ဒီပလိုုေမစီေၾကာင္ဋီကာသစ္
==================
(၅)
နန္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုုလံုုး ေအးခဲသြားလား မွတ္ထင္ရေခ်သည္။
ကဗ်ာရြတ္ဖတ္သံကား မရပ္..။
“အမ ႏွမ ၊သမီးကကိုု ၊
စ၍ ဆက္ႏွင္း၊ လက္ေဆာင္သြင္း၍၊
စိုုးမင္းခ်စ္ျမတ္၊ ထိုုအမတ္သည္၊
အတတ္မရွိ၊ သတၱိကင္းကြာ၊
ဘုုန္းၾကီးလာမူ၊ ျပည္ရြာပ်က္ေၾကာင္း တစ္ပါးတည္း..။ ဟုု ရွိပါေၾကာင္းဘုုရား”
ကဗ်ာက ဤမ ွ်သာျဖစ္ေခ်သည္။ သိုု႕ေသာ္လည္း တိုုေတာင္းသည္ႏွင့္အမ ွ် ရွည္လ်ားရႈပ္ေထြးက်ယ္၀န္းလွသည့္အဓိပၺါယ္တိုု႕က မင္းတရား၏ နားစည္ထဲတြင္
ပူေလာင္စြာ စီးဆင္းသြားခဲ့ၿပီ..။
ရတနာပံုုမင္းရင္ျပင္တြင္ ခ်က္ခ်င္းေသြးစြန္းသြားေစႏိုုင္ေသာ ထိုုအာဂကဗ်ာကိုု ရြတ္ဖတ္ေနေသာ ဘာမထီက၀ိသည္ကား အဂၢမဟာေသနာပတိ၀န္႕ရွင္ေတာ္၊မေကြးျမိဳ႕စား၀န္းၾကီးမင္း မင္းသတိုုးမင္းၾကီးမင္းလွမဟာမင္းေခါင္သီဟသူ ဘြဲ႕အမည္ရ ေရႊျပည္၀န္ၾကီးဟုုေက်ာ္ၾကားေပေသာ ေယာင္းအတြင္း၀န္ဦးဘုုိးလိႈင္ပင္ျဖစ္ေလသတည္း..။
ေရႊတြင္းေငြတြင္း ပယင္းဒုုဌာ၊ လက္နက္စၾကာသခင္၊ ဒိဗၺစကၡဳမွန္ေျပာင္းရွင္ ျပည္သူတိုု႕၏ အသက္အိုုးအိမ္စည္းစိမ္သာမက အတြင္းပစၥည္းဟိုုသင္းဟိုုဟာကိုုပါ ပိုုင္သပါေသာ ေရေျမ႕သနင္း မင္းပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္ အာဏာရွင္အစစ္တိုု႕ ေခတ္ၾကီး၀ယ္ အစုုိးရအား လာဘ္ေပးမႈဟူသည္ သမီးေပးျခင္း၊ အမ နွမႏွင့္ ၾကီးေဒၚလွလ်င္ ၾကီးေဒၚပါေပးၾကျခင္းေပတည္း။
သိုု႕ႏွင့္ မိန္းမလည္း ခိုုက္၊ အေျမွာက္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္ေသာ မင္းတုုန္းမင္းၾကီး၏ ကက္ဘိနက္တြင္ အမႏွမ သမီးျပ၍ အမႈေတာ္ရကာ အခြင္းအလမ္း၀ေနေသာ ၀န္ၾကီး ၀န္ကေလး ၀န္သူေဌးမင္းတိုု႕ ေပါမ်ားကာ တိုုင္းျပည္၏ ေက်ာကိုု ခ်ေနေသာဓါးျပအုုပ္စုုၾကီးေပၚခဲ့ေလဟန္တည္း..။
သိုု႕ေသာ္ ဘုုရားေလာင္းဇာနည္၊ မင္းမေဟာ္ေသြးပီသသည့္ ခိုုင္ၾကည္ေသာသတၱိ၊ျမတ္ေသာစိတ္ရွိသည့္ ေယာမင္းၾကီးသည္ကား ထားလ်င္လည္း ေန၊ သတ္လ်င္လည္း ေသ၊ အာဏာဓါးထက္ေပသည့္ သီဟာသနပလႅင္ေဗြ နန္းရင္ေျမတြင္ အထက္ပါအတိုုင္း မေၾကာက္မရ႔႔ြံ ကဗ်ာရြတ္ကာ ဆႏၵကိုု ထုုတ္ေဖာ္လိုုက္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။
အျခားပညာရွိဆိုုလ်င္လည္း ေလ ွ်ာက္တင္၀ံ့မည္မထင္၊ အျခားဘုုရင္ဆိုုလည္း ထားလိမ့္မည္မဟုုတ္..။
သည္မွာ ေၾကာင္လိုုက္သည့္ျမင္ကြင္း...။
“ ဟယ္ ငဖိုုးလိႈင္ ဒီလွံေတာ္သည္ ဘယ္သူ႕ကိုု ဘယ္သူက ထိုုးတဲ့လွံလဲဟဲ့..”
