ငါေဂါ နာဂီ ဒု ေအာက္တိုဘာ

(၁)
သူ တိဘက္တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္္အတြင္းမွ ထြက္လာေတာ့ ညေနေလးနာရီခြဲရွိၿပီ။ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ထမ္း လြယ္အိတ္တစ္လံုးကို လြယ္ ကြန္ကရိလမ္းေလးအတိုင္း သူေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္စာၾကည့္ တိုက္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည့္တိုင္ စာၾကည့္တုိက္ထဲသို႕ မ၀င္ျဖစ္။ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး စာဖတ္ရတာေတြ မ်ားသြားၿပီ။

စက္တင္ဘာလ တစ္ခုလံုး စာေရးဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနခဲ့သည္ သို႕မဟုတ္ ၿငီးေငြ႕ေနသည္။ နံနက္ခင္းတိုင္း သူသည္ ေစာစီးစြာ အိပ္ရာႏိုးထေစရန္ မိုဘိုင္းဖုန္းမွ ႏႈိးစက္နာရီကို အားကိုးရၿမဲျဖစ္သည္။ ဗာရာဏသီတြင္ သူက အိပ္ရာၿမဲေလသူတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ သူေနထိုင္ရာ မိဂဒါ၀ုန္လမ္းရွိ အခန္းေလးႏွင့္ (၇) ကီလိုမီတာခန္႕ ေ၀းကြာသည့္ သကၠတတကၠသိုလ္အေဆာင္ သို႕မဟုတ္ ဗာရာဏသီမီးရထား ဘူတာရံုၾကီးအနီးရွိ ေဆး၀ကၤဘာျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ အိပ္စက္တတ္ေလသည္။ (ဗာရာဏသီတြင္ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိသည္၊ မိဂဒါ၀ုန္ျမန္မာေက်ာင္း၊ ေဆး၀ကၤဘာ ျမန္မာေက်ာင္း၊ မဇၥ်ိမသုခ ေဖာင္ေဒးရွင္းေက်ာင္း၊ ဓမၼစၾကာရိပ္သာေက်ာင္းႏွင့္ ဆီဂရာျမန္မာေက်ာင္းတို႕ ျဖစ္သည္။)

ေဆး၀ကၤဘာ(သို႕) သကၠတတကၠသိုလ္အေဆာင္တြင္ အိပ္စက္မိျပီဆိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာ မိဂဒါ၀ုန္လမ္းဆီ တိဘက္တကၠသိုလ္စာသင္ခ်ိန္အမီ ထေျပးရတတ္သည္။ ေအာ္တိုသံုးဘီးကားေလးတစ္စီး အဆင္သင့္ငွါးရမ္းခြင့္ ရဖို႕ ဆုေတာင္းရေသးသည္..။


ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနစဥ္က သူသည္ ဤမွ် ၀ီရိယေကာင္းခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ အ၀ိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္ေနသည့္ ေထရ၀ါဒရဟန္းတစ္ပါးဟူေသာ တြန္းအားေၾကာင့္သာ သူ႔ကိုယ္သူ ေရွ႕တိုး ေနမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႕အေၾကာင္းသိသူမ်ား၏ စကား၀ိုင္းတြင္ သူသည္ ပ်င္းရိေလးတြဲ႕ေသာ ခပ္ညံ့ညံ့တစ္ဦးအျဖစ္ စာရင္းေပါက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က သူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ျခိဳက္လိုလားစြာ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုကို ဖြင့္မိခဲ့သည္။ သူသည္ ဂဂၤါကို ဧရာ၀တီေလာက္ မျမတ္ႏိုးသည့္တိုင္ ဗာရာဏသီေန႕ရက္မ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစရန္ ဓမၼဂဂၤါ ဟူေသာ အမည္ကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ ဓမၼဂဂၤါသည္ သူ အဦးအစအသံုးျပဳေသာ အမည္ မဟုတ္မွန္း သိသြားရျပန္သည္။ ကာလကတၱားအေျခစိုက္ ၀ိပႆနာဂုရုၾကီး အက္စ္ဂိုအင္ကာ၏ ကမၼ႒ာန္း ရိပ္သာ ခြဲအမည္ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

