မဂဓတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား

(၁)
သူေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိေသာဂယာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရာစုေက်ာ္ဆီက ညေနခ်မ္းတစ္ခုႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေနေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ဤေနရာသည္ တစ္ခိ်န္က ၀ိေ၀ကျမတ္ႏိုးသည့္ သူေတာ္စင္တို႕အတြက္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ဥရုေ၀လ ေတာအုပ္ေလးျဖစ္သည္။ ေနရဥၹရာျမစ္ကမ္းပါးဆီက ေျခကြ်ံလာေသာ ေလေအးေအးသည္ ဤေတာအုပ္ေလးကို ဓမၼသိဂၤါရျဖင့္ ေထြးေပြ႕ထားေပမည္။

ယခုဂယာသည္ ရာစုသစ္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ျပကြက္ထဲက တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနေသာ ဂယာျဖစ္ေနသည္။ အထြတ္အထိပ္အသိၪာဏ္သီးပြင့္ရာ ေညာင္ျမတ္မဟာသည္ပင္ ဗုဒၶအရွင္ကို အလြန္အကြ်ံေလးျမတ္သူတို႕၏ သဒၶါယိုစီးမႈျဖင့္ ယိမ္းယိုင္ေနခဲ့ၿပီ။ ယမန္ေန႕က အိႏၵိယတိုင္းသတင္းစာ( ၁၇၊၃၊၂၀၀၈)တြင္ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္ျမတ္သည္ အတိုင္းအဆမဲ့စြာ မီးပူေဇာ္ၾကသည့္အတြက္ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆိုဒ္လြန္ကဲေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ အျခားေနရာတစ္ခုကို ပူေဇာ္ရာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။

တစ္ကမၻာလံုး၏ သဒၶါအနမ္းေအာက္က ေညာင္ပင္အိုသည္ သူကိုယ္တုိင္ မနာယူလိုက္ရေသာ အနတၱလကၡဏသုတ္ကိုသာ ဆင္ျခင္ဖို႕ရွိေတာ့သည္။မည္သုိ႕ျဖစ္ေစ သူသည္လည္း ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးပီပီ သစၥာဓါတ္စီးခဲ့ဖူးေလသည့္ ေညာင္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ပူေဇာ္ခြင့္ရဖို႕ ေလညွင္းခခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည့္ ရသကိုေတာ့ ခံုမင္ေနဆဲပင္။

သူသည္ ပညာသင္ရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ ငယ္စဥ္က တိုးတိတ္စြာ လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ မဇၥ်ိမေဒသႏွင့္ ကြၽမ္း၀င္ခြင့္ရလာသည့္အခါ ဂယာ၏ ဆီးၾကိဳမႈက အိက္မက္ပမာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ပံုေဖာ္ထားသည့္ ဂယာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ သူကုိယ္တိုင္ကပင္ ၀ိေ၀ကကို မရႈျမင္တတ္သည္လား၊ ဂယာသည္ ေရာင္စံုဂိုဏ္းဂဏႏွင့္ ဒႆနေရာယွက္မႈတို႕ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးၿငိကပ္ကာ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ဆူညံေနေလသည္။

ၾကီးျမတ္ေသာ အရွင္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းတြင္ လူသူစိမ္းတို႕၏ ေျခသံကို ၾကားေနရသလိုပင္၊ သို႕ေသာ္ အရွင့္ဓမၼ၊ အရွင့္အသံကို ဖြင့္ဆိုပံု ကြဲျပားေနၾကသည့္တုိင္ အရွင္ျမတ္၏ အမည္ေတာ္ကို ျမတ္ႏိုးတသ တဖြဖြ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေနၾကသူတို႕၏ မ်က္၀န္းတြင္ရႊန္းျမၾကည္လဲ့ေသာ ျဗဟၼစိုရ္ ရိပ္ကို ဖမ္းဆုပ္မိျပန္သည္။

