ကိုရင္လကၡဏကိုျပန္ေတြ႕ၿပီ(၄)

(၇)
ကဗ်ာမ်ားကို စုစည္းၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေလးျဖစ္ေအာင္ သူလုပ္ေဆာင္ရပါသည္။ ဦးကၪၥနက လုိအပ္ သည့္အရာမ်ား ကို ပံ့ပိုးေပးသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႕ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ကြန္ျပဴတာမရွိေသး။ ပံုႏွိပ္တိုက္ေလးေတာ့ ရွိသည္။ ပံုႏွိပ္ရန္အထိလည္း သူတို႕က စဥ္းစားမထားပါ။ ၀ါသနာတြန္းအားႏွင့္ စိတ္အယားေျပရံုမွ် လက္ေရးစာအုပ္ေလးအျဖစ္သာ ဖန္တီးၾကမည္။

ဦကၪၥနက သူ႕ဆီကို ဂက္စတဲန္နာ(Getstetner)ဖေယာင္းေဖာက္စကၠဴမ်ား ႏွင့္ စတိုင္လပ္စ္ (Stylus) စူးခြ်န္ေလး ၀ယ္လာေပးသည္။ သူက တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ အရာမ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ “ ငါ့ရွင္ ကိုယ္တိုင္ လက္ေရးနဲ႕သာ ေရးေပေတာ့။ ငါ့ရွင္က ပန္းခ်ီလည္း ျဖစ္ေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြလည္း နည္းနည္းပါး ေရးျခစ္လိုက္ဦးေပါ့”။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ရသည့္ စဦးပိုင္း သူ႕လက္ေရးမွာ ၀ိုင္းစက္ေနသည္။ ဆရာေအာင္သင္း၏ ကံ့ကူလက္လွည့္ စာအုပ္ထဲက ဆရာစိန္လိုပင္ သူ႕ငယ္ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေရးဖို႕ အထူးဂရုစိုက္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ သူက ကာတြန္းရုပ္ျပစာအုပ္မ်ားထဲက လက္ေရး ခြ်န္ခြ်န္ေလးမ်ားကို ခ်စ္ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ခုေသာေႏြရာသီတြင္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္လာသည့္ ဆယ္တန္းက် ေက်ာင္းသားၾကီးတစ္ဦးက ထိုပန္းစာလံုးေရးနည္းကို သူ႕အား သင္ေပးသြားခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက သူ႕လက္ေရးအသစ္ကို ၾကည့္ရဟန္မတူပါ။

သို႕ေသာ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ဖြင့္ေလ့ရွိသည့္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကို စီနီယာရဟန္းေတာ္မ်ားမရွိခိုက္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ခန္႕ သူ၀င္သင္ခြင့္ၾကံဳလွ်င္ သင္တန္းသူမ်ားက “ ကိုရင္ လကၡဏ လက္ေရးမိုက္တယ္ေဟ့”တဲ့။ သူမို႕ ေရွ႕က သင္ပုန္းၾကီးေပၚမွာ သင္ခန္းစာေရးေနၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္ကေန “ဘယ္စာလံုးကေတာ့ ဘယ္လို” ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ (အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းသူမ်ားက သူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူမ်ားမို႕ သူ႕ကို မေၾကာက္ၾကပါ။ သူကလည္း ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ေၾကာက္၍သာ သင္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာလည္းပူရံုမက နားရြက္မ်ားပါပူေသာ သင္တန္းခန္းမထဲသို႕ ၀င္မလာခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ စာသင္သည့္ ဗီဇကိုေတာ့ ထိုသင္တန္း ေလးမွာပဲ အစပ်ိဳးႏိုင္ခဲ့ ပါသည္။ )

(၈)

သူသာ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္မလာခဲ့လွ်င္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ရြာဦးေက်ာင္းစာသင္ဇရပ္ေလးတြင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ကိုင္ခြင့္ရကတည္းကပင္ သူက အရုပ္ကေလးမ်ားကို ေရးျခစ္ေနတတ္ခဲ့သည္။ သူ႕ေဘးမွာ အားေပးေနသည့္ အတန္းေဖာ္မ်ားလည္း ရွိေနခဲ့ပါသည္။ အျခားအားကစားမ်ားတြင္ အျဖစ္မရွိေသာ သူ႕အတြက္ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္မ်ားတြင္ ပန္းခ်ီအရုပ္ေလးမ်ား ေရးျခစ္ကာ သူ႕ပရိသတ္အခိုင္အမာကို ေဖ်ာ္ေျဖေန တတ္ခဲ့သည္။ ကေလးဘ၀က ေရးျခစ္ခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီအရုပ္ ကေလးမ်ားက အလြန္ရယ္ဖြယ္ေကာင္းမွာပါပဲ။ သူက ေၾကာင္လိုလို ၾကြက္လိုလို ပံုေလးကို ေအာက္က “က်ား” ဟု ေရးလွ်င္ “က်ား”ဟု လိုက္ေအာ္တတ္ေသာ သူ႕အမမ်ားႏွင့္ သူ႕အတန္းေဖာ္မ်ားကို သတိရေနမိေသးသည္။

ေက်ာက္သင္ပုန္းမွ ဗလာစာအုပ္သို႕ ကူးေျပာင္းရေသာအခါတြင္ေတာ့ သူ႕ပန္းခ်ီ၀ါသနာက ဆရာဘုန္း ေတာ္ၾကီး၏ ၾကိမ္လံုးႏွင့္ အလြန္နီးကပ္သြားသည္။ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္တြင္ ပန္းခ်ီတစ္ပံုေတြ႕ေလတိုင္း ၾကိမ္လံုး၀င့္သံ တစ္ခါၾကားရေတာ့သည္။ သူက သင္ရိုးစာအုပ္ထဲမွာပါ ေရးျခစ္မိေတာ့ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ အေဆာ္ခံ ရဖူးသည္။ အားပါးပါး ခုထိ နာဆဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးမသိေအာင္ ဗလာ စာအုပ္အလြတ္မ်ားကို သို၀ွက္ကာ ရုပ္ျပပန္းခ်ီမ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ကူးျခစ္သည္။ သင္ယူေလ့လာစရာမရွိဘဲ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္ျဖင့္ ပံုတူခဲပန္းခ်ီမ်ားေရးတတ္ခဲ့သည္။

(သို႕ေသာ္ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ေတာ့ ပိဋကတ္သင္ရိုးညႊန္တန္းမ်ားႏွင့္ ဘာသာစကား သင္တန္းမ်ားဆီ ညြတ္ကိုင္းသက္၀င္သြားသည့္အတြက္ ပန္းခ်ီေရးျခင္းကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ပါသည္။ ၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ ပန္းခ်ီျပန္ေရးေတာ့မည္။ ၀ိမုတၱိလစ္ဘရယ္ေဆးသားမ်ား...း))

(၉)
ဖေယာင္းေဖာက္စကၠဴေပၚတြင္ စတိုင္းလပ္စ္စူးခြ်န္ေလးကို ကေလာင္သဖြယ္အသံုးျပဳကာ ေရးျခစ္ဖို႕ ဦးကၪၥနက သူ႕ကို သင္ျပသည္။ ပထမတစ္ရြက္ေတာ့ သူျဖံဳးပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္စာရြက္မ်ားကိုေတာ့ ကေလာင္စူး ခြ်န္ေလးျဖင့္ သူအသား က်ေအာင္ ေရးတတ္သြားသည္။ ကဗ်ာေလးမ်ားကို အကန္႕အကန္႕ လက္ေရး အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သူေရးသည္။ ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကိုေတာ့ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚက ပန္းခ်ီသိန္း ေရႊၾကည္၊ေရႊစိုးဟန္ႏွင့္ တဂိုးမ်ိဳးတို႕၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို တုပကာ ကူးခ်သည္။ ဗဂ်ီေအာင္စိုးၾကီး၏ ပံုမ်ားကိုလည္း စိတၱဇပန္းခ်ီဆိုၿပီး နည္းနည္းပါးပါးထိလိုက္ေသးသည္။ ဘာမွေတာ့ နားမလည္။

သို႕ျဖင့္ သူ႕ကဗ်ာစာအုပ္အၾကမ္းထည္ေလးၿပီးသြားခဲ့ပါသည္။ ဘယ္မွာ ဘယ္လိုထုတ္ၾကမည္နည္း။