရ၀န္းေက်ာင္းတိုက္ၾကီးက တိုင္မ်ားစြာ ပါ၀င္ဖြဲစည္းတည္ေဆာက္ထားသည့္ ေရွးျမန္မာရိုးရာအသားေက်ာင္းၾကီးျဖစ္သည္။ ဆြမ္းစားေက်ာင္း၊ပိဋကတ္တိုက္တို႕႕႔ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း စၾကၤန္လမ္းမ်ားေဖာက္ထားသည္။ ေက်ာင္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ကူးသန္းရန္ ေျမျပင္သို႔ဆင္းရန္မလိုေပ။

နံနက္ေလးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံေပးကာ ေက်ာင္းတိုက္၏ တစ္ေန႔တာ စတင္ေလသည္။
၀န္းသိုၿမိဳ႕ႏွင့္ ၂ မိုင္ခန္႔ေ၀းကြာသည့္ ပုတိမ္ကုန္းရြာမွ အံုးေမာင္းေခါက္သံသည္ အခ်ိန္တိက်မွန္ကန္သလို အသံလည္း ေအာင္သည္ဟု ေက်ာ္ၾကားသည္။ ပုတိမ္ကုန္းအုန္းေမာင္းသံႏွင့္အၿပိဳင္ ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းမ်ား၏ အုန္းေမာင္းသံမ်ားက ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလးကို လႊမ္းသြားသည္။
နံနက္ေလးနာရီထိုးၿပီဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ဆြမ္းခ်က္ရန္အခ်ိန္က်ေခ်ၿပီ။
ယခု ပုတိမ္ကုန္အုန္းေမာင္းသံၾကားရေသးလား မသိေတာ့ပါ။ အခ်ိန္တိက်ေသာ အုန္းေမာင္းပိုင္ရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ့ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာၿပီတဲ့။

အုန္းေမာင္းေခါက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးနွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘုရား၀တ္ျပဳရသည္။
ကိုရင္ေလးမ်ားကေတာ့ ေစာေစာအိပ္ရာထဖြယ္မလိုပါ။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႕႔ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးသည့္အခါမွာေတာ့ ဦးဇင္းမ်ားက ကိုရင္ေလးမ်ာ းကို ေျခကန္ႏႈိးေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရ႕ံ အိပ္ရာမႏိုးလွ်င္ ေရေလာင္းကာ ႏိႈးတတ္၏။
ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ အသံတစ္ခုကို ၾကားေယာင္ေနတာ ရွိေသးသည္။ သူမ်ားဆီမွာ ကပ္ရပ္ေတာင္းစားမယ ္ဆိုရင္ ဆက္အိပ္ၾက။ လူလူသူသူ လုပ္စားကိုင္စားမယ္ဆိုရင္ ထၾကေတာ့ တဲ့။ မၾကားခ်င္ေယာင္ျပဳကာ ေပအိပ္မိလွ်င္ေတာ့ ၾကိမ္လံုး၀င့္သံ တရႊမ္းရႊမ္းၾကားရေတာ့မည္။ ဟေကာင္ ထ ထ တကယ္ေဆာ္ေတာ့မယ္။ ကိုရင္ေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ နိစၥဓု၀ၾကိမ္လံုး၀င့္သံကို ေဖးေဖးမမေရွာင္လႊဲၾကရသည္။

၀ိနည္းဓိုရ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ထံုးစံအရ မနက္ခင္းတြင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈဒဏ္ကို ခံရေလ့ရွိသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ညေနပိုင္းတြင္ ထန္းလ်က္ကိုပင္ သံုးေဆာင္ေလ့မရွိ။ ဆာေလာင္မႈသည္ ေဒါသမီးလွ်ံကို ေမြးေပးတတ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ရေလသည္။ အျမင္မေတာ္လွ်င္ အေဆာ္ခံရေခ်မည္။

