(၁)
ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္ထူေလာင္ၿမိဳက္ေသာ ေနပူၾကဲၾကဲထဲ ေလွ်ာက္မိေတာ့ ေရႊျပည္ၾကီးဆီက ပုသိမ္ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သတိရသည္။ အိႏၵိယသားမ်ားကေတာ့ ထီးကို အလြယ္တကူ ေဆာင္းေလ့ရွိသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ေနပူေလပူသည္ မဇၥ်ိမသားမ်ားအတြက္ အေရးတၾကီးကာကြယ္ရမည့္ အရာလည္း မဟုတ္။ ပိတ္သားစ အ၀တ္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ထည္ကို ဦးေခါင္းလံုေအာင္ ၿခံဳလိုက္လွ်င္ ကႏၱာရကိုလည္း မမႈၿပီ။
အ၀တ္ျဖဴျဖဴၾကီး ပတ္မထားခ်င္ေသာ သူကေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ေလာက္လိုခ်င္ေနသည္။ သို႕ႏွင့္ “မ်က္မွန္ႏွင့္ အျခားအရာမ်ား ”အေရာင္းဆိုင္ထဲသို႕ သူ၀င္လိုက္သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံလုပ္ ကာတီယာ (Cartier)တံဆိပ္ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရူပီး ေလးေသာင္း သံုးေထာင္(ေဒၚလာတစ္ေထာင္ခန္႕) ဟူေသာ ေစ်းႏႈံးကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မသိမသာခ်ထား လိုက္ရ၏။ မိုက္ကယ္ အဒမ္ လီဆိုဆကီ နဲ႕ ေတြ႕ဖို႕မွ မဟုတ္ေလပဲ ။ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ေရာက္ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေနပူသက္သာဖို႕ ရိုးရိုးေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္သာ လိုအပ္သည္။
ကယ္လ္ဗင္ ကလိန္း(Calven Klein) ဂူခ်ီ (Gucci)ႏွင့္ အျခားမ်က္မွန္စိမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေကာင္တာေပၚမွာ ခ်ျပသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရဘင္မ်က္မွန္အမ်ိဳးအစားမ်ားထဲမွ ေစ်းႏႈံးအခ်ိဳဆံုးမ်က္မွန္တစ္လက္ကို သူ ေကာက္တပ္လိုက္သည္။ မ်က္မွန္တစ္လက္ေတာ့ လိုတာပဲ။
(၂)
သူငယ္စဥ္ ကိုရင္ေလးဘ၀က ၀န္းသိုၿမိဳ႕ရွိ ခႏၱီးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးထံ ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ၾကီးၾကြ လာစဥ္က ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးလံုး မ်က္မွန္အနက္မ်ားတပ္ထားသည္ကို အမွတ္ရေနသည္။ မ်က္မွန္နက္မ်ား တပ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးလံုး၏ ျဗဟၼစိုရ္အျပံဳး ထင္ဟတ္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတာ္ အရိပ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ခံစားခဲ့မိ၏။ (ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီး၏ ပံုေတာ္မ်ားက အၿမဲတမ္း မ်က္မွန္ အနက္တပ္ ဆင္ထားသည္ကိုသာ ဖူးရေလ့ရွိပါသည္။ )
ရုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ မ်က္မွန္နက္တပ္ဆင္ထားသည့္ ယာကူဇာႏွင့္ မာဖီးယားဂိုဏ္း၀င္မ်ားကို ေတြ႕ရေလတိုင္း ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ဘယာနကရသကို ခံစားရေသာ္လည္း မ်က္မွန္နက္သည္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ား၏ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ဖံုးအုပ္ထား၍ မရပါ။ မ်က္မွန္စိမ္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်က္လံုးမ်ားအတြက္ ၀ိပလႅာသအျမင္ကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ မ်က္မွန္နက္တပ္ဆင္ထားသည့္ ထိုဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါး ကို ဖူးခြင့္ရၿပီးေနာက္တြင္ သူလည္း မ်က္မွန္နက္တစ္လက္ေလာက္ေတာ့ တပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။
(၃)
အျခားမ်က္မွန္တစ္လက္ကေတာ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ကြ်ဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ရိုးရိုးၾကီးျဖစ္သည္။ ပကာသနမပါေသာ အသြင္က စြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ တိပိဋကဂုဏ္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ အေနရိုးသားမႈကို မ်က္မွန္တစ္လက္ျဖင့္ ပံုေဖာ္ထားသလိုမ်ိဳးဟု သူက ေတြးမိသည္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ မ်က္မွန္သည္လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခပ္ရိုးရိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ထို႕ေနာက္ေတာ့ ပရိယတၱိသူရဲေကာင္းႏွင့္ ပဋိပတၱိအေက်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ မ်က္မွန္မ်ားကို သူသတိထား မိလာသည္။ မ်က္ႏွာထားခန္႕ညားထူးျခားသည့္ အဘိဓာန္က်မ္းျပဳ အဘယာရာမဆရာေတာ္ၾကီး၏ မ်က္မွန္၀ိုင္းႏွင့္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏ မ၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းမ်က္မွန္၊ေရွးေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားေရးသားျပဳစုသည့္ က်မ္းဦးစာမ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ (“က်မ္းျပဳဆရာေတာ္၏ ဆာယာရူပံ(ဓါတ္ပံု)” ဟု ေရးထိုးထားတတ္ေသာ) မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားသည့္ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္မ်ားကို ဖူးရေလ့ရွိသည္။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တြင္ ပညာသင္ၾကားရသည့္အခါ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္သီရိႏၵာ ဘိ၀ံသ၏ မ်က္မွန္ကိုင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၾကည့္ကာ စကားျမြက္ဆိုတတ္ေသာ ပံုဟန္ကို စြဲထင္ေနသည္။ အရွင္ရာဇဓမၼာ ဘိ၀ံသကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္မွန္ကို နဖူးေပၚတင္ထားတတ္သည္။ ငယ္ဆရာဘုန္း ေတာ္ၾကီးတြင္လည္း စာခ်သည့္အခါတိုင္း တပ္ဆင္ေလ့သည့္ မ်က္မွန္တစ္လက္ရွိသည္။
