(၁)
သူ႕ဘ၀မွာ လက္သီးေတြ အမ်ားၾကီးမျဖတ္သန္းဖူးပါ..။
ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားကိုုရင္ေပါက္စေလးဘ၀က ေက်ာင္းသားၾကီး ကိုုရင္ၾကီးမ်ား၏႕ ၾကီးႏိုုင္ငယ္ညွင္းလက္သီးအခ်ိဳ႕ကိုု စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရနာက်င္မႈရယ္လိုု႕ မထင္က်န္ေတာ့..။ ထိုု႕ေနာက္ ရုုပ္ရွင္ပိတ္သားျပင္ေပၚက ဘရုုစ္လီ၏ ေဒါသလက္သီး၊ လက္ေ၀ွ႕ၾကိဳး၀ိုုင္းထဲက မိုုဟာမက္အလီ၏ အံ့ဘနန္းလက္သီး...။ မိုုက္တိုုင္စံ၏ သံမဏိလက္သီး.....။ တရုုတ္သိုုင္း၀တၳဳမ်ားကိုု ဖတ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာအတြင္းအားလက္သီး...။
ထိုု႕သိုု႕လ ွ်င္ အႏုုပညာလက္သီး၊ကိုုယ္ခံပညာလက္သီးႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္လက္သီးမ်ား...။
မင္းတုုန္းမင္းၾကီးႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပားအေၾကာင္း ဖတ္ရသည့္အခါ သူ႕ဘ၀တစ္ေလ ွ်ာက္လံုုး အသိဥာဏ္မ်က္လံုုးမီးပြင့္မ်ား မၾကာခဏ
ဖ်ပ္ကနဲ ဖ်ပ္ကနဲ လင္းသြားေစေလ့ရွိေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ားကိုု သတိရေနတတ္ပါသည္။
မင္းတုုန္းမင္းၾကီးကေတာ့ သိုုမွီးသိမ္းဆည္းရန္ တာ၀န္ေပးထားသည့္ ငါးေျခာက္ျပားေပ်ာက္ဆံုုးမႈေၾကာင့္ ဆရာဘုုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေက်ာျပင္ ေဗ်ာတင္အျပစ္ေပးမႈ ၾကိမ္လံုုး၀င့္သံတရႊမ္းရႊမ္းေအာက္တြင္ အလူးလူးအလဲလဲ...။
ႏိုင္ငံ့ဥေသ ွ်ာင္ဘုုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္သိုု႕ ေရာက္သည့္တိုုင္ ေက်ာျပင္ေပၚက ၾကိမ္လံုုးအရွိဳးရာမ်ားက ထင္းထင္းၾကီးက်န္ေနေသးသည္..တဲ့..။ တတိယျမန္မာႏိုုင္ငံေတာ္၏ ေနာက္ဆံုုးထြက္သက္ကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ ျဗိတိသ ွ်တိုု႕ႏွင့္ မတိုုးမဆုုတ္သာလွေသာ စစ္ေရး၊သံတမန္ေရး စသည္မ်ားသာမက ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ နန္းတြင္းအေရးအရာမ်ားကိုုပါ ဆရာဘုုနး္ေတာ္ၾကီး၏ ၾကိမ္လံုုး၀င့္သံမ်ားကေပးေသာ သင္ခန္းစာျဖင့္ ေက်ာ္လႊားႏိုုင္ခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။
သူကိုုယ္တိုုင္ကေရာ.....။
ယခုုႏွစ္ေဆာင္းတစ္ရြာ၊ႏွင္းတစ္ျမိဳ႕ရာသီတြင္ သက္ေတာ္(၈၀)ျပည့္ေတာ္မူမည့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ားက ဘ၀ႏိႈးစက္သံမ်ားအျဖစ္ လိုုက္လံေစာင့္ေရွာက္ေနသလိုု ခံစားရျမဲျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္က စာသင္ဘက္သီတင္းသံုုးေဖာ္မ်ားေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေကာင္းသည္ ဟုု ထင္မွတ္ခဲ့မိေသာ္လည္း
ယခုုသူကိုုယ္တိုုင္ဆရာဘ၀ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ လက္သီးခ်က္မ်ားတြင္ ျဗဟၼစိုုရ္ရနံ႕ကိုု ရႈိက္မိကာ
ထိုုလက္သီးခ်က္မ်ားကိုုပင္ တမ္းတဂုုဏ္ယူေနမိျပန္ေတာ့သည္။
ေအာ္ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ား...။
သူသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိဳးေျပလွေသာ စာသင္သားငယ္တစ္ပါးမဟုုတ္ခဲ့..။ ေထာင့္မက်ိဳးလွေသာ အမူအရာ၊ အသြင္အျပင္စရိုုက္ကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ကာ
ပိျပားရိုုးစင္းစြာ က်င့္သံုုးေနထိုုင္ရေလမည့္ ေလာကုုတၱရာပတ္၀န္းက်င္တြင္ တစ္ခုုမဟုုတ္တစ္ခုုေတာ့ မွားေနတတ္ခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြမ်ားထံ အေစာပိုုင္းေရးသားခဲ့ေသာ ေပးစာမ်ားတြင္ အမွားမ်ားစြာျဖင့္ ဟုု သူကိုုယ္တိုုင္က ေက်နပ္စြာ လက္မွတ္ထိုုးခဲ့သည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာင္လိုုက္တဲ့ ေမာင္ရွင္ငတိေလးပါလဲ.။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ အမွားနည္းႏိုုင္သမ ွ် နည္းစြာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ား၏ ပဲ့ျပင္မႈကိုု လိုုက္နာတတ္ေသာ အခြ်န္အမြန္သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာေစရန္ ဆရာျမတ္အဆူဆူတိုု႕ကေတာ့ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ၾကသည္သာ..။
ထိုုပဲ့ထိန္းပုုဂၢိဳလ္ျမတ္တိုု႕တြင္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ၾသ၀ါဒ၊ သိုု႕မဟုုတ္ ထိထိမိမိလက္သီး..သိုု႕မဟုုတ္ စူးစူးေအာင့္ေအာင့္ဖေနာင့္တိုု႕ျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းတည့္မတ္ေပးတတ္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကားတြင္ ေနထိုုင္သီတင္းသံုုးေနသည့္ စာဆိုုေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္သူ အရွင္ဥာဏိကာဘိ၀ံသကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဖေနာင့္ကိုု လြမ္းစြာ ေရႊဖေနာင့္ပိုုင္ရွင္ ဟူေသာ အက္ေဆးတစ္ပုုဒ္ျဖင့္ မစိုုးရိမ္အတိတ္ဆီ ျပန္ေျပး၀င္လာတာ ျမင္လိုုက္ရသည္။
သူအတြက္ကေတာ့ လက္သီးမွ တကယ့္လက္သီး...။
ထိခ်က္မွန္လွေသာ ၊ စူးစူးနစ္နစ္ ရွိလွေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ား..။
(၂)
၁၉၈၈ ခုုႏွစ္ ၀ါဆိုုဦးကာလတြင္ သူက မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၏ နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံႏွင့္ မႏၱေလး၏ နံနက္ေစာေစာဘံုုေလာင္းဆြမ္းခံခ်ိန္မ်ားဆီ ခိုုလႈံေနခဲ့သည္။ အသက္(၁၄)ႏွစ္...။ပရိယတၱိသာသနဟိတသာသနာလကၤာရသာမေဏေက်ာ္ျဖစ္ေရး အိပ္မက္လမ္းေဖာက္ကာ ပိဋကတ္စာအုုပ္ထူထူၾကီးမ်ားကိုု ထမ္း၊ သင္ရိုုးအဆန္းမ်ားကိုု က်က္မွတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါေလသည္။
သိုု႕ေသာ္ ထိုုအိပ္မက္က မလံုုျခံဳခဲ့ပါ..။ ဆိုုရွယ္လစ္မိုုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ျပိဳဆင္းက်လာသည္။ ေသြးျမစ္ၾကီးက မ်က္ရည္ပင္လယ္အျဖစ္ စီးဆင္းလာခဲ့သည္။ ျပည္သူတိုု႕၏ ငိုုရႈိက္သံမ်ားက ေက်ာင္းကန္၀ိဟာပရိ၀ုုဏ္နံရံအတြင္းရွိ စာခ်စာသင္ရွင္ရဟန္းျမတ္တိုု႕၏ စာအံေက်ာင္းမ်ားဆီ ပဲ့တင္လာခဲ့သည္။
ထိုုႏွစ္က ဒီမုုိကေရစီ ဆိုုေသာ စကားလံုုးအသစ္ကိုု သူ ၾကားနာခဲ့ရသည္။
ေလာကီမပြားစီးဘဲ ေလာကုုတၱရာမတည္ႏိုုင္...။ ေလာကီမျငိမ္းခ်မ္းေတာ့လ ွ်င္ ေလာကုုတၱရာလည္း ႏြမ္းပါးေသြ႕ေျခာက္ရျမဲပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျပည္သူႏွင့္ ရွင္ရဟန္းတိုု႕ၾကားတြင္ ပါးလ်ေသာ္လည္း မာေက်ာခိုုင္ခံ့သည့္ သာသနာဟူေသာဓမၼၾကိဳးမ ွ်င္တစ္ေခ်ာင္းက ႏွလံုုးသားခ်င္း..။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာခ်င္း ျမဲျမံေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေလသည္။
