ရဟန္းႏွင့္ အိမ္

(၁)
မိဂဒါ၀ုန္ဆိတ္ၿငိမ္ေတာရေလးတြင္ သူသည္ ဥေဒါင္းငွက္တို႕၏ အလွ၊ ဥၾသငွက္တို႕၏ ဂီတျဖင့္ ဓမၼႏွင့္ ေ၀းေနသေယာင္ထင္ရသည္။ မဇၥ်ိမေႏြသည္ ရဟန္းတစ္ပါး၏ စိတ္ႏွလံုးကို မၿငိမ္၀ပ္ေအာင္ အၿမဲျပဳစား တတ္ေလသည္။ သည္ေန႕ရက္မ်ားတြင္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕ ပညာေရးကိစၥမ်ားၿပီးဆံုး၍ အိမ္ျပန္ၾကမည့္ သတင္းၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ “အိမ္” ဆိုေသာစကားလံုးက ၿမိျမလြန္းသည့္အခြ်န္တစ္ခုျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ရင္ဘတ္တြင္ စူးသြား၏။

သူက အိမ္လြမ္းေနသည္ပဲ။ ရဟန္းတစ္ပါး၏ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးတြင္ အိမ္လြမ္းေၾကာင္းလက္ေရးေလးေတြ ရွိေနႏိုင္တာပါပဲ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကေတာ့ အိမ္ထဲကို သူျပန္ေရာက္ေနခိုက္မို႕ အိမ္လြမ္းဂါထာကို မရြတ္ဆို လိုက္ရ။ သၾကၤန္ေတာ္ဦးတြင္ ပိေတာက္ဖူးနံ႕ကိုပင္ ရႈိက္လိုက္မိေသးသည္။ ခုေတာ့ သူက အိမ္ႏွင့္ ေ၀းေနသည္။

ရဟန္းဆိုသည္က အိမ္ႏွင့္ ေ၀းရေသာသဘာ၀ကို လက္ခံရမည္မွန္းသိၿပီးျဖစ္သည္။ “အိမ္မွ ထြက္၍” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ရဟန္းတစ္ပါး၏ ၀ိေသသစာမ်က္ႏွာကို ညႊန္းသည္။ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ စြဲလမ္းမႈကို စာဖြဲ႕ခြင့္ မရွိေသာ နယ္ပယ္က ရဟန္းတစ္ပါးသည္ပင္ ဤေရြ႕ဤမွ် ခ်ဲ႕ထြင္ေနေသးလွ်င္ ကမၻာေျမေပၚက အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အိမ္ေ၀းေနသူမ်ားကို အားနာမိေတာ့သည္။ အလြမ္းႏွစ္သစ္မ်ား ကင္းေစသတည္း။

(၂)
တကယ္ေတာ့ သူက ၾကာၾကာအိမ္ေပ်ာ္ခြင့္ရသူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုခန္႕သာ အိမ္ေလး၏ အသံ၊ အိမ္ေလး၏ အနံ႕ကို ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ ပထမဆံုး အိမ္ကို အနီးကပ္စြန္႕ခြာရစဥ္က စြန္႕ ခြာျခင္းေတာ့ မမည္။ ၊ ရြာမွ တစ္မိုင္ခန္႕ေ၀းေသာ ဘုန္ေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းေလးသို႕ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနေသးသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းရွိ စာသင္ ဇရပ္ေလး တစ္ေဆာင္တြင္ သူ႕အရိပ္ေလးက အေရာင္ျဖစ္လာသည့္အခါ ေရႊေက်ာင္းေပ်ာ္ အစစ္ျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္နာမည္ေလး ခပ္ထင္းထင္း ေရးထြင္းခံရေသာ ေနရာသည္ အၿမဲပဋိရူပျဖစ္ေန တတ္သည္ပဲ။

ေက်းလက္သင္ခန္းစာမ်ားၿပီးဆံုးသြားသည့္အခါ ေလာ္ကယ္ရထားေလးႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရွိ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ဆီ ကူးရသည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အိမ္ေလးႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းခြဲရျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ ဘူတာရံုေလးတြင္ ရထားထြက္ခါနီး သူမျမင္ေအာင္ က်သည့္ အေမ့မ်က္ရည္ကို သူက ေၾကကြဲစြာ ျမင္ေယာင္ ဆဲျဖစ္သည္။ အေဖကေတာ့ သူ႕ကို ၿမိဳ႕ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ေလးရွိ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးထံတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လိုက္ပါအပ္ႏွံေပးလိမ့္မည္။

ထိုဘူတာရံုေလးမွ စခဲ့ေသာ အိမ္ေ၀းခရီးက ယခုတိုင္ေအာင္ပင္ မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေသး။ အိမ္ေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ေရာက္လာတတ္သည့္ သူ႕ကို ဧည့္သည္တစ္ဦးအျဖစ္သာ ၾကိဳေတာ့သည္။

ထိုမွ ၿမိဳ႕ျပပညာသင္ေန႕ရက္မ်ားက မဆံုးႏိုင္ေတာ့၊ ဤသို႕ျဖင့္ အိမ္ႏွင့္ ေ၀းကြာသြားသည္။ ရဟန္းတစ္ပါး၏ ႏွလံုးသားက မာေရေက်ာေရႏိုင္လာသည္။ အိမ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာအေရးအရာမ်ားသည္ သူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ အိမ္ေလး၏ သတင္းႏွင့္ပင္ အဆက္ျပတ္ေနတတ္သည္။ အိမ္ေလးရွိမိသာစု၀င္မ်ား အိမ္ေသးေသးေလးေတြ ထပ္ေဆာက္ၾကသည္ကိုပင္ သူက သိလိုက္သူမဟုတ္ျပန္။ ရဟန္း တစ္ပါး၏ မိဘအျဖစ္၊ မိသားစုအျဖစ္ ပါရမီျဖည့္ရသည့္ မိခင္ဖခင္မ်ား၊ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား၏ ရင္ထဲကို သူ၀င္မၾကည့္ရက္ပါ။
“ သားရဟန္းေမြးထားတဲ့ အေမေတြမ်ားအံ့ေရာ၊ ဟိုက အေမရယ္လို႕မ်ား သတိမွ ရရစမ္းပါေတာ့ဟယ္” တဲ့။

(၃)
အခု သူက အိမ္လြမ္းေနသည္။ ပိေတာက္နံ႕ကို လွမ္းရႈိက္မိေတာ့ ပိုသည္းသြားျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူစြန္႕ခြာ လာခဲ့ရသည့္ အိမ္က ေက်းလက္က အိမ္ေလးကို ကိုယ္စားမျပဳေတာ့။ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ လက္မွတ္ ထိုးရျခင္းမ်ား၊ တံဆိပ္တံုးထုသံမ်ား၊ ေငြေၾကးျဖတ္ပိုင္းမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးစြာ စြန္႕ခြာလာရသည့္ အေရာင္စို၍ အေရးက်ယ္ေသာ အိမ္ျဖစ္သည္။

ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အရ ရဟန္းတစ္ပါးက အိမ္ကို စြန္႕ခြာလာျပီဆိုသည္ႏွင့္ ရွင္းလင္းေပါ့ပါးသြားရၿမဲျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အိမ္ကို စြန္႕ခြာမိမွ ပိုေလးသြားသည္။ ဟူး...... ဟဲဗီးေရာ့ခ္.....။ ေလးလံေသာ ေက်ာက္တံုးၾကီးေပတကား။