(၄)
သူ႕အတြက္ မ်က္မွန္မ်ားသည္ လႊမ္းမိုးမႈရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်းလက္စာသင္တိုက္ေလးမွ ၿမိဳ႕ျပစာသင္တိုက္ၾကီးသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ မ်က္မွန္ေရာဂါသည္ သူတစ္ပါးတည္း အေရးမဟုတ္ေၾကာင္း သိလာသည္။ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေသာ စာသင္သားအမ်ားစုတြင္ မ်က္မွန္တစ္လက္စီေတာ့ ရွိေနၾကသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ရသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ စာသင္သားရွင္ရဟန္းငယ္တစ္ပါးအတြက္ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရေသာ ဖိုတိုဂေရးမ်က္မွန္မ်ားကိုသာ တပ္ဆင္ႏိုင္ၾကသည္။
ေနပူထဲ ေလွ်ာက္သည့္အခါ (သို႕မဟုတ္) မ်က္မွန္တပ္ခ်င္သည့္ ေရာဂါေၾကာင့္သာ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ျခင္း မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ မ်က္စိမႈံ၀ါး၍ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ျခင္းမ်ိဳးကေတာ့ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စာသင္သားသာမေဏေလးမ်ား၏ အျမင္တြင္ အနီးကပ္အားက်ေသာ ဆရာအရွင္ တို႕၏ အရိပ္အေရာင္ကို ပံုတူကူးခ်ရန္ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စာသင္သားတစ္ပါးတြင္ ပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ မ်က္မွန္တစ္လက္၊ သပိတ္တစ္လံုးႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာတစ္ခုသာ ရွိသည္ ဟုဆိုရိုးစကားရွိသည္။
သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္မွန္တစ္လက္ ၀ယ္တပ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ပရိကၡရာစာရင္းတြင္ မ်က္မွန္တစ္လက္ပါ၀င္သြားသည္။ ရပ္ရြာမွ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားက ၿမိဳ႕မွ စာေမးပြဲေျဖၿပီး၍ မ်က္မွန္တပ္ျပန္လာတတ္သည့္ သားတပည့္မ်ားကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေလ့ရွိပါသည္။ “ရွိဳးကိုယ္ေတာ္” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ သာသနာမွာ ၾကာၾကာေနမည့္ကိုယ္ေတာ္မဟုတ္ဟု စိတ္မသက္မသာ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေလ့ရွိၾကသည္။ သူလည္း မ်က္မွန္အားကိုးျဖင့္ ရြာရိုး ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။ အခ်ိဳးမေျပေၾကာင္း အခုမွ ျပန္ျမင္မိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ၍ ရြာျပန္သြားသည့္အခါ “ဗရုတ္သုကၡ မ်က္မွန္တကားကား လမ္းသလားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးပဲ အားကိုးစရာ က်န္ေတာ့သကိုး” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည့္အခါ သူျပံဳးမိရေသးသည္။
သူ႕ဖခင္ကေတာ့ “ကိုယ္ေတာ္က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ မ်က္မွန္တပ္ရေအာင္ မ်က္လံုးေတြက မြဲေနတာကိုး”ဟု ရြဲ႕ေျပာသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း “အင္း မ်က္စိမမြဲဘဲ ရိႈးမ်က္မွန္ေတြ တပ္၊ ေနာက္မွ ကန္းသြားမယ္ဗ်” ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ဆံုးမသည္။ ဘာေျပာေျပာ လူငယ္စိတ္ေမြးထားေသာ ကိုရင္တစ္ပါး သည္လည္း လူၾကီးသူမမ်ား၏ စကားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ေျပးေလ့ရွိပါသည္။ လူၾကီးသူမမ်ား ကြယ္ရာမွာေတာ့ သူမ်က္မွန္ဆက္တပ္ခဲ့ေသးသည္။
စာသင္တိုက္မွ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိမမြဲဘဲ မ်က္မွန္တတ္သည့္ ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သတိထားၾကည့္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ ၀ါသနာဆိုသည္က ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္မ်ားသာ ပယ္စြန္႕ႏိုင္သည္ဟု သိရသည္။
(၅)
သို႕ေသာ္ တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္ေလးတစ္လက္ကို မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးက သူ႕အား လွဴဖူးသည္။ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ကို သူမွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားသည္။ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေပးတတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို အမွတ္ရတတ္သည္မွာ သဘာ၀ျဖစ္သည္။ (မင္းကြန္းဆရာ ေတာ္ၾကီးသည္လည္း အကြ်မ္းမ၀င္၊အျပစ္သာ ျမင္တတ္ေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ျမတ္ႏိုး ဖြယ္ လက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးအပ္ကာ မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ဖူးသည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကို တစ္သက္လံုး အေကာင္းမျမင္ေသာ ထိုဆရာေတာ္သည္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကို အမွတ္တရ ခင္မင္သြားခဲ့သည္ တဲ့။ )