ျပည္သူ႕အသံကိုု အျမဲနားစြင့္ေလ့ရွိကာ ျပည္သူ႕ဒုုကၡကိုု စာနာေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ဦးေဆာင္သည့္ မစိုုးရိမ္သည္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေသြးအမ်ိဳးအစား၊ေ၀ဒနာအမ်ိဳးအစား တူမ ွ်ေၾကာင္း ျပသခဲ့ေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ေနပူၾကဲၾကဲ လမ္းမမ်ားေပၚ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တစ္ေသြးတစ္သားတည္း ေရာေႏွာသြားသည္။
သိုု႕ႏွင့္ ပရိယတၱိစာသင္ခန္းမ်ား ယာယီပိတ္ထားရေတာ့သည္။( သိုု႕ေသာ္ လံုုး၀ပိတ္လိုုက္သည္ေတာ့ မဟုုတ္ေပ။
အေရးေပၚကိစၥမ်ား မရွိလ်င္ စာအံစာက်က္ျခင္းကိုုေတာ့ အားထုုတ္ၾကရသည္။ )
အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရာမ်ား ျပိဳလဲက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ မႏၱေလးျမိဳ႕ျပတြင္ ျပည္သူတိုု႕၏ အသက္အိုုးအိမ္ကိုု အျခားေက်ာင္းတိုုက္မွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ညီညြတ္တိုုင္ပင္ကာ တရားဓမၼလက္နက္ျဖင့္ ကာကြယ္ေပးခဲ့ရေလသည္။ ေလးျပင္ေလးရပ္သံဃာေတာ္မ်ားက မႏၱေလးျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကိုု ေန႕ေန႕ညည ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုု႕ေၾကာင့္ပင္ မႏၱေလးသည္ ပင္ကိုုယ္ဥပဓိမပ်က္ဘဲ သံဃာ့အရိပ္ျဖင့္ ရွစ္ေလးလံုုးကာလၾကီးကိုု ျဖတ္သန္းႏိုုင္ခဲ့သည္။
သိုု႕ေသာ္ ရုုတ္ရုုတ္သဲသဲကာလၾကီးတြင္ လံုုျခံဳေရးသတိရွိစြာ အခ်က္ျပသံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ားျဖင့္ အမွတ္သညာထားရွိရပါသည္။
သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား စုုေ၀းေရာက္လာကာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကိုု တိုုင္ပင္ညွိႏိႈင္းေျဖရွင္းေတာ္မူၾကရျမဲျဖစ္သည္။
ထိုုႏွစ္က သူသည္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၀င္ေပါက္ရွိ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္(အေပၚဆံုုးထပ္)တြင္ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ေနရာတစ္ခုု ရပါသည္။
ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက အလယ္ထပ္ရွိ အခန္းေလးတြင္ သီတင္းသံုုးလ်က္ရွိပါသည္။ ထိုုစဥ္က သီတဂူဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္မၿပီးေသးသည့္အတြက္ သီတဂူေက်ာင္းစာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၏ သပိတ္စင္ကိုု အေပၚဆံုုးအထပ္၏ ေလွကားထိပ္တြင္ ထားရွိပါသည္။ စာသင္သားသံဃာႏွင့္
သပိတ္စင္က မ ွ်တမႈမရွိ၍ သပိတ္စင္အဆင့္တိုင္းတြင္ နံပါတ္ေရးထိုုးထားကာ
စီနီယာစာသင္သားမ်ား၏ သပိတ္မ်ားကိုု ပထမဦးစားေပးထားခြင့္ျပဳပါသည္။ က်န္သည့္ ေနရာလြတ္တြင္ ဂ်ဴနီယာစာသင္သားတိုု႕၏ သပိတ္မ်ား ထားၾကရသည္။
သူ႕လိုု ကိုုရင္ခ်ာတိတ္ေလးမ်ား၏ သပိတ္ကိုုေတာ့ သပိတ္စင္၏ ေခါင္မိုုးေပၚတြင္ ၀ါရင့္စာသင္သားရဟန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက တင္ေပးၾကသည္။ အကန္႕မရွိ..။ ေနရာမရွိ..။ သပိတ္ျပန္ခ်လ်င္လည္း ထိုုရဟန္းေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အကူအညီမပါဘဲ ခ်ဖိုု႕ မလြယ္...။ သပိတ္စင္က အျမင့္ၾကီး...။
(မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၏ ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ား ေနထုုိင္ရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လုုပ္လွဴဒါန္းသည့္အခါ ဆြမ္းစားေဆာင္ကိုုလည္း ပူးတြဲ ေဆာက္လွဴျမဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုုအခ်ိန္က မိမိတိုု႕ သက္ဆိုုင္ရာေက်ာင္းမ်ား၏ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ သပိတ္စင္ႏွင့္ ဆြမ္းစားစားပြဲမ်ား စီစဥ္ထားေလ့ရွိကာ သီျခားဆြမ္းဘုုန္းေပးၾကရပါသည္။ ယခုုလိုု ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီိးတစ္ခုုလံုုးသီတင္းသံုုးေနၾကေသာ သံဃာေတာ္အပါးသံုုးေထာင္ခန္႕ စုုေပါင္းဆြမ္းဘုုန္းေပးႏိုုင္သည့္ ဓမၼမဟိဒၶိေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမေဆာက္ရေသးပါ။)
ရွစ္ေလးလံုုးအေရးအခင္းကာလၾကီးက ေန႕ေန႕ညည လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလွသည္။ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ႏိုုင္လွေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုု
မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္မဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ထိန္းသိမ္းေတာ္မူေနၾကရသည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေသာ မတစ္ေထာင္သား ရွင္ငယ္၊ရဟန္းငယ္တိုု႕ ၏ စိတ္ဓါတ္ေရးရာႏိုုးၾကားမႈကိုု လမ္းေၾကာင္းမလြဲေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပ္မတ္ေနရသည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။
အထိန္းအသိမ္းမတတ္လ်င္ ေပါက္ကြဲသြားႏိုုင္သည္ကိုု ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက သတိရွိေနခဲ့ပါသည္။ သိုု႕အတြက္ သီတင္းသံုုးေနက် ဓမၼဒါယာဒေက်ာင္းေဆာင္မွ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီးတစ္ခုုလံုုး၏ အ၀င္အထြက္ကိုု ေစာင့္ၾကည့္ထိန္းသိမ္းႏိုုင္မည့္ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ယာယီသီတင္းသံုုးေတာ္မူလ်က္ရွိပါသည္။
တစ္ညသ (၁၀ ) နာရီခန္႕အခ်ိန္ ေနာက္တစ္ရက္ဥပုုသ္ေန႕နံနက္ ဘုုံေလာင္းဆြမ္းတိုုးရန္အတြက္ သူက စိတ္ေစာစြာ သပိတ္ျပင္ထားဖိုု႕ ၀ီရိယပိုုမိသည္။
သပိတ္စင္ေခါင္မိုုးေပၚက သပိတ္ကိုု ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးကာ တက္ယူမိေလသည္။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ သူ႕သပိတ္အနားတြင္ ႏုိ႕ မႈန္႕ေျခာက္ဗူးၾကီးတစ္လံုုး ရွိေနခဲ့သည္။
သပိတ္ကိုု မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲလိုုက္သည္ႏွင့္ ႏိုမႈန္ေျခာက္ဗူးၾကီးက ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။
သူ အသက္ရွဴရပ္သြားမလား ေအာင့္ေမ့ရေအာင္ ထိပ္ျပာသြားသည္။ သြားၿပီ...။
ႏို႕မႈန္႕ေျခာက္ဗူးၾကီးက သပိတ္စင္ေပၚမွ ေလွကားထိပ္ကြန္ကရိၾကမ္းခင္းေပၚသိုု႕ ဂလြမ္ သံ က်ယ္ေလာင္စြာ ေပးၿပီးသည္ႏွင့္
သီတဂူေက်ာင္းေဆာင္သံုုးလႊာေလွကားထစ္မ်ားမွ တဆင့္ ဂလြမ္ ဂလြမ္ ဂလြမ္သံမ်ားအဆက္မျပတ္ျမည္ဟည္းလိမ့္ဆင္းသြားကာ
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၏ အိပ္ရာ၀င္ညခ်မ္းကိုု လွႈပ္ႏိုုးလိုုက္သည္။ အခ်က္ျပသံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားရသည့္ပမာ
အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီး၏ အျပင္သိုု႕ ထြက္လာၾကသည္။