မည္သုိ႕ဆုိေစ သူသည္ ဂဂၤါကို ကူးခတ္မိခဲ့ၿပီ။

(၂)

ေန႕စဥ္ပင္ တစ္ေန႕တာပါဠိသင္တန္းသံုးၾကိမ္အတြက္ သင္ခန္းစာျပင္ဆင္ရသည္။ မနက္ (၈း၀၀)နာရီတြင္ ဥပစာတန္း (က)အတြက္ ခုဒၵကနိကာယ္၊ ခုဒၵပါ႒ပါဠိကို ပို႕ခ်သည္။ ေရႊျပည္ၾကီးတြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ မဂၤလသုတ္၊ ရတနသုတ္၊ ေမတၱသုတ္၊ တိေရာကုဋသုတ္၊ နိဓိက႑သုတ္မ်ားကို ပို႕ခ်ရသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဂါထာမ်ားကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ရွင္းျပရသည္က ေခြ်းျပန္သည္။ သင္တန္းသားက ငါးေယာက္သာျဖစ္သည္။ လားမားရဟန္းေတာ္သုံုးပါး၊ ရုရွားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဂ်မူးကက္ရွမီးယားျပည္နယ္က လာဒက္ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သည္ရက္ပိုင္းမွာ တုတ္ေကြး ေရာဂါေၾကာင့္ လားမားရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ လာဒက္ေက်ာင္းသူေလးက ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္။ သို႕ႏွင့္ သင္ခန္းစာအသစ္လည္း မပို႕ခ်ျဖစ္။ ေမတၱသုတ္ကိုပဲ ျပန္ေႏြႊးေပးျဖစ္သည္။

၈း၄၅ နာရီတြင္ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းမွ သူ႕အခန္းေလးရွိရာသို႕ ျပန္လာျမဲျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္မည့္ မိတ္ေဆြျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားက သူငွါးရမ္းေနထိုင္ရာ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူ႕အခန္းေလးက သင္တန္းသားရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ က်ဥ္းေျမာင္းသည္မို႕ အေဆာင္ေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္သည္ပင္ သင္တန္းခန္းမျဖစ္သြားသည္။

ကမၻာေက်ာ္ဘဂၤါလီစာဆိုၾကီး ရာဗိျႏၵာနတ္ တဂိုး၏ သွ်ႏၱိနိေကတန္တကၠသိုလ္ၾကီးႏွင့္ ႏိုဘယ္ဆုရ မဟာကရုဏာ ရွင္ မာသာထရီဆာ၏ ကိုလ္ကတၱားၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ လူမႈ၀န္ထမ္းပညာေရးစင္တာၾကီးသည္ သစ္တစ္ပင္ရင္း ၀ါးတစ္ပင္ရင္း စာသင္ခန္းမွ စတင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

တနဂၤေႏြေန႕မွ လြဲ၍ အျခားအေၾကာင္းထူးမရွိလွ်င္ သင္တန္းဖ်က္ေလ့မရွိပါ။ ၉း၄၅ နာရီတြင္ သူ႕အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းၿပီးသြားသည္။ ၁၀း၀၀ နာရီမွ ၁၁း၀၀ နာရီအထိ သူ႕ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္အခ်ိဳ႕ကို ဖြင့္ကာ သတင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကို ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈျဖစ္သည္။ ၿပံဳးလိုက္ မဲ့လိုက္....သံေ၀ဂယူျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

၁၁း၀၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ သီတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းတို႕ လက္စြမ္းလက္စရွိသမွ် ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ေန႕လည္စာ ကို စားခြင့္ရပါသည္။ (သူႏွင့္ အတူေနထိုင္ၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဟင္းခ်က္ဂုရုၾကီးမ်ားျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ နာမည္ပ်က္မည့္အတူတူ နာမည္အပ်က္မခံေတာ့ပါ။ အိမ္း အိမ္း။)

