(၁)
ကဗ်ာဆရာေနမ်ိဳး၏ သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္ကဗ်ာေခါင္းစီးကို မိတၱဴပြားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ပိုင္စကားလံုးမ်ားကို ေခြ်တာသင့္တာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ မိတၱဴပြားျခင္း၊ ေကာ္ပီပြားျခင္း ဆိုသည္ကလည္း ေလာကလိုအပ္ခ်က္တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ေဂါတမဗုဒၶအရွင္ျမတ္ၾကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပါရမီ အဆင့္ဆင့္ျဖည့္၍ ဘုရားရွင္အဆူဆူ၏ မဇၥ်ိမပဋိပဒါကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေလသည္ပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာေခါင္းစီးႏွင့္ နီးကပ္လြန္းေအာင္ သူက ကူးခ်လိုက္ၿပီ။
သူပထမၾကီးတန္း ဒုတိယအၾကိမ္က်ရႈံးသည့္ႏွစ္တြင္ မတၱရာၿမိဳ႕ေလးသို႕ သူေရာက္သြားခဲ့သည္။ စာေမးပြဲကလည္း ထိုက္ထိုက္ တန္တန္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ သူက ထိခိုက္ရွနာမျဖစ္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕ဖခင္က မေက်လည္။ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား။ မဂၢဇင္းဘုတ္အုပ္မ်ားႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြးေနေသာ သူ႕ကို မၾကည္လင္။ လူထြက္ခ်င္လည္း ထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စာက်က္။ သူက ႏွစ္ခုစလံုးကို စိတ္မ၀င္စား။ း) း) ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ဖခင္က သူ႕ကို ရြာေဆြမ်ိဳးရပ္ေဆြမ်ိဳး ဆရာေတာ္မ်ားရွိရာ မတၱရာၿမိဳ႕ေလးသို႕ ပို႕လိုက္သည္။
ခက္သမွ သိပ္ခက္သြားသည္။ ေရငတ္ေနေသာသူ႕ကို သူ႕ဖခင္က ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မတၱရာၿမိဳ႕သစ္စာသင္တိုက္ငယ္ေလးမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားက စာအုပ္ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ သူက ပထမၾကီးတန္းတြင္ တစ္ပါးတည္းျဖစ္ေနသည္။ အတန္းၾကီး၍ ဘာသာရပ္မ်ား သည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးထံတြင္ စာတက္ရသည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ သူက စာမက်က္၍ စာေမးပြဲမေအာင္ေသာ္လည္း စာ၀ါမ်ားကိုေတာ့ အဖြင့္က်မ္းမ်ားမွ လြဲ၍ သင္ရိုးညြန္းတမ္းစံုေအာင္ မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ႏွင့္ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ ေရ၀န္းေက်ာင္း၊ မွန္ေက်ာင္းႏွင့္ ခႏၱီးစာသင္တိုက္မွ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားထံတြင္ တက္ေရာက္သင္ယူထားၿပီးျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ယမိုက္ႏွင့္ ပဌာန္းလို အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားကိုေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ မြမ္းမံသင္ယူရေသးသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္သည္ အတန္းစံုအဘိဓမၼာည၀ါက်မ္းမ်ားကို ပို႕ခ်ေပးသည္။ က်န္သည့္ အတန္းစံုစာ၀ါမ်ားကိုေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က တစ္ပါးတည္း ဒိုင္ခံပို႕ခ်ေပးသည္။
(၂)
ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးက မႏၱေလးမိုးေကာင္းတိုက္မွ နာမည္ေက်ာ္စာခ်ဆရာေတာ္ၾကီးအရွင္ပ႑ိစၥာဘိ၀ံသ၏ တပည့္ရင္းၾကီးမ်ားျဖစ္၍ စာေပတတ္ပြန္သည္ႏွင့္ အမွ် စာေပပို႕ခ်ရာတြင္လည္း ေစတနာပါသေလာက္ ဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ ပို႕ခ်ေပးႏိုင္ၾကေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ ထူးျခားခ်က္ႏွင့္ ၀ါသနာကို ရိပ္စား မိလာေသာအခါ သူူေပ်ာ္သြားေလသည္ ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္စင္တြင္ ဂႏၴ၀င္ႏွင့္ သရုပ္မွန္ စာအုပ္ စာေပမ်ားသာ ရွိသည္။ ဆရာၾကီးစစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း၏ ငမဲကြ်န္၀တၳဳၾကီး၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ တက္ဘုန္းၾကီးႏွင့္ တက္ဘုန္းၾကီး၀တၳဳကို ေခ်ပေရးသားထားေသာ ဘုန္းၾကီးေယာက္ဖစေသာ ၀တၳဳမ်ားကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ့္စာအုပ္စင္မွ သူဖတ္ခဲ့ရသည္။
