(၁)
သို႕ေသာ္ ေပၚျပဴလာဆယ္လီဘရစ္တီ(Popular Celebrity)ဟု ညံစီေအာင္ တိုးေ၀ွ႕၍ ေဆြေဆြမ်ိဳးမိ်ဳး ရြာရိုး ကိုးေပါက္ ဆယ္ေပါက္ အေပါက္ေပါက္လွ်င္ ေသာက္ေသာက္လဲလဲ တစ္ခဲနက္နက္ မိတ္ဆက္ၾက ေလေသာ ေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာမွာ ေနစရာ။ထိုင္စရာမရွိေအာင္ပင္ က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့ရပါေခ်၏။ ေက်ာင္းမွာ ထိုင္ေသာ္ ေက်ာင္း၊ အိမ္မွာထိုင္ေသာ္ အိမ္ ။ ေက်ာင္းနွင့္အိမ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ပင္ ကူးလူးေရြ႕လ်ား၍ ေဆြစကားမ်ိဳးစကား၊ ၿမိဳ႕စကား တိုင္းစကား ႏိုင္ငံစကား ႏိုင္ငံတကာစကား စၾကာ၀ဠာစကား မနားရေလေအာင္ ခ်ဲ႕ကားေျပာ ဆိုရေပေတာ့၏။
ထိုမွ်ျဖင့္ ဒုကၡမၿပီးေသး။ ေတာရြာဓေလ့ ေကာင္းေပ့ညြန္႕ေပ့ ေဆြေမ့မ်ိဳးေမ့ဘုရာ့ ဟု ေလွ်ာက္ထားကပ္ လွဴၾကေလေသာ ေကာက္ညွင္းထုပ္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ မုန္႕ဆီေၾကာ္ မုန္႕ေပါက္ေၾကာ္ အေလွာ္အျပဳတ္တို႕ကိုလည္း စံုေအာင္ပင္ အလုပ္အေလြးျပဳကာ ဘုန္းေပးရရွာေပေသး၏။ ေအာ္ ၾကိဳက္ျခင္း မၾကိဳက္ျခင္းဟူသည္ သူု႕အေရးမဟုတ္၊ သူ႕က်န္းမာေရးႏွင့္ ေလ်ာ္သည္ မေလ်ာ္သည္ သူ႕အရာမဟုတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ၾကိဳက္လည္းစား မၾကိဳက္လည္း စား၊ ေလ်ာ္လည္း စား မေလ်ာ္လည္းစား ရပ္သူရြာသားတို႕၏ သဒၶါတရားကိုသာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ငံ့ကြက္သနားရေပေတာ့မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႕သည္ အေဖာ္မမွီး တစ္ကိုယ္တည္း ေတာရပ္မွီ၍ ဘုန္းကံၾကီးမားျခင္း၏ ဒုကၡတရားကို ေရွာင္လႊားၾကေလဟန္တည္း။ ခုအခါတြင္ကား ဆယ္လီဘရစ္တီ(Celebrity)ျဖစ္ျခင္း၌ ကံအတိုင္းျဖစ္ေစေတာ့ဟုသာ သူသေဘာထားရေပေတာ့မည္။
ဆိုရေသာ္ ထိုေန႕သည္ သူ႕ေန႕ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ သူ႕ရြာကေလးတြင္ အမ်ားသူငါ အားလပ္ရက္ဟု သတ္မွတ္ေၾကျငာထားသည့္ပမာ ေတာင္ယာလယ္သူ မိလကၡဴျဖစ္ေသာ သူ႕အေဆြ သူ႕အမ်ိဳးတို႕သည္ကား သူ႕အေၾကာင္း သူ႕အျခင္းရာကိုသာ လွည့္လည္ကာ ေျပာေနၾကေသာဟူ၏။
(၂)
