ရဟန္းႏွင့္ မုိင္ေပါင္းကုေဋမုန္႕ဟင္းခါး(၂)

(၃)

သမိုင္းရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ရာသီႏွင့္အမွ် မဟာဒုဂ္စာေရးတံပြဲ၊ ဆြမ္းေလာင္းပြဲ၊ ဆြမ္းသိမ္းေအာင္ပြဲ စသည္ ကုသိုလ္ေရး အမႈမ်ား လိႈင္လိႈင္ထြန္းကားေလ့ရွိပါသည္။ သူ စတင္ ေရာက္ရွိသြားသည့္ ေဆာင္းရာသီတြင္ သံဃဒါနမဟာဒုဂ္ စာေရးတံမဲအလွဴပြဲေတာ္မ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ က်င္းပေနသည္။ ထိုမဟာဒုဂ္ စာေရးတံပြဲမ်ားသည္ စာသင္သားရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္တို႕ အထူးေမွ်ာ္လင့္တတ္ေသာ ပြဲမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ဆြမ္းကြမ္းျပည့္စံုစြာ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ရသလို ပါဠိပထမျပန္စာေမးပြဲေျဖခါနီး စာေရးကိရိယာ၀ယ္ယူရန္ လိုအပ္ေသာအခ်ိန္ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္စြာ ၀တၳဳေငြကံစမ္းရေသာ ထိုပြဲမ်ိဳးကို စာသင္သားအမ်ားစုက အားထားေလ့ရွိပါသည္။

သူသည္လည္း မႏၱေလးတြင္ ရွစ္ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ် တစ္ႏွစ္လ်င္ တစ္ၾကိမ္မွ် ကံေကာင္းေထာက္မ၍ မဲေပါက္သည့္ စာေရးတံဘုရားပြဲကို မက္မက္စက္စက္ ၾကြခဲ့ဖူးပါသည္။ မစိုးရိမ္မွာ ေနစဥ္က သက်သီဟဘုရားၾကီးပြဲ..။ နန္းေတာ္ေရွ႕ သာသနာ့တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားပြဲ...။ စာခ်စာသင္ သံဃာေတာ္ေပါလွသည့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ စာသင္သားရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္တစ္ပါးအတြက္ ဆြမ္းစားကြမ္းစားဆိုသည္က မႏၶာရ၀နတ္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ရွားပါးလွပါဘိေတာင္း..။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၌ စာခ်ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးျဖစ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္မူ သီလေပးေရစက္ခ် ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳသည့္ ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္သာ မျဖစ္မေန စာေရးတံပြဲမ်ားကို ၾကြခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

သူ သမိုင္းၿမိဳ႕မ စာခ်ဘုန္းၾကီးဘ၀တြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ စာအုပ္စာတမ္း စသည္၀ယ္ရန္ ၀တၳဳေငြလိုအပ္လွ်င္ အလွဴခံဖို႕ ဖိတ္ၾကားထားသူ ဒကာၾကီးတစ္ဦးရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုဒကာၾကီးထံမွလည္း သူက အၿမဲအလွဴခံေလ့ရွိသူ မဟုတ္ျပန္ပါ..။ ၾကံဳရာမိတ္ေဆြရဟန္းသံုးေလးပါးထံမွ မတြန္႕တိုေလာက္သည့္ ေငြေၾကးပမာဏကို ထပ္ဆင့္အလွဴခံျခင္းျဖင့္ သူ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္း ေလ့ရွိတတ္ခဲ့ပါသည္..။ ၀တၳဳေငြငါးရာလိုအပ္လွ်င္ မိတ္ေဆြရဟန္းငါးပါးဆီက တစ္ရာစီအလွဴခံျခင္းမ်ိဳးပင္..။ သည္းခံၾက ကုန္ေလာ့....ဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႕ ထံုးေဟာင္းဓမၼတာ ျမတ္လွစြာေသာ ဒါနပါရမီ အတန္တန္ကို စြမ္းစြမ္းတမံ ျဖည့္ဆည္းၾကေလေလာ့ ။

