ဂဂၤါလမ္း

(၁)

မဇၥ်ိမသံသရာကို သူဖြင့္ဆိုရေလေတာ့မည္။ ၂၀၀၆ ခု ၾသဂုတ္လ ၂၅ ရက္ နံနက္ ၁၁း၀၀ နာရီ။ ရန္ကုန္ အျပည္ျပန္ဆိုင္ရာေလဆိပ္တြင္ အိပ္မက္အထုပ္အပိုးမ်ား၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၀န္စည္စလြယ္မ်ားႏွင့္အတူ ေပါ့ပါးစြာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာလအနည္းခန္႕အထိ သူသည္ ေက်းလက္ဆန္ေသာ ျမိဳ႕ျပတြင္ ရွွွင္ငယ္ ရဟန္းငယ္ေလးမ်ား၏ အားထားရာ ပရိယတ္ဆရာတစ္ဆူအျဖစ္ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျဖတ္သန္းဂုဏ္ယူမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူဖတ္မွတ္ေလ့လာေနေသာ စာေပက်မ္းဂန္ႏွင့္ ဘာသာတရား၏လာရာလမ္းကိုေတာ့ အခါခါေမွ်ာ္ေငးမိတတ္ ခဲ့ေလသည္။ ေအာ္ မဇၥ်ိမလမ္း....။

ျမန္မာႏိုင္ငံသာသနာေတာ္၏ အထင္ကရစာသင္တိုက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္မ်ားထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရေနသည့္တုိင္ သူ၏ ႏိုင္ငံတကာပညာေရးအိပ္မက္ကေတာ့ ေအးစက္ေနဆဲပင္။ မည္သို႕ျဖစ္ေစ သူ႕အိပ္မက္မ်ားကို မထင္ မွတ္စြာ ၀ုန္းကနဲ ပက္ျဖန္းနိုုးထေစသူတို႕ေပၚလာသည္။ ရြာမွ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း တစ္ဦးက အစကို ဆြဲထုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

(၂)

သူ မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ စာအုပ္မ်ားၾကားထဲ တုိး၀င္ေနစဥ္ ထုိေက်ာင္းဆရာေရာက္လာခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕အခန္းေလးထဲတြင္ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာအသံုးအေဆာင္အခ်ိဳ႕မွ လြဲ၍ ပိုင္ဆိုင္မႈခ်ိဳ႕တဲ့လွ ေၾကာင္းသိသြားသည္ဟု ေက်ာင္းဆရာက သူ႕ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။

ေက်ာင္းဆရာက သာမန္ေက်းလက္မိသားစုမွ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာရသည့္ သူ႕လို ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ တိုးတိတ္စြာ စာအုပ္စာေပကိုသာ အားကိုးဆုပ္ကိုင္ထားသည္မွာ သဘာ၀က်လွသည္ ဟု ဆိုေသးသည္။ ေက်ာင္းဆရာစကားအရ သူက ရပ္ရြာႏွင့္ မိဘကို ဒုကၡမေပးဘဲ (ရပ္ရြာႏွင့္ မိဘကလည္း သူ၏ ၾကိဳးစားအား ထုတ္မႈႏွင့္ အနာဂတ္အလားအလာ မသိဘဲ) ေက်နပ္ေလာက္ေသာရလာဒ္မ်ားဖန္တီးေနသည္ကို ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္၏ အျမင္ျဖင့္ မွတ္သားမိခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

အမွန္တကယ္ပင္ ထုိစဥ္က သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပထမဆံုးေက်ာင္း၀င္ေန႕ရက္က ပံုရိပ္ကုိ သူၾကည္ႏူးေနခဲ့ပါေသးသည္။ ရပ္ရြာမွ ဆရာဘုန္းၾကီး သို႕မဟုတ္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ၊ ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္ေနၾကသည့္ ရဟန္းဒကာ ဒကာမမိသားစု သို႕မဟုတ္ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားက ကားၾကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ လုိက္ပို႕ၾကသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ၾကသည့္ သူတို႕၏ တပည့္ရဟန္း သားရဟန္းမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ တက္ၾကြေနေသာ ထုိပုဂၢိဳလ္တို႕၏ ပီတိကို သူျမင္ေနရသည္။

သူ႕မိဘ သူ႕ဆရာ သူ႕ဒကာမ်ားလည္း ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားလိုပင္ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သူက မည္သူ႕ကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားျဖစ္ခဲ့။ သူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးကို တစ္ေန႕ေန႕မွာေတာ့ သူဘာလုပ္ေနသည္ကို ေျပာျပျဖစ္ လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ သို႕မဟုတ္ သူတို႔ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ သိသြားၾကပါလိမ့္မည္။

သူအတြက္ေတာ့ ဘာမွမဆန္းၾကယ္ပါ။ သာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားမတိုင္မီ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္၏ နာမည္ေက်ာ္စာသင္တိုက္ၾကီးျဖစ္သည့္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တြင္ ေက်ာတစ္ေနရာစာရွာေဖြေလွ်ာက္ထားကာ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္ ေနထုိင္ပညာသင္ယူ ေနစဥ္ကလည္း မည္သူ႕ကိုမွ အပူမကပ္ခဲ့။

ရပ္ရြာသို႕ ျပန္သည့္အခါတိုင္း မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ဘာလိုသည္ဟု အရိပ္အျမြက္မဟခဲ့စဖူး။ ဟလည္း ဟရက္စရာမရွိ။ မိုးေခၚသံသာ ၾကားရၿပီး ဖားေအာ္သံမၾကားရေသာ ရပ္၀န္းက လူမ်ား၏ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဒရမ္မာဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္တို႕ကို သူက ခံစားမိခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ေက်ာင္းဆရာ၏ အေတြးတြင္ သူ႔ပံုရိပ္ကို မည္သို႕ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးျခစ္ခဲ့သည္ေတာ့မသိ။ သူကေတာ့ သူ၏ ညိွဳးငယ္ခ်ိဳ႕တဲ့လွေသာ ေန႔ရက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားတြင္ မိတ္ေဆြ သီတင္းသံုုးေဖာ္တို႕၏ လက္ခုပ္သံမ်ား၊ သုတရသစာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္အတူ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းမ်ားကိုသာ ဖက္တြယ္အားကိုးျဖစ္ေလသည္။






ရာစုသစ္မစတင္မီမွာပင္ သူ၏ သာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားကုန္ဆံုးသြားသည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ေလးႏွစ္တာ ပညာသင္ယူခြင့္ရၿပီးသည့္ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ (အကယ္၍ မဟာတန္း၀င္ခြင့္ မရခဲ့လွ်င္ ) နယ္စပ္ေဒသတြင္ ၂ ႏွစ္တာ သာသနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိေလသည္။ သူက မဟာတန္းတက္ရန္ အခြင့္အလမ္းမသာခဲ့ပါ။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားတစ္ခုခုကို အရူးအမူးသင္ယူကာ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈဇံုထဲသို႕ ေရာက္လာသမွ် နိုင္ငံျခားသားဧည္သည္မ်ားနွင့္ တြတ္ထိုးေလ့ရွိေသာ သူ႕အတြက္ ေက်ာင္းေခၚခိ်န္ေနာက္က်ေသာ ေန႕ရက္တို႕ မ်ားျပားခဲ့ျခင္းက မဟာတန္းႏွင့္ ေ၀းကြာေစခဲ့ေလသည္။(အျခားအေၾကာင္းတရားမ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။)
သို႕ေသာ္ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ ရွမ္းျပည္နယ္ အေရွ႕ပိုင္းရွိ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုတို႕၏ အျပံဳးမ်ားဆီ ရြက္လႊင့္ခဲ့ရျခင္းသည္ပင္ ဆုျမတ္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူ တာ၀န္က်သည္က ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ က်ိဳင္းတံု၏ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳဌာနဗဟုိတြင္ ျဖစ္သည္။ ယခင္လမ်ားဆီက သူသည္ သာမန္သာသနာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွ်သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု သူက သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။

ဘာသာျခားတို႕ၾကား၀ယ္ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားမ်ားသာ တြင္က်ယ္သည့္ ဤရပ္၀န္းတြင္ ကိုယ့္စကားလံုး ကိုယ္တာ၀န္ယူရမည္မွာ ေသခ်ာလွေၾကာင္း သူက သတိရွိေနခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ (မည္သည့္ ဘာသာျဖစ္ေစ)အဖြဲ႕အစည္းအခ်ိဳ႕၏ အသံုးျပဳျခင္းကို တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ သြယ္၀ုိက္၍ ျဖစ္ေစ ခံရတတ္ပါသည္။

ယခု သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည့္ သူ႕အတြက္ စကားလံုး တစ္လံုးကို တရား၀င္ထုတ္ေဖာ္ေျပာရန္ အေရးၾကံဳသည့္အခါတိုင္း အစြန္းလြတ္လမ္းစဥ္ကို မွီခိုရေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ေရာက္စေန႕ရက္မ်ားတြင္ စာေပသင္ၾကားပို႕ခ်ျခင္းတာ၀န္ကိုသာ မည္သူမွ် တာ၀န္မေပးဘဲ ဖန္တီးရယူခဲ့ပါသည္။ သာသနာျပဳဌာနတြင္ ဘာသာစကားသင္တန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သူ႕သင္တန္းေလးတြင္ ဘာသာမေရြး လူမ်ိဳးမေရြး တက္ခြင့္ရွိသည္။ သင္တန္းေလွ်ာက္လႊာပံုစံျဖည့္စရာမလို ။ သင္တန္းပ်က္ခြင့္ တိုင္စရာမလို ။ (သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္၍ စိတ္လိုလက္ရရွိမွသာ သင္တန္း ခန္းမမ်ားကို တိုး၀င္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႕တပည့္မ်ားအတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ကူကူ ဖြင့္ေပးထား ျခင္းျဖစ္ေလသည္။)

သူ၏ သာသနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္းေလးသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိလွသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖၿပီးစႏွင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ျမင္ထားေသာလူငယ္အမ်ားစုသာ အတက္မ်ားသည့္အတြက္ ပို၍ သစ္လြင္ေတာက္ပ ေနေလသည္။ သင္တန္းတက္ေနသည့္ ကေလးမ်ားက ေမာ္ဒန္ကဗ်ာႏွင့္ ေရာ့ခ္သီခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုျငင္းခုန္ၾကသည္.။ သို႕မဟုတ္ ရင္ခုန္ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ။ သူက ျဗဟၼစိုရ္ တရားႏွင့္ ဗုဒၶေခတ္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူတို႕အေၾကာင္း မွ်ေ၀ျဖစ္သည္။

အမွန္တကယ္ သူဖြင့္လွစ္ထားသည့္ သင္တန္းေလးသည္ ဘာသာစကားသင္တန္းေလးသက္သက္မွ်သာ မဟုတ္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားႏွင့္ လူသား၀ါဒအေၾကာင္း သတင္းေကာင္းျဖန္႕ခ်ီရာ အသုိက္အၿမံဳေလးတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ေမွ်ာ္လင္ခဲ့ဖူးသည္မွာ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းစရာ။





သူဖြင့္ေနေသာ ဘာသာစကားသင္တန္းေလး၏ အသံသည္ ပတ္၀န္းက်င္ရပ္ကြက္ေလးမ်ားမွ အရြယ္စံုကေလး ငယ္တို႕၏ ႏွလံုးသားကပင္ ၾကားရေလသည္။ သို႕ႏွင့္ သူ၏ ပံုမွန္ညေနခင္းသင္တန္းေလးအျပင္ အေျခခံ ပညာတန္းစံုကေလးငယ္တို႕၏ အပိုက်ဴရွင္ေက်ာင္းေလးပါ ထပ္တိုးလာေလသည္။ စာကို အိပ္မက္မက္သည္ထိ ၾကိဳးစားေလ့ရွိေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ သူပါ ေနာက္တစ္ေန႕သင္မည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို အိပ္မက္ ထည့္မက္ရသည္မိ်ဳးလည္း ရွိခဲ့သလို သူ႕ေက်ာင္းေလးကို ကစားကြင္းတစ္ခုအျဖစ္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေလ့ရွိေသာ ေမ်ာက္ရႈံးေလးမ်ားကို ( ကေလးမ်ားႏွင့္ မည္သည့္အခါမွ လက္ပြန္းတတီးမေနခဲ့ဖူးေသာ သူ႕အတြက္) ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေမာ့ထိန္းေက်ာင္းရမလဲ ဟူေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ အိပ္စက္မရျဖစ္ရသည္ မိ်ဳးလည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။

တကယ္ဆိုေတာ့ သာသနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း ခ်စ္လွစြာေသာ ကေလးငယ္ တို႕၏ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ ရယ္သံမ်ား တစ္ခါတစ္ရံတြင္ နားကြဲလုလုငိုသံမ်ားၾကားတြင္ သူေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ (ေနာင္၈ႏွစ္ခန္႕ၾကာေသာအခါမွ ျပန္ေတြ႕ရသည့္ ထိုစဥ္က အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူတပည့္မတစ္ေယာက္က “ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက စာသင္ရတာ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ပ်က္မသြားဘူးလား” ဟူေသာ အေမးကို သူက မေျဖဘဲ တိုးတိတ္စြာ ျပဳံးေနျဖစ္ပါသည္။) ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကို ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးရန္ သူက ေသြးေၾကာင္တတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။

ညေနခင္းသင္တန္းႏွင့္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းေလးျဖင့္ မအားလပ္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္တြင္မွ ျပည္နယ္အဆင့္ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေပါင္းစံုတို႕၏ သင္တန္းခန္းမမ်ားဆီက ဖိတ္စာမ်ား သူ႔အမည္ျဖင့္ ေရာက္လာျပန္ ေလသည္။ တကၠသိုလ္စာသင္ႏွစ္မ်ားဆီက စာသင္ခန္းမ်ားႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ဖူးေသာသူ႕ဆီကို သာသနာျပဳရဟန္း ဘ၀မွာေတာ့ စာသင္ခန္းမ်ားက တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ တိုး၀င္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

ထုိသင္တန္းေလးမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေပ်ာ္၀င္စဥ္မွာပင္ သာသနာျပဳေက်ာင္းေလးကို အျခားသာသနာျပဳရဟန္း ေတာ္မ်ားနွင့္အတူ ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္မ်ားအတြက္ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ေလးအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ရျပန္ပါသည္။ ငယ္ရြယ္ေသာကိုရင္ေလးမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္ရေသာ တာ၀န္သည္ မလြယ္ကူလွေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာအခါမွ သိလာရေတာ့သည္။ သူသည္လည္း ငယ္စဥ္က ဆရာသမားမ်ား၏ ၾကိမ္လံုးမ်ားစြာကို အပိုင္စားရခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္တိုင္က ဆရာျဖစ္လာေသာအခါ ငယ္စဥ္က စိုးရြံ႕ခဲ့ေသာ ၾကိမ္လံုးၾကီးကို ကိုင္တြယ္အသံုးျပဳရမွာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ ရသည္။