ဤသည္ပင္ သူမႏွစ္သက္ေသာ အျခင္းအရာေပတည္း။ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကား ငယ္စဦးကပင္ အထူးထူး ေသာအေျခခံစာကို နာသံုးနာေရာယွက္၍ ေက်ာကိုေဗ်ာ တင္ကာ တအံုးအံုးႏွက္ျခင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ မံု႕ပဲသေရစာ ရွိတာေလးေတြ ထုတ္ေကြ်းေခ်ာ့ေမာ့ျခင္းစသည္ စသည္ အလီလီေသာ နည္းတို႕ျဖင့္ ပညာေပးေတာ္မူခဲ့သည့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ရြာဦးေက်ာင္းသခင္ျမတ္ကို ဂါရ၀ျပဳလိုသည္လည္းတစ္ရပ္၊ သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း သြပ္သြင္းကာ ရွင္သာမေဏ ၀တ္ေစခဲ့သည့္ေန႕မွ စ၍ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ခြင့္မပိုင္ေတာ့သည္အထိ သာသနာေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာၾကည့္လ်က္ မ်က္ရည္အျပည့္ျဖင့္ သားအရင္းအခ်ာကို သေဘာထားၾကီးစြာ စြန္႔လွဴခဲ့ၾကရွာေလသည့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွသာ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္အတန္ၾကာမွတစ္ခါ သားရဟန္းမ်က္နွွာကို ဖူးၾကရရွာေလသည့္ မိအိုဖအိုတို႔ကို ေတြ႕ျမင္လိုသည္လည္း တစ္ရပ္။
ဤအေၾကာင္းႏွစ္ရပ္သည္သာ ဓမၼဂဂၤါရြာျပန္ခရီး၏ နီးေသာအေၾကာင္း ေ၀းေသာအေၾကာင္း မနီးမေ၀းေသာ အေၾကာင္းမ်ားေပတည္း။ အေပါင္းအသင္း ငယ္ေဖာ္ခ်င္းတို႕ႏွင့္တကြ ၪာတိသဂၤဟ ေဆြမ်ိဳးစသည္ကို ေတြ႕ လိုျခင္းတို႔သည္ကား သပိတ္ပါ အိပ္ပါ ခြက္ပါ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ပါ မကင္းသာေသာ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ရေပေတာ့၏။
သူ႕အေတြးတြင္ ပံုရိပ္ဆင္ထားသည္ကား ငယ္ဆရာသခင္၏ ၾသ၀ါဒလက္ေဟာင္းေလးမ်ားကို လမ္းေၾကာင္း ေပးကာ နာခံရင္း ရြာဦးေက်ာင္းကန္သာယာတြင္ ျမိဳ႕ျပပညာေရးစိတ္ႏြမ္းသမွ် အတိုးခ်အပန္းေျဖမည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ အိမ္ေသးေသးေလးတြင္ ဇိမ္ေအးေအးယူကာ မိခင္ဖခင္တို႕ လွဴေကြ်းသမွ်ကို လူမမယ္ ကေလးဘ၀ ကလို အားမနာတမ္း စားမည္။
ငယ္ရြယ္ႏုနယ္စဥ္ မထင္မေပၚ ယခုလို ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆရာေတာ္ဟု ရပ္သူရြာသားတို႕အေခၚ မေက်ာ္ၾကားမီ စာသင္သားဘ၀က သူရြာေလးသို႕ျပန္လာေလတိုင္း ဖခင္ၾကီးကား ထင္းခြဲေရခပ္၊ မိခင္ၾကီးကား ထမင္းခ်က္ ဆြမ္းျပင္ အမ ႏွမေတြပင္ ၾကားမ၀င္သာေအာင္ လံု႕လသည္းခဲ့ၾကရွာေပ၏။ မိခင္ ဖခင္တို႕၏ ထိုအေၾကြးမ်ား အတြက္ သူသည္လည္း သာသနာအေရးမ်ားကို ယခုလို ဆက္ေနရျခင္းျဖစ္ေပ၏။ သာသနာဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ရိုးရိုးၾကီးေအာက္တြင္ တိုးတိုးေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သာသနာ့အလုပ္မ်ားကို က်ရာေန ရာက ခပ္ကုပ္ကုပ္ပင္ လုပ္ခဲ့ပါေခ်၏။