ထိုုႏိုု႕ေျခာက္ဗူးၾကီးက ဒုုတိယအလႊာရွိ ဆရာေတာ္၏ အခန္းေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ရပ္တံသြားေလသည္။ တတိယအလႊာမွ စာသင္သားရဟန္းသာမေဏမ်ားလည္း ေျခမကိုုင္မိ၊ လက္မကိုုင္မိ..။ အားလံုုး၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားက တရားခံျဖစ္ေသာ သူ႕ထံမွာ....။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ထိုုအခိုုက္အတ့ံကာလေလးမွာပင္ ကမၻာဖ်က္မိုုးၾကီးရြာ၊ ကမၻာဖ်က္မီးၾကီးေလာင္၊ ကမၻာဖ်က္ေလၾကီး တိုုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ေမွာင္အတိက်လ်က္..။ ေျခလွမ္းတိုု႕လည္း မေရြ႕..။ ေျပးစရာလည္း ေျမမရွိ...။
ထိုုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာေတာ္ တက္လာေတာ့သည္။
ဘယ္ႏြားတုုန္း...။
တရားခံက ရွာစရာမလိုုပါ..။ ေလွကားထိပ္တြင္ သပိတ္ပိုုက္ကာ ေၾကာင္အ အ ရပ္ေနေသာ သူ႕ကိုု ေတြ႕သြားသည္။
ခြပ္ ကနဲ ျမည္သံစြဲအလကၤာသည္ သူ႕ မ်က္လံုုးတြင္ နာက်င္လင္းပြင့္သြား၏။
ဒီႏြားက မနက္မွ လုုပ္ရင္ ရသားနဲ႕....။
လက္သီးတစ္ခ်က္ႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း.....။ ဒီမ ွ်သာ ...။
ျပႆနာကိုု ပံုုၾကီးမခ်ဲ႕တတ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ ဆံုုးမနည္းနာကိုု ယခုုေတြးၾကည့္ေတာ့ အလြန္လွပေသသပ္လွသည္ကိုု ၾကည္ညိုဖြယ္ရာျမင္ရသည္။
ဘာမွမဟုုတ္ဘူး...ကိုုယ့္ေနရာကိုုယ္ျပန္အိပ္ၾက....။
သံဃာေတာ္မ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီးသိုု႕ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ ျပန္လည္၀င္ေရာက္က်ိန္းစက္သြားၾကသည္။
ေအာ္ ေက်းဇူးၾကီးမားလွေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီး...။
(၃)
ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီး၏ အညြန္႕ကိုု ခ်ိုဳးလိုုက္သည့္ႏွယ္ စစ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္သိုု႕ မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီး ျပားျပား၀ပ္က်ေရာက္သြားသည္။
စစ္ေျမျပင္ၾကီးသဖြယ္ ျမိဳ႕လံုုးအႏွံ႕ စစ္သားမ်ား၊ စစ္ယႏၱရားမ်ားျဖင့္ ဖုုံးလႊမ္းေနေတာ့သည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ သည္လိုု ထူထပ္မ်ားျပားေသာ စစ္အေရာင္အေသြးကိုု ပထမဆံုုးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ေက်ာင္းပရိ၀ုုဏ္၏ တံတိုုင္းအျပင္ဘက္တြင္ ရုုပ္ရွင္ျမင္ကြင္းထဲမွ ရန္သူ႕စခန္းသိမ္းတိုုက္ပြဲဆင္ေနၾကဟန္ စစ္သားမ်ား တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္ေနၾကသည္ကိုု သီတဂူေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီး၏ မလွမ္းမကမ္းမွ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ မခုုခံၾကဖိုု႕ သတိေပးေၾကျငာခ်က္မ်ား ဖတ္ၾကားေနသည္ကိုု မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ ထိုုအခ်ိန္ ဆရာေတာ့္ၾသ၀ါဒက ကိုုယ့္အလုုပ္ ကိုုယ္လုုပ္ၾက...။
သံဃာေတာ္မ်ားကေတာ့ မိမိတိုု႕ ေန႕စဥ္တာ၀န္ကိုုသာ ပံုုမွန္မပ်က္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ စစ္သားမ်ား ထူထူထပ္ထပ္၀ိုုင္းရံပတ္ထားေသာ လမ္းမ်ားကိုု ျဖတ္ကာ ဆြမ္းခံၾကြျမဲၾကြေနၾကသည္။ အစစ္အေဆး အတားအဆီမ်ားကေတာ့ ျမိဳ႕လုုံးအႏွံ႕သံဃာေတာ္မ်ား ၾကံဳေတြ႕ေနရသည္။ အေရးအခင္းကာလသပိတ္စခန္းဦးေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားကိုု ရွာေဖြဖမ္းဆီးေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီးမ်ားကိုုလည္း ၀င္ေရာက္ရွာေဖြၾကေတာ့မည္ ဟုု သတင္းထြက္ေနၿပီ။ ေန႕ေန႕ ညည ဘယ္ေတာ့ ၀င္မည္မသိ..။
ရပ္ရြာက မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း စိတ္ပူေနၾကေရာ့မည္။ သိုု႕ႏွင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္အပါအ၀င္ စာသင္တိုုက္ၾကီးမ်ားက
စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား မိမိတိုု႕ ရပ္ရြာသိုု႕ ျပန္လိုုက ျပန္ၾကရန္ ခြင့္ေပးေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။
မႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား ရပ္ရြာသိုု႕ တရုုန္းရုုန္းျပန္ၾကေလၿပီ။ရထားလမ္းမ်ား ပိတ္ထားသျဖင့္ ကားျဖင့္သာ ျပန္ၾကရမည္။ ကားခေတြက ေစ်းၾကီးေနၿပီ။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ဘတ္စ္ကားစီးဖိုု႕ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးက မရွိ..။ ဆိုုရလ်င္ သူ႕ကိုု ေခၚလာေသာ ဆရာ့လက္ထဲမွာလည္း မရွိ..။ အျခားစာသင္သားမ်ား သိမ္းဆည္းထုုပ္ပိုုးေနခ်ိန္မွာ သူတိုု႕ အဖြဲ႕ (ဆရာ၊ဆရာ့ညီကိုုရင္ႏွင့္ သူ)က ျငိမ္ကုုပ္ေနၾကရသည္။ အိမ္လြမ္းဂါထာရြတ္ပြားခြင့္ မရွိ..။ စာသင္သားသံဃာေတာ္ ရာႏွင့္ခ်ီသီတင္းသံုုးႏိုုင္သည့္ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ခုုလံုုးတြင္ သူတိုု႕ႏွင့္ ဘ၀တူ လက္က်န္ (၁၅)ပါးမ ွ်သာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ..။ အေပၚဆံုုးထပ္မွာ ငါးပါးမ ွ်သာ..။
စာအံသံ၊ စာပိုု႕ခ်သံတိုု႕ ျဖင့္ အသံမစဲခဲ့ေသာ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ၾကီးသည္ တဒဂၤျငိမ္ဆိတ္ေနသလုုိ ဆြမ္းခံကိုုယ္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ဥဒဟိုုစည္ကားလွေသာ စိန္ပန္းရပ္ၾကီး၏ နံနက္ခင္းမ်ားသည္လည္း သာသနာေရာင္ပါးလ်ကာ ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ သူတိုု႕လိုု လက္က်န္ကိုုယ္ေတာ္ၾကီး ကိုုယ္ေတာ္ေလးမ်ားကိုု စုုျပံဳကာ ဆြမ္းေလာင္းၾကသျဖင့္ သပိတ္လ ွ်ံေနသည္။ သိုု႕ေသာ္ မေပ်ာ္...။ ရြာျပန္ခ်င္ေနၾကသည္။
ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသကေတာ့ ဆြမ္းခံျပန္လာသည့္ တပည့္မ်ား၏ ဆြမ္းလ ွ်ံသပိတ္မ်ားကိုု ၾကည့္ကာ
ေအး ေခတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဆြမ္းေတာ့ ေလာင္းၾကသား ဟုု မုုဒိတာစကားျမြက္ကာ အားေပးေတာ္မူေလ့ရွိ၏။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ သူ႕နိသ်ည္းဆရာက မည္သိုု႕မည္ပံုု ၀တၳဳေငြရွာေဖြလာသည္မသိ၊ ဆရာတပည့္မ်ား ေငြစေၾကးစေလးကိုု စစ္စစ္ကုုပ္ကုုပ္သံုုးစြဲကာ ရြာျပန္ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။
မႏၱေလးမွ ေရႊဘိုုလိုုင္းကား၊ ေရႊဘိုုမွ ခင္ဦးၾကံဳကား.။ ခင္ဦးမွ ကန္႕ဘလူသိုု႕..ေျခလ်င္ ။ ကားစုုတ္ကိုု လမ္းပဲ့ေပၚတြင္ စီး၊ ခရီးမတြင္ ေျခလ်င္တသြယ္ လြမ္းဖြယ္မေကာင္းေခ်တကား..။
သိုု႕ႏွင့္ မစိုုးရိမ္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့သည္မွာ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ျပီးသည္အထိပင္..။ သည္ၾကားကာလတြင္ မစိုုးရိမ္သိုု႕ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေသးေသာ္လည္း ႏိုင္ငံ့အေရးအရာမ်ားက တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္ျဖစ္ေနခဲ့ကာ မိဘမ်ားကလည္း ျမိဳ႕ျပတြင္ စာဆက္လက္သင္ရန္ စိတ္မခ်သျဖင့္ နယ္စာသင္တိုုက္ေလးမ်ားမွာသာ က်င္လည္ေနခဲ့ရသည္။ သာမေဏေက်ာ္အိပ္မက္လည္း ပ်က္ခဲ့ေတာ့၏။ ပထမၾကီးတန္းကိုုပင္ တဘုုန္းဘုုန္းက်ၿပီးမွ ေအာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