စာခ်ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္စင္မွာေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္၏ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္မွသည္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ေကာ္ပီစာအုပ္မ်ားထိ ရွိေနသည္။ ျမသန္းတင့္ႏွင့္ ေမာင္ထြန္းသူတို႕၏ ဘာသာျပန္၀တၳဳမ်ား။ မ်က္စိထဲ စြဲေနသည္က ဘုန္းျမင့္(မႏၱေလး)၏ ကာရာဗင္ဘာသာျပန္၀တၳဳ။ လင္းေ၀ၿမိဳင္၏ ကုတ္အက်ႌ၊ေဖျမင့္၏ လူနာေဆာင္ (၁၆) တို႕ျဖစ္သည္။
ဂီတကို ျမတ္ႏိုးခံုမင္ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းတြင္ အလွဴအတန္းအစုအမႈရွိလွ်င္ ျမန္မာသံေတးစစ္စစ္မ်ားကိုသာ ဖြင့္ေစသည္။ သို႕ေသာ္ စာခ်ဆရာေတာ္က ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ ရဲသြင္နဲ႕ ဟယ္ရီလင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ဟယ္ရီလင္းက ရင္ဘတ္ထဲက အသံကြ ဆိုတာၾကီးကို မၾကာမခဏ ခ်ီးပေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ မဇၥ်ိမလႈိင္းက ကိုေန၀င္းတို႕အဖြဲ႕ ေရးေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေတာသီခ်င္းေတြ မဖြင့္ၾကနဲ႕ကြာ ဟု ေျပာတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ တြံေတးသိန္းတန္ၾကီးကိုေတာ့ ေက်းလက္ဂႏၳ၀င္ၾကီးအျဖစ္ ေလးစားတတ္ျပန္ေလသည္။
စာခ်ဆရာေတာ္သည္ စာေပႏွင့္ ေတးဂီတကို ေမြ႕ထံုကာ အေနၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္ကုိ သူအားက် ေငးေမာျဖစ္ခဲ့သည္။ အဖံုးအကာ မာယာကင္းလွသည့္ ရိုးရွင္းေသာ ရဟန္းဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ရယူထားေလသည့္ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ ယခုတိုင္ သူ႕စိတ္ႏွလံုးမွီခိုအားထားရာ ျဖစ္ေနေလေသးသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္က မႏၱေလးေရာက္တိုင္း မ်က္သြယ္ကေဖးတြင္ ထိုင္ၿပီး ခင္ေမာင္တိုးၾကီးတို႕အုပ္စုကို ေမွ်ာ္တတ္သည္ ဟု ၾကားဖူးသလို ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္လည္း ေလထန္ကုန္းမွာ တာရာမင္းေ၀၊ မင္းခိုက္စိုးစန္ တို႕ႏွင့္ စကားေျပာရန္ စိတ္၀င္စားေလသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္၏ အခန္းနံရံတြင္ သစၥာနီ၏ ေနထိုင္ျခင္းမိတၱဴကဗ်ာကို ေရးကူး ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္။
(ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာတြင္မူ သူႏွင့္ တစ္ရြာတည္းဘြားျဖစ္ေသာ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ ေက်းဇူးရွင္ရြာဦး ေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေသာအခါ မလြဲမေရွာင္သာ ရြာဦးေက်ာင္းခႏိုခနဲ႕ေလးကို ဦးေဆာင္ရ ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ရြာတြင္ ေက်ာင္းအေမြဆက္ခံမည့္သူက သူႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသာ ရွိေလသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ပညာသင္လက္စ သူ႕အတြက္ အနာခံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု စာခ် ဆရာေတာ္သည္ ပန္းခင္းပ်ိဳးထားေသာ ရြာဦးေက်ာင္းေလးတြင္ အေျခခံအေဆာက္အဦမ်ားကို ဖန္တီးလ်က္ ေက်းလက္ကို ျပဳစုသြန္းေလာင္းေနေလသည္။ ၀ိပႆနာတရား။ သံမဏိၾကက္ေျခဂီတ(IC)၊ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းႏွင့္ စာသင္ကေလးငယ္မ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္။)
(၃)