သူႏွင့္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ၾကားတြင္ ေႏြးေထြးမႈသာ ရွိခဲ့ေသာ ဆက္ဆံေရးသည္ ပိုမို ခိုင္ၿမဲသြားခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္း ေတာ္သည္လည္း မ်က္မွန္ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။ မ်က္မွန္ အေၾကာင္းေျပာတတ္ေသာ သူ႕အတြက္ပါ ပို၀ယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အသစ္ရထားေသာ မ်က္မွန္အနက္တပ္ၿပီး တကၠသိုလ္အေဆာင္မ်ားကို တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ လွည့္ပတ္ပစ္လိုက္သည့္အခါ “ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ၾကီး မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေျမာက္ပုလုဆရာေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ေပၚၿပီေဟ့” တဲ့။ မိတ္ေဆြ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေလသည္။
(၆)
ေလးႏွစ္တာသာသနာ့တကၠသိုလ္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တာသာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ တာ၀န္မ်ားထမ္း ေဆာင္ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ သူဘြဲ႕တစ္ဘြဲ႕ရပါသည္။ ထိုဘြဲ႕ရၿပီးေသာအခါ ဒကာ၀ိမုတၱိ၏ “ဒီလိုေလး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား” ေဆာင္းပါးကို မဖတ္ရေသးပါ။ သူ႕ထံမွ တစ္ခုခုၾကားခ်င္ေနသည့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သူေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္ပါသည္။ (ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ မႏၱေလးစာသင္သားေလာကတြင္ ကြ်မ္း၀င္ခဲ့ရ သည့္ ( အတူငတ္ခဲ့ဖူးသည့္) မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာ ေတာ္ၾကီးျဖစ္ ေနေလသည္။ သို႕ႏွင့္ သူသည္လည္း ေရွးပံုျပင္မ်ားထဲကအတိုင္းပင္ “သူငယ္ခ်င္းဘုရင္ျဖစ္၍ စစ္သူၾကီးျဖစ္ရ” ဆိုသည္မ်ိဳးႏွင့္ တူေအာင္ ဇာတ္ညႊန္းေရးျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူက ထိုေက်ာင္းတိုက္၏ နာယကတစ္ပါးျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
နာယကတစ္ပါးျဖစ္လာသည္က သူေျပာလိုသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္မဆိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုေက်ာင္းတိုက္တြင္ စာေပပို႕ခ်ရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္သို႕ တက္ေရာက္ခြင့္ရ ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕အေတြးတြင္ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားသည္ အေရးပါသည္ဟု ထင္ေန၍ ျဖစ္သည္။(သို႕ေသာ္ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားသည္ သူ႕အတြက္ အလုပ္ျဖစ္ဆဲျဖစ္သည္။ အေမကိုယ္တိုင္က သူ႕သားရဟန္း ရထားေသာ ဘြဲ႕မ်ားကို ဘာမွန္းမသိဘဲ ဂုဏ္ယူေနဆဲျဖစ္သည္။)(သူ႕ဖခင္ကေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယား အေၾကာင္းေျပာတတ္ေသး၍ သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္၊)
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္သို႕တက္ေရာက္ျဖစ္သည့္အခါ သူ႕မူ၀ါဒအတိုင္း စာသင္ခန္း၏ ေနာက္ဆံုးတန္းမွသာ တက္ေလ့ရွိသည္။ အခ်ိန္မေရြးထျပန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးခံုမ်ားသာ သူေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိသည္။ (သူတက္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ေတာ့ ခံုနံပါတ္အစဥ္အတိုင္း ထိုင္ၾကရန္ စည္းကမ္းထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။)
သူ႕ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုး တကၠသိုလ္မ်ားကို တက္မိေသာအခါက ဆရာမ်ားေျပာေသာ ပို႕ခ်ခ်က္ကို မွတ္စုေရး ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ သူက အလြန္ပ်င္းေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ မွတ္မိေအာင္ပဲ နားေထာင္ခဲ့သည္။ မမွတ္မိလွ်င္လည္း နားလည္ေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။
(စာေမးပြဲနီးၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သူေက်ာင္းတက္ေနေသာကာလအတြင္း ေက်ာင္းတက္မွန္၍ မွတ္စုေရးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ပစ္မွတ္ထားကာ ခ်ဥ္းကပ္ပူေဇာ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ္လည္း မွတ္စုမေရးတတ္၊ မွတ္စုေရးတတ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္မမွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အမွန္ တကယ္ရွိပါသည္။ သူက ေက်ာင္းတက္လည္း မမွန္၊ မွတ္စုလည္း မေရးေသာ၊ ပ်င္းရိသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဂုဏ္ထူးမ်ားထြက္ေလ့ရွိျခင္းက ဆရာမ်ား၏ တပည့္မ်ားအား ငဲ့ညွာေသာ ေမးခြန္းမ်ားက လြယ္၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ) သူႏွင့္ နီးစပ္ေသာ သာသနာ့တကၠသိုလ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ သူသည္ စာမက်က္ဘဲ စာေမးပြဲေအာင္သည္ ဟုေျပာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အရွင္ဇ၀န၏ ဘေလာ့တြင္ ေရးထားသည့္ ညဘက္စာခိုးက်က္ေသာ ေက်ာင္းသားမွာ သူျဖစ္ပါသည္။)
(၇)
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္စာသင္ခန္းအတြင္း ေနာက္ဆံုးခံုမွ ထိုင္မိသည့္အခ်ိန္တိုင္း သူ႕ေဘးမွ အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ၀ိုက္တ္ဘုဒ္ေပၚမွ စာမ်ားကို တစ္လံုးမက်န္ကူးေရးေနေသာအခါ သူအံ့ၾသရသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေစ၊ဆရာေလး(သီလရွင္)ျဖစ္ေစ၊ သို႕မဟုတ္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ေစ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေနသည့္အခါ နားေထာင္ရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ၀ိုက္တ္ဘုတ္ေပၚမွ စာမ်ားကို မျမင္၊ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ထုိင္ေန၍ မျမင္ဟုပဲ ထင္မွတ္ေနသည္။ ေဘးမွ အတန္းေဖာ္က တကူးတည္း ကူးေနေသာအခါ သူ႕ပင္ကိုယ္မ်က္မွန္ေရာဂါျပန္ထကာ ၀မ္းသာသြားေလသည္။ “ငါမ်က္စိတကယ္မြဲေနၿပီကိုး။”
မ်က္မွန္တစ္လက္ကို တရား၀င္တပ္ခြင့္ရသြားသည္။ မ်က္မွန္လွဴမည့္သူကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ သူ႕ကို ၾကည္ညိဳေသာ ဒကာၾကီးတစ္ဦးက သူႏွင့္ေတြ႕တိုင္း “ ဘာလိုပါသလဲ အရွင္ဘုရား” ဟု အၿမဲတမ္း ေမးေလ့ရွိသည္။ သူကလည္း အလိုအေလ်ာက္ေျဖၾကားသည့္စနစ္တပ္ဆင္ထားသလိုပင္ “ ဘာမွ မလိုပါဘူး” ဟုသာ သူ႕ႏႈတ္က အေျဖထြက္သြားတတ္သည္။ ထိုအေျဖကို သူ႕ဒကာက အားမရသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်နပ္လွသည္မဟုတ္ပါ။
သို႕ေသာ္ “ဘာလိုသလဲ” ႏွုင့္ ”ဘာမွ မလို” ဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင့္အေျဖသာ အဆင္ေျပပါလိမ့္မည္။ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ခရီးသြားဟန္လြႊဲေမးခြန္းမ်ိဳးအျဖစ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို တြက္ဆထားျခင္းက လံုျခံဳမႈရွိပါသည္။ အလိုက္မသိအလွဴခံျခင္းသည္ အၾကည္ညိဳပ်က္ဖြယ္ သို႕မဟုတ္ ရဟန္းႏွင့္ ဒကာၾကားဆက္ဆံေရးကို ျပန္လည္သံုးသပ္ရမည့္အေျခအေနသို႕ ေရာက္သြားႏိုင္သည္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ “ ဘာလိုသလဲ ”ေမးခြန္းမ်ိဳးထက္ ပိုမိုအဆင္ေျပေသာ သဒၶါတရားထုထည္ႏွင့္ ညီမွ်ၿပီး လွဴႏိုင္စြမ္းကို ထမ္းထားႏိုင္မည့္ လွဴဖြယ္၀တၳဳသာ ျဖစ္သည္။
သူ႕ဒကာၾကီးက သူ႕ကို “ အရွင္ဘုရား ဘာလိုမွန္းလည္း မသိေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ဘာလွဴရမွန္းမသိဘူး ဘုရား၊” တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒကာၾကီးက သူ႕အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံေပးလိုက္သည္။ သူႏွင့္ ဒကာၾကားတြင္ သံတမန္တစ္ေယာက္ခန္႕အပ္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၾကားခံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ အလွဴခံေစျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ တိုက္ရိုက္အလွဴခံစရာမလိုေတာ့ပါ။( မ်က္ႏွာပူစရာ မလိုေတာ့ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။)
ၾကားခံဒကာက သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေသာ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို ေန႕စဥ္လာေရာက္ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူက ႏႈတ္ဆိတ္ေန ဆဲျဖစ္သည္။ ၾကားခံဒကာခမ်ာ သူ႕ကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေမးေလ့ရွိသည္။ ၾကားခံဒကာကလည္း ေရွးေခတ္ဘုရင္မ်ား၏ မဟာဒါန္၀န္တစ္ေယာက္လို ဒါနအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ရန္ ထက္သန္ေလ့ရွိသည္။ သူက ဘာမွမေျပာသည့္အခါ အခက္အခဲေတြ႕ဟန္တူသည္။ ေဂါပကဒကာသည္ အလွဴ႕ရွင္ဒကာၾကီး၏ “ ကြ်န္ေတာ့္ဦးဇင္း ဘာလိုသလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေျဖခ်င္ေနသည္။
မ်က္မွန္တစ္လက္ လိုသည္ ဟု သူေျပာလိုက္ေသာအခါ သူ႕ဒကာၾကီးေရာ၊ သူ႕မဟာဒါန္၀န္ဒကာပါ အဆင္ေျပသြားသည္။ ေရႊျပည္ၾကီး၏ မ်က္မွန္ဆိုင္မ်ားတြင္ မာတုဂါမေလးမ်ားကိုသာ ခန္႕ထားသည္ ဟုထင္ရသည္။ သူ မ်က္မွန္တစ္လက္၀ယ္ရန္ မ်က္မွန္ဆိုင္မ်ားသို႕ ေရာက္သြားသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ “လူမ်ိဳးဘာသာ မေရြး” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို သူက်က္မိသြားသည္။ “ဘုန္းဘုန္းက ဘရုစ္ ၀ီလီစ္( Bruce Willies) နဲ႕ တူတယ္” တဲ့။
ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္ထူေလာင္ၿမိဳက္ေသာ ေနပူၾကဲၾကဲထဲ ေလွ်ာက္မိေတာ့ ေရႊျပည္ၾကီးဆီက ပုသိမ္ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သတိရသည္။ အိႏၵိယသားမ်ားကေတာ့ ထီးကို အလြယ္တကူ ေဆာင္းေလ့ရွိသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ေနပူေလပူသည္ မဇၥ်ိမသားမ်ားအတြက္ အေရးတၾကီးကာကြယ္ရမည့္ အရာလည္း မဟုတ္။ ပိတ္သားစ အ၀တ္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ထည္ကို ဦးေခါင္းလံုေအာင္ ၿခံဳလိုက္လွ်င္ ကႏၱာရကိုလည္း မမႈၿပီ။
အ၀တ္ျဖဴျဖဴၾကီး ပတ္မထားခ်င္ေသာ သူကေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ေလာက္လိုခ်င္ေနသည္။ သို႕ႏွင့္ “မ်က္မွန္ႏွင့္ အျခားအရာမ်ား ”အေရာင္းဆိုင္ထဲသို႕ သူ၀င္လိုက္သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံလုပ္ ကာတီယာ (Cartier)တံဆိပ္ ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရူပီး ေလးေသာင္း သံုးေထာင္(ေဒၚလာတစ္ေထာင္ခန္႕) ဟူေသာ ေစ်းႏႈံးကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မသိမသာခ်ထား လိုက္ရ၏။ မိုက္ကယ္ အဒမ္ လီဆိုဆကီ နဲ႕ ေတြ႕ဖို႕မွ မဟုတ္ေလပဲ ။ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ေရာက္ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေနပူသက္သာဖို႕ ရိုးရိုးေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္သာ လိုအပ္သည္။
ကယ္လ္ဗင္ ကလိန္း(Calven Klein) ဂူခ်ီ (Gucci)ႏွင့္ အျခားမ်က္မွန္စိမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေကာင္တာေပၚမွာ ခ်ျပသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရဘင္မ်က္မွန္အမ်ိဳးအစားမ်ားထဲမွ ေစ်းႏႈံးအခ်ိဳဆံုးမ်က္မွန္တစ္လက္ကို သူ ေကာက္တပ္လိုက္သည္။ မ်က္မွန္တစ္လက္ေတာ့ လိုတာပဲ။
(၂)
သူငယ္စဥ္ ကိုရင္ေလးဘ၀က ၀န္းသိုၿမိဳ႕ရွိ ခႏၱီးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးထံ ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ၾကီးၾကြ လာစဥ္က ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးလံုး မ်က္မွန္အနက္မ်ားတပ္ထားသည္ကို အမွတ္ရေနသည္။ မ်က္မွန္နက္မ်ား တပ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးလံုး၏ ျဗဟၼစိုရ္အျပံဳး ထင္ဟတ္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတာ္ အရိပ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ခံစားခဲ့မိ၏။ (ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီး၏ ပံုေတာ္မ်ားက အၿမဲတမ္း မ်က္မွန္ အနက္တပ္ ဆင္ထားသည္ကိုသာ ဖူးရေလ့ရွိပါသည္။ )
ရုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ မ်က္မွန္နက္တပ္ဆင္ထားသည့္ ယာကူဇာႏွင့္ မာဖီးယားဂိုဏ္း၀င္မ်ားကို ေတြ႕ရေလတိုင္း ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ဘယာနကရသကို ခံစားရေသာ္လည္း မ်က္မွန္နက္သည္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ား၏ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ဖံုးအုပ္ထား၍ မရပါ။ မ်က္မွန္စိမ္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းမ်က္လံုးမ်ားအတြက္ ၀ိပလႅာသအျမင္ကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ မ်က္မွန္နက္တပ္ဆင္ထားသည့္ ထိုဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါး ကို ဖူးခြင့္ရၿပီးေနာက္တြင္ သူလည္း မ်က္မွန္နက္တစ္လက္ေလာက္ေတာ့ တပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။
(၃)
အျခားမ်က္မွန္တစ္လက္ကေတာ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ကြ်ဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ရိုးရိုးၾကီးျဖစ္သည္။ ပကာသနမပါေသာ အသြင္က စြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ တိပိဋကဂုဏ္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ အေနရိုးသားမႈကို မ်က္မွန္တစ္လက္ျဖင့္ ပံုေဖာ္ထားသလိုမ်ိဳးဟု သူက ေတြးမိသည္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ မ်က္မွန္သည္လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခပ္ရိုးရိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ထို႕ေနာက္ေတာ့ ပရိယတၱိသူရဲေကာင္းႏွင့္ ပဋိပတၱိအေက်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ မ်က္မွန္မ်ားကို သူသတိထား မိလာသည္။ မ်က္ႏွာထားခန္႕ညားထူးျခားသည့္ အဘိဓာန္က်မ္းျပဳ အဘယာရာမဆရာေတာ္ၾကီး၏ မ်က္မွန္၀ိုင္းႏွင့္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏ မ၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းမ်က္မွန္၊ေရွးေခတ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားေရးသားျပဳစုသည့္ က်မ္းဦးစာမ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ (“က်မ္းျပဳဆရာေတာ္၏ ဆာယာရူပံ(ဓါတ္ပံု)” ဟု ေရးထိုးထားတတ္ေသာ) မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားသည့္ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္မ်ားကို ဖူးရေလ့ရွိသည္။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တြင္ ပညာသင္ၾကားရသည့္အခါ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္သီရိႏၵာ ဘိ၀ံသ၏ မ်က္မွန္ကိုင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၾကည့္ကာ စကားျမြက္ဆိုတတ္ေသာ ပံုဟန္ကို စြဲထင္ေနသည္။ အရွင္ရာဇဓမၼာ ဘိ၀ံသကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္မွန္ကို နဖူးေပၚတင္ထားတတ္သည္။ ငယ္ဆရာဘုန္း ေတာ္ၾကီးတြင္လည္း စာခ်သည့္အခါတိုင္း တပ္ဆင္ေလ့သည့္ မ်က္မွန္တစ္လက္ရွိသည္။