(၄)
နယ္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ျပီးမွ ငယ္သံေယာဇဥ္ျဖင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္သိုု႕ ျပန္လည္ခိုု၀င္ခဲ့ပါသည္။
အသက္ (၁၈)ႏွစ္...။
ထိုုအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက နရသိန္ေတာရတြင္ ၀ိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာခဲ့ ျဖစ္ေနေတာ္မူရရွာဆဲ..။
သူ ရဟန္းခံရန္ ရက္နီးကပ္လာေသာအခါမွသာ ဆရာေတာ့္ခမ်ာ ၀ိမုုတၱိသုုခကိုု ခံစားေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သူ႕ရဟန္းခံပြဲသိုု႕ ဆရာေတာ့္ကိုု တခုုတ္တရပင့္ဖိတ္ခဲ့ေသးသည္။ သိုု႕ေသာ္ အေၾကာင္းမတိုုက္ဆိုုင္၍ ဆရာေတာ္မၾကြႏိုုင္ခဲ့။ ရဟန္းခံဖိတ္စာမွာေတာ့ အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသ၏ တပည့္ ဟုု ထည့္ခြင့္ရသည္ကိုုပင္ ဂုုဏ္ရည္သတၱိၾကီးမားလွပါၿပီ။
သူ႕ရဟန္းခံပြဲတြင္ ေရႊက်င္သာသနာပိုုင္ေညာင္ေရႊကံၾကီးဆရာေတာ္ဘုုရားက ပထမကမၼ၀ါစာဆရာအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ သာသနာပိုုင္ဆရာေတာ္ၾကီးက
မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္၏ တပည့္မွန္းသိေတာ္မူသည့္အတြက္ '' ဦးဇင္းတိုု႕ ဆရာ ဦးရာဇဓမၼကိုု မစိုုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးဦးသုူရိယေနာက္က လိုုက္လိုုက္လာတာ ေတြ႕ဖူးတယ္.။ လူပံုုေခ်ာခပ္ထက္ထက္ပဲ'' ဟုု မိန္႕ျမြက္ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူပါသည္။
ထိုုရဟန္းခံမွ အျပန္ ၀ါဆိုုဦးကာလတြင္ ဆရာေတာ္၏ အျခားလက္သီးဆုုကိုု ဆြတ္ခူးခြင့္ရခဲ့ျပန္ပါသည္။
သူ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွ မႏၱေလးသိုု႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာအခါ စိန္ပန္းရပ္ထဲတြင္ ဆြမ္းခံၾကြခဲ့သည္။ စိန္ပန္းရပ္ၾကီးက က်ယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းလည္း ၾကာျပီမိုု႕ ရပ္ကြက္အမည္မ်ားကိုု ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့..။
ေနမင္းေက်ာင္းတိုုက္ထဲမွ ျဖတ္ကာ သီတဂူေက်ာင္းအမၾကီးအိမ္ေရွ႕ကိုု ေက်ာ္၊ လမ္းၾကားေလးထဲသိုု႕ တိုုး၀င္၊ ထိုုမွ စိန္ပန္းလမ္းမၾကီးတေလ ွ်ာက္ရွိ ရပ္ကြက္ေလးထဲ ၾကြ..။ ေနာက္ဆံုုး ၀ိဇၨာလကၤာရေက်ာင္းေပါက္တည့္တည့္သိုု႕ ျပန္ေခါက္..။ ဒီေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့သည္။
သူ႕သပိတ္ကိုု ဂရုုစိုုက္ေသာ ဆြမ္းခံအိမ္ႏွစ္အိမ္ရွိသည္။ ကုုန္သည္ ဦးေစာကိုုေလး+ေဒၚသိန္းသိန္းေဌးႏွင့္ တြင္ခံုုလုုပ္ငန္းလုုပ္သည့္ ဦးေအး+ေဒၚၾကည္တိုု႕ျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနာက္ဆံုုးအိမ္ႏွစ္အိမ္လည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႕ဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ား လစ္ဟင္းေနလ်င္ ျဖည့္စြက္ေလာင္းလွဴတတ္ၾကသည္။
မိုုးရာသီ သရက္သီးမ်ားလိႈင္လႈိင္သီးေသာ တစ္ေန႕တြင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဆြမ္းခံအိမ္ (၈)အိမ္ရွိရာ ပထမ(၆)အိမ္က ေပၚဦးေပၚဖ်ားသေဘာျဖင့္ ဆြမ္းတစ္ေယာင္းမႏွင့္ သရက္သီးတစ္လံုုးစီေလာင္းလိုုက္ၾကသည္။ ဒီသရက္သီးေတြနဲ႕ ဆြမ္းဘယ္လိုု စားရပါ့...ဒုုကၡ..။ သတၱမေျမာက္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚသိန္းသိန္းေဌး၏ မိခင္ၾကီးက ဆြမ္းပုုဂံျပားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ သရက္သီးလွလွတစ္လံုုး ကိုုင္ကာ ေရာက္လာျပန္ေတာ့သည္။ ဘုုရားေရ..။
အရွင္ဘုုရား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဘုုန္းေပးရေအာင္ သရက္သီးခ်ိဳတယ္ဘုုရာ့ တဲ့..။
ဒီေန႕ ေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ တစ္ျခားဒကာမၾကီးေတြလည္း ဒကာမၾကီးနဲ႕ အေတြးခ်င္းထပ္ေနၾကၿပီဗ်... ဟုု သူက စကားဖြင့္ရေလေတာ့၏။
သိုု႕မွသာ သပိတ္ကိုု ဖြင့္ၾကည့္... အဲ ဟုုတ္ေပသား ဟုု..အိမ္တြင္ ခ်က္ေသာ ဆြမ္းဟင္းအခ်ိဳ႕ကိုု ခူးခပ္ေလာင္းလွဴေသာ ဟူ၏။
ေနာက္ဆံုုးျဖစ္သည့္ ဦးေအးတိုု႕ အိမ္ကေတာ့ သူ႕အတြက္ လက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္ႏွင့္ ကြမ္းတစ္ယာအသင့္ျပင္ေပးထားျမဲျဖစ္ပါသည္။
သတၱမဆြမ္းခံအိမ္မိသားစုုသည္ သာမေဏဘ၀ျဖင့္ ဓမၼာစရိယတန္းတက္ေနေသာ သူ႕ကိုု ရဟန္းဒကာအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပ့ံလိုုၾက၏။
သိုု႕ေသာ္ ၾကိဳတင္မေလ ွ်ာက္ထားခဲ့ၾက..။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွ ရြာေဆြမ်ိဳးရပ္ေဆြမ်ိဳးမိသားစုုကိုု ရဟန္းဒကာဒကာမမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံလိုုက္သျဖင့္ ေန႕ေကာင္းရက္သာေရြးခ်ယ္၊ ပရိကၡရာပစၥည္းမ်ားပင္ ၀ယ္ယူၿပီးၾကေလၿပီ။ ထိုုအခ်ိန္မွာမွ ထိုုမိသားစုုက ရဟန္းးခံခြင့္ေတာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သကၤန္းပရိကၡရာမ်ားလည္း ၀ယ္ယူၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုုရားအံ့ၾသသြားေအာင္ ခုုမွ ခြင့္ေတာင္းၾကေၾကာင္း စသည္ ေလ ွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ သိုု႕ေသာ္ ခ်ဥ္ေပါင္ကိုု ကာျပန္၊ ၀က္သားကိုု ေျခကန္ရုုန္းလိုု႕ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျငင္းပယ္ရေတာ့သည္။
သိုု႕ႏွင့္ ရဟန္းခံပြဲအတြက္ ၀ယ္ယူထားေသာ ပရိကၡရာသကၤန္းမ်ားသည္ ၀ါဆိုုသကၤန္းမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရ၏။
ထိုု၀ါဆိုုသကၤန္းကပ္လွဴပြဲသိုု႕ မစိုုးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္(ေဟာင္း)၊ ပိဋကႏ်ဴပေဒသဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသ(အေမရိကားမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ သာသနာ့ဥေသ ွ်ာင္ဆရာေတာ္ၾကီး)ႏွင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသတိုု႕ကိုုယ္တိုုင္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၾကမည္။
ၾကြရမွာက မနက္ေစာေစာအရုုဏ္ဆြမ္း...။
သူ အိပ္ရာ မႏိုုးမွာ စိုုးသြားသည္။ ညဦးကတည္းက အဆင္သင့္ျဖစ္ေစရန္ ၀တ္ရံုုသကၤန္းတစ္စံုုကိုု အသင့္ျပင္ထားသည္။
လာပင့္သည့္အခ်ိန္မွာ သူ မႏိုုးသည့္တိုုင္ အျခားတစ္ပါးပါးက အလြယ္တကူ ႏိႈးႏိုင္ေစရန္ ၾကပ္ညပ္ေနေသာေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းခန္းထဲ ၀င္မအိပ္ဘဲ အျပင္ဘက္လသာေဆာင္တြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ အိပ္သည္။ ႏိုးမွ ႏိုးပါ့မလား အေတြးက ႏွိပ္စက္၏။ ထင္သည့္အတိုုင္း တကယ္လည္း မႏိိုုးခဲ့...။