သူသည္ ထိုစာသင္တိုက္ေလးတြင္ ေျခာက္လတာမွ်သာ ျဖစ္သန္းခဲ့ရာတြင္ ဘ၀အတြက္ေလွကားထစ္ေတြ ရခဲ့သည္ကို ေက်းဇူးတင္ေနသည္။ သူက ထိုစာသင္တိုက္ေလးသို႕ သီတင္း၀ါလကြ်တ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာသင္တိုက္တစ္တိုက္သို႕ ေရာက္ဦးစ စာသင္သားတို႕ ထံုးစံအတိုင္း သူက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား ေက်နပ္ေစရန္ အခ်ိန္ျပည့္ စာက်က္ျပေလသည္။ (အျပျဖစ္သည္။) ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းတြင္ ေနသားက်သြားသည့္အခါမွ အရွိန္ကို တေျဖးေျဖးေလွ်ာ့ခ်သြားမည္။ အင္း ၾကီးပြားဦးမွာပဲ း)...။
သို႕ေသာ္ သူ႕အၾကံကို သိေနၾကသည့္အလား ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးက သူမထင္မွတ္သည့္ အကြက္ကို ဖန္တီးလိုက္ၾကသည္။ စာသင္သားသံဃာမ်ားစံုသည့္ ဆြမ္းစား၀ိုင္းမွာ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ "ငါတို႕ၿမိဳ႕မွာ ပထမၾကီးတန္းမေအာင္တာ ၾကာၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ တစ္ပါးေတာ့ ေသခ်ာၿပီ" တဲ့။ တည့္တည့္ကို ထိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ စာက်က္တာကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းၿပီးသား ပန္းတိုင္ကို ခ်မွတ္ေပးၿပီးသား။ စာေမးပြဲကို သူမျဖစ္မေန ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါေလေတာ့မည္။
ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ စာေမးပြဲက ေအာင္ခ်က္ေကာင္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေျချပဳမူလတန္း၊ ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္းႏွင့္ ပထမၾကီးတန္းဟု အေျခခံအတန္းေလးတန္းရွိရာတြင္ ပထမၾကီးတန္း ေအာင္ျမင္သူ မရွိသည္မွာ (၁၀ ) ႏွစ္ကို ေတာ္ေတာ္စြန္းၿပီ ဟု သိရသည္။ အားပ်က္စရာေကာင္းလွခ်ည့္။ သို႕ေသာ္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကလည္း သူ႕ကို အၿမဲ တည့္မတ္ေပးေနခဲ့သည္။ သူ႕ဘ၀င္ကို ဆြေပးေနခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးတာ၀န္ေက်ခဲ့ပါေလသည္။
ထိုႏွစ္က သူ႕နာမည္ကို ပထမၾကီးတန္းေအာင္စာရင္းတြင္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေဖာ္ျပျခင္းခံရေလသည္။ သူ ထိုၿမိဳ႕ေလးမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္တြင္လည္း ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းလဲ သြားသည့္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ခန္႕ၾကာမွသာ ပထမၾကီးတန္း ေအာင္ျမင္သူရွိလာသည္ ဟု သိရသည္။ သူ၏ ပ်င္းပံုပ်င္းရိုးႏွင့္ေတာ့ ပထမၾကီးတန္းကို ေအာင္ျမင္ဖုိ႕မလြယ္...။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ သူ႕အေၾကာ သူမေနာကို ေသခ်ာေစာေၾကာ ထိန္းမတ္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အမွန္တကယ္ သူ႕အေၾကာကို ပိုသိသည္က အနီးကပ္ေနရေသာ စာခ်ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။ ဥပုသ္ေန႕တစ္ရက္တြင္ စာခ်ဆရာေတာ္က အတန္းစံုစာသင္သားမ်ားကို စာစီစာကံုးေရးခိုင္းပါသည္။ သူက ၀န္းသိုၿမိဳ႕၊ ခႏၱီးစာသင္တိုက္တြင္ စာေရးဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)၏ ၾကီးၾကပ္မႈျဖင့္ စာစီစာကံုးမ်ားစြာကို ေရးဖူးၿပီးၿဖစ္၍ စာခ်ဆရာေတာ္က သူ႕၀ါသနာကို လင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုစာစီစာကံုးေလ့က်င့္ေသာ ေကာ္ပီစာအုပ္ေဟာင္းေလးတြင္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕သြားသည္။ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ဟန္မ်ားကို တုပထားျခင္းျဖစ္သည္။ မင္း ေတာ္ေတာ္လုပ္ရဦးမယ္ တဲ့။ ေနဦး မင္းကို ငါ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ခိုင္းရဦးမယ္ တဲ့။ သူ႕စာအုပ္စင္မွ ေကာ္ပီဗလာစာအုပ္မ်ား ထုတ္ခ်လာသည္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္။ (ဥပုသ္ေန႕တိုင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ားမွ ကဗ်ာမ်ားကို လက္ေရး လွသည့္ ကိုရင္မ်ားက ကူးေပးၾကရသည္။)