” မွန္ပါ အရွင့္ခမည္းေတာ္က ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးဖခင္ကိုု ထိုုးသည့္လွံပါဘုုရား”
” နင္မေၾကာက္သေလာ”
” ထိုုးေတာ္မူပါဘုုရာ့..”
”အင္..”
ဘုုရင္က လွံျဖင့္ ရြယ္၏၊
ပညာရွိကား ရင္ကိုု ဖြင့္၏။
ဘုုရင္မင္းျမတ္ကား လွံေတာ္ကိုုင္ကာ အတြင္းေတာ္သိုု႕ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။
မိဖုုရားမေဟသီ ေဒ၀ီေမာင္းမ အေျခြအရံအလွေျခာက္ဆယ္ျဖင့္ ျမနန္းစံေက်ာ္
မိန္းမေပ်ာ္ၾကီးျဖစ္၍ အရွက္ေတာ္ရေသာ္လည္း ပဥၥမသဂၤါယနာတင္၊သာသနာ့ဒါယကာတရားမင္းအရွင္တစ္ပါးေပမိုု႕ အမ်က္ေဒါသကိုု အႏိုုင္ႏိုုင္ထိန္းေတာ္မူရေလဟန္တည့္။။
က်န္ရစ္ေသာ ၀န္မွဴးမတ္တိုု႕ကား ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္...။
“ ၀န္ၾကီးမင္းလည္း တင္းတင္းမာမာ ရဲပဲ ရဲလြန္းလွသဗ်ာ ” ဟုု ေအာခ်ရင္သပ္ၾက၏။
ဦးဘုုိးလႈိင္၏ မွတ္ခ်က္ကိုု နားေထာင္ၾကည့္ပါေလဦး။
“ ကြ်ုႏ္ုုပ္သည္ လွံႏွင့္ ထိုုးသတ္၍ ေသရျခင္းကား ျမတ္သည္။ ေနရာတိုုင္း မင္းလိုုလိုုက္၍ စီမံေသာ္ မေကာင္းမႈျဖစ္ပြားေနသည့္အတြက္ ေသသြားေသာအခါ ေရႊျပည္၀န္ၾကီးသည္ မင္းလိုုလိုုက္ မင္းၾကိဳက္တင္သည့္အတြက္ ႏိုုင္ငံေတာ္ပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္ရေလသည္ ဟုု ဤနာမည္မ်ိဳး က်န္ရစ္ခဲ့ပါေလလ်င္ ေသက်ိဳးမနပ္ျဖစ္မည္။ ထိုုမေကာင္းေသာ အပုုပ္နံ႕သည္ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ လူအေပါင္းတိုု႕ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကမည္ကိုု ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ မွဴးမတ္ဆိုုသည့္အတိုုင္း အၾကီးအမွဴးျဖစ္၍ တည့္တည့္မတ္မတ္ျဖစ္ေအာင္ စီမံခန္႕ခြဲလ်က္ ေလ ွ်ာက္ခြင့္တင္ခြင့္ရွိက အသက္ကိုု စြန္႕၍ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တင္ၾကရမည္။ သိုု႕မွ မွဴးမတ္ႏွင့္ တူမည္ ”
ဘယ္ေလာက္မ်ား ရဲလိုုက္ပါသနည္း၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားတည္လိုုက္ပါသနည္း..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာင္လိုုက္သနည္း..။
ထိုုရဲရင့္တည္ၾကည္ျခင္း၊ အမ်ားႏွင့္မတူေအာင္ တမူထူးကဲေၾကာင္ျခင္း၏ ဆုုလာဘ္အျဖစ္ ေနာက္တစ္ရက္တြင္
အသက္မေသေသာ္လည္း ရာထူးမွ ေလ ွ်ာခ် အနားေပးခံရေလေသာ ဟူ၏။
(၆)
ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းၾကီးက ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီး မွဴးၾကီးမ်ား ဟူေသာ ဘုုတ္အုုပ္တြင္