လာေရာက္ၾကိဳေသာ ကားကလည္း ေက်ာင္းေရွ႕ ပိေတာက္ပင္ေအာက္သိုု႕ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဆရာေတာ္ကလည္း အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕ကိုု လိုုက္ရွာသည့္ ကိုုယ္ေတာ္ေတြက ခါတိုုင္းအိပ္ေနက် ေနရာမွာ ရွာၾကသည္။ မေတြ႕..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လသာေဆာင္မွာလည္း အိပ္တုုန္းက သူတစ္ပါးတည္းေပမယ့္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ သူ႕ေဘးမွာ သကၤန္းေခါင္းျမီးျခံဳကာ ၀င္ထိုုးအိပ္သည့္ ေမာင္ရွင္မ်ားက ေလးငါးပါးျဖစ္ေနျပန္သျဖင့္ ရွာရေဖြရခက္သြားသည္။
ေနာက္ဆံုုးသကၤန္းျခံဳေတြ ဆြဲခြာ ရွာပါမွ သူ႕ကိုု ေတြ႕သြားၾကသည္။
သူ႕ကိုု ႏိႈးသည့္ ကိုုယ္ေတာ္ၾကီးက
ထ ထ...ဟေကာင္...မင္းေတာ့မလြယ္ဘူး...။ ဆရာေတာ္ ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွေပါ့..။
ေဘးမွာ အသင့္ခ်ထားသည့္ သကၤန္းကိုု အိပ္ခ်င္မူးတူးလဲကာ ေျပးရသည္။
ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခြပ္ ကနဲ အခါမဲ့လ ွ်ပ္စီးလက္သြားသည္။
မ်က္ႏွာတြင္ ပူထူသြားကာ တရားဓမၼတစ္ခုုခုု ရလိုုက္သည္ ထင္၏။ ဆာတိုုရီ(Satori)....:D
ဒီ ႏြားက ဘယ္ေရာက္ေနတုုန္း...။ အဆင္သင့္ျပင္မထားဘူး..။ ကဲ ၾကြ...။
လက္သီးတစ္ခ်က္ စကားတစ္ခြန္း...။
ထိုုေန႕က အျခားဂုုိဏ္းမွ ဆရာေတာ္မ်ားက ဆြမ္းတစ္၀ိုုင္း၊ သူကေတာ့ သာသနာ့အေက်ာ္အေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးႏွင့္ ဆြမ္းတစ္၀ိုု္င္းတည္း...။
ေၾကာက္ရြံ႕ရိုုေသလြန္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ေနာက္ေတာ္ပါးက ရုုတ္တရက္လိုုက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္မရလိုုက္ဘဲ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ဆြမ္းတစ္၀ိုုင္းတည္း ထိုုင္စားခဲ့ရသည္ကိုု ေတြးမိတိုုင္း ၾကက္သီးထေနဆဲ...။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ...
ဆရာေတာ့္လက္သီးမ်ား၏ အရွိန္အဟုုန္တြင္ ျဗဟၼစိုုရ္ထိခ်က္မ်ားပါေနသည္ကိုု ခံစားရဆဲပင္။
ဆရာေတာ္ဘုုရား၏ ျဗဟၼစုုိရ္လက္သီခ်က္မ်ားအား ပူေဇာ္ဂါရ၀ျဖင့္
တပည့္
ဓမၼဂဂၤါ
@အရွင္၀ိစိတၱသာရ
ဧည့္ပါေမာကၡ
ဗဟိုုတိဘက္ေလ့လာေရးတကၠသိုုလ္
ဗာရာဏသီျမိဳ႕၊ ဥတၱရာပရာေဒ့ရွ္ျပည္နယ္
အိႏၵိယႏိုုင္ငံ
(၄၊၁၂၊၂၀၁၂)
သူ႕ဘ၀မွာ လက္သီးေတြ အမ်ားၾကီးမျဖတ္သန္းဖူးပါ..။
ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားကိုုရင္ေပါက္စေလးဘ၀က ေက်ာင္းသားၾကီး ကိုုရင္ၾကီးမ်ား၏႕ ၾကီးႏိုုင္ငယ္ညွင္းလက္သီးအခ်ိဳ႕ကိုု စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရနာက်င္မႈရယ္လိုု႕ မထင္က်န္ေတာ့..။ ထိုု႕ေနာက္ ရုုပ္ရွင္ပိတ္သားျပင္ေပၚက ဘရုုစ္လီ၏ ေဒါသလက္သီး၊ လက္ေ၀ွ႕ၾကိဳး၀ိုုင္းထဲက မိုုဟာမက္အလီ၏ အံ့ဘနန္းလက္သီး...။ မိုုက္တိုုင္စံ၏ သံမဏိလက္သီး.....။ တရုုတ္သိုုင္း၀တၳဳမ်ားကိုု ဖတ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာအတြင္းအားလက္သီး...။
ထိုု႕သိုု႕လ ွ်င္ အႏုုပညာလက္သီး၊ကိုုယ္ခံပညာလက္သီးႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္လက္သီးမ်ား...။
မင္းတုုန္းမင္းၾကီးႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပားအေၾကာင္း ဖတ္ရသည့္အခါ သူ႕ဘ၀တစ္ေလ ွ်ာက္လံုုး အသိဥာဏ္မ်က္လံုုးမီးပြင့္မ်ား မၾကာခဏ
ဖ်ပ္ကနဲ ဖ်ပ္ကနဲ လင္းသြားေစေလ့ရွိေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ားကိုု သတိရေနတတ္ပါသည္။
မင္းတုုန္းမင္းၾကီးကေတာ့ သိုုမွီးသိမ္းဆည္းရန္ တာ၀န္ေပးထားသည့္ ငါးေျခာက္ျပားေပ်ာက္ဆံုုးမႈေၾကာင့္ ဆရာဘုုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေက်ာျပင္ ေဗ်ာတင္အျပစ္ေပးမႈ ၾကိမ္လံုုး၀င့္သံတရႊမ္းရႊမ္းေအာက္တြင္ အလူးလူးအလဲလဲ...။
ႏိုင္ငံ့ဥေသ ွ်ာင္ဘုုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္သိုု႕ ေရာက္သည့္တိုုင္ ေက်ာျပင္ေပၚက ၾကိမ္လံုုးအရွိဳးရာမ်ားက ထင္းထင္းၾကီးက်န္ေနေသးသည္..တဲ့..။ တတိယျမန္မာႏိုုင္ငံေတာ္၏ ေနာက္ဆံုုးထြက္သက္ကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ ျဗိတိသ ွ်တိုု႕ႏွင့္ မတိုုးမဆုုတ္သာလွေသာ စစ္ေရး၊သံတမန္ေရး စသည္မ်ားသာမက ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ နန္းတြင္းအေရးအရာမ်ားကိုုပါ ဆရာဘုုနး္ေတာ္ၾကီး၏ ၾကိမ္လံုုး၀င့္သံမ်ားကေပးေသာ သင္ခန္းစာျဖင့္ ေက်ာ္လႊားႏိုုင္ခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။
သူကိုုယ္တိုုင္ကေရာ.....။
ယခုုႏွစ္ေဆာင္းတစ္ရြာ၊ႏွင္းတစ္ျမိဳ႕ရာသီတြင္ သက္ေတာ္(၈၀)ျပည့္ေတာ္မူမည့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ားက ဘ၀ႏိႈးစက္သံမ်ားအျဖစ္ လိုုက္လံေစာင့္ေရွာက္ေနသလိုု ခံစားရျမဲျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္က စာသင္ဘက္သီတင္းသံုုးေဖာ္မ်ားေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေကာင္းသည္ ဟုု ထင္မွတ္ခဲ့မိေသာ္လည္း
ယခုုသူကိုုယ္တိုုင္ဆရာဘ၀ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ လက္သီးခ်က္မ်ားတြင္ ျဗဟၼစိုုရ္ရနံ႕ကိုု ရႈိက္မိကာ
ထိုုလက္သီးခ်က္မ်ားကိုုပင္ တမ္းတဂုုဏ္ယူေနမိျပန္ေတာ့သည္။
ေအာ္ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ား...။
သူသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိဳးေျပလွေသာ စာသင္သားငယ္တစ္ပါးမဟုုတ္ခဲ့..။ ေထာင့္မက်ိဳးလွေသာ အမူအရာ၊ အသြင္အျပင္စရိုုက္ကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ကာ
ပိျပားရိုုးစင္းစြာ က်င့္သံုုးေနထိုုင္ရေလမည့္ ေလာကုုတၱရာပတ္၀န္းက်င္တြင္ တစ္ခုုမဟုုတ္တစ္ခုုေတာ့ မွားေနတတ္ခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြမ်ားထံ အေစာပိုုင္းေရးသားခဲ့ေသာ ေပးစာမ်ားတြင္ အမွားမ်ားစြာျဖင့္ ဟုု သူကိုုယ္တိုုင္က ေက်နပ္စြာ လက္မွတ္ထိုုးခဲ့သည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာင္လိုုက္တဲ့ ေမာင္ရွင္ငတိေလးပါလဲ.။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ အမွားနည္းႏိုုင္သမ ွ် နည္းစြာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ား၏ ပဲ့ျပင္မႈကိုု လိုုက္နာတတ္ေသာ အခြ်န္အမြန္သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာေစရန္ ဆရာျမတ္အဆူဆူတိုု႕ကေတာ့ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ၾကသည္သာ..။