မစိုးရိမ္စာသင္တိုက္တြင္ အတူ စာသင္ခဲ့ဖူးသည့္ သီဟပူရေရာက္ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ သူ ရန္ကုန္မွာ နာယက စာခ်ဘုန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၀တၳဳေငြျပည့္စံုေနၿပီထင္ဟန္ျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ပညာသင္မၾကြေသးဘူးလား ေမးဖူးသည္။ သူက သမိုင္းမွတ္တိုင္မွ စြယ္ေတာ္ဘုရားမွတ္တိုင္သို႕ အမွတ္(၄၃) ႏွင့္ အမွတ္(၈၀)(၈၁) ဘတ္စ္ကားမ်ား တိုးစီးရန္ပင္ ေငြစေၾကးစ မျပည့္စံု..။ တစ္ခါက တကၠသိုလ္တက္ရန္ အသြားစရိတ္ (၂၀)က်ပ္ကို စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါးဆီက အလွဴခံသည္။ သူ႕တပည့္က ပိုပိုလိုလို အလွဴခံဖို႕ ေလွ်ာက္သည္။ သူက လက္ကာျပၿပီး တကၠသိုလ္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ''သာသနာ ဒီေလာက္ထြန္း ကားေနမင့္ဟာ အျပန္ေငြႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္တစ္ေယာက္ဆီက ႏိႈက္ႏိႈက္ေပါ့ေလ..။''

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ သူႏိႈက္ေနက် မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားကို မဖမ္းမိလိုက္..။ သူ႕စိတ္အၾကံကို ပရစိတၱ၀ိဇာနနဥာဏ္ေတာ္စူးရွ၍ သိေနၾကသည့္အလား သူ ရံုးခန္းထဲ၀င္၍ ေက်ာင္းတက္လက္မွတ္ ထိုးေနခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ စြယ္ေတာ္မွတ္တိုင္တြင္ သူ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ရပ္ေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ အမ်ိဳးသားေဆာင္(A) ကို သြားၿပီး မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး၏ အခန္းကို တံခါးေခါက္လိုက္လွ်င္ ေငြႏွစ္ဆယ္သည္ အလြယ္တကူျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ညေနခင္း စာတစ္၀ါပို႕ခ်ခ်ိန္အမီ ေက်ာင္းကို အေရာက္ျပန္ရမည္..။ ဟိုမွာ ကားက လာၿပီ..။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူႏွင့္ အတူ ဗုဒၶဓမၼဒီပလိုမာတန္းတက္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးေရွ႕တြင္ ခပ္တည္ တည္ရပ္ရေပေတာ့သည္..။ '' ဦးဇင္း ဘာလိုပါသလဲ '' တဲ့..။ အင္းတဲ့ ဘာလဲတဲ့ သို႕ေသာ္လည္း တဲ့ေပါ့ေလ..။ အိမ္း အိမ္း...ဒကာမေရ ဘတ္စ္ကားခ လိုေနလို႕...။ ဒကာမကလည္း အံ့အားသင့္ေနဟန္ရွိသည္။ သူ႕လို စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘတ္စ္ကားခအလွဴခံလိမ့္မည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားဟန္ မရွိ..။ ၀တၳဳေငြငါးရာတန္ကို ထုတ္လွဴသည္။ ေတာ္ၿပီ ငါးဆယ္ပဲ လွဴ...။ ရွစ္မိုင္မွာ အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ ကားေျပာင္းစီးခ်င္ စီးရမည္..။

တပည့္ေတာ္မွာ အေၾကြမရွိဘူးဘုရား အလွဴခံသြားပါ..။ အိမ္း ... မနက္ျဖန္ သို႕မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါမ်ားအတြက္ေပါ့ေလ...။ သူလည္း ဖ်တ္ကနဲလွဴေတာ့ ဆတ္ကနဲ ဆြဲၿပီး ကားေပၚ အျပင္းတက္ခဲ့ရသည္..။ တရံေရာအခါဆီက စြယ္ေတာ္မွတ္တိုင္မွာ..။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုဒကာမေလးသည္ ထိုရဟန္းအား ထိုကဲ့သုိ႕ ၾကံဳေတြ႕ေလတိုင္း ထိုနည္းတူ လွဴဒါန္းရန္ အက်င့္ပါသြားေလေတာ့သတတ္..။