ထိုညေနမွ စ၍ ဥပုသ္ေန႕ညေနတိုင္း သို႕မဟုတ္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသား လက္စံုက်သည့္အခါတိုင္း (သူက အတန္းၾကီးသမားမို႕ တစ္ခါတစ္ရံ စကားေျပာခြင့္ေပးထားသည္။) ေခတ္ေပၚေမာ္ဒန္ကဗ်ာမ်ားကို ပို႕ခ် ေလေတာ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာဆရာမ မအိ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္ စသည္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိ မမွတ္မိ။ စာသားအကုန္မမွတ္မိ...။
အိပ္မက္ပဲ အေမရယ္
အိပ္မွေတာ့ မက္မွာေပါ့ တဲ့။
စာခ်ဆရာေတာ္က သူ႕ကို ၾကည့္ကာ "ကဲ ဘာတဲ့လဲကြ အဓိပၸါယ္က " ဟုေမးသည္။ သည္လိုေတြးၿပီး ဖတ္ရမည္ဟု သူမသိခဲ့။ အသံသာေသာကဗ်ာမ်ား၊ စကားလံုးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ကို တစ္ခါမွ မတိုက္ခြ်တ္မိခဲ့။ သူေငးေနမိသည္။ ''ကြာ မင္းကလည္း အခ်စ္ပဲ အေမရယ္ ခ်စ္မွေတာ့ လြမ္းရမွာေပါ့ လို႕ ေကာင္မေလးက ေျပာလိုက္တာကြ'' ဟု ဖြင့္ဆိုခ်လိုက္သည္။ သူလည္း ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ေအာ္ ဂလိုကိုး...။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေနမ်ိဳး၏ ''သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္" ျဖစ္သည္။ "အေတာ့္ကို ေကာင္းတယ္ေမာင္ '' တဲ့။ '' ကဗ်ာမဖတ္ဘဲ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္နဲ႕ကို တန္လွၿပီ "တဲ့။ သူကေတာ့ သြားအတုၾကီးနဲ႕ ပင္လယ္ထဲ ျမဳတ္ေနသည္ ။ ဘာမွ မျမင္ .. ဘာမွ မလင္း...။ စာခ်ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ တဲ့။
"ဘ၀ကို လူေတြက ပင္လယ္နဲ႕ ႏႈိင္းေလ့ရွိသကြ။ ၿပီးေတာ့ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာဆိုတာလည္း ရွိေသးကြာ...။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္တယ္ လို႕ မရွိဘူး။ အၿမဲတမ္းျဖည့္ဆည္းေနရတာကြ။ ဘ၀ဟာ ပင္လယ္ေပါ့ကြာ...။ သြား ဆိုတာကေတာ့ ၀ါးဖို႕ပဲ ...။ ခက္တာက သြားက အတုၾကီးတဲ့ကြ.။ ကိုယ့္သြားနဲ႕ ကိုယ္၀ါးတာနဲ႕ သြားအတုၾကီးနဲ႕ ၀ါးတာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္သလဲ..။ "
"ဘ၀မွာ လူေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္သြားနဲ႕ ကိုယ္၀ါးခြင့္မရၾကတဲ့ လူေတြ တစ္ေန႕တစ္ျခားမ်ားမ်ားလာတယ္ကြ၊ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀၊ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ရိုးသားခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာကို ကဗ်ာဆရာက ေျပာခ်င္တာကြ။ သူ႕ဂုဏ္သိကၡာ သူ႕ပညာနဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ ရပ္တည္ခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ကလည္း အသျပာဆရာ၀န္ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲကြာ။ ၀မ္းစာသာ လံုေလာက္မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးကလည္း တပည့္ေတြရဲ႕ ဆရာမျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ကြာ..။"
စာခ်ဆရာေတာ္၏ စကားမ်ားေနာက္သုိ႕ သူေမ်ာသြားသည္။ ရိုးသားခြင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဘ၀ ....သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္...။ ယင္းသို႕ျဖင့္ စာခ်ဆရာသည္ သူ႕၏ ကဗ်ာပိုးကို ေမြးျမဴေပးသလိုပင္ '' စာက်က္ရတာ စိတ္ညစ္ညူးတဲ့ အခါ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေပါ့ကြာ '' ဟု တစ္ဘက္လွည့္ျဖင့္ စာက်က္ခိုင္းခဲ့ဖူးေလသည္။
ယမန္ေန႕က သူဘိနပ္တစ္ရံ၀ယ္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းကို သူက ေရးခ်င္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္လယ္ေတြ သြားအတု တပ္ထားခ်ိန္မွာ ျမစ္ကလည္း ဘိနပ္ကို ေကာက္စီးလိုက္ပါသည္။
အင္း ဘိနပ္ကေရာ စစ္မွ စစ္ရဲ႕လား....။
ကဗ်ာဆရာေနမ်ိဳး၏ သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္ကဗ်ာေခါင္းစီးကို မိတၱဴပြားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ပိုင္စကားလံုးမ်ားကို ေခြ်တာသင့္တာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ မိတၱဴပြားျခင္း၊ ေကာ္ပီပြားျခင္း ဆိုသည္ကလည္း ေလာကလိုအပ္ခ်က္တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ေဂါတမဗုဒၶအရွင္ျမတ္ၾကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပါရမီ အဆင့္ဆင့္ျဖည့္၍ ဘုရားရွင္အဆူဆူ၏ မဇၥ်ိမပဋိပဒါကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေလသည္ပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာေခါင္းစီးႏွင့္ နီးကပ္လြန္းေအာင္ သူက ကူးခ်လိုက္ၿပီ။