(၄)
သူ႕အတြက္ မ်က္မွန္မ်ားသည္ လႊမ္းမိုးမႈရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်းလက္စာသင္တိုက္ေလးမွ ၿမိဳ႕ျပစာသင္တိုက္ၾကီးသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ မ်က္မွန္ေရာဂါသည္ သူတစ္ပါးတည္း အေရးမဟုတ္ေၾကာင္း သိလာသည္။ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေသာ စာသင္သားအမ်ားစုတြင္ မ်က္မွန္တစ္လက္စီေတာ့ ရွိေနၾကသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ရသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ စာသင္သားရွင္ရဟန္းငယ္တစ္ပါးအတြက္ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရေသာ ဖိုတိုဂေရးမ်က္မွန္မ်ားကိုသာ တပ္ဆင္ႏိုင္ၾကသည္။
ေနပူထဲ ေလွ်ာက္သည့္အခါ (သို႕မဟုတ္) မ်က္မွန္တပ္ခ်င္သည့္ ေရာဂါေၾကာင့္သာ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ျခင္း မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ မ်က္စိမႈံ၀ါး၍ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ျခင္းမ်ိဳးကေတာ့ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စာသင္သားသာမေဏေလးမ်ား၏ အျမင္တြင္ အနီးကပ္အားက်ေသာ ဆရာအရွင္ တို႕၏ အရိပ္အေရာင္ကို ပံုတူကူးခ်ရန္ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စာသင္သားတစ္ပါးတြင္ ပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ မ်က္မွန္တစ္လက္၊ သပိတ္တစ္လံုးႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာတစ္ခုသာ ရွိသည္ ဟုဆိုရိုးစကားရွိသည္။
သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္မွန္တစ္လက္ ၀ယ္တပ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ပရိကၡရာစာရင္းတြင္ မ်က္မွန္တစ္လက္ပါ၀င္သြားသည္။ ရပ္ရြာမွ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားက ၿမိဳ႕မွ စာေမးပြဲေျဖၿပီး၍ မ်က္မွန္တပ္ျပန္လာတတ္သည့္ သားတပည့္မ်ားကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေလ့ရွိပါသည္။ “ရွိဳးကိုယ္ေတာ္” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ သာသနာမွာ ၾကာၾကာေနမည့္ကိုယ္ေတာ္မဟုတ္ဟု စိတ္မသက္မသာ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေလ့ရွိၾကသည္။ သူလည္း မ်က္မွန္အားကိုးျဖင့္ ရြာရိုး ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။ အခ်ိဳးမေျပေၾကာင္း အခုမွ ျပန္ျမင္မိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ၍ ရြာျပန္သြားသည့္အခါ “ဗရုတ္သုကၡ မ်က္မွန္တကားကား လမ္းသလားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးပဲ အားကိုးစရာ က်န္ေတာ့သကိုး” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည့္အခါ သူျပံဳးမိရေသးသည္။
သူ႕ဖခင္ကေတာ့ “ကိုယ္ေတာ္က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ မ်က္မွန္တပ္ရေအာင္ မ်က္လံုးေတြက မြဲေနတာကိုး”ဟု ရြဲ႕ေျပာသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း “အင္း မ်က္စိမမြဲဘဲ ရိႈးမ်က္မွန္ေတြ တပ္၊ ေနာက္မွ ကန္းသြားမယ္ဗ်” ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ဆံုးမသည္။ ဘာေျပာေျပာ လူငယ္စိတ္ေမြးထားေသာ ကိုရင္တစ္ပါး သည္လည္း လူၾကီးသူမမ်ား၏ စကားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ေျပးေလ့ရွိပါသည္။ လူၾကီးသူမမ်ား ကြယ္ရာမွာေတာ့ သူမ်က္မွန္ဆက္တပ္ခဲ့ေသးသည္။
စာသင္တိုက္မွ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိမမြဲဘဲ မ်က္မွန္တတ္သည့္ ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သတိထားၾကည့္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ ၀ါသနာဆိုသည္က ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္မ်ားသာ ပယ္စြန္႕ႏိုင္သည္ဟု သိရသည္။
(၅)
သို႕ေသာ္ တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္ေလးတစ္လက္ကို မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးက သူ႕အား လွဴဖူးသည္။ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ကို သူမွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားသည္။ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေပးတတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို အမွတ္ရတတ္သည္မွာ သဘာ၀ျဖစ္သည္။ (မင္းကြန္းဆရာ ေတာ္ၾကီးသည္လည္း အကြ်မ္းမ၀င္၊အျပစ္သာ ျမင္တတ္ေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ျမတ္ႏိုး ဖြယ္ လက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးအပ္ကာ မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ဖူးသည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကို တစ္သက္လံုး အေကာင္းမျမင္ေသာ ထိုဆရာေတာ္သည္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကို အမွတ္တရ ခင္မင္သြားခဲ့သည္ တဲ့။ )