(၃)
မည္သို႕ျဖစ္ေစ သူ႕ရြာျပန္ဒိုင္ယာရီကား ထင္သည္ႏွင့္မညီျဖစ္ခဲ့ပါေလ၏။
ရြာေလးသည္ သူ႕အတြက္ ေနရာက်ဥ္းေျမာင္းခဲ့ေလၿပီတည့္။ အမိအဖအိမ္တြင္လည္း သူမၿငိမ္၊ ဆရာ့ေက်ာင္း ကန္တြင္လည္း သူမဟန္။ အတန္တန္ေသာရြာခံလူထုကိုသာမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ မျပတ္ လာၾကေသာ ဧည့္သည္ တို႕ကိုလည္း ဆိုစမ်ားလ်ား စကားပံုေသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရေခ်၏တကား။
ခါးလည္းေညာင္းလွ၏။ နားလည္းပူလွ၏။ ရြာသူရပ္သား သူ႕ေဆြမ်ိဳးမ်ားဟူသည္ သူ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းက်ကာ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ တၿပဲ႕ၿပဲ႕ေအာ္ငိုသည္မွအစ မာလကာပင္ေပၚက ျပဳတ္က်သည္အဆံုး၊ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ့သျဖင့္ ဘုန္းၾကီးက တအံုးအံုးေဆာ္ေလဟန္ အဖန္ဖန္ေသာသူ႕အေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားေျပာႏိုင္ေလ မ်ားမ်ားထင္ေပၚေလျဖစ္ရကား စကားအတန္တန္ ၾကံ၍ပင္ ေျပာၾကေလေယာင္တကား။
ထိုသို႕ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္သိေသာ သူကိုယ္တိုင္မသိေသာ သူကိုယ္တိုင္မသိခ်င္ေတာ့ေသာ သူ႕ငယ္က်ိဳးငယ္နာ တို႕ကို သူသည္ နားေထာင္ရေလသည္တည္း။
ထိုသုိ႕ပင္ ရုန္းမထြက္သာေအာင္ ဘုန္းသမၻာအခက္ေ၀ေနသည့္အခိုက္မွာပင္ သူ႕ရင္ဘတ္အား ထိထိခိုက္ ခိုက္ျဖစ္ေစေသာ ကမၻာေက်ာ္မဟာအထူးဟု စိတ္ကူးေပါက္ၾကေလေသာ တရားပြဲေၾကာ္ၿငာဟန္ နိဗၨာန္ေဆာ္ တို႕၏ အသံကို ၾကားရျပန္ေပေတာ့၏။
“ဘုန္းၾကီးလွ်င္ ပုန္းအိပ္” ဟူသည္ကား ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ရံခါဆီက မွတ္ခ်က္ျပဳစကား ေပတည္း။ ဆရာေတာ္ၾကီးကား တိုတိုႏွင့္ ထိေအာင္ ဆိုတတ္ပါေပစြ။ သူသည္လည္း စၾကာ၀ဠာ ကမၻာေျမ အဆံုးမွာ ပုန္း၍သာ အိပ္ေနခ်င္ေတာ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါေလေတာ့၏။
သူရြာေလးသို႕ ေျခခ်မိသည့္ထိုေန႕ ထိုရက္ကသာ သူ႕ရြာေလး၏ အမည္သညာကို စြဲ၍ အက္ဖ္တီေက တိုင္းမ္စ္(FTK TIMES) အက္ဖ္တီ ေကပို႕စ္(FTK POSTS) အက္ဖ္တီေကထရီးျဗြန္း(FTK TRIBUNES) စေသာသတင္းစာၾကီးမ်ားသာ အၿပိဳင္ ထုတ္ေ၀ေနက်ျဖစ္လွ်င္ ထိုထိုသတင္းစာၾကီးမ်ားတြင္ သူသည္ ပါဆဲင္န္ ေအာ့ဖ္ သွေဒး(Person of the Day) ဟု ေပၚျပဴလာ ပေဂးၾကီးျဖစ္ေလဟန္ ေကာ္လံအျပည့္ေဖာ္ျပၾကေလမည္မလြဲတည္း။
