ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊အဂၢါအယ္လင္ပိုးနဲ႕ ဓမၼဂဂၤါမစားဖူးတဲ့ ထမင္းဆိုင္

Inn - ထမင္းဆိုင္

တစ္ေနကုန္ ဖြင့္တယ္။
ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ဖြင့္ေသးတယ္။
၀ါၾကံ့ၾကံ့ ဘူတာ႐ံုကေလးကေန ညာဘက္ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးဆင္း။

ကြမ္းယာေလးတစ္ယာ ထုတ္၀ါးလာ။
ကြမ္းတစ္ယာညက္ အကြာမွာ
ထမင္းဆိုင္ေလးကို ေရာက္တယ္။

ထမင္းဆိုင္ေလးကို
ကြမ္းယာဆိုင္ေလးနဲ႔ တြဲဖြင့္ထားတယ္။
လမ္းအကူး မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ရွိတယ္။
တြဲလ်က္ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ
သြားၾကားထိုးတံေတြ အလကားရတယ္။
မ်က္ေစာင္းထိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
အီၾကာေကြးလို
ေပ်ာ့စိစိ အရာေတြကို
အဓိကထား ေရာင္းတယ္။

ထမင္းဆိုင္မွာ
အဆီတ၀င္း၀င္းေတြ ရတယ္။
သဲတရွပ္ရွပ္ေတြ ရတယ္။
လြတ္သြားတဲ့ ငါးႀကီးေတြကို
အကြင္းအကြင္း ဟင္းခ်က္ေရာင္းတယ္။
ႏွာဖားႀကိဳးအထိုးမခံတဲ့ ႏြားေတြ၊
ကိုယ့္ျခံကိုယ္ မ၀င္တဲ့ ႏြားေတြကို
အမဲေပၚၿပီး အမဲႏွပ္လုပ္ေရာင္းတယ္။
လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ့ ရြာသူတို႔၀က္ကို
သံုးထပ္သားလုပ္ ေရာင္းတယ္။
အတံုးမွ်င္ေလးေတြကို
၀ါးတံေလးေတြနဲ႔ ထိုးေရာင္းတယ္။
နားရြက္ေတြကိုေတာ့
အထူးေစ်းနဲ႔ သီးသန္႔ေရာင္းတယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့ ကိုက္လမ္းယုန္ကို
အေကာင္လိုက္ ကင္ေရာင္းတယ္။
ဆန္ေတာင္းရာမွာ အသံုးမက်ေတာ့တဲ့ ေမ်ာက္ေတြ၊
ေရမကူးတတ္တဲ့ ဘဲေတြ၊
ဖ်ံမက်တတ္တဲ့ ဖ်ံေတြ၊
ပ်ံရာကေန ျပန္မက်ႏိုင္တဲ့ ၾကက္ေတြ၊
ပင္ဂြင္းလို မပ်ံတတ္တဲ့ ငွက္ေတြကို
အေကာင္လိုက္ ေၾကာ္ၿပီးေရာင္းတယ္။
ရာသီအလိုက္
တစ္ျခားဟင္းလ်ာေတြလည္း
ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ဖုတ္ကင္သုပ္ၿပီး ေရာင္းေသးတယ္။

ထမင္းဆိုင္က
ကာလေပၚေတးေတြ
ညည္းညည္းေနတာ ၾကားရတတ္တယ္။
သူနဲ႔က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။
မင္းမွမင္းပဲ။
ေနာက္ဆံုးရထားေလး။
မင္းရည္းစားေတာင္ သိရဲ့လား။
တစ္ျခား စံုတကာေစ့သီက်ဴးသံေတြလည္း
အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကားရတတ္ေသးတယ္။

ထမင္းဆိုင္ကို
အတန္းပ်က္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ လာတယ္။
အတန္းမတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လာတယ္။
က်ိက်ိတက္ေတြ လာတယ္။
မ၀ေရစာေတြ လာတယ္။
မစားရ၀ခမန္းေတြ လာတယ္။
သမၻာႀကီးေတြ လာတယ္။
ဗလာႀကီးေတြ လာတယ္။
ဗမာႀကီးေတြ လာတယ္။
ကုလားႀကီးေတြ လာတယ္။
မုဆိတ္ေမႊးေတြ လာတယ္။
ပသိုင္းေမႊးေတြ လာတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ထူထူႀကီးေတြ လာတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းသား ပါးပါးေလးေတြ လာတယ္။
ယံုတမ္းစကားေတြ လာတယ္။
႐ိုးရာပံုျပင္ေတြ လာတယ္။
အရည္မရ အဖတ္မရေတြ လာတယ္။
ထိုင္ေတြးသူေတြ လာတယ္။
ဆိုင္ေငးသူေတြ လာတယ္။
အေမႊးစုတ္စုတ္ ေခြးေလးေတြ လာတယ္။
ခြက္စုတ္စုတ္ သူေတာင္းစားေတြ လာတယ္။
အေတြးစုတ္စုတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ လာတယ္။
ဆြမ္းခံရပ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ လာတယ္။
ဆြမ္းဆန္ရပ္တဲ့ သီလရွင္ေတြ လာတယ္။
တစ္ျခားလူေတြလည္း လာေသးတယ္။