၁၁း၃၀ နာရီတြင္ တကၠသိုလ္ ဥပစာအၾကိဳတန္း(က)တြင္ အေျခခံပါဠိသဒၵါႏွင့္ ဇာတက၀တၳဳမိတ္ဆက္ပို႕ခ်ရန္ အေျပးသြား ရျပန္သည္။ ပါဠိဘာသာကို ပထမဆံုးမိတ္ဆက္ေပးရေသာ အတန္းျဖစ္၍ ဂရုစိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသားက ေလးေယာက္သာ ရွိသည္။ နီေပါလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ အရုဏာခ်ယ္လ္ျပည္နယ္သား ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ တိဘက္လားမားႏွစ္ပါးတို႕ျဖစ္သည္။ ယေန႕ေတာ့ သူသည္ ေရႊျပည္ၾကီးမွ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္မ်ားဆြမ္းခံခ်ိန္အေၾကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ သပိတ္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ရွင္းျပရာမွ ဆင့္ပြားသြားျခင္းျဖစ္သည္။ မဟာယာနေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ၁၂း၃၀ တြင္ သင္တန္းၿပီးသြားသည္။

၁၂း၃၀ သင္တန္းၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႕ပါဠိဌာနပါေမာကၡ ဆူရိၿႏၵာကုမားရ္ၾကီးက ေစာင့္ေနသည္။ ယေန႕ တကၠသိုလ္ပထမေျခာက္လပတ္အတြက္ ေမးခြန္းမ်ားအၿပီးသတ္ တင္သြင္းရမည့္ေန႕ျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္၀ယ္ ထင္ျမင္ေနမိသည္က သူပုိ႕ခ်သည့္အတန္းကို သူကိုယ္တုိင္ေမးခြန္းထုတ္ခြင့္ရမည္ ဟုပင္။ သို႕ေသာ္ သူ႕နာမည္ျဖင့္ လိပ္မူေရာက္ရွိလာသည္က ပါေမာကၡ ဆူရိျႏၵာကူးမားရ္ပို႕ခ်ေနသည့္ ဥပစာတန္း(ခ)အတြက္ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ပို႕ခ်ေနသည့္ ဥပစာအၾကိဳတန္း(က)အတြက္ ပါေမာကၡ ဆူရိျႏၵာကူးမားရ္က ေမးခြန္းထုတ္မည္။ ဥပစာတန္း(က)အတြက္ေတာ့ ဗာရာဏသီဟိႏၵဴတကၠသိုလ္မွ ပါေမာကၡတစ္ဦးက ေမးခြန္းထုတ္ မည္ဟု သိရသည္။ အားလံုးေျဖႏိုင္ၾကပါေစ။ စာေမးပြဲက ဒီဇင္ဘာမွာ က်င္းပမည္မို႕ ႏွစ္လခန္႕လိုပါေသးသည္။

(၂)

၁း၃၀ နာရီတြင္ သူတက္ေရာက္ေနေသာ တိဘက္ဘာသာစကားသင္တန္း စတင္ပါသည္။ တိဘက္သင္တန္းက တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္ျဖစ္သည္။ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူးႏွင့္ ေသာၾကာေန႕မ်ားျဖစ္သည္။ သင္တန္းပို႕ခ်သည့္ ပါေမာကၡတိဘက္လားမားၾကီးက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းသည္။ '' ဂုရုဂ်ီး ငါ့ေဂါ နာဂီ ဒု'' ( ဂုရုၾကီးေရ ငါ့ေခါင္းေတာ့ သိပ္ရႈပ္သြားၿပီ) ဟု သူေျပာေသာအခါ ခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ လားမားၾကီးက တသိမ့္သိမ့္ရယ္ေမာေလသည္။ (တိဘက္လားမားၾကီးက လူရႊင္ေတာ္အကယ္ဒမီဦးမိုးဒီၾကီးႏွင့္ တူလွသည္။)

