၁-က
'' The days of a lonely wolf are ending."
"သင္းကြဲ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေန႕ရက္မ်ားကုန္ဆံုးသြားပါၿပီ"တဲ့။
ရာစုသစ္ေထာင့္ခ်ိဳးမွာ စီးစီးပိုးပိုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေျမရဲ႕ နံရံအသီးသီးမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ စိန္ေခၚမႈေတြက ဆူနာမီ(Tsunami) လိႈင္းတံပိုးေတြလို ေၾကာက္မက္္ဖြယ္ ရႈပ္ေထြးျမင့္တက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တိမ္းေရွာင္ပုန္းလို႕ မလြတ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈေတြ လွ်ံက်ေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အသစ္စက္စက္ေတြက လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဒိုင္ယာရီကို မလူးလြန္႔သာေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ၾကပါၿပီ။
တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေလးလံပံုက်လာတဲ့ လူေနမႈဘ၀ပံုစံသစ္ကလည္း လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္စြမ္းရည္ကို အမိ်ဳမိ်ဳးစမ္းသပ္ေနတဲ့ ဖိအားတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အလံုးအဖန္က်ံဳ႕၀င္သြားေပမယ့္ အေရးအရာေတြ နက္ရိႈင္းျပန္႕ကားလာတဲ့ ကမၻာ့ကြန္ရက္ၾကီးထဲမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႕ေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ခ်င္လို႕မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကို သူရဲေကာင္းလြန္ေခတ္(Post Heroic Era)လို႕ ညႊန္းဆိုေနၾကရပါၿပီ။
၁-ခ
ပုဂိၢဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ(Personal Cult)ကုိ ဗဟုိျပဳစံထားၿပီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကိုသာ အားျပဳလည္ပတ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိက၀ါယမစနစ္ဟာ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္မႈနဲ႕ ခိုင္မာတဲ့ အနာဂတ္မိ်ဳးဆက္ကို ေဖာ္ေဆာင္ဖြဲ႕စည္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ Team-work ဆိုတဲ့ စကားကို ဒီေန႕ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနၾကရပါၿပီ။
အုပ္စုဖြဲ႕ေဆာင္ရြက္ျခင္းကသာ အျမင့္မားဆံုးပန္းတိုင္နဲ႕ အက်ယ္ျပန္႕ဆံုးအင္အားကို ဆြတ္ခူးႏိုင္မွာ ျဖစ္သလို စြမ္းရည္ျပည့္မ်ိဳးဆက္ကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေမြးျမဴႏိုင္ခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
နံနက္ခင္းတံခါးခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
အေရာင္အေသြးမတူေပမယ့္
အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြကို တစ္အုပ္ၾကီးေတြ႕ရသလို
ဟုိးအေ၀းဆီက ဧကစာငွက္ေတြရဲ႕
သင္းကြဲေတးကိုလည္း ၾကားေနရျပန္ပါတယ္။
၁-ဂ
ဘီစီေျခာက္ရာစု အိႏၵိယျပည္ၾကီးရဲ႕ နယ္ပယ္အႏွံ႕မွာ ညီညြတ္တဲ့သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကို အားျပဳၿပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ႕ ဗုဒၶႏိုင္ငံေတာ္ကုိ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သက်မုနိအရွင္ဟာ အသင္းအဖြဲ႔လိုက္ေဆာင္ရြက္မႈ Team-work ရဲ႕ အားသာခ်က္ကို ယံုၾကည္ေတာ္မူခဲ့သလို မိ်ဳးဆက္သစ္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကိုလည္း အားထားေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါတယ္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္တိုင္ေအာင္ သာသနာ့မီးရႈးတိုင္ကို လက္ဆင့္ကမ္းထြန္းညွိသြားမယ့္ ညီညြတ္ခိုင္မာတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္၀န္ေဆာင္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေမြးျမဴခ်န္ရစ္ထားေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ျခင္းက အရွင္ျမတ္ရဲ႕ " သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ '' ဆိုတဲ့ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး (Working-together) ဥပေဒသကို ေလးျမတ္နက္ရိႈင္းေစခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို ျပည့္၀ေအာင္ျမင္လွတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္မႈလမ္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ကေတာ့ အရွင္ျမတ္က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ သမာနတၱတာ သဂၤဟတရားျမတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
