ရဟန္းႏွင့္ ေရနံ

(၁)
“ေရနံရွာႏိုင္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လိုခ်င္တယ္တဲ့၊ ေရနံရွာႏိုင္တဲ့လူလို႕ေျပာတာေနာ္၊ အျဖဴ အမဲမခြဲျခားဘူး။”
ေျမပဲပါရဂူဟု ေက်ာ္ၾကားသည့္ လူမဲပညာေက်ာ္ေဂ်ာ့ခ္၀ါရွင္တန္ ကာဗာက သည္စကားကိုပဲ တဖြဖြေျပာေနတတ္ပါသည္။ ေရနံရွာေဖြေပးႏိုင္မည့္ လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္သည္ဟု ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုက မစၥတာကာဗာထံ အပူကပ္ေနသည္။ လူျဖဴျဖစ္ရန္၊လူမဲျဖစ္ရန္ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိ၊ ဘြဲ႕ရျခင္း မရျခင္းႏွင့္လည္း မသက္ဆိုင္၊ ေရနံရွာေဖြေပးႏို္င္မည့္ လူႏွစ္ေယာက္။

(၂)
ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနစဥ္က သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္စင္ေလးရွိသည္။ စာအုပ္စင္ေလးကို ျဖည့္တင္းရန္ ပန္းဆိုးတန္း ဂံုးတံတားၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္မိတိုင္း သူ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားက သြက္လက္ေနတတ္သည္။ စာအုပ္ေငးရသည့္ အရသာက ျဖဴလြလြရွိပါသည္။ ၀ယ္မည့္စာအုပ္ကို ပထမဆံုးသတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေငြးရွင္းေကာင္တာကို ပို႕ၿပီးမွ မျမင္ဖူးေသးသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆက္ေငးသည္။ ေငးမိေသာ စာအုပ္ထဲမွ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္ကို ျမည္းစမ္းဖတ္ရႈကာ ေနာက္တစ္ခါပန္းဆိုးတန္းခရီးစဥ္အတြက္ ေတးမွတ္ေလ့ရွိသည္။ လက္လြန္ကာ စာအုပ္ပို၀ယ္မိလွ်င္ ဘတ္စ္ကားတိုး၍ ျပန္ရေလ့ရွိပါသည္။

ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေသာ သူ႕အတြက္ စြဲလမ္းသိမ္းဆည္းတတ္ေသာ အရာဆို၍ စာအုပ္မ်ားသာ ရွိသည္။ အျခားအရာမ်ားကိုေတာ့ သိမ္းပိုက္ေလးလံလိုျခင္းမရွိတတ္။ သို႕အတြက္ သူ႕ခရီးစဥ္မ်ားသည္ အၿမဲတမ္းေပါ့ပါး ေနတတ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ စာေပပို႕ခ်ေနစဥ္က သုံးလခန္႕ သူႏွင့္အတူ လာေရာက္ေနထိုင္ေသာ သူ႕ဖခင္ၾကီးသည္ ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းမႈမရွိသည့္ ( စည္းကမ္းမရွိျခင္းဟုလည္း ထင္ျမင္ႏိုင္စရာျဖစ္သည့္) သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ပ်က္စြာ ညီးညဴေလ့ရွိသည္။ “ေမာင္ပဇင္းက ရဟန္းဘ၀နဲ႕ပဲ ေကာင္းတယ္၊ လူ႕ဘ၀မွာဆို စားစရာရွိမွာမဟုတ္ဘူး”တဲ့။

စာအုပ္မ်ားကိုေတာ့ သူတခုတ္တရသိမ္းဆည္းတတ္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ စာအုပ္မ်ား မၾကာခဏ ေပ်ာက္ပ်က္ေသာအခါ စိတ္ညစ္ရသည့္ နာက်င္မႈဒဏ္ကို သူမခံစားႏိုင္။ ေနာက္ေတာ့ အျခားအရာမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသည္ထက္ စာအုပ္ေပ်ာက္ျခင္းက ေျဖဆည္ရာရွိသည္ဟု သူေတြးသည္။ ဖတ္သူတစ္ေယာက္ ေယာက္လက္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာက္သြားေသာ စာအုပ္ေလး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းရွိေနပါလိမ့္မည္။ ထုပ္ပိုး စကၠဴမျဖစ္မခ်င္းေပါ့။

ေရႊျပည္ၾကီးက ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕စာအုပ္စင္ေလးကိုပါ သံေယာဇဥ္ျဖတ္လိုက္သည္။ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္၊ယူခ်င္ရင္ ယူၾကေတာ့။ ခု ေနာက္ပိုင္း ၀ယ္ျဖစ္သည့္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း သိမ္းမထားေတာ့။ လက္မွတ္ပင္ မထိုးျဖစ္၊ ဖတ္ျပီးလွ်င္ တစ္ေနရာရာမွာ ထားပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဥပါဒါန္ေတြက အျမင္ကတ္စရာပဲ။

(၃)
ေပ်ာက္သြားေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ဆရာေဖျမင့္၏ “မဟာကရုဏာရွင္မ်ား” စာအုပ္ေလးလည္း ပါ၀င္သည္။ တိုးတက္ၾကီးပြားလိုစိတ္နည္းပါးလွသည့္ သူ႕အတြက္ ဆရာေဖျမင့္၏ တက္က်မ္းမ်ားက အလုပ္မျဖစ္ပါ။ သို႕ေသာ္ စိတ္ကို ျမိျမေအာင္ ေသြးဖို႕၊ ၿငိမ္းေအာင္ ေလာင္းဖို႕အတြက္ေတာ့ “ႏွလံုးသားအာဟာရ”လို “မဟာကရုဏာရွင္မ်ား” လို စာအုပ္ေလးမ်ား လိုအပ္ပါသည္။