(ငါက ငါ၊ ေဂါက ေခါင္း-ေဂါင္းျဖစ္သည္) တိဘက္ဘာသာစကားက ျမန္မာႏွင့္ သင္ပုန္းၾကီးတူလွသည္။ ျမန္မာဆိုရိုးလိုပင္ ဆိုရသည္။ ျမန္မာက က ငသတ္ဆိုသလိုပင္ တိဘက္ကလည္း က ငတတ္ ဟုဆိုရသည္။ ျမန္မာက က ၀ဆြဲဆိုသလိုပင္ တိဘက္ကလည္း က ၀ဆိုး ဟု ဆိုရသည္။ျမန္မာက က ယပင္း က် ဆိုရသလိုပင္ တိဘက္က က ယတတ္ က် ဆိုရသည္။ ျမန္မာက က လံုးၾကီးတင္ ကိ ဆိုရသလို တိဘက္က က ေဂကု ကိ ဟု ဆိုရသည္။

တိဘက္စာသင္ဘက္မ်ားက ဒႆနိကေဗဒပါေမာကၡေဟာင္းဆရာၾကီးတစ္ဦး၊ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံကထိက ဆရာတစ္ဦးႏွင့္ အဂၤလိပ္စာတြဲဘက္ပါေမာကၡဆရာမတစ္ဦးတို႕ျဖစ္သည္။ တိဘက္လားမားၾကီးက ဟိႏၵီလို ပို႕ခ်လိုက္ အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပလိုက္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကေတာ့ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္သည္။ လားမားၾကီးက ရိုးသားပြင့္လင္းစြာပင္ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရအခ်ိဳ႕ မသိေသာအခါ ဆရာမႏွင့္ ပါေမာကၡ ေဟာင္းၾကီးကို ေမးျမန္း ေလ့ရွိသည္။ ေႏြးေထြးေသာ စာသင္ခန္းျဖစ္သည္။

ဤတကၠသိုလ္တြင္ ဆရာ ဆရာမမ်ားၾကား ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ိဳးရွိသည္ကို ယေန႕အထိ မေတြ႕ရ။ ပါေမာကၡမ်ား၊ ကထိကမ်ားၾကားဆက္ဆံေရးသည္ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္သည္။ ဟိတ္ဟန္းလည္း နည္းပါးၾကသည္။ အမွန္တကယ္ ဆိုလွ်င္ သူက ဧည့္သည္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဆရာမက အိမ္ေထာင္သည္ ဘဂၤါလီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႕ကို '' ဘေႏၱဂ်ီး ဟဆ္မုခ္ဟဲ '' ဟု အၿမဲေျပာတတ္သည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳသည္ဟု ဘာသာျပန္ခြင့္ျပဳၾကပါ။ ရင္းႏွီးသူမ်ားဘာသာျပန္လွ်င္ တစ္မ်ိဳးအနက္ ထြက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သင္တန္းခ်ိန္က တစ္နာရီသတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း အၿမဲတမ္း ႏွစ္နာရီခြဲခန္႕ၾကာတတ္ေလသည္။ မဇၥ်ိမသား တို႕ကေတာ့ ေျပာလည္း ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ နားလည္း နားေထာင္ႏိုင္ၾကေပသည္။ သူ႕မွာသာ ေရႊျပည္ၾကီး သားပီပီ အတိုၾကိဳက္ အျမန္ၾကိဳက္ အလြယ္ၾကိဳက္...။ တိဘက္သင္တန္းတက္ေနစဥ္မွာပင္ သူပို႕ခ်ရမည့္ ပါဠိအထူးသင္တန္းခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ ၂း၃၀ နာရီ ။

သင္တန္းသားက စာရင္းအရ (၇)ေယာက္ရွိေသာ္လည္း တကယ့္သင္တန္းသားက သူ႕တပည့္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သာ ၿမဲေနသည္။ ဥပစာၾကိဳတန္း က နီေပါလ္ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဥပစာတန္းက ရုရွားေက်ာင္း သားျဖစ္သည္။ တပည့္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္၏ ပါဠိဘာသာစိတ္၀င္စားမႈႏွင့္ အားထုတ္မႈကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေန၍ မရေတာ့ပါ။ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပင္ ပါဠိ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုမ်ားကို နားလည္ သြားၾကသည္။ တပည့္ ခြ်န္ထက္လွ်င္ ဆရာအေနျဖင့္ မေခ်ာင္လည္ေၾကာင္း သိၾကလိမ့္မည္။ ငယ္စဥ္က ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ "သံသယမ်ားတဲ့ တပည့္ကို ဂရုစိုက္ရတယ္'' ဆိုေသာ ၾသ၀ါဒကို အမွတ္ရသည္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စူးစိုက္ေလ့လာသည့္ တပည့္အတြက္ သံသယမ်ား တိုးပြားသည္။ သိလိုေသာ အရာတို႕ မ်ားလာသည္။ ဆရာက အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႕ အေရးၾကီးသည္ တဲ့။