ကိုရင္ေလးမ်ားက ေရေႏြးအိုတည္ရသည္။ အရုဏ္ဆြမ္းျပင္ရသည္။ ၀န္းသိုၿမိဳ႕႔ေလး၏ ဓေလ့က နံနက္ေစာေစာအရုဏ္ဆြမ္းကို ဒကာဒကာမမ်ားကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳင့္မ်ား။ဆြမ္းအုပ္မ်ားျဖင့္ လာေရာက္ပို႔ေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ငါးပါးသီလခ်ီးျမင့္ေပးရ၏။

ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာလို သီလေပးေရစက္ခ်ေတြကို ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေရွ႕က ဦးေဆာင္ႏႈတ္တိုက္ခ်ေပးရန္မလို။ ပန္းဒကာက ဦးေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ အလွဴပြဲမ်ားတြင္ ပန္းဒကာအတြက္ပါ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးရ၏။ ပထမ
အရဟတာဒိ န၀ဂုေဏဟိ အစခ်ီကာ လြန္စြာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အသံျဖင့္ ဆြမ္းေတာ္တင္သည္။ ထို႔ေနာက္
ဘုရား၊တရား၊သံဃာ ရတနာုျမတ္သံုးပါးကို အစဥ္အတိုင္း ရွိခိုးသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ယခုရွိသမုတိသံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္ၾကီးအား ရွိခိုးၾကဦးစို႕႔ဗ်ား လုပ္သည္။ ထိုအခါမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဆုေပးရေလသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ၾကြလာသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ဆုေပးရန္ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖင့္ အခက္ၾကံဳရတတ္သည္။

ေရႊျပည္ၾကီးရွိ ရဟန္းေတာ္မ်ားေလာကတြင္ ေက်ာ္ၾကားသည့္ ပန္းဒကာပုံျပင္တစ္ပုဒ္ရွိသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္မဟုတ္ပါ။ သူ႔မိခင္ေမြးရပ္ရြာအနီးက ရြာေလးတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ဟုသိရသည္။

ထိုရြာေလးတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ၿမဲေလ့မရွိ။ ရြာေရာက္လွ်င္ လူထြက္ၾကတာမ်ိဳး၊ ပ်ံေတာ္မူၾကတာမ်ိဳးအၿမဲျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးပင့္ရလြန္းေတာ့ ရြာလည္းအထိနာေနသည္။ စိတ္လည္းပ်က္ေနဟန္ရွိပါၿပီ။ ရြာရွိ ေက်ာင္းရွိပါလွ်က္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမရွိပါက မတင့္တယ္။ သို႕႔ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေလးတစ္ပါးကို ကံစမ္းမဲေဖာက္ၾကရျပန္သည္။

ေက်ာင္းတင္ပြဲမွာေတာ့ ပန္းဒကာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေလးမွာ မ်က္ႏွာရႈ႔ံသြားသည္။ ပရိသတ္မ်ားကလည္း ၾကိတ္ရယ္(ရီ)ၾကရသည္။ ရာဇ၀င္လည္း တြင္သြားပါေလသည္။ ပန္းဒကာက ယခုရွိသမုတိသံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္ၾကီးအား ရွိခိုးၾကဦးစို႕႔ဗ်ား မလုပ္ဘဲ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထားလို႕႔ က်ဳပ္တို႔ ------ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ကန္ေတာ့ၾကဦးစို႕႔ဗ်ား တဲ့။ ပန္းဒကာက ခပ္ေသာေသာ၊ ဟာသဥာဏ္ရွိဟန္တူသည္ ။ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ေၾကာ့ ထပ္ေတာ့လိုက္ၾကဦးစို႕႔ဗ်ား လုိ႔ပါ ကြန္႔လိုက္ျပန္ေတာ့ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္မတတ္ျဖစ္သြားရေလသည္။ ကာယိေျႏၵၾကီးေတာ္မူသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီမ်ားလည္း တခြိခြိျဖစ္သြားရရွာေလသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေလးကေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပဲလား မသိ ထိုရြာေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း အေမြခံအျဖစ္ ခ်န္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ငယ္စဥ္က ျဖတ္ကနဲဖူးလိုက္ရေသာ ထိုဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေအးေဆးတည္ၾကည္ေသာပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိေသးေတာ့၏။