မိဂဒါ၀ုန္လမ္းမွာ ေနသည္

(၁)

မိဂဒါ၀ုန္သည္ သူ႕အိပ္မက္ျဖစ္သည္။ မိဂဒါ၀ုန္ေတာက လျပည့္ညတစ္ညကို ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခု သူက မိဂဒါ၀ုန္းလမ္းမွာ ေနပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက မိဂဒါ၀ုန္ကို ကဗ်ာဖြဲ႕ေနတတ္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕စကားလံုး မ်ား၏ နယ္ပယ္အလြန္က မိဂဒါ၀ုန္ကို မဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္ျပန္ပါ။ သုိ႕ႏွင့္ ေရးလက္စကဗ်ာမ်ားကို လံုးေျခပစ္ရ လိုက္သည္သာ မ်ားသည္။ သို႕ႏွင့္ မိဂဒါ၀ုန္ကို မိဂဒါ၀ုန္အတိုင္း ထားလိုက္၏။

ပထမဆံုး ဗာရာဏသီေန႕ရက္မ်ားတြင္ သူ႕သင္ယူခဲ့ဖူးေသာ စကားလံုးမ်ားအရ ကြ်မ္း၀င္ေနၿပီးသားျဖစ္သည့္ မိဂဒါ၀ုန္က သူ႕ကို သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။ သစၥာစကားလံုးမ်ား၏ မူလျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားေပၚ သူအၾကာၾကီး ထိုင္ ေနခဲ့ဖူး၏။

မိဂဒါ၀ုန္ႏွင့္လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းမေနတတ္ခဲ့ပါ။ မိဂဒါ၀ုန္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္မႈႏွင့္ အိမ္ငွါးခ ေစ်းခ်ိဳျခင္းဟူေသာ စာသင္သားၾကိဳက္ေကာင္းကြက္မ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တက္ေရာက္ရမည့္ တကၠသိုလ္မုခ္ဦးဆီ ခ်ဥ္းကပ္ ဖို႕ေတာ့ ခရီးက ေ၀းေနခဲ့ျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းေလးကို ခ်ံဳ႕ဖို႕အတြက္ ခရီးကို ခ်ဲ႕ရေပမည္။

မိဂဒါ၀ုန္ကို အလြတ္နီးပါးရေနသည့္တိုင္ ဓမၼစၾကာကိုေတာ့ အာဂံုမေဆာင္ဖူးေသး။ သို႕ေသာ္ စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ျပည့္ရဖို႕အတြက္ေတာ့ အနက္အဓိပၸါယ္မွန္သိေအာင္ ေသခ်ာစြာ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ “ဘုန္းၾကီးျဖစ္ၿပီး ပရိတ္ၾကီးေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မရဘူး” ဟု ရင္းႏွီးသည့္ တပည့္တစ္ေယာက္က ပြင့္လင္းစြာ အျပစ္တင္သည္ကို ၿပံဳးေနခဲ့ဖူးသည္။

သူ႕တပည့္ေလးက “ရြတ္ဖတ္ရန္” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားသည့္စာအုပ္မွန္သမွ်ကို ႏႈတ္တက္ ရေအာင္ က်က္မွတ္ ေနေလ့ရွိတတ္သည္။ ဓမၼစၾကာရြတ္လွ်င္ ဘုန္းကံၾကီးသည္ ဟု သူ႕ဆရာကလည္း အမိန္႕ရွိဖူးျပန္သည္။ ဘုန္းကံၾကီးမားျခင္းႏွင့္ အသားက်ေအာင္ မေနတတ္ေသာသူက ေဒသနာ၏ နက္ရႈိင္းမႈကိုသာ ဦးညြတ္မိတတ္ သည္။

နားလည္မႈသည္ သိျမင္ျခင္းအတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာခဏၾကားရတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ နားလည္မႈကိုေတာ့ တည္ေဆာက္ခ်င္မွ တည္ေဆာက္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဗုဒၶအရွင္၏ အသံကို ႏွလံုးသားျဖင့္ နားစြင့္ၾကည့္မွသာ မိဂဒါ၀ုန္၏ အလွကို ဖမ္းဆုပ္မိတတ္သည္တဲ့ ။သူလည္း တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ၾကားတတ္ခဲ့ သည္ မဟုတ္ေသး။ ႏွလံုးသား၏ အၾကားအာရံုကို ျမွင့္ရဦးမွာပါပဲ။