သူႏွင့္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ၾကားတြင္ ေႏြးေထြးမႈသာ ရွိခဲ့ေသာ ဆက္ဆံေရးသည္ ပိုမို ခိုင္ၿမဲသြားခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္း ေတာ္သည္လည္း မ်က္မွန္ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။ မ်က္မွန္ အေၾကာင္းေျပာတတ္ေသာ သူ႕အတြက္ပါ ပို၀ယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အသစ္ရထားေသာ မ်က္မွန္အနက္တပ္ၿပီး တကၠသိုလ္အေဆာင္မ်ားကို တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ လွည့္ပတ္ပစ္လိုက္သည့္အခါ “ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ၾကီး မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေျမာက္ပုလုဆရာေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ေပၚၿပီေဟ့” တဲ့။ မိတ္ေဆြ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေလသည္။
(၆)
ေလးႏွစ္တာသာသနာ့တကၠသိုလ္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တာသာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ တာ၀န္မ်ားထမ္း ေဆာင္ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ သူဘြဲ႕တစ္ဘြဲ႕ရပါသည္။ ထိုဘြဲ႕ရၿပီးေသာအခါ ဒကာ၀ိမုတၱိ၏ “ဒီလိုေလး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား” ေဆာင္းပါးကို မဖတ္ရေသးပါ။ သူ႕ထံမွ တစ္ခုခုၾကားခ်င္ေနသည့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သူေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္ပါသည္။ (ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ မႏၱေလးစာသင္သားေလာကတြင္ ကြ်မ္း၀င္ခဲ့ရ သည့္ ( အတူငတ္ခဲ့ဖူးသည့္) မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာ ေတာ္ၾကီးျဖစ္ ေနေလသည္။ သို႕ႏွင့္ သူသည္လည္း ေရွးပံုျပင္မ်ားထဲကအတိုင္းပင္ “သူငယ္ခ်င္းဘုရင္ျဖစ္၍ စစ္သူၾကီးျဖစ္ရ” ဆိုသည္မ်ိဳးႏွင့္ တူေအာင္ ဇာတ္ညႊန္းေရးျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူက ထိုေက်ာင္းတိုက္၏ နာယကတစ္ပါးျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
နာယကတစ္ပါးျဖစ္လာသည္က သူေျပာလိုသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္မဆိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုေက်ာင္းတိုက္တြင္ စာေပပို႕ခ်ရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္သို႕ တက္ေရာက္ခြင့္ရ ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕အေတြးတြင္ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားသည္ အေရးပါသည္ဟု ထင္ေန၍ ျဖစ္သည္။(သို႕ေသာ္ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားသည္ သူ႕အတြက္ အလုပ္ျဖစ္ဆဲျဖစ္သည္။ အေမကိုယ္တိုင္က သူ႕သားရဟန္း ရထားေသာ ဘြဲ႕မ်ားကို ဘာမွန္းမသိဘဲ ဂုဏ္ယူေနဆဲျဖစ္သည္။)(သူ႕ဖခင္ကေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယား အေၾကာင္းေျပာတတ္ေသး၍ သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္၊)
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္သို႕တက္ေရာက္ျဖစ္သည့္အခါ သူ႕မူ၀ါဒအတိုင္း စာသင္ခန္း၏ ေနာက္ဆံုးတန္းမွသာ တက္ေလ့ရွိသည္။ အခ်ိန္မေရြးထျပန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးခံုမ်ားသာ သူေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိသည္။ (သူတက္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ေတာ့ ခံုနံပါတ္အစဥ္အတိုင္း ထိုင္ၾကရန္ စည္းကမ္းထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။)
သူ႕ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုး တကၠသိုလ္မ်ားကို တက္မိေသာအခါက ဆရာမ်ားေျပာေသာ ပို႕ခ်ခ်က္ကို မွတ္စုေရး ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ သူက အလြန္ပ်င္းေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ မွတ္မိေအာင္ပဲ နားေထာင္ခဲ့သည္။ မမွတ္မိလွ်င္လည္း နားလည္ေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။
(စာေမးပြဲနီးၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သူေက်ာင္းတက္ေနေသာကာလအတြင္း ေက်ာင္းတက္မွန္၍ မွတ္စုေရးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ပစ္မွတ္ထားကာ ခ်ဥ္းကပ္ပူေဇာ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ္လည္း မွတ္စုမေရးတတ္၊ မွတ္စုေရးတတ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္မမွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အမွန္ တကယ္ရွိပါသည္။ သူက ေက်ာင္းတက္လည္း မမွန္၊ မွတ္စုလည္း မေရးေသာ၊ ပ်င္းရိသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဂုဏ္ထူးမ်ားထြက္ေလ့ရွိျခင္းက ဆရာမ်ား၏ တပည့္မ်ားအား ငဲ့ညွာေသာ ေမးခြန္းမ်ားက လြယ္၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ) သူႏွင့္ နီးစပ္ေသာ သာသနာ့တကၠသိုလ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ သူသည္ စာမက်က္ဘဲ စာေမးပြဲေအာင္သည္ ဟုေျပာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အရွင္ဇ၀န၏ ဘေလာ့တြင္ ေရးထားသည့္ ညဘက္စာခိုးက်က္ေသာ ေက်ာင္းသားမွာ သူျဖစ္ပါသည္။)
(၇)
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္စာသင္ခန္းအတြင္း ေနာက္ဆံုးခံုမွ ထိုင္မိသည့္အခ်ိန္တိုင္း သူ႕ေဘးမွ အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ၀ိုက္တ္ဘုဒ္ေပၚမွ စာမ်ားကို တစ္လံုးမက်န္ကူးေရးေနေသာအခါ သူအံ့ၾသရသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေစ၊ဆရာေလး(သီလရွင္)ျဖစ္ေစ၊ သို႕မဟုတ္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ေစ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေနသည့္အခါ နားေထာင္ရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ၀ိုက္တ္ဘုတ္ေပၚမွ စာမ်ားကို မျမင္၊ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ထုိင္ေန၍ မျမင္ဟုပဲ ထင္မွတ္ေနသည္။ ေဘးမွ အတန္းေဖာ္က တကူးတည္း ကူးေနေသာအခါ သူ႕ပင္ကိုယ္မ်က္မွန္ေရာဂါျပန္ထကာ ၀မ္းသာသြားေလသည္။ “ငါမ်က္စိတကယ္မြဲေနၿပီကိုး။”
မ်က္မွန္တစ္လက္ကို တရား၀င္တပ္ခြင့္ရသြားသည္။ မ်က္မွန္လွဴမည့္သူကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ သူ႕ကို ၾကည္ညိဳေသာ ဒကာၾကီးတစ္ဦးက သူႏွင့္ေတြ႕တိုင္း “ ဘာလိုပါသလဲ အရွင္ဘုရား” ဟု အၿမဲတမ္း ေမးေလ့ရွိသည္။ သူကလည္း အလိုအေလ်ာက္ေျဖၾကားသည့္စနစ္တပ္ဆင္ထားသလိုပင္ “ ဘာမွ မလိုပါဘူး” ဟုသာ သူ႕ႏႈတ္က အေျဖထြက္သြားတတ္သည္။ ထိုအေျဖကို သူ႕ဒကာက အားမရသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်နပ္လွသည္မဟုတ္ပါ။
သို႕ေသာ္ “ဘာလိုသလဲ” ႏွုင့္ ”ဘာမွ မလို” ဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင့္အေျဖသာ အဆင္ေျပပါလိမ့္မည္။ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ခရီးသြားဟန္လြႊဲေမးခြန္းမ်ိဳးအျဖစ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို တြက္ဆထားျခင္းက လံုျခံဳမႈရွိပါသည္။ အလိုက္မသိအလွဴခံျခင္းသည္ အၾကည္ညိဳပ်က္ဖြယ္ သို႕မဟုတ္ ရဟန္းႏွင့္ ဒကာၾကားဆက္ဆံေရးကို ျပန္လည္သံုးသပ္ရမည့္အေျခအေနသို႕ ေရာက္သြားႏိုင္သည္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ “ ဘာလိုသလဲ ”ေမးခြန္းမ်ိဳးထက္ ပိုမိုအဆင္ေျပေသာ သဒၶါတရားထုထည္ႏွင့္ ညီမွ်ၿပီး လွဴႏိုင္စြမ္းကို ထမ္းထားႏိုင္မည့္ လွဴဖြယ္၀တၳဳသာ ျဖစ္သည္။
သူ႕ဒကာၾကီးက သူ႕ကို “ အရွင္ဘုရား ဘာလိုမွန္းလည္း မသိေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ဘာလွဴရမွန္းမသိဘူး ဘုရား၊” တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒကာၾကီးက သူ႕အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံေပးလိုက္သည္။ သူႏွင့္ ဒကာၾကားတြင္ သံတမန္တစ္ေယာက္ခန္႕အပ္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၾကားခံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ အလွဴခံေစျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ တိုက္ရိုက္အလွဴခံစရာမလိုေတာ့ပါ။( မ်က္ႏွာပူစရာ မလိုေတာ့ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။)
ၾကားခံဒကာက သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေသာ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို ေန႕စဥ္လာေရာက္ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူက ႏႈတ္ဆိတ္ေန ဆဲျဖစ္သည္။ ၾကားခံဒကာခမ်ာ သူ႕ကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေမးေလ့ရွိသည္။ ၾကားခံဒကာကလည္း ေရွးေခတ္ဘုရင္မ်ား၏ မဟာဒါန္၀န္တစ္ေယာက္လို ဒါနအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ရန္ ထက္သန္ေလ့ရွိသည္။ သူက ဘာမွမေျပာသည့္အခါ အခက္အခဲေတြ႕ဟန္တူသည္။ ေဂါပကဒကာသည္ အလွဴ႕ရွင္ဒကာၾကီး၏ “ ကြ်န္ေတာ့္ဦးဇင္း ဘာလိုသလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေျဖခ်င္ေနသည္။
မ်က္မွန္တစ္လက္ လိုသည္ ဟု သူေျပာလိုက္ေသာအခါ သူ႕ဒကာၾကီးေရာ၊ သူ႕မဟာဒါန္၀န္ဒကာပါ အဆင္ေျပသြားသည္။ ေရႊျပည္ၾကီး၏ မ်က္မွန္ဆိုင္မ်ားတြင္ မာတုဂါမေလးမ်ားကိုသာ ခန္႕ထားသည္ ဟုထင္ရသည္။ သူ မ်က္မွန္တစ္လက္၀ယ္ရန္ မ်က္မွန္ဆိုင္မ်ားသို႕ ေရာက္သြားသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ “လူမ်ိဳးဘာသာ မေရြး” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို သူက်က္မိသြားသည္။ “ဘုန္းဘုန္းက ဘရုစ္ ၀ီလီစ္( Bruce Willies) နဲ႕ တူတယ္” တဲ့။
No comments:
Post a Comment