သူပထမၾကီးတန္း ဒုတိယအၾကိမ္က်ရႈံးသည့္ႏွစ္တြင္ မတၱရာၿမိဳ႕ေလးသို႕ သူေရာက္သြားခဲ့သည္။ စာေမးပြဲကလည္း ထိုက္ထိုက္ တန္တန္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ သူက ထိခိုက္ရွနာမျဖစ္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕ဖခင္က မေက်လည္။ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား။ မဂၢဇင္းဘုတ္အုပ္မ်ားႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြးေနေသာ သူ႕ကို မၾကည္လင္။ လူထြက္ခ်င္လည္း ထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စာက်က္။ သူက ႏွစ္ခုစလံုးကို စိတ္မ၀င္စား။ း) း) ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ဖခင္က သူ႕ကို ရြာေဆြမ်ိဳးရပ္ေဆြမ်ိဳး ဆရာေတာ္မ်ားရွိရာ မတၱရာၿမိဳ႕ေလးသို႕ ပို႕လိုက္သည္။
ခက္သမွ သိပ္ခက္သြားသည္။ ေရငတ္ေနေသာသူ႕ကို သူ႕ဖခင္က ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မတၱရာၿမိဳ႕သစ္စာသင္တိုက္ငယ္ေလးမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားက စာအုပ္ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ သူက ပထမၾကီးတန္းတြင္ တစ္ပါးတည္းျဖစ္ေနသည္။ အတန္းၾကီး၍ ဘာသာရပ္မ်ား သည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးထံတြင္ စာတက္ရသည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ သူက စာမက်က္၍ စာေမးပြဲမေအာင္ေသာ္လည္း စာ၀ါမ်ားကိုေတာ့ အဖြင့္က်မ္းမ်ားမွ လြဲ၍ သင္ရိုးညြန္းတမ္းစံုေအာင္ မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ႏွင့္ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ ေရ၀န္းေက်ာင္း၊ မွန္ေက်ာင္းႏွင့္ ခႏၱီးစာသင္တိုက္မွ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားထံတြင္ တက္ေရာက္သင္ယူထားၿပီးျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ယမိုက္ႏွင့္ ပဌာန္းလို အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားကိုေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံတြင္ မြမ္းမံသင္ယူရေသးသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္သည္ အတန္းစံုအဘိဓမၼာည၀ါက်မ္းမ်ားကို ပို႕ခ်ေပးသည္။ က်န္သည့္ အတန္းစံုစာ၀ါမ်ားကိုေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က တစ္ပါးတည္း ဒိုင္ခံပို႕ခ်ေပးသည္။
(၂)
ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးက မႏၱေလးမိုးေကာင္းတိုက္မွ နာမည္ေက်ာ္စာခ်ဆရာေတာ္ၾကီးအရွင္ပ႑ိစၥာဘိ၀ံသ၏ တပည့္ရင္းၾကီးမ်ားျဖစ္၍ စာေပတတ္ပြန္သည္ႏွင့္ အမွ် စာေပပို႕ခ်ရာတြင္လည္း ေစတနာပါသေလာက္ ဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ ပို႕ခ်ေပးႏိုင္ၾကေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ ထူးျခားခ်က္ႏွင့္ ၀ါသနာကို ရိပ္စား မိလာေသာအခါ သူူေပ်ာ္သြားေလသည္ ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္စင္တြင္ ဂႏၴ၀င္ႏွင့္ သရုပ္မွန္ စာအုပ္ စာေပမ်ားသာ ရွိသည္။ ဆရာၾကီးစစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း၏ ငမဲကြ်န္၀တၳဳၾကီး၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ တက္ဘုန္းၾကီးႏွင့္ တက္ဘုန္းၾကီး၀တၳဳကို ေခ်ပေရးသားထားေသာ ဘုန္းၾကီးေယာက္ဖစေသာ ၀တၳဳမ်ားကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ့္စာအုပ္စင္မွ သူဖတ္ခဲ့ရသည္။
