ကိုရင္လကၡဏကို ျပန္ေတြ႕ၿပီ(၆)

(၁၂)
ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ မခံရေသာ ကိုရင္ငယ္တစ္ပါး၏ အေနက်ံဳ႕မႈမ်ိဳးကို အသင္းခြဲခံ လိုက္ရေသာ သိုးမဲတစ္ေကာင္လို သူခါးသီးခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ေနာင္တရခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္၊ စာရူးေပရူးဘ၀ကို ခံုမင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဖတ္လိုက္စ ဘုတ္အုပ္မ်ားကို သူက လႊတ္မခ်ခဲ့။

ညဘက္တစ္ခုတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား တစ္တိုင္ၿပီး တစ္တိုင္ထြန္းကာ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ က်ိန္းစက္ရာမွ တစ္ေရးႏိုးထလာေသာ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက မီးေယာင္ပ်ပ်လင္းေနေသာ သူ႕အခန္းကို သတိျပဳမိ သြားသည္။ သူစာဖတ္ေနသည္ကို ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး သိပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူဖတ္ေနသည့္စာက ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွစ္ျခိဳက္ေသာ စာေပအမိ်ဳးအစားေတာ့ မဟုတ္ေလ။

နံနက္အရုဏ္ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာေတာ့ “ အင္း ေမာင္ရင္လကၡဏတို႕ ကိုယ့္စာကိုယ္သာ ညတုန္းကလို သန္းေကာင္သန္းလြဲ ၾကိဳးစားရင္ ငါတို႕မ်ားေတာ့ တိပိဋကဓရ ဆရာျဖစ္ရေခ်ေသးဗ်ား” တဲ့။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ယခုလိုမ်ိဳးရယ္သြမ္းေသြးစကားႏွင့္ ထိမိစြာ ဆံုးမတတ္ေသာ္လည္း အသိၪာဏ္တိုးတိမ္ေနေသးေသာ သူက အဓိကႏွင့္ သာမညကို မကြဲျပားခဲ့ပါ။ ကိုယ့္အေျဖလႊာကိုသာ ကိုယ္အမွတ္ျပည့္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူႏွင့္ ဆရာဘုန္းၾကီး အၾကားဆက္ဆံေရးက မေႏြးေထြးလွေတာ့ပါ။

(၁၃)
ကမၼ႒ာန္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားေသာ ဆရာဘုန္းၾကီးက သူ႕ကို အမ်ိဳးသမီးေယာဂီငယ္ေလးမ်ားႏွင့္လည္း စိတ္မခ်တတ္ျပန္ပါ။ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ စာေယာင္ေယာင္ စာေမးပြဲက်ကာ စိတ္ေလေနသည့္ ရွင္ငယ္ေလး တစ္ပါးႏွင့္ ေပၚျပဴလာေယာဂီမေလးမ်ား ေရာေထြးသြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ပါသည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္အတြင္းဆိုလွ်င္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ရိပ္သာတရားစခန္းပြဲမ်ားက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေယာဂီမေလး မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနတတ္ပါသည္။

ကဗ်ာေရးေသာ၊ အဆင္သင့္မ်က္ႏွာခ်ိဳေနတတ္ေသာ(“မ်က္ႏွာေျပာင္၊မ်က္ႏွာရူး ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားကို ဆင္ဆာဌာနသို႕ ပို႕လိုက္ပါသည္။) သူ႔ကို ေယာဂီမေလးမ်ားက ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဓမၼမိတ္ေဆြ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ သူကလည္း ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ “ သံသရာေဆြမ်ိဳး ”ဆိုသည့္တရားကို ေယာဂီမ ေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ ဆက္ေဟာခဲ့ပါသည္။

(၁၄)
အမွန္တကယ္ေတာ့ အထက္ အညာၿမိဳ႕ေလးမ်ား၏ ထံုးစံအရ သာသနာ့၀န္ထမ္းကို မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လို ခင္မင္ကြ်မ္း၀င္လိုၾကျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ တကယ္လည္း မိသားစု၀င္လိုပင္ သေဘာထားကာ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ေစ ထြက္ေစျဖစ္ပါသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚမ်ိဳးမွာပင္ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းတစ္ပါးပါးႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳသည့္ အခါ ဦေအာင္ မိတ္ဖြဲ႕၍ ရပ္ရြာၿမိဳ႕ရပ္သုိ႕ လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚတတ္ၾကသည္။ ေရာက္သြားသည့္အခါမ်ိဳးတြင္လည္း ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားကာ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္တတ္ၾကပါေလသည္။

(အထက္ပိုင္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကေတာ့ “ ရြာမွာ ပဌာန္းပြဲ သုံးႏွစ္က်င္းပလိုက္တာ ရဟန္းလူထြက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အဖတ္တင္သြားတယ္ ”တဲ့။ “ငါတို႕ရြာသူေတြက ရိုးရိုးခင္တာ ငါ့ရွင္ေတြက တစ္မ်ိဳးဘာသာျပန္ၾကတာကိုး”တဲ့။ ဘာသာျပန္မွားသြားသည့္အခါမ်ိဳးတြင္လည္း မိဘေမာင္ဘြား ႏွင့္ ရပ္ရြာက အလြယ္တကူပင္ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾကျပန္သည္။ ကမၼႆကာတရားကို ႏွလံုးသြင္းရာတြင္ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လူမ်ားျဖစ္သည္။)

၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ “နင္” “ငါ”ဆိုေသာ စကားလံုးမ်ားကို အဂၤလိပ္စကား “အိုင္ႏွင့္ ယူ “ လိုပင္ သံုးစြဲေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလး၏ နာေပ်ာ္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ အျခားအသံုးအႏႈံးတစ္ခုက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာတြင္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာစကားေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္သည့္ “ဗ်ာ”ႏွင့္ ”ရွင္” ကဲ့သို႕ေသာ အသံုးမ်ားႏွင့္ အဓိပၸါယ္တူသည့္ “ ညယ္” ဆိုေသာ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖစ္ပါသည္။ “ဘာလဲဗ်ာ” သည္ “ဘာလဲ ညယ္” ။ “မသိပါဘူး ရွင္”သည္ “သိပါဘူး ညယ္”။ သို႕ႏွင့္ ေယာဂီမေလးမ်ားႏွင့္ သူေျပာေနေသာ စကားကိုသာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက လူမ်ားၾကားလွ်င္ မယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဟု ျမင္ေကာင္းျမင္ေပလိမ့္မည္။ “ ဒီမွာညယ့္ ကိုရင္ လကၡဏ၊ နင့္အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲညယ္” ဆိုတာမ်ိဳးေလ။

မည္သို႕ျဖစ္ေစ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ သံသယေရာယွက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ေသာအခါ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြ သီတင္းသံုးေဖာ္ႏွင့္ စာတက္ဖက္မ်ား၊ တညယ္တည္း ညယ္ၾကေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေယာဂီမေလးမ်ား၊ ထုတ္ေ၀လက္စ ကဗ်ာစာအုပ္အတြဲေလးမ်ားကို ခ်န္ထားကာ ပထမၾကီးတန္းကို ဒုတိယအၾကိမ္က်ရႈံးရန္ ေကာလင္းၿမိဳ႕ေလးသို႕ သူေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါသည္။
ဒီလိုေလးေရးခဲ့မိေသးသည္ထင္၏။
“ထာ၀ရ”ဟု၊
ဘာမွ မခ်န္၊
ေနာက္ဆံမတင္း၊
အရွင္းပယ္ဖ်က္၊
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။