ရွင္ေကာ႑ညႏွင့္ တရားဦးနာပရိသတ္ရဟန္းေတာ္တို႕၏ နားမ်ားကို အံ့ၾသၾကည္ညိဳရသည္ကပင္ ေက်နပ္ ဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ ၾကားသည့္အသံခ်င္း၊ စကားလံုးခ်င္းတူေသာ္လည္း သူ႕ႏွလံုးသားက ေႏွးေနသည္။ မည္သို႕ ျဖစ္ေစ သူက မိဂဒါ၀ုန္လမ္းမွာ ေနပါသည္။

(၂)
သူေနသည့္ အခန္းေလးက မိဂဒါ၀ုန္လမ္းေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ မနက္ျဖန္ သို႕မဟုတ္ ယခုလမကုန္မီ တစ္ရက္ရက္တြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရေတာ့မည့္ အခန္းေလးကို ၿငိကပ္ေနေသးသည္မွာ ေပ်ာ့ညံ့မႈတစ္မိ်ဳးျဖစ္ လိမ့္မည္။

သူ႕အခန္းေလးက သူ႕မိတ္ေဆြမ်ား၏ နံနက္ခင္းတံခါးေခါက္သံမ်ားႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္ကို သူက ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တိဘက္တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းေလးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္နီးကပ္ေနေသာ အားသာခ်က္ ကိုလည္း သူက မက္ေမာေနျပန္ေသးသည္။

ဥပါဒါန္ဆိုသည္က သည္လိုအမႊမ္းတင္ရေသာမ်က္ႏွာစာမ်ိဳး ရွိေနတတ္သည္။ ပိုင္စိုးေ၀ၾကီး၏ ကဗ်ာအပိုင္းအစ တစ္ခုကို ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ခါးနီးတိုင္း သရဇၥ်ာယ္ေလ့ရွိေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးကို အမွတ္ရလိုက္၏။

“ ေအာ္ မစိမ္းျမ၊မစိမ္းျမ
အေခ်ာမသတ္ရေသးတဲ့
ဒုကၡၾကမ္းရွရွၾကီးကိုမွ
ငါ့ရင္ခြင္ထဲ
ပစ္ထားခဲ့ရက္ေလျခင္းေနာ္” တဲ့။

ေအာ္ ဒုကၡေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မေတြ႕မခ်င္း...။
စိတ္ၾကိဳက္အခန္းေလးမေတြ႕မခ်င္း သူ႕ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမ်ား အသက္ရွဴ၀ႏိုင္ဦးမည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာ ေယာင္ေယာင္ေလးမ်ား ခပ္အစ္အစ္ထြက္လာတတ္ေသးသည္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရေသးသည္။မည္သို႕ျဖစ္ေစ သူ႕မိတ္ေဆြမ်ားက ဂဂၤါကမ္းစပ္မွာ မုန္တိုင္းမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ဂဂၤါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ လႈိင္းမရွိေသာ ျမစ္ျဖစ္ ေနျပန္သည္။

ဤေန႕ရက္မ်ားတြင္ သူ႕စာသင္ခန္းေလးအတြက္ စာဖတ္ခ်ိန္မ်ားကို ျမွင့္ေနရျပန္ေသးသည္။ မဇၥ်ိမဘာသာ စကားတစ္ခုကို မဇၥ်ိမသားမဟုတ္ေသာသူက ျပန္လည္ထမ္းပိုးလာရျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားဆံုး ေက်ာင္းသားငါး ေယာက္ထက္မပိုဟု ခန္႕မွန္းထားေသာ သူ႕ပါဠိစာသင္ခန္းေလးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျမင့္ တက္လာေသာအမည္ သစ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းနားလာသည္မို႕ သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အေရးေပၚ ခုန္ဆင္းခ်လိုက္ရသည္။ဆရာဟု လက္မွတ္ထိုးမိမွေတာ့ အၿမဲတမ္းေက်ာင္းသားျဖစ္ရေတာ့သည္မဟုတ္လား။

သူ႕မွာ စကားလံုးမ်ားရွိေနသည္။
သူ႕မွာ မိဂဒါ၀ုန္ရွိေနသည္။
သူ႕မွာ ရွိမေနသည္က သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္သည္။