ပါဠိ၀ါက်မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လာၿပီျဖစ္ေသာ ဤေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ယခုတစ္ပတ္မွ စတင္ကာ ဓမၼပဒအ႒ကထာကို သူပို႕ခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအထိေတာ့ အခက္အခဲ မရွိေသး။ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ပတ္ကေတာ့ ဗာရာဏသီဟိႏၵဴတကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ေနသည့္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္စြန္းလြန္း အရွင္ေသာ ဘနာလကၤာရထံမွ အမရပူရမဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီး၏ အ႒ကထာအေျချပဳဖိုင္လ္ေလးတစ္ခု ပို႕ထားသည္။ ကိုးကားရည္ညႊန္းႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။

ပထမဆံုး ယမက၀ဂ္၊ စကၡဳပါလမေထရ္၀တၳဳကို စတင္ဖတ္ၾကသည္။ ေထရ၀ါဒႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ တပည့္ေက်ာင္း သားမ်ားကို ပါဠိဘာသာ စကားကိုသာမက ေထရ၀ါဒေနာက္ခံသမိုင္းကိုပါ ျပန္လွန္ေနရသည္။ စကၡဳပါလ၀တၳဳဖြဲ႕တည္ရာ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ၾကီးအေၾကာင္း၊ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးႏွင့္ ၀ိသာခါဒကာမၾကီးတို႕၏ ေဇတ၀န္ႏွင့္ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမ်ား။ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အရိယာသာ၀ကတို႕၏ ထူးျခားခ်က္။ ဘုရားရွင္တို႕ ျဖည့္ဆည္းရသည့္ ပါရမီဆယ္ပါးႏွင့္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းအေရအတြက္ကာလမ်ား..။

သာ၀တၳိၿမိဳ႕၏ လူဦးေရ (၇)ကုေဋရွိေၾကာင္းႏွင့္ (၅)ကုေဋက အရိယာသာ၀ကမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပုထုဇဥ္မွာ (၂)ကုေဋမွ်သာ ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပေသာအခါ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးလံုးက သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ အနာထပိဏ္ သူေဌးၾကီးႏွင့္ ၀ိသာခါဒကာမၾကီးတို႕ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္သို႕ လာသည့္အခါ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ား ေျပးလႊားကာ မုန္႕ေတာင္းေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ ၾကည္ႏူးစြာပင္ စာသင္ခန္းထဲမွ ဆရာတပည့္မ်ား လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။


(၄)
စာမေရးတာ ၾကာၿပီေနာ္ ဟု ဆိုလာၾကသည့္ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕အတြက္ ေကာက္ျခစ္မိေသာ ၀ါက်အခ်ိဳ႕သာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္ဆည္ကန္တြင္ ေဆာင့္တိုး၀င္ေရာက္လာသည့္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရလိုပင္ စကားလံုးအခ်ိဳ႕ သူ႕ႏွလံုးသားဗဟိုခ်က္တြင္ တဒုတ္ဒုတ္ထိေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူသည္ ယမန္ႏွစ္က စီးဆင္းအားကို လိုက္မမီႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ေ၀ဒနာကို သိမ္းဆည္းေနရသည္။ ေခါင္းေတြ ရႈပ္လိုက္တာ...(ငါေဂါ နာဂီ ဒု)

ဓမၼဂဂၤါ
၁-၁၀-၂၀၁၀

တကယ္ပါ (ေဂါ နာဂီ ဒု)