သူ႕အတၳဳပၸတ္ သူ႕လုပ္ရပ္ႏွင့္ သူ႕ပံုရိပ္ျဖတ္စတို႕သည္ လတ္တေလာစက္ရပ္သတင္းအျဖစ္ အိတ္က္စ္ကလ်ဴး စစ္(Exclusive) ျဖစ္၍ ေနေပေတာ့မည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ပုဂၢလ၀ိေသေသာ ထူးေသာအံ့ေသာဟုကား ၾသၾသအံ့အံ့ ရြာလံုးအႏွံ႔ ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာေတာ့ အထင္ အရွားျဖစ္ခဲ့ပါေပ၏။ “ လူ႕ေဘာင္ဘ၀ က်ဥ္းေျမာင္းစြ ” ဆိုသဟာ ဃရာ၀ါေသာ သမၺာေဓါဟု စာေဟာရွိေသာ္ၿငား ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ လားလားမွမဆိုင္ဟု အခိုင္အမာ ယူခဲ့မိပါေလ၏။
သို႕ေသာ္ ေပၚျပဴလာဆယ္လီဘရစ္တီ(Popular Celebrity)ဟု ညံစီေအာင္ တိုးေ၀ွ႕၍ ေဆြေဆြမ်ိဳးမိ်ဳး ရြာရိုး ကိုးေပါက္ ဆယ္ေပါက္ အေပါက္ေပါက္လွ်င္ ေသာက္ေသာက္လဲလဲ တစ္ခဲနက္နက္ မိတ္ဆက္ၾက ေလေသာ ေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာမွာ ေနစရာ။ထိုင္စရာမရွိေအာင္ပင္ က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့ရပါေခ်၏။ ေက်ာင္းမွာ ထိုင္ေသာ္ ေက်ာင္း၊ အိမ္မွာထိုင္ေသာ္ အိမ္ ။ ေက်ာင္းနွင့္အိမ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ပင္ ကူးလူးေရြ႕လ်ား၍ ေဆြစကားမ်ိဳးစကား၊ ၿမိဳ႕စကား တိုင္းစကား ႏိုင္ငံစကား ႏိုင္ငံတကာစကား စၾကာ၀ဠာစကား မနားရေလေအာင္ ခ်ဲ႕ကားေျပာ ဆိုရေပေတာ့၏။
ထိုမွ်ျဖင့္ ဒုကၡမၿပီးေသး။ ေတာရြာဓေလ့ ေကာင္းေပ့ညြန္႕ေပ့ ေဆြေမ့မ်ိဳးေမ့ဘုရာ့ ဟု ေလွ်ာက္ထားကပ္ လွဴၾကေလေသာ ေကာက္ညွင္းထုပ္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ မုန္႕ဆီေၾကာ္ မုန္႕ေပါက္ေၾကာ္ အေလွာ္အျပဳတ္တို႕ကိုလည္း စံုေအာင္ပင္ အလုပ္အေလြးျပဳကာ ဘုန္းေပးရရွာေပေသး၏။ ေအာ္ ၾကိဳက္ျခင္း မၾကိဳက္ျခင္းဟူသည္ သူု႕အေရးမဟုတ္၊ သူ႕က်န္းမာေရးႏွင့္ ေလ်ာ္သည္ မေလ်ာ္သည္ သူ႕အရာမဟုတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ၾကိဳက္လည္းစား မၾကိဳက္လည္း စား၊ ေလ်ာ္လည္း စား မေလ်ာ္လည္းစား ရပ္သူရြာသားတို႕၏ သဒၶါတရားကိုသာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ငံ့ကြက္သနားရေပေတာ့မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႕သည္ အေဖာ္မမွီး တစ္ကိုယ္တည္း ေတာရပ္မွီ၍ ဘုန္းကံၾကီးမားျခင္း၏ ဒုကၡတရားကို ေရွာင္လႊားၾကေလဟန္တည္း။ ခုအခါတြင္ကား ဆယ္လီဘရစ္တီ(Celebrity)ျဖစ္ျခင္း၌ ကံအတိုင္းျဖစ္ေစေတာ့ဟုသာ သူသေဘာထားရေပေတာ့မည္။
