ေနကၡမၼလေရာင္

၁-က။

ညအခါ
လသာသာ
ကစားမလား
နားမလား။
(သူငယ္တန္းဖတ္စာ)

ပီဘိကေလးငယ္ဘ၀က အသံသာသာျဖင့္ ရြတ္ဆိုဟစ္ေအာ္ ျမဴးေပ်ာ္ခဲ့ရဖူးေသာ ကဗ်ာ..၊
ေက်းလက္ည၏ လေရာင္ဆမ္းကြင္းျပင္က်ယ္တြင္ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ စိတ္ေျမာက္ခဲ့ရဖူးေသာ အလကၤာ..၊
သူငယ္တစ္ေယာက္၏ ရိုးရွင္းၾကည္ျမေနသည့္စိတ္လြင္ျပင္တြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနာရီမ်ား၊ ေသေကာင္ ေပါင္းလဲ ခ်ိန္းဆိုခ်က္မ်ား၊ ရႈပ္ေထြးေ၀၀ါးေသာ အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ခမ္းနားထည္၀ါေသာ မနက္ျဖန္မ်ားလည္း ရွိမေနခဲ့ပါ။ကစားျခင္းႏွင့္ အနားယူျခင္းသည္သာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ အဘိဓမၼာ (သို႕) ပစၥဳပၸန္စစ္စစ္ျဖစ္ခဲ့သည္။လေရာင္လင္းပေသာ ညအခါတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေဆာ့ကစားမည္။ ႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းသြားခဲ့လွ်င္ေတာ့ အပူအပင္ကင္းစြာ အနားယူ အိပ္စက္ပစ္လိုက္မည္။
လေရာင္သည္ ျမတ္္ႏိုးစရာဟုေတာ့ ႏုနယ္ေသာ ႏွလုံးသားကပင္ ထိထိရွရွ ပြတ္တုိက္မိေလသည္။


၁-ခ

အႏၶီဘူေတာ အယံ ေလာေကာ။
ဤေလာကသည္ အေမွာင္သဖြယ္ျဖစ္၏။
(ကစၥာယနဗ်ာကရဏ)

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ နားစည္ကို ရိုက္ခတ္လာေသာအသံ၊ ဘယ္မွာ ေမွာင္လို႕လဲ။

ေျခလွမ္းတို႔ကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည္ သင္ယူေလ့လာစရာ သင္ခန္းစာမ်ားရွိသည္။ ရည္မွန္း ခ်က္မ်ားကို ၾကြတက္လာေစသည့္ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ထူထူမ်ားရွိသည္။ ေက်ာင္းသြားေဖာ္တို႕၏ ေႏြးေထြးပြင့္လင္းေသာ ရယ္သံမ်ားရွိသည္။ ျဗဟၼစိုရ္တြန္းအားႏွင့္ ေစတနာဆြဲငင္အားလည္း ရွိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာအေတြးႏွင့္ ယစ္မူးဖြယ္ဂီတတို႕ကလည္း လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ပုဂၢလိက ရင္ခြင္ကို သိမ္းပိုက္ၾကျပန္ေလသည္။ စာသင္ခန္းအေဆာင္ေဆာင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာခိုင္း ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဆိုလွ်င္ မုဒိတာတံခါးခ်ပ္မ်ားက အသင့္ဆီးၾကိဳေနၾကေပဦးမည္။
ဘယ္မွာလဲ အေမွာင္။
အေတြ႕အၾကံဳ တုိးတိမ္လြန္းေနေသးသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ၏ အိပ္မက္မွတ္စုတြင္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အလင္းတို႕ကိုသာ လက္လက္ထေအာင္ ေရးျခစ္ေနမိေလသည္။


၁-ဂ။

အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊
ပမာေဒါမစၥဳေနာ ပဒံ။
မေမ့ျခင္းသည္ မေသလမ္း၊
ေမ့ျခင္းသည္ ေသလမ္း။
(ဓမၼပဒ)

