ရဟန္းႏွင့္ ရဟန္း၏ ဖခင္(ဆက္ဖတ္ရန္)

(၁)

ယခုႏွစ္ ၀ါဆိုလတစ္ရက္ရက္တြင္ သူ႕ဖခင္သည္ အသက္ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ေပေတာ့မည္။ သူ႕ဖခင္၏ ေမြးေန႕သည္ ၀ါဆုိလ၏ တစ္ခုေသာ ရက္ျမတ္မဂၤလာအျဖစ္သာ သိ၍ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ဟု အတိအက်မသိျခင္းမွာ ရဟန္းတစ္ပါး၏ မိသားစုႏွင့္ ကင္းကြာမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ဖခင္သည္ တနလၤာဖြားတစ္ေယာက္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္းျပဳမူတတ္ေသာ စရိုက္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူကာ “ ငါတို႕က တနလၤာက်ားကြေနာ္” ဟု မိခင္ႏွင့္ ကေတာက္ကဆစကားဆိုေလတိုင္း ၾကားေနက်ျဖစ္သည္။

ဖခင္ကို ခ်စ္ေသာ သားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူသာ ရဟန္းတစ္ပါးမဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႕ဖခင္၏ ေမြးေန႕တြင္ အျဖဴေရာင္ သို႕မဟုတ္ အျပာေရာင္ေလ ဘယ္လ္တံဆိပ္ စေကာ့၀ီစကီတစ္လံုးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကန္ေတာ့မိမည္ထင္သည္။ (ဤ၀ါက်ကို ဖတ္ၿပီးလွ်ုင္ သူ႕ကို “ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒီလို ေျပာရလား ” ဆိုသည့္အေတြး၀င္ေကာင္း ၀င္သြားႏိုင္သည္။) သားသမီးမ်ားကသာ မိဘမ်ားကို စိတ္ၾကိဳက္ပူဆာ ဂ်ီက်ခြင့္ရွိေသာ္လည္း မိခင္ဖခင္တို႕ကေတာ့ ပူဆာခြင့္နည္းပါးၾကသည္ကို ခံစားနားလည္ေနမိသည္။ မိခင္ ဖခင္ေတြ ဘာကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပါလိမ့္။ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ စိတ္ၾကိဳက္ဘူးေဖးခံစားမႈမ်ိဳး သူတို႕လည္း ရခ်င္ရွာမွာပါပဲ။

သို႕ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ပတ္က ရြာေလးဆီ ဖုန္းေခၚျဖစ္ေတာ့ မိခင္ၾကီးႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ရသည္။ ဖခင္ၾကီးကေတာ့ အျခားရြာတစ္ရြာမွ အမ်ိဳးမ်ား၏ အလွဴတစ္ခုသို႕ ေရာက္ေနသည္တဲ့။ “ ဦးဇင္း ဒကာၾကီးေတာ့ လိမၼာေနၿပန္ၿပီ၊ မေသာက္ေတာ့ဘူး ကိုယ္ေတာ္” တဲ့။

(၂)

“လိမၼာေနျပန္ၿပီ” ဟူေသာ စကားတြင္ ခဏ ခဏ လိမၼာတတ္ျခင္းသေဘာကို သူဖတ္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ သည္တစ္ၾကိမ္တြင္ သူ႕ဖခင္သည္ သူေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီဟု ယံုပစ္လုိက္ပါသည္။ အေသာက္အစားမကင္းေသာ သူ႕ဖခင္သည္ သားသမီးမ်ားအတြက္ တာ၀န္ေက်ေသာ အေဖတစ္ေယာက္အျဖစ္ ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ခဲ့ျခင္းကို သူက အၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူခဲ့ပါသည္။ ေလာကီနယ္ႏွင့္သာ ဆက္စပ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႕ဖခင္သည္ အျပစ္မရွိပါ။

သို႕ေသာ္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ သားတစ္ေယာက္ရွိေနေသာ ဖခင္အတြက္ေတာ့ ေသာက္ေနက် ေသရည္ခြက္တိုင္းတြင္ တစ္ခုခုေတာ့ ကပ္ၿငိေနဟန္တူပါသည္။ သူကလည္း သူ႕ဖခင္ႏွင့္ေတြ႕တိုင္း “ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့ အေဖရာ” ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ “ျဖတ္ပစ္လုိက္ပါ” ဟု ေျပာရန္ အားနာမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဖခင္ခမ်ာလည္း ခဏ ခဏ ျဖတ္ရန္သာ ဦးတည္ခဲ့ဟန္တူပါသည္။ ဖခင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းက ႏွစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ “ျဖတ္လုိက္ၿပီ”ႏွင့္ “ ျပန္ေသာက္ေနျပန္ၿပီ” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရၾကားတြင္ ကူးေနသည့္ ဖခင္ကို သူက ေမတၱာပ်က္ျခင္း၊ၿငိဳျငင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။