ဆိုရေသာ္ ထိုေန႕သည္ သူ႕ေန႕ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ သူ႕ရြာကေလးတြင္ အမ်ားသူငါ အားလပ္ရက္ဟု သတ္မွတ္ေၾကျငာထားသည့္ပမာ ေတာင္ယာလယ္သူ မိလကၡဴျဖစ္ေသာ သူ႕အေဆြ သူ႕အမ်ိဳးတို႕သည္ကား သူ႕အေၾကာင္း သူ႕အျခင္းရာကိုသာ လွည့္လည္ကာ ေျပာေနၾကေသာဟူ၏။
(၂)
ဤသည္ပင္ သူမႏွစ္သက္ေသာ အျခင္းအရာေပတည္း။ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကား ငယ္စဦးကပင္ အထူးထူး ေသာအေျခခံစာကို နာသံုးနာေရာယွက္၍ ေက်ာကိုေဗ်ာ တင္ကာ တအံုးအံုးႏွက္ျခင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ မံု႕ပဲသေရစာ ရွိတာေလးေတြ ထုတ္ေကြ်းေခ်ာ့ေမာ့ျခင္းစသည္ စသည္ အလီလီေသာ နည္းတို႕ျဖင့္ ပညာေပးေတာ္မူခဲ့သည့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ရြာဦးေက်ာင္းသခင္ျမတ္ကို ဂါရ၀ျပဳလိုသည္လည္းတစ္ရပ္၊ သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း သြပ္သြင္းကာ ရွင္သာမေဏ ၀တ္ေစခဲ့သည့္ေန႕မွ စ၍ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ခြင့္မပိုင္ေတာ့သည္အထိ သာသနာေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာၾကည့္လ်က္ မ်က္ရည္အျပည့္ျဖင့္ သားအရင္းအခ်ာကို သေဘာထားၾကီးစြာ စြန္႔လွဴခဲ့ၾကရွာေလသည့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွသာ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္အတန္ၾကာမွတစ္ခါ သားရဟန္းမ်က္နွွာကို ဖူးၾကရရွာေလသည့္ မိအိုဖအိုတို႔ကို ေတြ႕ျမင္လိုသည္လည္း တစ္ရပ္။
ဤအေၾကာင္းႏွစ္ရပ္သည္သာ ဓမၼဂဂၤါရြာျပန္ခရီး၏ နီးေသာအေၾကာင္း ေ၀းေသာအေၾကာင္း မနီးမေ၀းေသာ အေၾကာင္းမ်ားေပတည္း။ အေပါင္းအသင္း ငယ္ေဖာ္ခ်င္းတို႕ႏွင့္တကြ ၪာတိသဂၤဟ ေဆြမ်ိဳးစသည္ကို ေတြ႕ လိုျခင္းတို႔သည္ကား သပိတ္ပါ အိပ္ပါ ခြက္ပါ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ပါ မကင္းသာေသာ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ရေပေတာ့၏။
သူ႕အေတြးတြင္ ပံုရိပ္ဆင္ထားသည္ကား ငယ္ဆရာသခင္၏ ၾသ၀ါဒလက္ေဟာင္းေလးမ်ားကို လမ္းေၾကာင္း ေပးကာ နာခံရင္း ရြာဦးေက်ာင္းကန္သာယာတြင္ ျမိဳ႕ျပပညာေရးစိတ္ႏြမ္းသမွ် အတိုးခ်အပန္းေျဖမည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ အိမ္ေသးေသးေလးတြင္ ဇိမ္ေအးေအးယူကာ မိခင္ဖခင္တို႕ လွဴေကြ်းသမွ်ကို လူမမယ္ ကေလးဘ၀ ကလို အားမနာတမ္း စားမည္။
ငယ္ရြယ္ႏုနယ္စဥ္ မထင္မေပၚ ယခုလို ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆရာေတာ္ဟု ရပ္သူရြာသားတို႕အေခၚ မေက်ာ္ၾကားမီ စာသင္သားဘ၀က သူရြာေလးသို႕ျပန္လာေလတိုင္း ဖခင္ၾကီးကား ထင္းခြဲေရခပ္၊ မိခင္ၾကီးကား ထမင္းခ်က္ ဆြမ္းျပင္ အမ ႏွမေတြပင္ ၾကားမ၀င္သာေအာင္ လံု႕လသည္းခဲ့ၾကရွာေပ၏။ မိခင္ ဖခင္တို႕၏ ထိုအေၾကြးမ်ား အတြက္ သူသည္လည္း သာသနာအေရးမ်ားကို ယခုလို ဆက္ေနရျခင္းျဖစ္ေပ၏။ သာသနာဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ရိုးရိုးၾကီးေအာက္တြင္ တိုးတိုးေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သာသနာ့အလုပ္မ်ားကို က်ရာေန ရာက ခပ္ကုပ္ကုပ္ပင္ လုပ္ခဲ့ပါေခ်၏။
(၃)
မည္သို႕ျဖစ္ေစ သူ႕ရြာျပန္ဒိုင္ယာရီကား ထင္သည္ႏွင့္မညီျဖစ္ခဲ့ပါေလ၏။
ရြာေလးသည္ သူ႕အတြက္ ေနရာက်ဥ္းေျမာင္းခဲ့ေလၿပီတည့္။ အမိအဖအိမ္တြင္လည္း သူမၿငိမ္၊ ဆရာ့ေက်ာင္း ကန္တြင္လည္း သူမဟန္။ အတန္တန္ေသာရြာခံလူထုကိုသာမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ မျပတ္ လာၾကေသာ ဧည့္သည္ တို႕ကိုလည္း ဆိုစမ်ားလ်ား စကားပံုေသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရေခ်၏တကား။
ခါးလည္းေညာင္းလွ၏။ နားလည္းပူလွ၏။ ရြာသူရပ္သား သူ႕ေဆြမ်ိဳးမ်ားဟူသည္ သူ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းက်ကာ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ တၿပဲ႕ၿပဲ႕ေအာ္ငိုသည္မွအစ မာလကာပင္ေပၚက ျပဳတ္က်သည္အဆံုး၊ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ့သျဖင့္ ဘုန္းၾကီးက တအံုးအံုးေဆာ္ေလဟန္ အဖန္ဖန္ေသာသူ႕အေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားေျပာႏိုင္ေလ မ်ားမ်ားထင္ေပၚေလျဖစ္ရကား စကားအတန္တန္ ၾကံ၍ပင္ ေျပာၾကေလေယာင္တကား။
ထိုသို႕ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္သိေသာ သူကိုယ္တိုင္မသိေသာ သူကိုယ္တိုင္မသိခ်င္ေတာ့ေသာ သူ႕ငယ္က်ိဳးငယ္နာ တို႕ကို သူသည္ နားေထာင္ရေလသည္တည္း။
ထိုသုိ႕ပင္ ရုန္းမထြက္သာေအာင္ ဘုန္းသမၻာအခက္ေ၀ေနသည့္အခိုက္မွာပင္ သူ႕ရင္ဘတ္အား ထိထိခိုက္ ခိုက္ျဖစ္ေစေသာ ကမၻာေက်ာ္မဟာအထူးဟု စိတ္ကူးေပါက္ၾကေလေသာ တရားပြဲေၾကာ္ၿငာဟန္ နိဗၨာန္ေဆာ္ တို႕၏ အသံကို ၾကားရျပန္ေပေတာ့၏။
No comments:
Post a Comment