ဦးေႏွာက္ထဲမွ သင္ခန္းစာကို စား၀တ္ေနေရး သင္ခန္းစာတြင္ အမွန္တကယ္ ခ်ခင္းျပရေသာအခါ လူရြယ္တစ္ဦး၏ ေန႔စဥ္ ရုန္းကန္ရမႈမ်ားက ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ အက်ႌတစ္ထည္ကို ၀တ္ဆင္ရသလို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။နာက်င္ေၾကကြဲမႈမ်ားရွိသည္။ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရျခင္းမ်ား ရွိသည္။ တြန္းတြန္းတိုက္တုိက္ျဖတ္စီးလာေသာ ေလွာင္ရယ္သံမ်ားလည္း ရွိေနႏွင့္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ခြ်န္ထက္ျမိျမေသာ မာနျဖင့္ မိိိမိကုိယ္ကုိယ္ ခြ်န္းကုန္ဖြင့္ပစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤသို႕ျဖင့္ ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ား ပြင့္ထြက္၊ ရန္လိုေသာ စမ္းသပ္မႈမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ထုထည္ ေကာင္းေကာင္း ျပႆနာမ်ားၿပိဳလဲသြားခဲ့သည္။ ေလာကဓံေျပးလမ္းရွင္း၍ ခါးသက္ၾကမ္း ရွေသာ ေန႕ရက္တို႕ ေျပေလ်ာ့စျပဳသည္ႏွင့္ ပကာသနစီး၀င္ႏံႈးက ျမင့္တက္ခဲ့ပါသည္။

လက္ခုပ္သံတုိ႕က တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္၊
ဂုဏ္ျပဳေတးတို႕က တေမ့တမိုက္။

ေအာင္ျမင္ျပည့္စံုမႈ အေျခြအရံႏွင့္ ရယ္သံလြင္လြင္တို႔သာ လႊမ္းၿခံဳေနသည့္ ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာကို မထင္မွတ္စြာ ေပါက္ၿပဲသြားေစခဲ့သည္က အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ နာေရးဖိတ္စာ။ နာေရးသတင္းေပါင္းမ်ားစြာကို အမ်ားႏွင့္ထပ္တူ ေရာေႏွာစုပ္သပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အမ်ားႏွင့္ထပ္တူပဲ စာနာအားျဖည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။

သို႕ေသာ္ ဤမွ်ေလာက္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ ထိတ္ပ်ာေ၀၀ါးမႈ မပြားစီးခဲ့။
အနီးကပ္က်ကြဲသံက ပိုမို က်ယ္ေလာင္ခဲ့ပါသည္။
ေသျခင္းတရား..။
ကိုယ္ႏွင္မဆိုင္ေသာ ဘာသာရပ္တစ္ခုသဖြယ္ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေသတၱာတြင္ ေခါက္သိမ္းထားခဲ့ ေသာအရာ။

ငါ ဘာလဲ..
ငါ ဘယ္လဲ...
ငါဆိုတာကေရာ ဘာလဲ..
ငါဆိုတာကေရာ ဘယ္လဲ.......။
ေမးခြန္းတို႕က ရင္တစ္ခုလံုးကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုႏွက္ေနၾက၏။

ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္တို႕ျဖင့္ နစ္မြန္းရသည္က အခါခါ အိပ္မက္ဆိုးတုိ႔ျဖင့္ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျခားျခား လန္႕နိုးရသည္က အၾကိမ္ၾကိမ္။
ေသျခင္းတရားက ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းဆီ အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္ခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေသျခင္းတရားကို သတၱိအျပည့္နဲ႕ လက္ခံၾကိဳဆိုဖို႕ အသင့္ရွိ ေနခဲ့တာမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။
ေမ့ေလ်ာ႔မႈပမာဒ၏ ေသြးေဆာင္မႈမာယာတြင္ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့သည့္ သူကိုယ္တုိင္ကေရာ.....။





၂-က

ေသရာသို႕ သြားေနျခင္းသည္ ထာ၀ရအလုပ္။
စား၀တ္ေနေရး ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ယာယီအလုပ္။
(မိုးကုတ္ဆရာေတာ္)

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အမွတ္မထင္ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့သည့္ရွင္းလင္းပီျပင္သည့္ ၾသ၀ါဒက တင္း တင္းဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ေသာ အေတြးစမ်ားကို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားေစခဲ့သည္။ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဆိုတာ ေရႊေရာင္စကားလံုးေတြနဲ႕ ေရးထြင္းထားသည့္ နာမည္တစ္ခုလား။
ဇိမ္ခံကားတစ္စီးေပၚက ျမင့္ေမာက္၀င့္၀ါျခင္းတစ္မ်ိဳးလား။
လက္ကုိင္စကားေျပာကိရိယာတစ္ခုနွင့္ ရႈပ္ေထြး၀င့္ၾကြားျခင္းလား။
အေရာက္လက္လက္သတၱဳစေတြကို တြဲစပ္၀တ္ဆင္ျခင္းလား။
ဟန္ေဆာင္ေရာေႏွာရယ္ေမာရျခင္းေတြလား။

