ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းေတး(၃)

(၁)

နဘဲက်င္းရပ္ကိုလြန္လိုက္သည္ႏွင့္ ငယ္စဥ္က သူေနခဲ့ရာ ျမိဳ႕ေရွ႕ေရ၀န္းေက်ာင္းတိုက္ၾကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္။

ေက်ာင္းတိုက္ပရိ၀ုဏ္ျပင္ပတြင္ ရွည္လ်ားခိုင္ခ့ံေသာအုတ္တံတားၾကီးရွိသည္။ သူကုိရင္ေလးဘ၀က ညေနခင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႕ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းထဲသို႕တိုက္ရိုက္မျပန္ဘဲ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးရာ တံတားၾကီးျဖစ္သည္။

၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလး၏ ထံုးစံက ညေနပိုင္းတြင္ ဆြမ္းအလွဴရွင္အိမ္မ်ားဆီ သူတို႕ကိုရင္ေလးမ်ားက ဆြမ္းခ်ိဳင့္အလြတ္မ်ားကို လိုက္ပို႕ထားရသည္။ ေနာက္ေန႕ နံနက္ ၉း၃၀ နာရီခန္႕မွာေတာ့ ထိုဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ားကုိ ျပန္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ညေနခင္းသည္ တစ္ေန႕တာအတြက္ သူေမွ်ာ္လင့္ရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ နံနက္ လင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ဆရာသမား၀တ္ျဖည့္ရျခင္းႏွင့္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ စာတက္စာက်က္ ခ်ိန္မ်ားကိုသာ တြန္႕လိမ္ေနေအာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ရေလေသာအခါ ညေနခင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႕ ခ်ိန္မ်ားကို တစ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဆုေပးျဖစ္သည္။

စာတက္စာက်က္ဆိုသည္ကလည္း အခ်ိန္ပိုင္းျခားထားသည္မိ်ဳးမဟုတ္။ ဆရာဘုန္းၾကီးထံမွ ၾကမ္းျပင္ကို ၾကိမ္ျဖင့္ရိုက္လိုက္သည့္ ေျဗာင္းကနဲ မည္သံမၾကားမခ်င္း တစ္ေနကုန္ အသံအီေနရေလသည္။ ဆရာဘုန္းၾကီး က အေတြးေခၚေခတ္မီဟန္ရွိေသာ္လည္း ေရွးရိုးအစဥ္အလာမ်ားကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း တတ္ပါသည္။ ရဟန္းသာမေဏဟူသည္ စိတ္မေလလြင့္ေအာင္ အခ်ိန္တိုင္း စာျဖင့္ ဖိကပ္ထားရမည္ ဟု ယုံၾကည္ေနသည္။ တစာစာ လုပ္ေနမွ စာတတ္မယ္ ဟုလည္း ၾသ၀ါဒေပးတတ္သည္။

ဘယ္အခိ်န္မွာ စာက်က္ရမည္ မျပဌာန္း၊ နံနက္ဆြမ္း ေနဆြမ္းစားခ်ိန္၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္ခ်ိန္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခိ်န္မ်ားမွအပ က်န္အခ်ိန္မ်ားသည္ သူတို႕အတြက္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္နွာကပ္ေနရေလသည္။ ေရက တစ္ေန႕လွ်င္ နံနက္တစ္ၾကိမ္သာ ခ်ိဳးရေလ့ရွိသည္။ ညေနခင္းေရခ်ိဳးလွ်င္ မၾကိဳက္ပါ။ လွခ်င္ပခ်င္ လိုက္ၾကတာ ဟုပင္ အျပစ္တင္တတ္ပါေသးသည္။ ဖ်ားနာလွ်င္ ညေနေရခ်ဳိးလို႕ ဟုလည္း အယူရွိတတ္သည္။

စည္းကမ္းၾကီးကာ အကြပ္အညပ္ေကာင္းလွေသာ သူတို႕ဆရာဘုန္းၾကီးထံတြင္ စာသင္သားမ်ားမ်ား ၾကာၾကာ ေနနိုင္ေလ့မရွိပါ။ သူသည္ပင္လွ်င္ ဖခင္က ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပီပီ ''တပည့္ေတာ္သား မက်ိဳး မကန္းၿပီးေရာ၊ ရိုက္သာရိုက္ဘုရား။ စာတတ္ဖို႔သာ အဓိက၊ အရွင္ဘုရားရိုက္လို႕ ထြက္လာရင္လည္း တပည့္ေတာ္က ဆီးရိုက္မယ္ ဘုရား "ဟု ဆရာဒကာအခ်င္းခ်င္း ကတိစကားထားၾကသည္ကို ၾကားရေသာ ေၾကာင့္သာ ထြက္ေပါက္မရွိျဖစ္သြားသည္။ သူလည္း ေျပးခ်င္ခဲ့တာပါပဲ။