ဂယာသည္ ျပည့္စံုေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းဖန္သားျပင္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္းကြယ္မရ၊ သံျပိဳင္တရားဓမၼရြတ္ဖတ္သံမ်ား၊ ထူးေထြဆန္းျပားစြာ ပံုဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနၾကသူမ်ား၊ ဖိတ္စင္က်လာမည့္ ေစတနာအပိုင္းအစေလးအတြက္ မြတ္သိပ္စြာ တုိးေ၀ွ႕ေနေသာ သူဖုန္းစားမ်ား၊ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းဆီက တေရြ႕ေရြ႕ျပန္ထြက္သြားေသာ လူစုလူေ၀းမ်ား၊ ထည္၀ါေသာဘာသာေရးခန္းေဆာင္မ်ား၊ ညစ္ေထးေထးကေလးသူငယ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာဆန္ေသာ အေငြ႕အသက္မ်ားၾကားက ဖံုးဖိမထားႏိုင္ေသာ ရြံရွာဖြယ္အနံ႕မ်ား၊ စာသင္ေက်ာင္းမွိန္မွိန္ေလးမ်ား၊ ေနပူက်ဲက်ဲဂ်ံဳစိုက္ခင္းထဲက ဆာရီ၀တ္ေကာက္ရိတ္သမမ်ား၊ ခြန္အားခ်ိနဲ႕ေနသည့္တိုင္ ဆိုက္ကားနင္းေနရရွာေသာ ရစ္က္ေရွာ၀ါလားအဖိုးအိုမ်ား၊

ဂယာသည္ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေန႔စြဲမ်ားထဲက ေက်းလက္အေသြးအသားႏွင့္ အင္တာနက္ကေဖး ေရာယွက္ထားေသာ သရုပ္မွန္ခ်င္ရွာေသာ ရပ္၀န္းေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ဂယာကို ပတ္ေခြစီးေနေသာ ဤညေနခင္းနာရီလက္တံေရြ႕လ်ားမႈမ်ားႏွင့္အတူ မဟာေဗာဓိပရိ၀ုဏ္၏ မိွန္လိုက္လင္းလိုက္ သမိုင္းေဆးသားမ်ားက ေရာေႏွာပ်က္ပ်ယ္မသြားခဲ့။ ရႈပ္ေထြးနက္ရႈိင္းလွေသာ အိႏၵိယ၏ သမိုင္းအခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားၾကားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အမည္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ကို ခိုင္ခံ့လွေသာ ေက်ာက္သားထုထည္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဆဲျဖစ္သည္။

ဂယာေလယာဥ္ကြင္းသည္ ဓမၼခရီးသည္အတြက္ နိဗၺာန္ဆိပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဂယာကို ေပးဆပ္လိုသူမ်ား၊ ဂယာကို ထုပ္ပိုးယူငင္လိုသူမ်ား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုသူတို႕၏ ေျခလွမ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို အရယူဖို႕ျဖစ္ေၾကာင္းေသခ်ာလွပါသည္။

သူကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာမ်ားရယူဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိပါလိမ့္၊


(၂)

သူ႕ကို မဇၥ်ိမေန႕ရက္မ်ားထဲ သိမ္းသြင္းခဲ့ေသာ အဓိကအရာသည္ သူကိုယ္တိုင္၏ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏိုင္ေသာ အသိပညာငတ္မႈဆာေလာင္မႈပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ သူသည္ မဂဓတကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဇယားမ်ားႏွင့္ အသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရေလ့ရွိေသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားစာရင္းတြင္ သူ႕အမည္ကို ေရးထိုးျဖစ္သြားသည္။ မဂဓတကၠသိုလ္သည္ ဗုဒၶဂယာႏွင့္ ႏွစ္ကီလိုမီတာခြဲခန္႕အကြာအေ၀းတြင္ တည္ရွိသည့္ ဘီဟာရ္ျပည္နယ္၏ ဂုဏ္ေဆာင္တကၠသိုလ္ၾကီးျဖစ္သည္။