ထိုုပဲ့ထိန္းပုုဂၢိဳလ္ျမတ္တိုု႕တြင္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ၾသ၀ါဒ၊ သိုု႕မဟုုတ္ ထိထိမိမိလက္သီး..သိုု႕မဟုုတ္ စူးစူးေအာင့္ေအာင့္ဖေနာင့္တိုု႕ျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းတည့္မတ္ေပးတတ္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကားတြင္ ေနထိုုင္သီတင္းသံုုးေနသည့္ စာဆိုုေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္သူ အရွင္ဥာဏိကာဘိ၀ံသကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဖေနာင့္ကိုု လြမ္းစြာ ေရႊဖေနာင့္ပိုုင္ရွင္ ဟူေသာ အက္ေဆးတစ္ပုုဒ္ျဖင့္ မစိုုးရိမ္အတိတ္ဆီ ျပန္ေျပး၀င္လာတာ ျမင္လိုုက္ရသည္။
သူအတြက္ကေတာ့ လက္သီးမွ တကယ့္လက္သီး...။
ထိခ်က္မွန္လွေသာ ၊ စူးစူးနစ္နစ္ ရွိလွေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီးခ်က္မ်ား..။
(၂)
၁၉၈၈ ခုုႏွစ္ ၀ါဆိုုဦးကာလတြင္ သူက မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၏ နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံႏွင့္ မႏၱေလး၏ နံနက္ေစာေစာဘံုုေလာင္းဆြမ္းခံခ်ိန္မ်ားဆီ ခိုုလႈံေနခဲ့သည္။ အသက္(၁၄)ႏွစ္...။ပရိယတၱိသာသနဟိတသာသနာလကၤာရသာမေဏေက်ာ္ျဖစ္ေရး အိပ္မက္လမ္းေဖာက္ကာ ပိဋကတ္စာအုုပ္ထူထူၾကီးမ်ားကိုု ထမ္း၊ သင္ရိုုးအဆန္းမ်ားကိုု က်က္မွတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါေလသည္။
သိုု႕ေသာ္ ထိုုအိပ္မက္က မလံုုျခံဳခဲ့ပါ..။ ဆိုုရွယ္လစ္မိုုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ျပိဳဆင္းက်လာသည္။ ေသြးျမစ္ၾကီးက မ်က္ရည္ပင္လယ္အျဖစ္ စီးဆင္းလာခဲ့သည္။ ျပည္သူတိုု႕၏ ငိုုရႈိက္သံမ်ားက ေက်ာင္းကန္၀ိဟာပရိ၀ုုဏ္နံရံအတြင္းရွိ စာခ်စာသင္ရွင္ရဟန္းျမတ္တိုု႕၏ စာအံေက်ာင္းမ်ားဆီ ပဲ့တင္လာခဲ့သည္။
ထိုုႏွစ္က ဒီမုုိကေရစီ ဆိုုေသာ စကားလံုုးအသစ္ကိုု သူ ၾကားနာခဲ့ရသည္။
ေလာကီမပြားစီးဘဲ ေလာကုုတၱရာမတည္ႏိုုင္...။ ေလာကီမျငိမ္းခ်မ္းေတာ့လ ွ်င္ ေလာကုုတၱရာလည္း ႏြမ္းပါးေသြ႕ေျခာက္ရျမဲပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျပည္သူႏွင့္ ရွင္ရဟန္းတိုု႕ၾကားတြင္ ပါးလ်ေသာ္လည္း မာေက်ာခိုုင္ခံ့သည့္ သာသနာဟူေသာဓမၼၾကိဳးမ ွ်င္တစ္ေခ်ာင္းက ႏွလံုုးသားခ်င္း..။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာခ်င္း ျမဲျမံေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေလသည္။
ျပည္သူ႕အသံကိုု အျမဲနားစြင့္ေလ့ရွိကာ ျပည္သူ႕ဒုုကၡကိုု စာနာေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ဦးေဆာင္သည့္ မစိုုးရိမ္သည္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေသြးအမ်ိဳးအစား၊ေ၀ဒနာအမ်ိဳးအစား တူမ ွ်ေၾကာင္း ျပသခဲ့ေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ေနပူၾကဲၾကဲ လမ္းမမ်ားေပၚ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တစ္ေသြးတစ္သားတည္း ေရာေႏွာသြားသည္။
သိုု႕ႏွင့္ ပရိယတၱိစာသင္ခန္းမ်ား ယာယီပိတ္ထားရေတာ့သည္။( သိုု႕ေသာ္ လံုုး၀ပိတ္လိုုက္သည္ေတာ့ မဟုုတ္ေပ။
အေရးေပၚကိစၥမ်ား မရွိလ်င္ စာအံစာက်က္ျခင္းကိုုေတာ့ အားထုုတ္ၾကရသည္။ )
အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရာမ်ား ျပိဳလဲက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ မႏၱေလးျမိဳ႕ျပတြင္ ျပည္သူတိုု႕၏ အသက္အိုုးအိမ္ကိုု အျခားေက်ာင္းတိုုက္မွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ညီညြတ္တိုုင္ပင္ကာ တရားဓမၼလက္နက္ျဖင့္ ကာကြယ္ေပးခဲ့ရေလသည္။ ေလးျပင္ေလးရပ္သံဃာေတာ္မ်ားက မႏၱေလးျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကိုု ေန႕ေန႕ညည ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုု႕ေၾကာင့္ပင္ မႏၱေလးသည္ ပင္ကိုုယ္ဥပဓိမပ်က္ဘဲ သံဃာ့အရိပ္ျဖင့္ ရွစ္ေလးလံုုးကာလၾကီးကိုု ျဖတ္သန္းႏိုုင္ခဲ့သည္။
သိုု႕ေသာ္ ရုုတ္ရုုတ္သဲသဲကာလၾကီးတြင္ လံုုျခံဳေရးသတိရွိစြာ အခ်က္ျပသံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ားျဖင့္ အမွတ္သညာထားရွိရပါသည္။
သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား စုုေ၀းေရာက္လာကာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကိုု တိုုင္ပင္ညွိႏိႈင္းေျဖရွင္းေတာ္မူၾကရျမဲျဖစ္သည္။
ထိုုႏွစ္က သူသည္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၀င္ေပါက္ရွိ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္(အေပၚဆံုုးထပ္)တြင္ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ေနရာတစ္ခုု ရပါသည္။
ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက အလယ္ထပ္ရွိ အခန္းေလးတြင္ သီတင္းသံုုးလ်က္ရွိပါသည္။ ထိုုစဥ္က သီတဂူဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္မၿပီးေသးသည့္အတြက္ သီတဂူေက်ာင္းစာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၏ သပိတ္စင္ကိုု အေပၚဆံုုးအထပ္၏ ေလွကားထိပ္တြင္ ထားရွိပါသည္။ စာသင္သားသံဃာႏွင့္
သပိတ္စင္က မ ွ်တမႈမရွိ၍ သပိတ္စင္အဆင့္တိုင္းတြင္ နံပါတ္ေရးထိုုးထားကာ
စီနီယာစာသင္သားမ်ား၏ သပိတ္မ်ားကိုု ပထမဦးစားေပးထားခြင့္ျပဳပါသည္။ က်န္သည့္ ေနရာလြတ္တြင္ ဂ်ဴနီယာစာသင္သားတိုု႕၏ သပိတ္မ်ား ထားၾကရသည္။
သူ႕လိုု ကိုုရင္ခ်ာတိတ္ေလးမ်ား၏ သပိတ္ကိုုေတာ့ သပိတ္စင္၏ ေခါင္မိုုးေပၚတြင္ ၀ါရင့္စာသင္သားရဟန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက တင္ေပးၾကသည္။ အကန္႕မရွိ..။ ေနရာမရွိ..။ သပိတ္ျပန္ခ်လ်င္လည္း ထိုုရဟန္းေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အကူအညီမပါဘဲ ခ်ဖိုု႕ မလြယ္...။ သပိတ္စင္က အျမင့္ၾကီး...။
(မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္၏ ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမမ်ားက သံဃာေတာ္မ်ား ေနထုုိင္ရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လုုပ္လွဴဒါန္းသည့္အခါ ဆြမ္းစားေဆာင္ကိုုလည္း ပူးတြဲ ေဆာက္လွဴျမဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုုအခ်ိန္က မိမိတိုု႕ သက္ဆိုုင္ရာေက်ာင္းမ်ား၏ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ သပိတ္စင္ႏွင့္ ဆြမ္းစားစားပြဲမ်ား စီစဥ္ထားေလ့ရွိကာ သီျခားဆြမ္းဘုုန္းေပးၾကရပါသည္။ ယခုုလိုု ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီိးတစ္ခုုလံုုးသီတင္းသံုုးေနၾကေသာ သံဃာေတာ္အပါးသံုုးေထာင္ခန္႕ စုုေပါင္းဆြမ္းဘုုန္းေပးႏိုုင္သည့္ ဓမၼမဟိဒၶိေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမေဆာက္ရေသးပါ။)
ရွစ္ေလးလံုုးအေရးအခင္းကာလၾကီးက ေန႕ေန႕ညည လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလွသည္။ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ႏိုုင္လွေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုု
မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္မဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ထိန္းသိမ္းေတာ္မူေနၾကရသည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေသာ မတစ္ေထာင္သား ရွင္ငယ္၊ရဟန္းငယ္တိုု႕ ၏ စိတ္ဓါတ္ေရးရာႏိုုးၾကားမႈကိုု လမ္းေၾကာင္းမလြဲေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပ္မတ္ေနရသည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။
အထိန္းအသိမ္းမတတ္လ်င္ ေပါက္ကြဲသြားႏိုုင္သည္ကိုု ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက သတိရွိေနခဲ့ပါသည္။ သိုု႕အတြက္ သီတင္းသံုုးေနက် ဓမၼဒါယာဒေက်ာင္းေဆာင္မွ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီးတစ္ခုုလံုုး၏ အ၀င္အထြက္ကိုု ေစာင့္ၾကည့္ထိန္းသိမ္းႏိုုင္မည့္ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ယာယီသီတင္းသံုုးေတာ္မူလ်က္ရွိပါသည္။
တစ္ညသ (၁၀ ) နာရီခန္႕အခ်ိန္ ေနာက္တစ္ရက္ဥပုုသ္ေန႕နံနက္ ဘုုံေလာင္းဆြမ္းတိုုးရန္အတြက္ သူက စိတ္ေစာစြာ သပိတ္ျပင္ထားဖိုု႕ ၀ီရိယပိုုမိသည္။
သပိတ္စင္ေခါင္မိုုးေပၚက သပိတ္ကိုု ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးကာ တက္ယူမိေလသည္။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ သူ႕သပိတ္အနားတြင္ ႏုိ႕ မႈန္႕ေျခာက္ဗူးၾကီးတစ္လံုုး ရွိေနခဲ့သည္။
သပိတ္ကိုု မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲလိုုက္သည္ႏွင့္ ႏိုမႈန္ေျခာက္ဗူးၾကီးက ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။
သူ အသက္ရွဴရပ္သြားမလား ေအာင့္ေမ့ရေအာင္ ထိပ္ျပာသြားသည္။ သြားၿပီ...။
ႏို႕မႈန္႕ေျခာက္ဗူးၾကီးက သပိတ္စင္ေပၚမွ ေလွကားထိပ္ကြန္ကရိၾကမ္းခင္းေပၚသိုု႕ ဂလြမ္ သံ က်ယ္ေလာင္စြာ ေပးၿပီးသည္ႏွင့္
သီတဂူေက်ာင္းေဆာင္သံုုးလႊာေလွကားထစ္မ်ားမွ တဆင့္ ဂလြမ္ ဂလြမ္ ဂလြမ္သံမ်ားအဆက္မျပတ္ျမည္ဟည္းလိမ့္ဆင္းသြားကာ
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၏ အိပ္ရာ၀င္ညခ်မ္းကိုု လွႈပ္ႏိုုးလိုုက္သည္။ အခ်က္ျပသံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားရသည့္ပမာ
အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီး၏ အျပင္သိုု႕ ထြက္လာၾကသည္။
ထိုုႏိုု႕ေျခာက္ဗူးၾကီးက ဒုုတိယအလႊာရွိ ဆရာေတာ္၏ အခန္းေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ရပ္တံသြားေလသည္။ တတိယအလႊာမွ စာသင္သားရဟန္းသာမေဏမ်ားလည္း ေျခမကိုုင္မိ၊ လက္မကိုုင္မိ..။ အားလံုုး၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားက တရားခံျဖစ္ေသာ သူ႕ထံမွာ....။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ထိုုအခိုုက္အတ့ံကာလေလးမွာပင္ ကမၻာဖ်က္မိုုးၾကီးရြာ၊ ကမၻာဖ်က္မီးၾကီးေလာင္၊ ကမၻာဖ်က္ေလၾကီး တိုုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ေမွာင္အတိက်လ်က္..။ ေျခလွမ္းတိုု႕လည္း မေရြ႕..။ ေျပးစရာလည္း ေျမမရွိ...။
ထိုုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာေတာ္ တက္လာေတာ့သည္။
ဘယ္ႏြားတုုန္း...။
တရားခံက ရွာစရာမလိုုပါ..။ ေလွကားထိပ္တြင္ သပိတ္ပိုုက္ကာ ေၾကာင္အ အ ရပ္ေနေသာ သူ႕ကိုု ေတြ႕သြားသည္။
ခြပ္ ကနဲ ျမည္သံစြဲအလကၤာသည္ သူ႕ မ်က္လံုုးတြင္ နာက်င္လင္းပြင့္သြား၏။
ဒီႏြားက မနက္မွ လုုပ္ရင္ ရသားနဲ႕....။
လက္သီးတစ္ခ်က္ႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း.....။ ဒီမ ွ်သာ ...။
ျပႆနာကိုု ပံုုၾကီးမခ်ဲ႕တတ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ ဆံုုးမနည္းနာကိုု ယခုုေတြးၾကည့္ေတာ့ အလြန္လွပေသသပ္လွသည္ကိုု ၾကည္ညိုဖြယ္ရာျမင္ရသည္။
ဘာမွမဟုုတ္ဘူး...ကိုုယ့္ေနရာကိုုယ္ျပန္အိပ္ၾက....။
သံဃာေတာ္မ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီးသိုု႕ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ ျပန္လည္၀င္ေရာက္က်ိန္းစက္သြားၾကသည္။
ေအာ္ ေက်းဇူးၾကီးမားလွေသာ ျဗဟၼစိုုရ္လက္သီး...။
(၃)
ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီး၏ အညြန္႕ကိုု ခ်ိုဳးလိုုက္သည့္ႏွယ္ စစ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္သိုု႕ မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီး ျပားျပား၀ပ္က်ေရာက္သြားသည္။
စစ္ေျမျပင္ၾကီးသဖြယ္ ျမိဳ႕လံုုးအႏွံ႕ စစ္သားမ်ား၊ စစ္ယႏၱရားမ်ားျဖင့္ ဖုုံးလႊမ္းေနေတာ့သည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ သည္လိုု ထူထပ္မ်ားျပားေသာ စစ္အေရာင္အေသြးကိုု ပထမဆံုုးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ေက်ာင္းပရိ၀ုုဏ္၏ တံတိုုင္းအျပင္ဘက္တြင္ ရုုပ္ရွင္ျမင္ကြင္းထဲမွ ရန္သူ႕စခန္းသိမ္းတိုုက္ပြဲဆင္ေနၾကဟန္ စစ္သားမ်ား တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္ေနၾကသည္ကိုု သီတဂူေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီး၏ မလွမ္းမကမ္းမွ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ မခုုခံၾကဖိုု႕ သတိေပးေၾကျငာခ်က္မ်ား ဖတ္ၾကားေနသည္ကိုု မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ ထိုုအခ်ိန္ ဆရာေတာ့္ၾသ၀ါဒက ကိုုယ့္အလုုပ္ ကိုုယ္လုုပ္ၾက...။
သံဃာေတာ္မ်ားကေတာ့ မိမိတိုု႕ ေန႕စဥ္တာ၀န္ကိုုသာ ပံုုမွန္မပ်က္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ စစ္သားမ်ား ထူထူထပ္ထပ္၀ိုုင္းရံပတ္ထားေသာ လမ္းမ်ားကိုု ျဖတ္ကာ ဆြမ္းခံၾကြျမဲၾကြေနၾကသည္။ အစစ္အေဆး အတားအဆီမ်ားကေတာ့ ျမိဳ႕လုုံးအႏွံ႕သံဃာေတာ္မ်ား ၾကံဳေတြ႕ေနရသည္။ အေရးအခင္းကာလသပိတ္စခန္းဦးေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားကိုု ရွာေဖြဖမ္းဆီးေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းတိုုက္ၾကီးမ်ားကိုုလည္း ၀င္ေရာက္ရွာေဖြၾကေတာ့မည္ ဟုု သတင္းထြက္ေနၿပီ။ ေန႕ေန႕ ညည ဘယ္ေတာ့ ၀င္မည္မသိ..။
ရပ္ရြာက မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း စိတ္ပူေနၾကေရာ့မည္။ သိုု႕ႏွင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္အပါအ၀င္ စာသင္တိုုက္ၾကီးမ်ားက
စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား မိမိတိုု႕ ရပ္ရြာသိုု႕ ျပန္လိုုက ျပန္ၾကရန္ ခြင့္ေပးေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။
မႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား ရပ္ရြာသိုု႕ တရုုန္းရုုန္းျပန္ၾကေလၿပီ။ရထားလမ္းမ်ား ပိတ္ထားသျဖင့္ ကားျဖင့္သာ ျပန္ၾကရမည္။ ကားခေတြက ေစ်းၾကီးေနၿပီ။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ဘတ္စ္ကားစီးဖိုု႕ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးက မရွိ..။ ဆိုုရလ်င္ သူ႕ကိုု ေခၚလာေသာ ဆရာ့လက္ထဲမွာလည္း မရွိ..။ အျခားစာသင္သားမ်ား သိမ္းဆည္းထုုပ္ပိုုးေနခ်ိန္မွာ သူတိုု႕ အဖြဲ႕ (ဆရာ၊ဆရာ့ညီကိုုရင္ႏွင့္ သူ)က ျငိမ္ကုုပ္ေနၾကရသည္။ အိမ္လြမ္းဂါထာရြတ္ပြားခြင့္ မရွိ..။ စာသင္သားသံဃာေတာ္ ရာႏွင့္ခ်ီသီတင္းသံုုးႏိုုင္သည့္ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ခုုလံုုးတြင္ သူတိုု႕ႏွင့္ ဘ၀တူ လက္က်န္ (၁၅)ပါးမ ွ်သာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ..။ အေပၚဆံုုးထပ္မွာ ငါးပါးမ ွ်သာ..။
စာအံသံ၊ စာပိုု႕ခ်သံတိုု႕ ျဖင့္ အသံမစဲခဲ့ေသာ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ၾကီးသည္ တဒဂၤျငိမ္ဆိတ္ေနသလုုိ ဆြမ္းခံကိုုယ္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ဥဒဟိုုစည္ကားလွေသာ စိန္ပန္းရပ္ၾကီး၏ နံနက္ခင္းမ်ားသည္လည္း သာသနာေရာင္ပါးလ်ကာ ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ သူတိုု႕လိုု လက္က်န္ကိုုယ္ေတာ္ၾကီး ကိုုယ္ေတာ္ေလးမ်ားကိုု စုုျပံဳကာ ဆြမ္းေလာင္းၾကသျဖင့္ သပိတ္လ ွ်ံေနသည္။ သိုု႕ေသာ္ မေပ်ာ္...။ ရြာျပန္ခ်င္ေနၾကသည္။
ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသကေတာ့ ဆြမ္းခံျပန္လာသည့္ တပည့္မ်ား၏ ဆြမ္းလ ွ်ံသပိတ္မ်ားကိုု ၾကည့္ကာ
ေအး ေခတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဆြမ္းေတာ့ ေလာင္းၾကသား ဟုု မုုဒိတာစကားျမြက္ကာ အားေပးေတာ္မူေလ့ရွိ၏။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ သူ႕နိသ်ည္းဆရာက မည္သိုု႕မည္ပံုု ၀တၳဳေငြရွာေဖြလာသည္မသိ၊ ဆရာတပည့္မ်ား ေငြစေၾကးစေလးကိုု စစ္စစ္ကုုပ္ကုုပ္သံုုးစြဲကာ ရြာျပန္ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။
မႏၱေလးမွ ေရႊဘိုုလိုုင္းကား၊ ေရႊဘိုုမွ ခင္ဦးၾကံဳကား.။ ခင္ဦးမွ ကန္႕ဘလူသိုု႕..ေျခလ်င္ ။ ကားစုုတ္ကိုု လမ္းပဲ့ေပၚတြင္ စီး၊ ခရီးမတြင္ ေျခလ်င္တသြယ္ လြမ္းဖြယ္မေကာင္းေခ်တကား..။
သိုု႕ႏွင့္ မစိုုးရိမ္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့သည္မွာ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ျပီးသည္အထိပင္..။ သည္ၾကားကာလတြင္ မစိုုးရိမ္သိုု႕ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေသးေသာ္လည္း ႏိုင္ငံ့အေရးအရာမ်ားက တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္ျဖစ္ေနခဲ့ကာ မိဘမ်ားကလည္း ျမိဳ႕ျပတြင္ စာဆက္လက္သင္ရန္ စိတ္မခ်သျဖင့္ နယ္စာသင္တိုုက္ေလးမ်ားမွာသာ က်င္လည္ေနခဲ့ရသည္။ သာမေဏေက်ာ္အိပ္မက္လည္း ပ်က္ခဲ့ေတာ့၏။ ပထမၾကီးတန္းကိုုပင္ တဘုုန္းဘုုန္းက်ၿပီးမွ ေအာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
(၄)
နယ္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျမင္ျပီးမွ ငယ္သံေယာဇဥ္ျဖင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္သိုု႕ ျပန္လည္ခိုု၀င္ခဲ့ပါသည္။
အသက္ (၁၈)ႏွစ္...။
ထိုုအခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသက နရသိန္ေတာရတြင္ ၀ိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာခဲ့ ျဖစ္ေနေတာ္မူရရွာဆဲ..။
သူ ရဟန္းခံရန္ ရက္နီးကပ္လာေသာအခါမွသာ ဆရာေတာ့္ခမ်ာ ၀ိမုုတၱိသုုခကိုု ခံစားေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သူ႕ရဟန္းခံပြဲသိုု႕ ဆရာေတာ့္ကိုု တခုုတ္တရပင့္ဖိတ္ခဲ့ေသးသည္။ သိုု႕ေသာ္ အေၾကာင္းမတိုုက္ဆိုုင္၍ ဆရာေတာ္မၾကြႏိုုင္ခဲ့။ ရဟန္းခံဖိတ္စာမွာေတာ့ အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသ၏ တပည့္ ဟုု ထည့္ခြင့္ရသည္ကိုုပင္ ဂုုဏ္ရည္သတၱိၾကီးမားလွပါၿပီ။
သူ႕ရဟန္းခံပြဲတြင္ ေရႊက်င္သာသနာပိုုင္ေညာင္ေရႊကံၾကီးဆရာေတာ္ဘုုရားက ပထမကမၼ၀ါစာဆရာအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ သာသနာပိုုင္ဆရာေတာ္ၾကီးက
မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္၏ တပည့္မွန္းသိေတာ္မူသည့္အတြက္ '' ဦးဇင္းတိုု႕ ဆရာ ဦးရာဇဓမၼကိုု မစိုုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးဦးသုူရိယေနာက္က လိုုက္လိုုက္လာတာ ေတြ႕ဖူးတယ္.။ လူပံုုေခ်ာခပ္ထက္ထက္ပဲ'' ဟုု မိန္႕ျမြက္ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူပါသည္။
ထိုုရဟန္းခံမွ အျပန္ ၀ါဆိုုဦးကာလတြင္ ဆရာေတာ္၏ အျခားလက္သီးဆုုကိုု ဆြတ္ခူးခြင့္ရခဲ့ျပန္ပါသည္။
သူ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွ မႏၱေလးသိုု႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာအခါ စိန္ပန္းရပ္ထဲတြင္ ဆြမ္းခံၾကြခဲ့သည္။ စိန္ပန္းရပ္ၾကီးက က်ယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းလည္း ၾကာျပီမိုု႕ ရပ္ကြက္အမည္မ်ားကိုု ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့..။
ေနမင္းေက်ာင္းတိုုက္ထဲမွ ျဖတ္ကာ သီတဂူေက်ာင္းအမၾကီးအိမ္ေရွ႕ကိုု ေက်ာ္၊ လမ္းၾကားေလးထဲသိုု႕ တိုုး၀င္၊ ထိုုမွ စိန္ပန္းလမ္းမၾကီးတေလ ွ်ာက္ရွိ ရပ္ကြက္ေလးထဲ ၾကြ..။ ေနာက္ဆံုုး ၀ိဇၨာလကၤာရေက်ာင္းေပါက္တည့္တည့္သိုု႕ ျပန္ေခါက္..။ ဒီေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့သည္။
သူ႕သပိတ္ကိုု ဂရုုစိုုက္ေသာ ဆြမ္းခံအိမ္ႏွစ္အိမ္ရွိသည္။ ကုုန္သည္ ဦးေစာကိုုေလး+ေဒၚသိန္းသိန္းေဌးႏွင့္ တြင္ခံုုလုုပ္ငန္းလုုပ္သည့္ ဦးေအး+ေဒၚၾကည္တိုု႕ျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနာက္ဆံုုးအိမ္ႏွစ္အိမ္လည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႕ဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ား လစ္ဟင္းေနလ်င္ ျဖည့္စြက္ေလာင္းလွဴတတ္ၾကသည္။
မိုုးရာသီ သရက္သီးမ်ားလိႈင္လႈိင္သီးေသာ တစ္ေန႕တြင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဆြမ္းခံအိမ္ (၈)အိမ္ရွိရာ ပထမ(၆)အိမ္က ေပၚဦးေပၚဖ်ားသေဘာျဖင့္ ဆြမ္းတစ္ေယာင္းမႏွင့္ သရက္သီးတစ္လံုုးစီေလာင္းလိုုက္ၾကသည္။ ဒီသရက္သီးေတြနဲ႕ ဆြမ္းဘယ္လိုု စားရပါ့...ဒုုကၡ..။ သတၱမေျမာက္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚသိန္းသိန္းေဌး၏ မိခင္ၾကီးက ဆြမ္းပုုဂံျပားတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ သရက္သီးလွလွတစ္လံုုး ကိုုင္ကာ ေရာက္လာျပန္ေတာ့သည္။ ဘုုရားေရ..။
အရွင္ဘုုရား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဘုုန္းေပးရေအာင္ သရက္သီးခ်ိဳတယ္ဘုုရာ့ တဲ့..။
ဒီေန႕ ေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ တစ္ျခားဒကာမၾကီးေတြလည္း ဒကာမၾကီးနဲ႕ အေတြးခ်င္းထပ္ေနၾကