ဓမၼဂဂၤါရြာေလးမွာစီးၿပီ

မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ရြာျပန္သြားတဲ့ သားတစ္ေယာက္ေတာ့ မိခင္ရင္ခြင္မွာ ငယ္ငယ္က ခေရပန္းေတြ ေကာက္ေနေလာက္ၿပီလို႕ ေတြးေနၾကမွာပါပဲ။
ေျပာပါရေစေတာ့ ရြာေလးနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးၾကားမွာ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကျခားေနေလရဲ႕။ ရြာျပန္ဖို႔ ဥထားတဲ့ န၀ကမၼေလးတစ္စုက ရန္ကုန္တကၠစီယာဥ္ေၾကာထဲ စိမ္းစိမ္းကားကားၾကီးကို ေမ်ာသြားခဲ့တာပါ။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားၾကြၿပီး ပညာသင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕မို႕ အမာခံပစၥည္းေလးပါးဒကာဒကာမေတြကို အပူကပ္လို႕ရပါတယ္။ ခုရြာျပန္မယ္ဆိုေတာ့ '' ျပန္ေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ပဲ '' နဲ႕ ဘုန္းေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းရယ္ ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ရရွာေလေပါ့။
ခုေတာ့ မီးရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ စီစဥ္ၿပီးပါၿပီ။

ေရႊျပည္ၾကီးကို ေရာက္တာနဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ Research Visa ရဖို႕ အားထုတ္ရတာပါ။ ပါေမာကၡေရးေပးလိုက္တဲ့ Approval Letter လို႕ေခၚတဲ့ ပါရဂူေက်ာင္းသားအျဖစ္အတည္ျပဳေၾကာင္းစာရြက္က သိုးသြားမွာစိုးလို႕ပါ။ လအကန္႕အသတ္ရွိဆိုသကုိး။
သံရံုးေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡရဲ႕ Approval Letter နဲ႕အတူ ေငြသြင္းေျပစာ၊ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္တင္သြင္းမယ့္က်မ္းစာရဲ႕ ပဏာမစာတမ္းငယ္စတာေတြကို ေတာင္းပါတယ္။
သံုးႏွစ္ဗီဇာေလွ်ာက္ထားေပမယ့္ နိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာက တစ္ႏွစ္ခြဲသာသာေလာက္ပဲရွိေတာ့တာမို႕
ႏွစ္အျပည့္ရဖို႕ေတာ့ မေသခ်ာဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ႏွစ္ရာေတာ့ သြင္းခဲ့ရပါတယ္။
သတ္မွတ္ခ်က္က Research Visa အတြက္ တစ္ႏွစ္အတြက္ တစ္ရာျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္နဲ႕ အထက္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္လပဲစြန္းစြန္း ႏွစ္ရာမွ်ေသာအသျပာကို ရက္ေရာစြာစြန္႕လႊတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အင္း ထင္သလိုပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္သက္တမ္းရွိသေလာက္ပဲ ရခဲ့တာပါ။
ေနာက္တစ္ခါ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးရင္ (မျဖစ္မေနလည္း တိုးရဦးမွာမို႕) တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ရာႏွံဳးဆိုေတာ့ ႏွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ကုန္ဦးေပမေပါ့။
ေနာက္တစ္ပတ္မွာ သူ႕ကုိဆရာတင္ၿပီး ဗီဇာသြားေလွ်ာက္တဲ့ ေမာင္ဖုန္းတစ္ပါးကေတာ့ ေလးႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ကံေကာင္းသြားသဗ်ား။
မတူလိုက္တဲ့ကံ မထူးလိုက္တဲ့ၾကမၼာ။
ေၾသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာဓု သာဓု မရတာထက္စာရင္ ေပးသမွ်ေလးကိုက သာဓုေခၚထိုက္ပါေပတယ္။