(၃)

သူ႕ဖခင္သည္ ေက်းလက္ေျမပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ ေမြးရာပါက်န္းမာ ေရးခ်ဴခ်ာသည့္ အမတစ္ေယာက္သာ ရွိသည့္အတြက္ မိဘအေမြခံသားလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္၏ အမၾကီးကို သူငယ္စဥ္က မီလိုက္ေသးသည္။ စကားမပီ ၪာဏ္ရည္မျပည့္ရွာေသာ ေဒၚၾကီးပုကို ဖခင္က ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ထားခဲ့သည္။ သူ ကိုရင္မ၀တ္မီမွာ ေဒၚၾကီးပု ကြယ္လြန္သြားသည္ကို မွတ္မိသည္။

သူ႕ဖခင္သည္ ရဟန္း၀တ္ခ်င္သည့္ စိတ္ရွိသည္။ သုိ႕ေသာ္ တစ္ဦးတည္းေသာအေမြခံသားအတြက္ ထိုအခြင့္ အလမ္းနည္းပါးခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့အရ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ သကၤန္းစည္းခဲ့ရေသာ္လည္း အျဖစ္သည္းေသာ အေမၾကီး(ဖခင္၏ အေမ)ေၾကာာင့္ တစ္ရက္တည္းသာ ေရႊေက်ာင္းေပ်ာ္ကိုရင္ေလးျဖစ္ခဲ့ ရသည္ တဲ့။

သို႕ေသာ္ ငယ္စဥ္က ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာေရးအစပ်ိဳးခဲ့ရသည့္ ဖခင္သည္ ပညာတတ္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဘုန္းရိပ္ကံရိပ္ကို မီွခြင့္ရခဲ့သည္။ ၾကည္ညိဳအားက်ခဲ့သည္။ သူ႕ဖခင္က ငယ္ဘ၀ အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ကံ့ကူလက္လွည့္ငယ္ဆရာေတာ္ၾကီးအေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႕ဖခင္ ၏ ကံ့ကူလက္လွည့္ဆရာေတာ္ၾကီးက ေလာကီေလာကုတၱရာ စြယ္စံုပညာေရာင္ ေျပာင္း၀င္းခဲ့ သည္တဲ့ ။

ပိဋကတ္စာေပသာမက ဂဏန္းေဗဒင္၊ နကၡတ္တာရာ၊ သခ်ၤာစေသာ ေရွးသင္ရိုး ညႊန္းတမ္းကို ေက်ပြန္ တတ္ကြ်မ္းေတာ္မူသလို ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ အဂၤလိပ္စာတတ္ေပတတ္လည္း ျဖစ္သည္တဲ့။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဂ်ပန္စကားျဖင့္ပင္ က်ိန္းေမာင္းေတာ္မူေလ့ရွိျပန္သတဲ့။ ရပ္က်ိဳးရြာက်ိဳး သယ္ပိုးေတာ္မူ သည့္အတြက္ ရပ္ရြာတြင္ ၾသဇာျပန္႕ကာ သူၾကီးကိုပင္ အျမင္မေတာ္လွ်င္ ေက်ာင္းသို႕ ေခၚကာ ၾကိမ္ျဖင့္ ေဆာ္ေလ့ရွိပါသတဲ့။

(ဖခင္ေျပာေသာ ထိုဆရာေတာ္ၾကီးအေၾကာင္းကို ခဏ ခဏၾကားရဖန္ မ်ား၍ သူလည္း သာသနာဘက္ယိမ္းကာ ပညာတတ္တစ္ဦးျဖစ္ရန္ ပိုးထခဲ့ဟန္ တူသည္။ စုေ၀းခ်ိတ္ဆြဲရန္ ေအာင္လက္မွတ္ (Certificates)မိတၱဴမ်ားကိုေတာ သူ႕ဖခင္အား ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအေပၚမွာသာ ယံုၾကည္ပံုအပ္ထားၿပီးျဖစ္လွ်င္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ မခက္ခဲေတာ့ေသာ ဂလိုဘယ္အေရြ႕ထဲတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီးကဲ့သို႕ စိတ္ေစတနာ၊ပညာႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ရပ္၀န္းမ်ိဳးကို ဖန္တီးဖို႕ေတာ့ သူက ရွာေဖြျဖည့္ဆည္းရဦးမည္ျဖစ္သည္။)

ေနာက္ေတာ့ သူ႕ဖခင္သည္ မိဘမ်ား၏ ဆႏၵအရ အစိုးရတန္းေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ပညာသင္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူတို႕ရြာေလးတြင္ သူ႕ဖခင္သည္ ရွားပါးေသာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္လူငယ္တစ္ ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။