စာခ်ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္စင္မွာေတာ့ နတ္ရွင္ေနာင္၏ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္မွသည္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ေကာ္ပီစာအုပ္မ်ားထိ ရွိေနသည္။ ျမသန္းတင့္ႏွင့္ ေမာင္ထြန္းသူတို႕၏ ဘာသာျပန္၀တၳဳမ်ား။ မ်က္စိထဲ စြဲေနသည္က ဘုန္းျမင့္(မႏၱေလး)၏ ကာရာဗင္ဘာသာျပန္၀တၳဳ။ လင္းေ၀ၿမိဳင္၏ ကုတ္အက်ႌ၊ေဖျမင့္၏ လူနာေဆာင္ (၁၆) တို႕ျဖစ္သည္။
ဂီတကို ျမတ္ႏိုးခံုမင္ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းတြင္ အလွဴအတန္းအစုအမႈရွိလွ်င္ ျမန္မာသံေတးစစ္စစ္မ်ားကိုသာ ဖြင့္ေစသည္။ သို႕ေသာ္ စာခ်ဆရာေတာ္က ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ ရဲသြင္နဲ႕ ဟယ္ရီလင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ဟယ္ရီလင္းက ရင္ဘတ္ထဲက အသံကြ ဆိုတာၾကီးကို မၾကာမခဏ ခ်ီးပေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ မဇၥ်ိမလႈိင္းက ကိုေန၀င္းတို႕အဖြဲ႕ ေရးေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေတာသီခ်င္းေတြ မဖြင့္ၾကနဲ႕ကြာ ဟု ေျပာတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ တြံေတးသိန္းတန္ၾကီးကိုေတာ့ ေက်းလက္ဂႏၳ၀င္ၾကီးအျဖစ္ ေလးစားတတ္ျပန္ေလသည္။
စာခ်ဆရာေတာ္သည္ စာေပႏွင့္ ေတးဂီတကို ေမြ႕ထံုကာ အေနၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္ကုိ သူအားက် ေငးေမာျဖစ္ခဲ့သည္။ အဖံုးအကာ မာယာကင္းလွသည့္ ရိုးရွင္းေသာ ရဟန္းဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ရယူထားေလသည့္ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ ယခုတိုင္ သူ႕စိတ္ႏွလံုးမွီခိုအားထားရာ ျဖစ္ေနေလေသးသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္က မႏၱေလးေရာက္တိုင္း မ်က္သြယ္ကေဖးတြင္ ထိုင္ၿပီး ခင္ေမာင္တိုးၾကီးတို႕အုပ္စုကို ေမွ်ာ္တတ္သည္ ဟု ၾကားဖူးသလို ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္လည္း ေလထန္ကုန္းမွာ တာရာမင္းေ၀၊ မင္းခိုက္စိုးစန္ တို႕ႏွင့္ စကားေျပာရန္ စိတ္၀င္စားေလသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္၏ အခန္းနံရံတြင္ သစၥာနီ၏ ေနထိုင္ျခင္းမိတၱဴကဗ်ာကို ေရးကူး ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္။
(ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာတြင္မူ သူႏွင့္ တစ္ရြာတည္းဘြားျဖစ္ေသာ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ ေက်းဇူးရွင္ရြာဦး ေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေသာအခါ မလြဲမေရွာင္သာ ရြာဦးေက်ာင္းခႏိုခနဲ႕ေလးကို ဦးေဆာင္ရ ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ရြာတြင္ ေက်ာင္းအေမြဆက္ခံမည့္သူက သူႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသာ ရွိေလသည္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ပညာသင္လက္စ သူ႕အတြက္ အနာခံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု စာခ် ဆရာေတာ္သည္ ပန္းခင္းပ်ိဳးထားေသာ ရြာဦးေက်ာင္းေလးတြင္ အေျခခံအေဆာက္အဦမ်ားကို ဖန္တီးလ်က္ ေက်းလက္ကို ျပဳစုသြန္းေလာင္းေနေလသည္။ ၀ိပႆနာတရား။ သံမဏိၾကက္ေျခဂီတ(IC)၊ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းႏွင့္ စာသင္ကေလးငယ္မ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္။)
(၃)
သူသည္ ထိုစာသင္တိုက္ေလးတြင္ ေျခာက္လတာမွ်သာ ျဖစ္သန္းခဲ့ရာတြင္ ဘ၀အတြက္ေလွကားထစ္ေတြ ရခဲ့သည္ကို ေက်းဇူးတင္ေနသည္။ သူက ထိုစာသင္တိုက္ေလးသို႕ သီတင္း၀ါလကြ်တ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာသင္တိုက္တစ္တိုက္သို႕ ေရာက္ဦးစ စာသင္သားတို႕ ထံုးစံအတိုင္း သူက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား ေက်နပ္ေစရန္ အခ်ိန္ျပည့္ စာက်က္ျပေလသည္။ (အျပျဖစ္သည္။) ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းတြင္ ေနသားက်သြားသည့္အခါမွ အရွိန္ကို တေျဖးေျဖးေလွ်ာ့ခ်သြားမည္။ အင္း ၾကီးပြားဦးမွာပဲ း)...။
သို႕ေသာ္ သူ႕အၾကံကို သိေနၾကသည့္အလား ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုးက သူမထင္မွတ္သည့္ အကြက္ကို ဖန္တီးလိုက္ၾကသည္။ စာသင္သားသံဃာမ်ားစံုသည့္ ဆြမ္းစား၀ိုင္းမွာ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ "ငါတို႕ၿမိဳ႕မွာ ပထမၾကီးတန္းမေအာင္တာ ၾကာၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ တစ္ပါးေတာ့ ေသခ်ာၿပီ" တဲ့။ တည့္တည့္ကို ထိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ စာက်က္တာကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းၿပီးသား ပန္းတိုင္ကို ခ်မွတ္ေပးၿပီးသား။ စာေမးပြဲကို သူမျဖစ္မေန ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါေလေတာ့မည္။
ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ စာေမးပြဲက ေအာင္ခ်က္ေကာင္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေျချပဳမူလတန္း၊ ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္းႏွင့္ ပထမၾကီးတန္းဟု အေျခခံအတန္းေလးတန္းရွိရာတြင္ ပထမၾကီးတန္း ေအာင္ျမင္သူ မရွိသည္မွာ (၁၀ ) ႏွစ္ကို ေတာ္ေတာ္စြန္းၿပီ ဟု သိရသည္။ အားပ်က္စရာေကာင္းလွခ်ည့္။ သို႕ေသာ္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကလည္း သူ႕ကို အၿမဲ တည့္မတ္ေပးေနခဲ့သည္။ သူ႕ဘ၀င္ကို ဆြေပးေနခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးတာ၀န္ေက်ခဲ့ပါေလသည္။
ထိုႏွစ္က သူ႕နာမည္ကို ပထမၾကီးတန္းေအာင္စာရင္းတြင္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေဖာ္ျပျခင္းခံရေလသည္။ သူ ထိုၿမိဳ႕ေလးမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္တြင္လည္း ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းလဲ သြားသည့္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ခန္႕ၾကာမွသာ ပထမၾကီးတန္း ေအာင္ျမင္သူရွိလာသည္ ဟု သိရသည္။ သူ၏ ပ်င္းပံုပ်င္းရိုးႏွင့္ေတာ့ ပထမၾကီးတန္းကို ေအာင္ျမင္ဖုိ႕မလြယ္...။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ သူ႕အေၾကာ သူမေနာကို ေသခ်ာေစာေၾကာ ထိန္းမတ္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အမွန္တကယ္ သူ႕အေၾကာကို ပိုသိသည္က အနီးကပ္ေနရေသာ စာခ်ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။ ဥပုသ္ေန႕တစ္ရက္တြင္ စာခ်ဆရာေတာ္က အတန္းစံုစာသင္သားမ်ားကို စာစီစာကံုးေရးခိုင္းပါသည္။ သူက ၀န္းသိုၿမိဳ႕၊ ခႏၱီးစာသင္တိုက္တြင္ စာေရးဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)၏ ၾကီးၾကပ္မႈျဖင့္ စာစီစာကံုးမ်ားစြာကို ေရးဖူးၿပီးၿဖစ္၍ စာခ်ဆရာေတာ္က သူ႕၀ါသနာကို လင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုစာစီစာကံုးေလ့က်င့္ေသာ ေကာ္ပီစာအုပ္ေဟာင္းေလးတြင္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕သြားသည္။ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ဟန္မ်ားကို တုပထားျခင္းျဖစ္သည္။ မင္း ေတာ္ေတာ္လုပ္ရဦးမယ္ တဲ့။ ေနဦး မင္းကို ငါ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ခိုင္းရဦးမယ္ တဲ့။ သူ႕စာအုပ္စင္မွ ေကာ္ပီဗလာစာအုပ္မ်ား ထုတ္ခ်လာသည္။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္။ (ဥပုသ္ေန႕တိုင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ားမွ ကဗ်ာမ်ားကို လက္ေရး လွသည့္ ကိုရင္မ်ားက ကူးေပးၾကရသည္။)
ထိုညေနမွ စ၍ ဥပုသ္ေန႕ညေနတိုင္း သို႕မဟုတ္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသား လက္စံုက်သည့္အခါတိုင္း (သူက အတန္းၾကီးသမားမို႕ တစ္ခါတစ္ရံ စကားေျပာခြင့္ေပးထားသည္။) ေခတ္ေပၚေမာ္ဒန္ကဗ်ာမ်ားကို ပို႕ခ် ေလေတာ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာဆရာမ မအိ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္ စသည္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိ မမွတ္မိ။ စာသားအကုန္မမွတ္မိ...။
အိပ္မက္ပဲ အေမရယ္
အိပ္မွေတာ့ မက္မွာေပါ့ တဲ့။