အမွန္တကယ္ ဘ၀ဆိုသည္မွာ “ေသရာသို႕ အဆက္မျပတ္သြားေနရျခင္း” ၀န္ပိေနသည့္ ကာလတိုျဖစ္ရွိမႈေလးမွ်သာတကား။ မိမိႏွင့္ မိမိစြဲလမ္းသမွ် အရာရာကို အခိုင္အမာဟု ေသခ်ာမွတ္ယူ ထမ္းပိုးထားလိုေသာ ပုထုဇဥ္ပီသလြန္းသည့္ မိစၦာဒႆနတို႕ လဲၿပိဳယိုင္နဲ႕ သြားေတာ့၏။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စံုမႈမ်ားဆီ ခုတ္ေမာင္းေနဆဲအရွိန္အဟုန္မ်ားက ေလာင္ၿမိဳက္ လာၾကသည္။ သူ႕အဇၥ်တၱသည္ ပူျပင္းအိုက္စပ္ေနခဲ့၏။

အေမွာင္ထုျဖင့္ ပိတ္ဆို႕လ်က္ရွိေသာ သူ႕၀န္းက်င္တစ္ဆံုး ေသြးရူးေသြးတမ္း ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိ ေသာအခါ
လေရာင္.....
သႏၱရသ စက္စက္ယိုက်ေနေသာ
ဓမၼလေရာင္.....
လြတ္ေျမာက္မႈတို႕ျဖင့္ ရုန္းၾကြေနေသာ
ပရမတၳလေရာင္...။

၂-ခ

သြာကၡာေတာ ဘဂ၀တာ ဓေမၼာ၊
စရထ ျဗဟၼစရိယံ သမၼာ ဒုကၡႆ အႏၱကိရိယာယ။
တရားဓမၼကို ေကာင္းစြာ ေဟာျပအပ္ၿပီ။
ဆင္းရဲျခင္းကို အဆံုးသတ္ဖို႕ အက်င့္ျမတ္ကို မွန္ကန္စြာ က်င့္သံုးၾက။
(ဗုဒၶ)

လေရာင္ရႊန္းျမေသာ ညတစ္ညဆီက တိမ္းညြတ္ဖြယ္ ပေဒသရာဇ္အေဆာင္အေယာင္ႏွင့္ အျမစ္ တြယ္ကာ အကုိင္းအခက္ေ၀စ မိသားစုဘ၀သံေယာဇဥ္ကို ေနာက္ျပန္မလွည့္ေၾကး စြန္႕ခြာ၀ံ့ရဲ ထြက္ေျပးႏိုင္ရက္သည့္ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ သိဒၶတၳ၏ ေျခလွမ္းစိပ္စိပ္တို႕က အေနာမာျမစ္ကမ္းဆီ ဦးတည္လ်က္..။
စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး၏ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးဖို႕ ပုဂၢလိကေၾကကြဲမႈကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ရသူ မင္းသားျမတ္သည္ “တစ္သံသရာလံုးငိုခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ” ဟူေသာ သံေ၀တို႕ျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႕ကို တည့္မတ္ ခရီးဆက္ခဲ့ရေပလိမ့္မည္။

ထိုသို႕ျဖင့္ ဗုဒၶအရွင္သည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ႏွင့္တကြ ေ၀ေနယ်အနႏၱတို႕၏ ေသာကအပူမွန္သမွ်ကို ၿငိွမ္း၍ မ်က္ရည္ဇာတ္လမ္းတို႕ကို သိမ္းေစခဲ့သည္။ အရွင္ျမတ္၏ ေနကၡမၼပါရမီအက်င့္ျမတ္ျဖင့္ ပကတိလေရာင္ေအာက္တြင္ ဓမၼလ၀န္းထြန္းလင္းခဲ့ ေလၿပီ။

၃-က
ေသတာကို ျမတ္စြာဘုရားလည္း မတားႏိုင္ဘူး။
ေနာက္ထပ္မေသဖို႕ပဲ လမ္းျပႏိုင္တယ္။
(မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္)

တရားဓမၼ၏ သႏၱရသအရိပ္ထိုးက်ရာ ဥပုသ္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးျမ လ်က္ရွိသည္။ ကဗ်ာအသက္ဓါတ္တို႕ ပူးကပ္ယွက္သန္းေနသည့္ ဓမၼကထိကရဟန္းေတာ္ေလး၏ စကားလံုးမ်ားက ၿပိဳးၿပက္ေတာက္ပေနၾကသည္။

“က
ေလး
ဘ၀က သင္ခဲ့ရတဲ့
ညအခါ လသာသာကဗ်ာဟာ
မိမိတို႕ ႏွလံုးသားေပၚမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္၀ဲေနရမယ့္
ၾကာပြတ္ရိုက္သံျဖစ္သင့္တယ္။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမွာင္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
မွားခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
လမ္းေၾကာင္းလြဲခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
မိမိတို႕ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို တည့္မတ္ဖို႕
သစၥာဓမၼလေရာင္သာတဲ့အခ်ိန္ထက္
ေကာင္းျမတ္တဲ့အခ်ိန္ကာလမရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
မိမိတို႕ ေျခလွမ္းေတြမွာ အပၸမာဒ အထိန္းအကြပ္ရွိၾကရဲ႕လား။
ဒါမွမဟုတ္ ပမာဒေျခခ်င္းခတ္လို႕ ကာမဂုဏ္မီးလွ်ံထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကသလား။”
“ လူ႕ဘ၀ဆိုတဲ့ အျပည့္စံုဆံုး အခ်ိန္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူေတြအတြက္ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးမလိုဘူး။ ႏွစ္ခုပဲ ကစားမလား နားမလား။”

၃-ခ

၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ျပဳျပင္ေပးရ သခၤါရတရားတို႕သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိကုန္၏။
မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းျဖင့္ ကိစၥၿပီးေစၾက။
(ဗုဒၶ)

တီဗြီခ်န္နယ္လ္တစ္ခုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ မေသခ်ာမႈမ်ားႏွင့္သာ ေသခ်ာလွေသာ ပစၥကၡ ကမၻာေျမ၏ ကူကယ္ရာမဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္က သူ႕ရင္၀ကို စူးေအာင့္နာက်င္ေစပါသည္။ ဆူနာမီ ဒီလိႈင္း၊ဟာရီကိန္းႏွင့္ နာဂစ္မုန္တိုင္း။အင္အားၾကီးေျမငလ်င္၊ ေတာင္ၿပိဳေျမၾကြံနစ္မႈ၊ ၾကက္ငွက္တုပ္ ေကြးစေသာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ အေသခံဗုံးေဖာက္ခြဲမႈ၊လူမိ်ဳးေရးပဋိပကၡ၊ စစ္မက္ျပဳ က်ဴးေက်ာ္ျခင္းစေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္က ဘ၀၏ျပည့္စံုမႈဆိုသည္ကို ရယ္သြမ္းေသြးေနၾကသည္။

အေၾကာင္းတရားအမ်ိဳးမ်ိဳး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေသျခင္းတရားရွိေလသည္။ေမြးစားရင္း ၀င္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ေသစာရင္းတြင္လည္း ကိုယ့္နာမည္က အထင္းသားျဖစ္ေနေတာ့မွာ ေသခ်ာလွ ပါသည္။

အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္ေသာ ေသျခင္းတရား၏
တံခါးေခါက္သံမၾကားရမီ၊
သစၥာဓမၼလရိပ္မလြန္မီ၊
သူကိုယ္တိုင္ အၿပီးသတ္ေျဖဆိုရမည့္ ေမးခြန္းကို သူမိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း မွ်ေ၀လိုက္ ခ်င္ပါေသးသည္။
ညအခါ
လသာသာ
ကစားမလား
နားမလား။

(လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ၊ ဘေလာ့ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာ စဥ္းစားစရာ ၾကံဳလာေလတိုင္း ေနကၡမၼလေရာင္ ျပန္ၿပီးဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ခုလည္း တစ္ကိုယ္တည္း တိုးတိတ္စြာ ဖတ္ရင္း ျပန္မွ်မိျပန္တာပါ။ ေက်နပ္ပါေစ)