ဤတကၠသိုလ္ၾကီးတြင္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားတက္ေရာက္သင္ယူႏိုင္သည့္ ပါဠိဌာန၊ ဗုဒၶဒႆနိကဌာနႏွင့္ ဗုဒၶသမိုင္းသုေတသနဌာနဟု ဌာနသံးခုရွိရာတြင္ သမိုင္းမ်က္လံုးမႈံ၀ါးလြန္းသည့္ သူ႕အေနျဖင့္ ေနာက္ဆံုးဘာသာရပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလသည္။

ကုသိုလ္ပညာ ဥစၥာရဖို႕ သင္ရာအရပ္အျမဲေန ဟူေသာ ငယ္စဥ္က စြဲျမဲခဲ့ရေသာ မဂၤလာနီတိ၏ တြန္းအားျဖင့္သာ မဂဓတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀စဦးေန႕ရက္မ်ားကို ၾကိတ္မွိတ္ျဖတ္ သန္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ကုသိုလ္ရဖို႕ မဟာေဗာဓိေစတီအရိပ္ေအာက္မွာ။
ပညာရဖို႕ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခု၏ စာသင္ခန္းထဲမွာ။ ဥစၥာရဖို႕ကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေဆာ္ၾသ၍ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ရပ္ရြာဒကာဒကာမမ်ား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထုပ္ေပးလိုက္ေသာ ၀တၳဳေငြစေၾကးစေလးကို ေလာက္ငွေအာင္ သံုးစြဲရံုကလြဲ၍ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ။ သို႕ေသာ္ သီတင္းသံုးေဖာ္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ကံသံုးပါး ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈက သူ႕အတြက္ လံုၿခံဳခဲ့ပါသည္။

ဂယာေရာက္စေန႕ရက္မ်ားသည္ သူ႕အတြက္ မွတ္မွတ္ရရရွိလြန္းလွသည္။ တကၠသိုလ္အေဆာင္က ခ်က္ခ်င္းမရခဲ့။ အခန္းေလွ်ာက္လႊာ ပံုစံျဖည့္ၿပီး တင္ထားျဖစ္ခဲ့သည္။ လပိုင္းႏွင့္ ရလွ်င္ ရမည္။ သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီးလည္း ေစာင့္ရတတ္သည္ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက အၿပံဳးတစ္၀က္ျဖင့္ အားေပးၾကေလသည္။ ႏိုင္ငံသားဦးစားေပးစနစ္ကိုသာ က်င့္သံုးသျဖင့္ သူ႕လိုတိုင္းတစ္ပါးသားတစ္ဦးအတြက္ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ဇာတ္၀င္ခန္းထဲေမ်ာပါရေခ်ဦးမည္။ (အမွန္တကယ္ပင္ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ခုကုန္ဆံုးသြားေသာအခါမွသာ သူသည္ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘ၀ကို ရဲ၀ံံ့စြာ ေၾကျငာျဖစ္ေလသည္။ ယခု သူေရးျခစ္ေနေသာ စာေၾကာင္းမ်ားသည္ မဂဓတကၠသိုလ္အေဆာင္တံခါးခ်ပ္မ်ားကို တိုးေ၀ွ႕၀င္ေရာက္လာေသာ အေတြးစမ်ားကို လိုက္ေကာက္ေနမိျခင္းသာျဖစ္ေလသည္)

အေဆာင္မရေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မဟာေဗာဓိေစတီအနီးရွိ ေစ်းႏႈံးခိ်ဳသာေသာ ပုဂၢလိကအေဆာင္တစ္ခုတြင္ ငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထုိအေဆာင္၏ အမည္မွာ ဗုဒၶရိပ္သာျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ ေစ်းႏႈံးခ်ိဳသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူေပးႏိုင္ေသာ ေနာက္ဆံုးေစ်းႏႈံးႏွင့္ အဆင္သင့္သြားျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။