“မဟာကရုဏာရွင္မ်ား” စာအုပ္က ကမၻာေျမအတြက္ ေပးဆပ္ၾကသူမ်ားအေၾကာင္းကို ညြတ္ႏူးဖြယ္ တင္ျပထားသည္။ သူထပ္တလဲလဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ေဂ်ာ့ခ္၀ါရွင္တန္ကာဗာ၏ ႏွလံုးသား လြင္ျပင္ေပၚက ျဖဴစင္၀င္းမြတ္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေငြ၀ယ္ကြ်န္ လူမဲမိသားစုမွ ႏြမ္းပါးစုတ္ခ်ာစြာ ၾကီးျပင္းလာေသာ လူမဲကေလးတစ္ေယာက္၏ အံ့မခန္းဖြယ္ ျမင့္ျမတ္လွေသာ စိတ္ေန သေဘာထားကို သူမင္သက္အားက်ေနတတ္သည္။

လူမဲတစ္ေယာက္အတြက္ ပညာေရးအခြင့္အလမ္းနည္းပါးလွေသာ (လူျဖဴမ်ားၾကီးစိုးသည့္ )ရပ္၀န္းတြင္ ပညာေက်ာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည့္ မစၥတာကာဗာ၏ မာနထက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရက္စက္ႏွိပ္ကြပ္လြန္းသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကမၻာေျမကို စိတ္မနာက်င္ဘဲ တစ္ခုခုေပးဆပ္ရန္ အျမဲေတြးေန တတ္ေသာ မစၥတာကာဗာ၏ ႏွလံုးသားကို အံ့ၾသေလးျမတ္မိတတ္သည္။ “ ကြ်န္ေတာ့္ကို အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ အေရးအပါဆံုးအေတြးတစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့ေသမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မေသခင္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးပါ” တဲ့။ ဗရာဗိုး.....။

မစၥတာကာဗာအေနျဖင့္ တပ္စကီဂီးစိုက္ပိ်ဳးေရးေက်ာင္းစာသင္ခန္းေလးက ဘယ္မွ မခြာေသာ္လည္း ကမၻာၾကီးကေတာ့ မစၥတာကာဗာ့ကို ေျမပဲပါရဂူ၊ ရုကၡေဗဒပညာရွင္၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးသုေတသီ၊ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတီထြင္သူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ။ စႏၵရားအႏုပညာရွင္စေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသမ်ားျဖင့္ ၾကည္ညိဳေလးစားၾကရသည္။ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္ မစၥတာကာဗာ၏ စာသင္ခန္းေလးဆီ ေရာက္ေအာင္လာကာ ဂါရ၀ျပဳရင္း အၾကံၪာဏ္မ်ားေတာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ မစၥတာကာဗာ၏ ႏွလံုးသားေတာက္ပမႈအေရာင္ေၾကာင့္ လူမဲတစ္ဦးထက္ အႏိႈင္းဆမဲ့ ပိုလြန္ေသာ သူေတာ္စင္ၾကီးျဖစ္သြားသည္။

မစၥတာကာဗာ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ လူသည္ လူသာျဖစ္သည္။ လူအခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားဆက္ဆံဖြယ္မလို။ လူသားတစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္းအားေလ်ာ္စြာ ကမၻာေျမကို အလုပ္အေကြ်းျပဳဖို႕သာ ျဖစ္သည္။ လူျဖဴမလို၊ လူမဲမလို။ ကမၻာေျမကို စိုက္ပ်ိဳးမည့္ လက္မ်ားသာ လိုေပမည္။ မစၥတာကာဗာကိုယ္တိုင္လည္း ကမၻာေျမအတြက္ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ အလုပ္အေကြ်းျပဳခဲ့သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုမွ ေရနံရွာေပးႏိုင္မည့္ လူႏွစ္ေယာက္လုိခ်င္သည္ဟု ေျပာလာေသာအခါ မစၥတာကာဗာက စာသင္ခန္းထဲတြင္ တပည့္ေက်ာင္းသားမ်ားကို တဖြဖြ ေျပာေနသည္က “ ေရနံ ရွာေပးႏိုင္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ လိုခ်င္တယ္”။

(၄)
ယခုႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္ရာသီတြင္ တပည့္ရဟန္းေတာ္ေလးတစ္ပါးထံမွ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုကို သူ ဖတ္ရေလသည္။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသုိလ္ တစ္ခုခု တက္ခ်င္သည္။ တကၠသိုလ္ကလည္း အဆင့္ျမင့္ရမည္။ သူ႕လို ဘြဲ႕ေတြ အမ်ားၾကီးလည္း ရခ်င္ျပန္သတဲ့။ အၾကံၪာဏ္ေပးပါဦးတဲ့။ ဘာပညာေတြ သင္ခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ပန္းတိုင္ေတာ့ မပါ။ သို႕ႏွင့္ သူက မက္ေဆ့ခ်္တိုတိုေလးျပန္ပို႕လိုက္ရသည္။ “ေရနံရွာမွာလား”။

ဟုတ္ပါ့။ သူ႕ကိုယ္တိုင္ေတာင္ “ ေရနံ ရွာႏိုင္ၿပီလား ” မေသခ်ာလို႕ ရၿပီးသားဘြဲ႕ေတြ ျပန္ေခါက္ သိမ္းထားရေသး။ ေအာ္ ေရနံရွာဖို႕ မစဥ္းစားဘဲ ဘြဲ႕ရဖို႕နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္ဖို႕ စဥ္းစားေနတဲ့ ေခါက္ရိုးက်ိဳးအေတြးမ်ား......။

ဓမၼဂဂၤါ
၀၈-၀၇-၂၀၁၀