ထိုသည့္အခါ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္၊ ဘုန္းၾကီး၏ ၾကိမ္လံုးနွင့္၊ ပ်င္းရိၿငိးေငြ႕ဖြယ္ရာ သဒၵါ သၿဂိိဳဟ္စာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ ဆြမ္းခ်ိဳင့္္ပို႕ခ်ိန္မ်ားကို သူေမွ်ာ္ရပါသည္။ ဆြမ္းအလွဴရွင္က ေ၀းေလ သူတို႕ကိုရင္ေလးေတြ အၾကိဳက္ေတြ႕ေလ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်လွ်င္လည္း ေ၀းလို႕ေနာက္က်တာေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ကိုရင္ေလးေတြက လူျပတ္ေသာလမ္းကို ေရြးၿပီး ေျပးၾကသည္။ ဆြမ္းခ်ိင့္မည္သံ ဂြလြမ္း ဂြလြမ္းေတြကိုပင္ ျပန္ၾကားေနေသးသည္။

သူတို႕ကို ေစာင့္ေနမည့္ အုတ္တံတားၾကီးဆီ ။ ထိုအုတ္တံတားေပၚက ဒိုးပစ္၊ သေရးကြင္းပစ္ပြဲေလးေတြဆီ၊ သူ႔စည္း ကိုယ့္စည္း ၿငင္းခုန္သံမ်ားဆီ။

(၂)

ထုိအုတ္တံတားၾကီးက ပထမေရ၀န္းဆရာေတာ္ၾကီးကို ကန္ေတာ့ရန္ေရာက္လာမည့္ မဃေဒ၀လကၤာသစ္ က်မ္းျပဳအေက်ာ္ မန္လည္ဆရာ ေတာ္ၾကီးကို ၾကိဳဆိုရန္ ခင္းထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုစမွတ္ရွိသည္။ ၀န္းသုိႏွင့္ မန္လည္ဆိုသည္က ခရီးၾကမ္းတစ္ေျပးတည္း ျဖစ္သည္။

ပထမေရ၀န္းဆရာေတာ္ၾကီး ဘြဲ႕ေတာ္က အရွင္ဇယႏၱမဟာေထရ္ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးရတနာပံုေနျပည္ေတာ္မွာ ပရိယတၱိပညာေတြကို ကံုလံုေအာင္ ဆည္းပူးခဲ့သည့္ ပရိယတၱိအခြ်န္အမြန္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးျဖစ္သည္။

ရတနာပံုနန္းတြင္းေရးအေျခအေနမ်ား ရႈပ္ေထြးခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းေသာ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလးဆီ ခိုလႈံရန္ ေရာက္ ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ တပည့္ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို စာေပပို႕ခ်ရင္း သိကၡာသံုးရပ္ကို ျဖည့္ဆည္းက်င့္ၾကံ ေနခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အေၾကာင္းျပဳကာ ေရ၀န္းေက်ာင္းတိုက္သည္ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ၾကီးအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိထက္၀က္ခန္႕မွ်ေသာ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားသည္ ေရ၀န္းေက်ာင္း တိုက္ၾကီးကို အမွီျပဳျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။

၀ိနည္းပိဋကတ္ ၀ိနိစၦယက်မ္းျပဳအေက်ာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ မဟာေဗာဓိဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ၀န္းသိုပထမ ေရ၀န္းဆရာေတာ္ဘုရား၏ ၾသရသတပည့္ၾကီးျဖစ္သည္။ အဘိဓဇ ခႏၱီးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္လည္း ပထမေရ၀န္းဆရာေတာ္ၾကီးကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳကာျမတ္ေသာရဟန္းဘ၀ကို ခံယူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္ ခႏၱီးဆရာ ေတာ္ၾကီးက ႏွစ္စဥ္ ေရ၀န္းေက်ာင္းတိုက္သို႕ ၾကြေရာက္ကာ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ၏ အရိုးဂူကို ဦးခိုက္ေလ့ရွိသည္။