သူ႕အတြက္ ပထမဆံုးအခက္အခဲသည္ ဆြမ္းဟင္းခ်က္တာ၀န္ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္မႏၱေလး စာသင္သားဘ၀က ဆြမ္းဆြမ္းဟင္းဆိုသည္မွာ သပိတ္တစ္လံုး၏ အေရးသာျဖစ္သည္ စာခ်ဆရာဘ၀မွာေတာ့ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥက ပူစရာမလိုၿပီ။ သို႕ေသာ္ ယခုသူသည္ စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးဟူေသာ အေရခြံကို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာပင္ ခြာခ်ထားခဲ့ရသည္။ လမ္းမၾကီးငယ္ေတြေပၚမွာ ဆြမ္းခံၾကြႏိုင္သည့္ ရဟန္းတစ္ပါး၏ အခြင့္အလမ္းသည္လည္း ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးကြဲျပားသည့္ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ မရွိႏိုင္ေတာ့ေလၿပီ။

အိႏၵိယသို႕ပညာသင္သြားမည္ကိုသိေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္က သပိ္တ္ေလးတစ္လံုး လာေရာက္လွဴဒါန္းသည္ကို သတိရေနမိသည္။ အိႏၵိယ၏ အေျခအေနမွန္ကို သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္ရိုးသားရွာသည့္ အဖြားအို၏ သဒၶါတရားကို သူမပစ္ပယ္ရက္၊ သင့္ေတာ္သလို အသံုးျပဳပါမည္ ဟု ၀န္ခံကာ အလွဴခံခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးကေတာ့ ထိုသပိတ္ေလးကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်ေနေပေတာ့မည္။

ယခုေတာ့ သူသည္ အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ပညာေရးဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ကို ယြင္းပ်က္ေစႏိုင္ေသာ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုမွလြဲ၍ အရာရာကို မ်က္စိမွိတ္ထားရမည့္ မဇၥိ်မပညာေတာ္သင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပညာေရးမျပည့္စံု မထင္ေပၚလွေသးေသာ ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္တစ္ပါးကိုပင္ ႏွစ္ရွစ္လမ်ားဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကသည့္ သူ႕ဒကာဒကာမမ်ား၏ ေက်းဇူးတရားသည္ ယခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ပို၍ပင္ လင္းလက္ေတာက္ပလာေလသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ သူေနထိုင္ရာအေဆာင္တြင္ စုေပါင္းခ်က္ျပဳတ္သည့္ စနစ္ကို က်င့္သံုးသည္မို႕ ဆြမ္းဟင္းမခ်က္တတ္ခင္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရသည္။ ပထမတစ္ပတ္ခန္႕ ဂယာေစ်းထဲ ဦးဇင္းတစ္ပါး၏ ေနာက္က ေစ်းျခင္းဆြဲ၍ လိုက္ရသည္။ ထိုတစ္ပတ္အတြင္းမွာပင္ ေစ်း၀ယ္ရန္ လံုေလာက္သည့္ ေ၀ါဟာရအခ်ိဳ႕ကို ေလ့က်က္မိသြားသည္။

“ေယး၀ါလား ဧကီလို ကစ္တနားဟဲ”
(ဒါ တစ္ကီလို ဘယ္ေလာက္လဲ)
လက္ညႈိးတစ္ေခ်ာင္းကူလိုက္လွ်င္ သူ႕ေစ်းျခင္းထဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္စရာ ဟင္းအမယ္ မ်ားျပည့္သြားေပမည္။ ဧ၊ဒိုး၊တီးန္၊က်ားစသည့္ ဂဏန္းအေရအတြက္မ်ားကိုေတာ့ အပိုင္က်က္ထားၿပီးျဖစ္၏။ ေစ်း၀ယ္သင္တန္းတက္ေနခ်ိန္မွာပင္ ဟင္းခ်က္သင္ခန္းစာမ်ားကိုလည္း ဆည္းပူးေနရသည္။ ၾကက္သြန္လွီး၊ အာလူးအခြံႏႊာ။ငရုပ္သီးေထာင္းစေသာ အေျခခံေလ့က်င့္ခန္းမ်ား။