ေယာမင္းၾကီး၏ ဂုုဏ္ရည္ဆယ္ပါးကိုု ထုုတ္ျပ၏။ သတၱမေျမာက္ဂုုဏ္ရည္အျဖစ္
“(၇) တိုုင္းေရးျပည္မႈ စီရင္ျခင္း၊ စီရင္ဖြယ္ရွိသည္မ်ားကိုု ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရိုုးရိုုး ၾကိဳးပမ္းထမ္းရြက္ေလ့ရွိ၏။ ” ဟုုေဖာ္ျပ၏။
အဌမႏွင့္ န၀မဂုုဏ္မ်ားကိုုလည္း “(၈) မင္းေရးမင္းခြင့္ အတင္အေလ ွ်ာက္ စကားအေျပာအဆိုုတိုု႕တြင္လည္း ရဲရင့္တည္ၾကည္ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာ၏။ ”
(၉ ) သာသနာေတာ္အက်ိဳး အရွင့္အက်ိဳး ျပည္သူသတၱ၀ါတိုု႕၏ အက်ိဳးဆုုတ္ယုုတ္မည့္ အရာျဖစ္လ်င္ မဆုုတ္မယုုတ္ေစရန္ မိမိစည္းစိမ္ အသက္ ပ်က္စီးမည္ကိုု မငဲ့မညွာ၊ ဘယာဂတိသိုု႕ မလိုုက္..။ ဟုုတ္မွန္ေျပာေလ့ရွိ၏“ ဟုု ေထာမနာျပဳထား၏။
မင္းတုုန္းမင္းသည္ ေရႊျပည္၀န္ၾကီး၏ သတၱိႏွင့္ ပညာကိုု အေလးျပဳ၏။ သိုု႕ေသာ္ အာဏာစက္ကိုု ထိပါးသည္ထင္ေသာေၾကာင့္ အသက္ကိုုသာ ညွာ၍ ရာထူးအခါအခါ ခ်ခဲ့၏။ “ ဖိုုးလိႈင္ကိုု ငါ ၀န္ၾကီး ခန္႕ရန္ အၾကံရွိေသာ္လည္း သင္းမာနၾကီးလြန္း၍ ငါ ဆိုုင္းငံ့လ်က္ေနသည္။ သင္းကိုု လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီး ခန္႕ျပန္ပါကလည္း ငါ့အနားတိုုင္ပင္စရာ သင္းတစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သည့္ျပင္က အတြင္း၀န္မ်ားစြာ အေရးမပါၾကျဖစ္ေခ်သည္။ သိုု႕ေၾကာင့္ သင္းကိုု အတိုုင္ပင္ခံအတြင္းေတာ္မွာ ထားရသည္။ သိုု႕ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ခါ သင္းမာနကိုု ေလ ွ်ာ့ပါေစေတာ့လိုု႕ ရာထားႏႈတ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားေပတဲ့ သင္းမာနမေလ ွ်ာ့ေသးေခ် “ ဟုု ၀န္ခံေတာ္မူရ၏။ တန္ဖိုုးသိေသာ္လည္း မင္းအၾကိဳက္လိုုက္သူမဟုုတ္၍ ေနရာမေပးလိုုျခင္း ထင္ရွားေပသည္။
ေယာမင္းၾကီးကိုု ျပည္ဆရာေတာ္ဘုုရားက “မင္းတုုန္းမင္းတရားၾကီးသည္ ၀ိေဒဟရာဇ္မင္းႏွင့္ တူ၏။ ေျမာက္နန္းမိဖုုရားက ဥဒုုမၺရေဒ၀ီႏွင့္ တူ၏။ ေယာမင္းဖိုုးလိႈင္သည္ မေဟာသဓႏွင့္ တူ၏ ” ဟုု ခ်ီးမြမ္းေလ၏။
မေဟာသဓာႏွင့္ တူေသာ အမတ္ကိုု မလိုုေသာ ပေဒသရာဇ္တိုု႕၏ တိုုင္းျပည္၀ယ္ ဦးဖိုုးလိႈင္သည္ မၾကာခဏ အရာေတာ္ခ်ျခင္းခံရ၏။ ေရႊျပည္ၾကီး၏ ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ႏိုုင္ငံေရးကိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ အားထုုတ္ခဲ့၏။ ကာကြယ္ေရးစြမ္းရည္ကိုု ျမွင့္တင္ရန္ အၾကံျပဳခဲ့၏။
လူေၾကာင္က တစ္ေယာက္တည္းေပမိုု႕ အေမွာင္မခြင္းႏုုိင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ သိုု႕နွင့္ တိုုင္းျပည္ပ်က္ခဲ့ရ၏။ ဘုုရင္ပါေတာ္မူရ၏။