ထမင္းဆိုင္လာစားသူေတြထဲမွာ
ဆိုင္ရွင့္သမီး ရိတဲ့သူက ရိ။
စားပြဲထိုးမေတြ ပိုးတဲ့သူက ပိုး။
စားတဲ့သူခ်င္း ပုခံုးခ်င္း ယွဥ္တဲ့သူက ယွဥ္။
ခြာရာခ်င္း တိုင္းတဲ့သူက တိုင္း။
႐ိုင္းတဲ့သူ ႐ိုင္း။
ယဥ္တဲ့သူ ယဥ္။
ညဥ္ေကာင္းတဲ့သူက ေကာင္း။
ညဥ္ဆိုးတဲ့သူက ဆိုး။
ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ ျပတ္တဲ့သူက ျပတ္။
ႏြားငတ္ေရက် က်တဲ့သူက က်။
သူမ်ားပန္းကန္ထဲက အတံုး ပိုႀကီးတယ္ ထင္တဲ့သူက ထင္။
အလကားရတဲ့ သြားၾကားထိုးတံ ယူထိုးတဲ့သူက ထိုး။
အီၾကားေကြးလို ေပ်ာ့စိစိ အရာနဲ႔ တူတဲ့သူက တူ။
ဘာတိဘာသာ စားတဲ့သူက စား။

ထမင္းဆိုင္ေလး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့
ပံုမွန္ခ်က္ျပဳတ္။
ပံုမွန္ေၾကာ္ေလွာ္။
ပံုမွန္႐ံုးဆင္း
ပံုမွန္႐ံုးတက္။
ပံုမွန္အားလပ္ရက္ယူ။
ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္။
လူက်ရင္က်သလို သူ႔ဆိုင္သူ ကူတဲ့အခါကူ။
ျပည္ပက မွာယူသူေတြနဲ႔
အိမ္အေရာက္ မွာယူသူေတြနဲ႔
စရံ႐ိုက္သူေတြနဲ႔ ေနရာမွတ္သူေတြနဲ႔
အေႂကြးမွတ္သူေတြနဲ႔
အေႂကြးဆပ္သူေတြနဲ႔
အေႂကြးေတာင္းသူေတြနဲ႔
အေႂကြေတာင္းသူေတြနဲ႔
ေငြေခ်းသူေတြနဲ႔
ေငြေခ်သူေတြနဲ႔
အမ္းေငြေတာင္းသူေတြနဲ႔
အဆစ္ေတာင္းသူေတြနဲ႔
ေနာက္မလာေတာ့ဘူးဆိုသူေတြနဲ႔

ျပန္လာအားေပးအံုးမယ္ဆိုသူေတြနဲ႔
စားရတာမတန္ဘူး ဆိုသူေတြနဲ႔
တန္တယ္တန္တယ္ ေျပာသူေတြနဲ႔
အြန္လိုင္းကေန ေျပာတဲ့အခါ ေျပာ၊
ဖုန္းလိုင္းကေန ေအာ္တဲ့အခါ ေအာ္၊
လူခ်င္းထိပ္တိုက္ ျငင္းတဲ့အခါ ျငင္း၊
အတင္းေျပာတဲ့အခါ ေျပာ၊
စကားေရာေဖာေရာ လုပ္တဲ့အခါ လုပ္။
ေဖာက္သည္ရွာတဲ့အခါ ရွာ။
ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕တဲ့အခါ ခ်ဲ႕။
ေမာလို႔ အိပ္တဲ့အခါ အိပ္။
ေညာင္းလို႔ အႏွိပ္ခံတဲ့အခါ ခံ။
ဟန္က်လို႔ ရယ္တဲ့အခါ ရယ္။
ဟန္မက်လို႔ ငိုတဲ့အခါ ငို။
သူမ်ားေတြလို လိုက္လုပ္တဲ့အခါ လုပ္။
သူမ်ားနဲ႔ မတူေအာင္ ထြင္တဲ့အခါ ထြင္္။

အဲဒါ
မေခါင္လွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ့
ေခ်ာင္မက်တက် တစ္ေနရာက
အေသြးအဆင္ေတာက္ၿပီး
ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ့
ထမင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ေပါ့။

Mr Mrt

မူရင္းဘေလာ့ဂါရဲ႕ စာၾကြင္းကိုေတာ့ ဒီမွာ ဆက္ဖတ္ၾကပါကုန္။