စာခ်ဆရာေတာ္က သူ႕ကို ၾကည့္ကာ "ကဲ ဘာတဲ့လဲကြ အဓိပၸါယ္က " ဟုေမးသည္။ သည္လိုေတြးၿပီး ဖတ္ရမည္ဟု သူမသိခဲ့။ အသံသာေသာကဗ်ာမ်ား၊ စကားလံုးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ကို တစ္ခါမွ မတိုက္ခြ်တ္မိခဲ့။ သူေငးေနမိသည္။ ''ကြာ မင္းကလည္း အခ်စ္ပဲ အေမရယ္ ခ်စ္မွေတာ့ လြမ္းရမွာေပါ့ လို႕ ေကာင္မေလးက ေျပာလိုက္တာကြ'' ဟု ဖြင့္ဆိုခ်လိုက္သည္။ သူလည္း ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ေအာ္ ဂလိုကိုး...။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေနမ်ိဳး၏ ''သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္" ျဖစ္သည္။ "အေတာ့္ကို ေကာင္းတယ္ေမာင္ '' တဲ့။ '' ကဗ်ာမဖတ္ဘဲ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္နဲ႕ကို တန္လွၿပီ "တဲ့။ သူကေတာ့ သြားအတုၾကီးနဲ႕ ပင္လယ္ထဲ ျမဳတ္ေနသည္ ။ ဘာမွ မျမင္ .. ဘာမွ မလင္း...။ စာခ်ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ တဲ့။
"ဘ၀ကို လူေတြက ပင္လယ္နဲ႕ ႏႈိင္းေလ့ရွိသကြ။ ၿပီးေတာ့ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာဆိုတာလည္း ရွိေသးကြာ...။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္တယ္ လို႕ မရွိဘူး။ အၿမဲတမ္းျဖည့္ဆည္းေနရတာကြ။ ဘ၀ဟာ ပင္လယ္ေပါ့ကြာ...။ သြား ဆိုတာကေတာ့ ၀ါးဖို႕ပဲ ...။ ခက္တာက သြားက အတုၾကီးတဲ့ကြ.။ ကိုယ့္သြားနဲ႕ ကိုယ္၀ါးတာနဲ႕ သြားအတုၾကီးနဲ႕ ၀ါးတာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္သလဲ..။ "
"ဘ၀မွာ လူေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္သြားနဲ႕ ကိုယ္၀ါးခြင့္မရၾကတဲ့ လူေတြ တစ္ေန႕တစ္ျခားမ်ားမ်ားလာတယ္ကြ၊ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀၊ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ရိုးသားခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာကို ကဗ်ာဆရာက ေျပာခ်င္တာကြ။ သူ႕ဂုဏ္သိကၡာ သူ႕ပညာနဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ ရပ္တည္ခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ကလည္း အသျပာဆရာ၀န္ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲကြာ။ ၀မ္းစာသာ လံုေလာက္မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးကလည္း တပည့္ေတြရဲ႕ ဆရာမျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ကြာ..။"
စာခ်ဆရာေတာ္၏ စကားမ်ားေနာက္သုိ႕ သူေမ်ာသြားသည္။ ရိုးသားခြင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဘ၀ ....သြားတုတပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္...။ ယင္းသို႕ျဖင့္ စာခ်ဆရာသည္ သူ႕၏ ကဗ်ာပိုးကို ေမြးျမဴေပးသလိုပင္ '' စာက်က္ရတာ စိတ္ညစ္ညူးတဲ့ အခါ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေပါ့ကြာ '' ဟု တစ္ဘက္လွည့္ျဖင့္ စာက်က္ခိုင္းခဲ့ဖူးေလသည္။
ယမန္ေန႕က သူဘိနပ္တစ္ရံ၀ယ္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းကို သူက ေရးခ်င္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္လယ္ေတြ သြားအတု တပ္ထားခ်ိန္မွာ ျမစ္ကလည္း ဘိနပ္ကို ေကာက္စီးလိုက္ပါသည္။
အင္း ဘိနပ္ကေရာ စစ္မွ စစ္ရဲ႕လား....။
ဓမၼဂဂၤါ
၂၁-၁၀-၂၀၁၀
၂၁-၁၀-၂၀၁၀
4 comments:
ကဗ်ာနဲ႔နီးတဲ့ စာေတြက ပိုအရသာ ရွိသဗ်ာ။
ဖိနပ္အသစ္ကေလးစီးျပီး ဧကစာရီက်င့္ဖို ့
ျမစ္ကမ္းနေဘးကေတာအုပ္ကေလးတခုကိုၾကြေနတဲ့
ဆရာေမာ္ဒန္ကိုဘုရားရွင္သာရွိမယ္ဆိုရင္
ခ်စ္သားဂဂၤါေတာ္ေပစြတကားလို ့
ခ်ီးမြမ္းေနမွာျမင္ေယာင္မိေသးေတာ့တယ္...။
နဲနဲေတာ့ ရွင္းျပအံုး....
ဦးဇင္း စာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။
ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့လို႔ ေနမွာေနာ္။
ဘုန္းႀကီးေတြလဲ ေမာ္ဒန္ကို ႏွစ္သက္ ခံစားတတ္ၾက အစက မသိခဲ့ဘူး။ (ခြင့္လႊတ္ပါ)
ဦးဇင္းရဲ႕ ဆရာဘုန္းႀကီး ရွင္းျပတဲ့ သြားတုတပ္ပင္လယ္ အေၾကာင္း သိပ္သေဘာက်တာပဲ။
ဖိနပ္စီးထားတဲ့ ျမစ္ကေတာ့ အျမဲစီးဆင္းေနအံုးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ ဘုရား ... ။
Post a Comment