(၁)ျမတ္နိုးဖြယ္လက္ေဆာင္ေပးကမ္းမႈ(ဒါန)
(၂)စကားခ်ိဳခ်ိဳေျပာဆိုဧည့္ခံမႈ(ေပယ်၀ဇၨ)
(၃)သူတစ္ပါးအေရးကို ကိုယ့္အေရးလို သေဘာထားကူညီေဆာင္ရြက္ေပးမႈ(အတၱစရိယ)နဲ႕
(၄)ကိုယ္နဲ႕ထပ္တူျပဳ ဆက္ဆံတတ္မႈ (သို႕) ကိုယ္နဲ႕တန္းတူရည္တူ ေနရာေပးတတ္မႈ(သမာနတၱတာ) ဆိုတ့ဲ သဂၤဟတရားေလးပါးဟာ လူေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေအာင္သိမ္းသြင္းေရးနဲ႕ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ညီညြတ္ေအာင္ စုစည္းေရးမွာ က်င့္သံုးဖို႕ အရွင္ျမတ္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သိဂၤါလဆိုတဲ့ အမိ်ဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
စတုတၱေျမာက္သဂၤဟတရားကေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႕ အခက္အခဲဆံုးျဖစ္သလို အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္မႈရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာအေျမာက္ဆံုး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္းအျမစ္မတူတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြမ်ားစြာနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ထုထည္ေကာင္းေကာင္း အသင္းအဖြဲ႕ၾကီးေတြက အစ ေသြးရင္းသားရင္းေတြပဲ ပါ၀င္တဲ့ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳေသးေသးေလးအထိ အကံ်ဳး၀င္ေနတဲ့ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး
ျမတ္နိုးခ်စ္ၾကည္စြာ လက္ေဆာင္ေတြ ဖလွယ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
ခ်ိဳသာေအးျမတဲ့စကားလံုးေတြ အျပန္အလွန္သြန္းေလာင္းခဲဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
သူ႕အေရးမွာလည္း ကိုယ့္ေသြးေတြေႏြးခဲ့ၾကဖူးမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို ဒါေပမယ့္ပါပဲ၊
အဲဒီဆက္ဆံေရးမွာ သမာနတၱတာ ေပ်ာ္၀င္မႈေတြ သိပ္သည္းဆမ်ားခဲ့ၾကပါသလား။
မိဘက သားသမီးကို
အကိုၾကီးအမၾကီးက ညီေလး ညီမေလးကို
ဆရာက တပည့္ကို
အၾကီးအကဲက လက္ေအာက္ငယ္သားကို
မိတ္ေဆြက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ထိုက္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ ေနရာေပးဖို႕ တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ၾကေလသလား။ ေရေလာင္းခဲ့ၿပီးပါမွ အညႊန္႕တက္ဖို႕ မွီတိုင္ကိုေတာ့ ကြယ္၀ွက္ခဲ့ၾကေလသလား။ ဒီလိုနဲ႕ မိ်ဳးဆက္ေတြ ဆြ႕ံအသြားခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းတစ္ခုပမာ ဓမၼတာျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ေလာကဟိတ နဲ႕ ေလာကသုခဆိုတဲ့
ေလာကေကာင္းစားေရး ေလာကခ်မ္းသာေရးရည္ညႊန္းခ်က္သာ အေလးထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတာ္မွာေတာ့ သမာနတၱတာ ပန္းျမတ္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကပါေလရဲ႕။
၂-က
ဗုဒၶအရွင္ျမတ္ဟာ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ သဗၺညဳတဥာဏ္အလင္းပြင့္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ စၾကာ၀ဠာရင္ဘတ္ထဲက အတၱ၀င္ရိုးၾကီးကို ဆြဲႏႈတ္လို႕ အနတၱေဒသနာကို ရဲ၀ံ့စြာ ေၾကျငာေတာ္မူခဲ့တဲ့ မိဂဒါ၀ုန္ေန႕ရက္ေတြမွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးနဲ႕အတူ ယသသတို႕သားအုပ္စုကို ေရွးဦးအရိယာမ်ားအျဖစ္ သစၥာအလင္းျမွင့္ေပးေတာ္မူခဲ့သလို အရည္အခ်င္းျပည့္ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ားအျဖစ္ ကိုယ္ေတာ္နဲ႕ ထပ္တူ အသိအမွတ္ျပဳခန္႕အပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အရည္အေသြးနဲ႕ ၀န္ေဆာင္အားမွာ အတုမဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈထက္ သံဃာ့ညီညြတ္မႈအားကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအရွင္ဟာ တရားေဟာဓမၼာသနပလႅင္ကို ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မူပိုင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ေလဘူး။ ေလာကသားတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားဖုန္းဆိုးေတာမွာ စိမ္းလန္းတဲ့ ဓမၼသစ္ပင္ေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ စုိက္ပ်ိဳးႏိုင္ေရးသာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ အႏၱိမပန္းတိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ ရဟန္းတို႕ ခရီးထြက္ၾက၊