ေယာမင္းၾကီးသာ တိုုင္းေရးျပည္မႈ စီမံခန္႕ခြဲခြင့္ရလ်င္ ေရႊျပည္ၾကီး၏ သမိုုင္းတစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုု ေရးေကာင္းေရးရေပလိမ့္မည္။
သီေပါဘုုရင္ေခတ္ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသိုု႕ သေရာ္ခဲ့၏။
“ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးဘုုရား (မင္းတုုန္းမင္း) ေရႊလက္ထက္က လက္သံုုးေတာ္ၾကီးမ်ားမွာ ၾကည့္လိုုက္ရလ်င္ အားခြန္ဗလႏွင့္ တစ္ပါးသူတိုု႕ ျမင္ေသာ္ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕ ခန္႕ညားဖြယ္ျဖစ္ေပသည္။ ယခုု ေရႊလက္ထက္ေတာ္ကေလးမွာ လက္သံုုးေတာ္ကေလးမ်ားၾကည့္လိုုက္လ်င္ ေရႊက်င္ခပ္ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ထိုုင္မသိမ္း အကႌ် တိုု႕ပတ္ႏွင့္ ပန္းေပါင္းနားေတာင္းကိုု ပန္လ်က္ ေနၾကသည္ကိုု ျမင္ရေတာ့ ဖက္ၿပီး နမ္းခ်င္စရာသာ ေကာင္းေတာ့သည္” တဲ့...။
သီေပါဘုုရင္ႏွင့္ စုုဖုုရားလတ္တိုု႕ ေပ်ာ္ပြဲသဘင္ခံ၍ ထင္တိုုင္းၾကဲေနၾကသည္ကိုုလည္း ဤသိုု႕ မသက္မသာျဖစ္ခဲ့၏။ “ နန္းေတာ္တြင္း၀ယ္ ညစဥ္ ႏိုုင္ငံျခားပါရစီဇာတ္ကိုု အသံုုးခံေစ၍ ဆုုေတာ္ေငြမ်ား ေပးေနျခင္းသည္ အက်ိဳးမရွိ။ မိမိတိုု႕ ႏိုုင္ငံက ေငြကိုု အျခားႏိုုင္ငံသိုု႕ ထုုတ္သည့္အတြက္ ငါတိုု႕ႏိုုင္ငံျပည္သူမ်ား ဆင္းရဲကုုန္လိမ့္မည္။ ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံ ကိုုယ့္ေငြကိုု ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံ ၾကီးက်ယ္စည္ပင္ေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ရမွ ႏိုုင္ငံေတာ္အားရွိေပမည္။ သိုု႕အတြက္ မင္းတိုု႕က ဘုုရင္မင္းျမတ္ကိုု အခြင့္သင့္သည့္အခါ သတိေပးျခင္းျဖင့္ သံေတာ္ဦးတင္ႏိုုင္ၾကလ်င္ တိုုင္းျပည္ေကာင္းဖိုု႕ပဲကြယ္ ” ဟုု အေဆာင္ကိုုင္တစ္ဦးကိုု မိန္႕ဖူးေလသည္။
ေယာမင္းၾကီးလိုု အသက္ေပး၍ မည္သူေၾကာင္ရဲမည္နည္း..။ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိကက္ဘိနက္ၾကီးသည္ ဘုုရင္ကိုု မေလ ွ်ာက္တင္ရဲဘဲ ျပည္သူေတြကိုုသာ ညား၀ါးခ်၍ တိုုင္းျပည္လံုုးပါးပါးခဲ့ရဖူးေလၿပီ။
(၇)
စီးပြားေရး၊ကာကြယ္ေရး၊ ပညာေရးအဖက္ဖက္က နိမ့္က်ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေရႊျပည္ၾကီး၏ ဘ႑ာခြဲေ၀သံုုးစြဲမႈအတြက္လည္း ျဗဲတိုုက္အစည္းအေ၀းတြင္ ဤသိုု႕ တင္သြင္းခဲ့ဖူး၏။