သီတင္းသံုးေဖာ္ မိတ္ေဆြတို႕ အလွည့္က်ခ်က္ျပဳတ္ကာ စုစုေ၀းေ၀းေ၀းဘုန္းေပးေနၾကသည္ကို ျမင္ေတာ့ သူသည္လည္း ထုိေ၀ယ်ာ၀စၥကုသိုလ္ကို ျပဳလုပ္ရန္ လက္ယားေနမိိသည္။ ထိုဆႏၵကို ရိတ္မိေသာ စီနီယာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက “ ငါ့ရွင္ေရ ဟင္းခ်က္တာ ငယ္ငယ္က သၿဂႋဳဟ္သရုပ္ခြဲသေလာက္မခက္ပါဘူး၊ အခုတကၠသိုလ္မွာ သင္ရတဲ့ ဘာသာတြဲထဲက သဒၵေဗဒ၊ ဘာသာေဗဒစကားလံုးအရင္းအျမစ္ရွာေဖြ ဆက္စပ္ရသလိုမ်ိဳးပဲ၊ ဟုိစင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဆားဗူး၊ နႏြင္းဗူး၊ ငရုပ္သီးမႈန္႕ဗူး၊ အခ်ိဳမႈန္႕ဗူးေတြ ေတြ႕လား၊ ခ်က္မယ့္ ဟင္းထဲ အဲဒါေတြ ေရာထည့္လိုက္၊ အစပ္တည့္သြားရင္ ဟင္းျဖစ္ၿပီ။”
သူ႕ၾသ၀ါဒအတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ၾကည့္ရာ လအနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ အစပ္မတည့္ခဲ့၊ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ား၏ ေကာင္းခ်ီးေပးသံသည္သာ သူ႕အတြက္ ဟင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သူအလြန္အမင္းခ်က္ျပဳတ္လိုမွန္းသိ၍ ဟင္းခ်က္အလွည့္က်စာရင္းတြင္ ထည့္သြင္းထားရေသာ္လည္း သူ႕အမည္ေနာက္တြင္ (စမ္းသပ္ဆဲကာလ) ဟု မွတ္ခ်က္ေပးထားေလသည္။ သူဟင္းခ်က္အလွည့္က်သည့္ ေန႕တြင္ အျခားကြ်မ္းက်င္အဆင့္ ရဟန္းတစ္ပါးက ေစာင့္ၾကပ္ေနေပေတာ့မည္။

အိႏၵိယပညာသင္ရဟန္းေတာ္တို႕ေလာကတြင္ “မငတ္ေျခာက္လ ငတ္ေျခာက္လ” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရရွိသည္။ ေအာက္တိုဘာလမွ မတ္လအထိ ဗုဒၶဂယာဘုရားဖူးရာသီကို မငတ္ေျခာက္လဟု တင္စားလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕အသီးသီးႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္မွ ေစတနာရွင္တို႕ စုေပါင္းလွဴဒါန္းလိုက္ၾကသည့္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္၊ လက္ဖက္ထုပ္လို စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း၊ပုန္းရည္ၾကီးလို ခ်က္ျပဳတ္ဖြယ္ရာမ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္အခ်င္းခ်င္း ေ၀ၾကငွၾက ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္သည္။ သူတို႕ ျမန္မာစာအုပ္စာေပငတ္မည္ကို စဥ္စားမိဟန္တူေသာ ေစတနာရွင္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား ထည့္သြင္းေပးပို႕ၾကေလသည္။