အမ်ားစုအက်ိဳးစီးပြားခ်မ္းသာ ၊
ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕နဲ႔႔
နတ္လူတို႕ေကာင္းစားေရးအတြက္။
လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္း
ႏွစ္ပါးတြဲ မသြားၾကေလနဲ႕၊
အစအလယ္အဆံုး သံုးပါးလံုး ေကာင္းျမတ္၊
အနက္အဓိပၸါယ္ အတၳ၊
သဒၵဖြဲ႕စည္းမႈ အားလံုးျပည့္စံု၊
စင္ၾကယ္ပံုျမင့္မားတဲ့ အက်င့္တရားကို
ထင္ရွားေအာင္ျပသၾက။”
အနာဂတ္ေျမာ္ေခၚခ်က္ေတြ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ သာသနာျပဳမိန္႕ခြန္းေတာ္ဟာ သႏၱရသျမစ္ၾကီး တစ္ကမၻာလံုး စီးဆင္းဖို႕ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
မိစၦာ၀ါဒအမိ်ဳးမိ်ဳးနဲ႕ ျဖားေယာင္းအုပ္စုဖြဲ႕ ၊သံသရာမိုက္ေၾကးခြဲလို႕ ေရာင္စံုဘုရားေတြ ကိန္းခန္းၾကီးေနၾကခ်ိန္မွာ ဗုဒၶအရွင္ကေတာ့ ရိုးရွင္းစြာ သာ၀ကေတြနဲ႕ထပ္တူပဲ သာသနာျပဳလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္လို႕ ထီးတည္း ဧကစာရီ ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါေလရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ရဟန္းျမတ္တို႕ရဲ႕ စြန္႕စားမႈကဲေသာ သာသနာျပဳလမ္းေၾကာင္းမွာ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္တို႕ရဲ႕ နန္းျပသာဒ္ဥကင္မွသည္ သူဖုန္းစားတို႕ရဲ႕ အမိႈက္သရိုက္ေတာအထိ သစၥာတံခြန္ ဓမၼအလံေတာ္ေတြ တလူလူလြင့္ခဲ့ၾကဖူးေပါ့။
'' The days of a lonely wolf are ending."
"သင္းကြဲ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေန႕ရက္မ်ားကုန္ဆံုးသြားပါၿပီ"တဲ့။
ရာစုသစ္ေထာင့္ခ်ိဳးမွာ စီးစီးပိုးပိုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေျမရဲ႕ နံရံအသီးသီးမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ စိန္ေခၚမႈေတြက ဆူနာမီ(Tsunami) လိႈင္းတံပိုးေတြလို ေၾကာက္မက္္ဖြယ္ ရႈပ္ေထြးျမင့္တက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တိမ္းေရွာင္ပုန္းလို႕ မလြတ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈေတြ လွ်ံက်ေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အသစ္စက္စက္ေတြက လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဒိုင္ယာရီကို မလူးလြန္႔သာေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ၾကပါၿပီ။
တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေလးလံပံုက်လာတဲ့ လူေနမႈဘ၀ပံုစံသစ္ကလည္း လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္စြမ္းရည္ကို အမိ်ဳမိ်ဳးစမ္းသပ္ေနတဲ့ ဖိအားတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အလံုးအဖန္က်ံဳ႕၀င္သြားေပမယ့္ အေရးအရာေတြ နက္ရိႈင္းျပန္႕ကားလာတဲ့ ကမၻာ့ကြန္ရက္ၾကီးထဲမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႕ေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ခ်င္လို႕မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကို သူရဲေကာင္းလြန္ေခတ္(Post Heroic Era)လို႕ ညႊန္းဆိုေနၾကရပါၿပီ။
၁-ခ
ပုဂိၢဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ(Personal Cult)ကုိ ဗဟုိျပဳစံထားၿပီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကိုသာ အားျပဳလည္ပတ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိက၀ါယမစနစ္ဟာ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္မႈနဲ႕ ခိုင္မာတဲ့ အနာဂတ္မိ်ဳးဆက္ကို ေဖာ္ေဆာင္ဖြဲ႕စည္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ Team-work ဆိုတဲ့ စကားကို ဒီေန႕ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနၾကရပါၿပီ။
အုပ္စုဖြဲ႕ေဆာင္ရြက္ျခင္းကသာ အျမင့္မားဆံုးပန္းတိုင္နဲ႕ အက်ယ္ျပန္႕ဆံုးအင္အားကို ဆြတ္ခူးႏိုင္မွာ ျဖစ္သလို စြမ္းရည္ျပည့္မ်ိဳးဆက္ကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေမြးျမဴႏိုင္ခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
နံနက္ခင္းတံခါးခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
အေရာင္အေသြးမတူေပမယ့္
အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြကို တစ္အုပ္ၾကီးေတြ႕ရသလို
ဟုိးအေ၀းဆီက ဧကစာငွက္ေတြရဲ႕
သင္းကြဲေတးကိုလည္း ၾကားေနရျပန္ပါတယ္။
၁-ဂ
ဘီစီေျခာက္ရာစု အိႏၵိယျပည္ၾကီးရဲ႕ နယ္ပယ္အႏွံ႕မွာ ညီညြတ္တဲ့သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းၾကီးရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကို အားျပဳၿပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ႕ ဗုဒၶႏိုင္ငံေတာ္ကုိ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သက်မုနိအရွင္ဟာ အသင္းအဖြဲ႔လိုက္ေဆာင္ရြက္မႈ Team-work ရဲ႕ အားသာခ်က္ကို ယံုၾကည္ေတာ္မူခဲ့သလို မိ်ဳးဆက္သစ္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကိုလည္း အားထားေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါတယ္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္တိုင္ေအာင္ သာသနာ့မီးရႈးတိုင္ကို လက္ဆင့္ကမ္းထြန္းညွိသြားမယ့္ ညီညြတ္ခိုင္မာတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္၀န္ေဆာင္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေမြးျမဴခ်န္ရစ္ထားေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ျခင္းက အရွင္ျမတ္ရဲ႕ " သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ '' ဆိုတဲ့ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး (Working-together) ဥပေဒသကို ေလးျမတ္နက္ရိႈင္းေစခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို ျပည့္၀ေအာင္ျမင္လွတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္မႈလမ္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ကေတာ့ အရွင္ျမတ္က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ သမာနတၱတာ သဂၤဟတရားျမတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
(၁)ျမတ္နိုးဖြယ္လက္ေဆာင္ေပးကမ္းမႈ(ဒါန)
(၂)စကားခ်ိဳခ်ိဳေျပာဆိုဧည့္ခံမႈ(ေပယ်၀ဇၨ)
(၃)သူတစ္ပါးအေရးကို ကိုယ့္အေရးလို သေဘာထားကူညီေဆာင္ရြက္ေပးမႈ(အတၱစရိယ)နဲ႕
(၄)ကိုယ္နဲ႕ထပ္တူျပဳ ဆက္ဆံတတ္မႈ (သို႕) ကိုယ္နဲ႕တန္းတူရည္တူ ေနရာေပးတတ္မႈ(သမာနတၱတာ) ဆိုတ့ဲ သဂၤဟတရားေလးပါးဟာ လူေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေအာင္သိမ္းသြင္းေရးနဲ႕ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ညီညြတ္ေအာင္ စုစည္းေရးမွာ က်င့္သံုးဖို႕ အရွင္ျမတ္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သိဂၤါလဆိုတဲ့ အမိ်ဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
စတုတၱေျမာက္သဂၤဟတရားကေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႕ အခက္အခဲဆံုးျဖစ္သလို အသင္းအဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္မႈရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာအေျမာက္ဆံုး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္းအျမစ္မတူတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြမ်ားစြာနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ထုထည္ေကာင္းေကာင္း အသင္းအဖြဲ႕ၾကီးေတြက အစ ေသြးရင္းသားရင္းေတြပဲ ပါ၀င္တဲ့ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳေသးေသးေလးအထိ အကံ်ဳး၀င္ေနတဲ့ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး
ျမတ္နိုးခ်စ္ၾကည္စြာ လက္ေဆာင္ေတြ ဖလွယ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
ခ်ိဳသာေအးျမတဲ့စကားလံုးေတြ အျပန္အလွန္သြန္းေလာင္းခဲဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
သူ႕အေရးမွာလည္း ကိုယ့္ေသြးေတြေႏြးခဲ့ၾကဖူးမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ တကယ့္ကို ဒါေပမယ့္ပါပဲ၊
အဲဒီဆက္ဆံေရးမွာ သမာနတၱတာ ေပ်ာ္၀င္မႈေတြ သိပ္သည္းဆမ်ားခဲ့ၾကပါသလား။
မိဘက သားသမီးကို
အကိုၾကီးအမၾကီးက ညီေလး ညီမေလးကို
ဆရာက တပည့္ကို
အၾကီးအကဲက လက္ေအာက္ငယ္သားကို
မိတ္ေဆြက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ထိုက္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ ေနရာေပးဖို႕ တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ၾကေလသလား။ ေရေလာင္းခဲ့ၿပီးပါမွ အညႊန္႕တက္ဖို႕ မွီတိုင္ကိုေတာ့ ကြယ္၀ွက္ခဲ့ၾကေလသလား။ ဒီလိုနဲ႕ မိ်ဳးဆက္ေတြ ဆြ႕ံအသြားခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းတစ္ခုပမာ ဓမၼတာျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ေလာကဟိတ နဲ႕ ေလာကသုခဆိုတဲ့
ေလာကေကာင္းစားေရး ေလာကခ်မ္းသာေရးရည္ညႊန္းခ်က္သာ အေလးထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတာ္မွာေတာ့ သမာနတၱတာ ပန္းျမတ္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကပါေလရဲ႕။
၂-က
ဗုဒၶအရွင္ျမတ္ဟာ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ သဗၺညဳတဥာဏ္အလင္းပြင့္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ စၾကာ၀ဠာရင္ဘတ္ထဲက အတၱ၀င္ရိုးၾကီးကို ဆြဲႏႈတ္လို႕ အနတၱေဒသနာကို ရဲ၀ံ့စြာ ေၾကျငာေတာ္မူခဲ့တဲ့ မိဂဒါ၀ုန္ေန႕ရက္ေတြမွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးနဲ႕အတူ ယသသတို႕သားအုပ္စုကို ေရွးဦးအရိယာမ်ားအျဖစ္ သစၥာအလင္းျမွင့္ေပးေတာ္မူခဲ့သလို အရည္အခ်င္းျပည့္ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ားအျဖစ္ ကိုယ္ေတာ္နဲ႕ ထပ္တူ အသိအမွတ္ျပဳခန္႕အပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အရည္အေသြးနဲ႕ ၀န္ေဆာင္အားမွာ အတုမဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈထက္ သံဃာ့ညီညြတ္မႈအားကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအရွင္ဟာ တရားေဟာဓမၼာသနပလႅင္ကို ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မူပိုင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ေလဘူး။ ေလာကသားတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားဖုန္းဆိုးေတာမွာ စိမ္းလန္းတဲ့ ဓမၼသစ္ပင္ေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ စုိက္ပ်ိဳးႏိုင္ေရးသာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ အႏၱိမပန္းတိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ ရဟန္းတို႕ ခရီးထြက္ၾက၊
အမ်ားစုအက်ိဳးစီးပြားခ်မ္းသာ ၊
ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕နဲ႔႔
နတ္လူတို႕ေကာင္းစားေရးအတြက္။
လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္း
ႏွစ္ပါးတြဲ မသြားၾကေလနဲ႕၊
အစအလယ္အဆံုး သံုးပါးလံုး ေကာင္းျမတ္၊
အနက္အဓိပၸါယ္ အတၳ၊
သဒၵဖြဲ႕စည္းမႈ အားလံုးျပည့္စံု၊
စင္ၾကယ္ပံုျမင့္မားတဲ့ အက်င့္တရားကို
ထင္ရွားေအာင္ျပသၾက။”
အနာဂတ္ေျမာ္ေခၚခ်က္ေတြ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ သာသနာျပဳမိန္႕ခြန္းေတာ္ဟာ သႏၱရသျမစ္ၾကီး တစ္ကမၻာလံုး စီးဆင္းဖို႕ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
မိစၦာ၀ါဒအမိ်ဳးမိ်ဳးနဲ႕ ျဖားေယာင္းအုပ္စုဖြဲ႕ ၊သံသရာမိုက္ေၾကးခြဲလို႕ ေရာင္စံုဘုရားေတြ ကိန္းခန္းၾကီးေနၾကခ်ိန္မွာ ဗုဒၶအရွင္ကေတာ့ ရိုးရွင္းစြာ သာ၀ကေတြနဲ႕ထပ္တူပဲ သာသနာျပဳလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္လို႕ ထီးတည္း ဧကစာရီ ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါေလရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ရဟန္းျမတ္တို႕ရဲ႕ စြန္႕စားမႈကဲေသာ သာသနာျပဳလမ္းေၾကာင္းမွာ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္တို႕ရဲ႕ နန္းျပသာဒ္ဥကင္မွသည္ သူဖုန္းစားတို႕ရဲ႕ အမိႈက္သရိုက္ေတာအထိ သစၥာတံခြန္ ဓမၼအလံေတာ္ေတြ တလူလူလြင့္ခဲ့ၾကဖူးေပါ့။
1 comment:
ဘုန္းဘုန္း ပိုစ့္က အျပီးမသတ္ေသးသလုိပဲ ဘုရာ့.
Post a Comment