“ ရွင္ဘုုရင္ မိဖုုရား သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ားကိုု လခႏွင့္ ထားရန္ ၀န္စုုမွဴးစုု အမႈထမ္း အရာထမ္းတိုု႕ကိုုလည္း လခႏွင့္ ထားရန္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ စီမံရန္ေကာင္းသည့္ ဥပေဒတစ္ခုု ျပဳလုုပ္ရန္ လိုုသည္။ ပိုုေသာေငြကိုု ရန္ပံုုေငြအျဖစ္ ဘဏ္တိုုက္တစ္ခုု ဖြင့္၍ ထားရမည္။ ထိုုေငြသည္ အၾကီးအက်ယ္ဆံုုးေသာ အေရးျဖစ္ေပၚခဲ့သည္ရွိေသာ္ လြယ္လြယ္ကူကူ သံုုးစြဲႏိုုင္သည္။ နယ္စပ္ဆိုုင္ရာ တပ္ခိုုင္ခံ့ရန္ လက္နက္မ်ားကိုု လုုပ္ကိုုင္ ၊ စစ္သည္တပ္သားမ်ားကိုု ေရြးေကာက္ခန္႕ထား၍ စစ္ေရးတြင္ လိမၼာကြ်မ္းက်င္ေအာင္ သင္ၾကားရမည္။ ဤကဲ့သုုိ႕ စစ္သည္လက္နက္ အင္အားႏွင့္ ျပည့္စံုုခိုုင္ခန္႕လ်င္ တစ္ပါးရန္သူတိုု႕ ၾကံ၀ံ့မည္မဟုုတ္။ စစ္မက္အဂၤါ ျငိမ္းခ်မ္း၍ ျပည္သူျပည္သားတိုု႕ ခ်မ္းသာစည္ကားၾကရန္ ျဖစ္ေခ်သည္။ သိုု႕မဟုုတ္က နားေခါင္းရွည္ရွည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးျခားတိုု႕က ကြ်ႏ္ုုပ္တိုု႕၏ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားကိုု နမ္းရႈပ္ျခင္း ျပဳၾကလိမ့္မည္။ ကြ်ႏ္ုုပ္စီမံသည့္အတိုုင္း ညီညြတ္ပါလ်င္ ေနာင္ငါးႏွစ္အတြင္း ကြ်ႏ္ုုပ္တိုု႕ ႏိုုင္ငံကိုု ေရွးက ပိုုင္သည့္အတိုုင္း ျဖစ္ေအာင္ ၾကံႏိုုင္ပါသည္ ” တဲ့..။ ေကာင္းလင့္ေတးေပတကား...။
သိုု႕ေသာ္ ေရႊျပည္ၾကီး၏ လႊတ္ေတာ္ဟူသည္ ပညာရွိတိုု႕၏ အသံမထြက္၊ အာဏာရွင္တိုု႕ မာန္တက္ေသာေနရာသာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တည့္..။
ထိုုလႊတ္ေတာ္သတင္း အတြင္းေတာ္က ၾကားေသာ္ “ ငါတိုု႕ပိုုင္တဲ့ ေငြ ငါတိုု႕ သေဘာအတိုုင္း မျဖံဳးရေကင္းလား ” ဟုု မ်က္ေတာ္မူသျဖင့္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ပယ္ေလေတာ့၏။ ေရႊျပည္၀န္ၾကီးကား ရာထူးစည္းစိမ္ကိုု ငံ့ကြက္ျခင္းမရွိ၊ ညိဳးႏြမ္းေသာစိတ္မရွိ၊ တိုုင္းျပည္ပ်က္စိးသြားမည္ကိုုသာ စိုုးရိမ္ပူပန္၊ ညိွဳးႏြမ္းေသာ စိတ္ရွိေလသတည္း..။
ထိုုသိုု႕ စိုုးရိမ္သည့္အတိုုင္းလည္း တိုုင္းျပည္ၾကီး ပ်က္စီးခဲ့ေလ၏။ လူေၾကာင္လူမွန္တိုု႕ ေနရာမရသျဖင့္ လူေမွာင္လူလန္တိုု႕ ထင္တိုုင္းၾကဲအုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ တိုုင္းျပည္တိုု႕၏ နိဂံုုးေပတည္း...။
ကုုန္းေဘာင္ေခတ္ေနွာင္းပိုုင္းတြင္ ေယာမင္းၾကီးထက္ ပိုကာ ဘုုရင္ကိုုပင္ ေဟာက္ႏိုုင္ေသာ လူေၾကာင္ၾကီးတစ္ဦးလည္း ထြန္းကားခဲ့ဖူးသည္။
(ဆက္ရန္)
ဓမၼဂဂၤါ
(Living Color မဂၢဇင္းတြင္ အခန္းဆက္ေရးေနေသာ ေဆာင္းပါး )