ထိုေန႕ရက္မ်ားတြင္ သူ႕အခန္းေလးသည္ ျမန္မာ့ရနံ႔ ျမန္မာ့အေငြ႕အသက္တို႕ျဖင့္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳေနေလသည္။ ဘုရားဖူးရာသီတြင္ ဆြမ္းအတြက္ လစဥ္ေၾကးအနည္းငယ္အသက္ရွဴ ေခ်ာင္သြားသည့္အတြက္ ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို တိုး၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စာေရးဆရာၾကီးပါရဂူ၏ သွ်ႏၱိနိေကတန္စာၾကည့္တိုက္လို သူလည္း တစ္ခုခုေတာ့ ေပးဆပ္လိုပါေသးသည္။

(၃)

သူေနထိုင္ရာ ရိပ္သာႏွင့္ သူတက္ေရာက္ရမည့္ တကၠသိုလ္၏ အကြာအေ၀းသည္လည္း သူကိုယ္ပုိင္ န၀ကမၼေလးကို ေန႕စဥ္ညွစ္ထုတ္ၾကျပန္ေလသည္။ နံနက္ငါးနာရီတြင္ သူအိပ္ရာထမည္။ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲ သို႔မဟုတ္ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္းႏွစ္ခ်ပ္ခန္႕သည္ သူ႕အတြက္ ေ၀စုရ နံနက္စာျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူေနထိုင္ရာရိပ္သာမွ ငါးမိနစ္ခန္႕ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္သို႕ ေစာေစာသြားကာ တရားဓမၼရႈမွတ္၊ သို႕မဟုတ္ သုတၱန္တစ္ခုခုကို ရြတ္ဖတ္ကာ ပူေဇာ္ေနမည္။

ဘုရားမွ ျပန္လာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဟင္းခ်က္ရန္အလွည့္မက်လွ်င္ သူ႕အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ၿငိမ္ကုပ္ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနမည္။ သို႕မဟုတ္ မၿပီးျပတ္ေသးေသာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္ လံုးေထြးေနမည္။ တစ္ခါတရံမွာေတာ့ သူ႕အဂၤလိပ္စာအသံထြက္ ပိုမိုေခ်ာမြတ္ေစရန္ ေရဒီယိုေလးတစ္လံုးျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနမ်ား၏ သတင္းထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း တီးတိုးလိုက္ဆိုေနမည္။ ကုလားစကားကေတာ့ ခါနာ ပီနား (ထမင္းစားေရေသာက္)ေျပာတတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းေသာ သူ႕အတြက္ အင္တာနက္ အီးေမးလ္အေရးေပၚအသံုးျပဳလိုလွ်င္ေတာ့ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ဘုရားေစာင္းတန္းက အင္တာနက္ကေဖးေလးထဲ တိုး၀င္လိုက္ရံုပင္။

ေန႔လည္စာ စုေပါင္းစားသံုးၿပီးသည္ႏွင့္ သံုးကီလိုမီတာခန္႕ေ၀းကြာေသာ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းသို႕ ရစ္က္ေရွာလ္ (ျမန္မာအေခၚ ဆိုက္ကား) ျဖင့္ သင္တန္းခ်ိန္အမီ သြားရေပမည္။ တကၠသိုလ္အသြားအျပန္ခရီးအတြက္ ကုန္က်ေသာ ရူပီးေငြ ေျခာက္ဆယ္ဟူေသာ အသျပာသည္ ျမန္မာက်ပ္ေငြျဖင့္ တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာျဖစ္သည္။ ေန႕စဥ္ေက်ာင္းသြားစရိတ္ပင္ ဤမွ်ကုန္က်ေနလွ်င္ ပညာသင္ႏွစ္မကုန္မီမွာပင္ သူ႕အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခုခုကို စဥ္းစားရေပေတာ့မည္။ ျပန္သြားမွာလား က်န္ခဲ့မွာလား၊

ေအာ္တိုသံုးဘီးလိုင္းကားေလးမ်ားက ေစ်းႏႈံးခ်ိဳသာေသာ္လည္း ဆာရီ၀တ္ကုလားမမ်ားႏွင့္ ငါးပိသိပ္ငါးခ်င္သိပ္ စီးရမည္မို႕ ရဟန္းးတစ္ပါးအတြက္ အဆင္မေျပ။ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္သြားရေအာင္လည္း အပူဒီဂရီျမင့္မားလွေသာ ေႏြေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားတြင္ အပူလိႈင္းအႏၱရာယ္က မသက္သာ၊

ထုိသို႕ျဖင့္ သူသည္ တန္ဖိုးနည္းစက္ဘီးေလးတစ္စီးကို ရိုးရိုးသားသား၀ယ္ယူျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သိုု႕ေသာ္ ယခုအခိ်န္အထိ သူသည္ ၀ိနည္းတရားေတာ္အရ ပညတ္ခ်က္မရွိသည့္တိုင္ ထိုစက္ဘီးေလးကို ၀ံ့၀ံံ့ရဲရဲစီးနင္းရန္ စိတ္မလံုျခံဳေသးေပ။ ကမၻာ့သာသနာျပဳဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ေသ႒ိလ၏ အဂၤလန္အေတြ႕အၾကံဳေန႔ရက္မ်ားကို တေမ့တေမာ ဖတ္ရႈကာ သူ႕စိတ္ကို လြတ္လပ္က်ယ္ေျပာေအာင္ ေမြးျမဴရေလသည္။ ဗုဒၶအရွင္၏ အဆံုးအမကို မေသြဖီေသာ၊ ကမၻာႏွင့္ ၀င္ဆန္႔ကာ သာသနာျပဳလိုေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏အိပ္မက္ကို ထိုစက္ဘီးေလးေပၚတြင္ ဆက္မက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနရဆဲျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းသို႕ ေရာက္ရွိသြားသည့္အခါတြင္လည္း အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ပါေမာကၡ၏ အဂၤလိပ္စာေလယူေလသိမ္းက သူ႕ကို ၀ဋ္နယ္ကံနယ္ထဲ ဆြဲႏွစ္ျပန္ေလသည္။ ႏွစ္လသံုးလခန္႕ၾကာသည္အထိ ကုလားအဂၤလိပ္ (Hinglish)ကို နားလည္ရန္ၾကိဳးစားခဲ့ရေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္။ ျမန္မာျပည္က စာသင္တိုက္ေလးတြင္ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ကိုရင္ ေမာင္ပဇင္းေလးမ်ားကို ပါဠိဘာသာ အသံထြက္မပီရေကာင္းလား၊နားမလည္ရေကာင္းလား ဟု ေအာ္ေငါက္ခဲ့ဖူးေသာ ၀ဋ္လည္ျပန္ေလၿပီ ဟု စာခ်ဆရာေတာ္အခ်င္းခ်င္း ၀ဋ္နာကံနာ ညွိကာ ၿပံဳးမိၾကေလသည္။

ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ေျပာတတ္ၾကေသာ ကုလားအဂၤလိပ္စာကို နားရည္၀လာသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အသံထြက္အတိုင္း မေျပာမိေအာင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ရေလသည္။ သူတို႕က welcome ကို ဗဲလ္ကမ္း၊wait ကို ေဗ့ထ္၊ zero ကို ဂ်ီရိုးလုပ္ၾကတာကလား၊

(၄)

ဤႏိုင္ငံသားတို႕အျမင္တြင္ သူသည္ တုိင္းတစ္ပါးသားတစ္ေယာက္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုထက္မပို၊ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းတြင္ သူသည္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ နံနက္ခင္းေစ်းတြင္ သူသည္ ေစ်း၀ယ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရထားစီးသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ သူသည္ ခရီးသည္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလသည္။

တင္ၾကိဳ၍သာ နိ၀ါတတရားကို ေမြးျမဴမထားခဲ့လွ်င္ ဘာသာျခားကုလားတို႕၏ မထီေလးစားႏိုင္လွေသာ အျပဳအမူတို႕က သည္းခံရန္ခက္ေပလိမ့္မည္။ အဆိုး၀ါးဆံုးျပႆနာမွာ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဇာတ္နိမ့္မ်ားအျဖစ္ ရႈျမင္လိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက အိႏၵိယဇာတ္နိမ္႔ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေဒါက္တာအမ္ေဘဒကာ၏ စည္းရံုးမႈျဖင့္ ဟိႏၵဴဇာတ္ျမင့္မ်ား၏ လူလူခ်င္းဖိႏွိပ္မႈ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ားကို ေတာ္လွန္ကာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဇာတ္နိမ့္မ်ား ဗုဒၶဘာသာသို႕ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ျခင္းက ထိုသို႕ရႈျမင္ျခင္းျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေလသည္။

ဇာတ္နိမ့္မ်ားမွ သာသနာ့ေဘာင္သို႕ ၀င္ေရာက္လာၾကသူတို႕သည္လည္း ၀ိနည္းတရားေတာ္ကို စနစ္က်နစြာ သင္ယူက်င့္သံုးရန္ အခြင့္အေရးမရၾကရွာသည့္ အတြက္ ဘာသာျခားတို႕၏ အလယ္တြင္ အထင္အျမင္ေသးဖြယ္ျဖစ္ေနရသည္ဟု ေျပာျပေသာ မိတ္ေဆြအိႏၵိယရဟန္းေတာ္တစ္ပါး၏ စကားကို သူအမွတ္ရေနမိသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္က ျမန္မာျပည္တြင္ ရွင္သာမေဏဘ၀မွ ရဟန္းဘ၀အထိ ႏွစ္ရွည္လမ်ာ ပိဋကတ္စာေပသင္ယူခဲ့ဖူးသည္။

ထိုသူ႕မိတ္ေဆြကပင္ “ ျမန္မာျပည္မွာ အရည္အခ်င္းျပည့္ရဟန္းေတြ ငါအမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဗုဒၶသာသနာကို ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးဖို႕ ငါ့ရွင္တို႕ ျမန္မာရဟန္းေတြရဲ႕ လက္ေတြကို ငါသိပ္လိုခ်င္တာပဲ။ ငါ့ရွင့္လည္း အိႏၵိယကို ပညာသင္ရာဌာနတစ္ခုအျပင္ သာသနာျပဳစုိက္ခင္းတစ္ခုအျဖစ္ မျမင္ႏိုင္ဘူးလား” ဟု ဆက္ေျပာေသာအခါ သူ႕ရင္ကို ထိရွေစသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။

'' I need your hands'' ဟူေသာ သူ႔မိတ္ေဆြ၏ စကားသည္ သူ႕အတြက္ အေတြးမ်ားစြာကို ေပးေလသည္။


(၅)

သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့ သူသည္ စာသင္ခန္းေတြကို ျဖတ္သန္းရေလဦးမည္။
ကမၻာ့သာသနာျပဳခရီး၏ လမ္းခုလပ္ဟု တင္စားၾကေသာ အိႏၵိယကို ျဖတ္သန္းရေခ်ဦးမည္။
ဟုိးအေ၀း မီးေရာင္ျပျပဆီက ဂယာကို သူလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။

မဂဓတကၠသိုလ္ၾကီး၏ အခန္းခန္းအေဆာင္ေဆာင္သည္ တိတ္ဆိတ္မႈတို႕ျဖင့္ ဆူညံေနေလသည္။
သူတစ္ကိုယ္တည္း ျပံဳးလိုက္မိသည္ထင္သည္။
အိႏၵိယကို ျဖတ္သန္းၿပီးလွ်င္ ကမၻာသည္ ကိတ္မုန္႕တစ္ခ်ပ္သာ ျဖစ္သည္တဲ့။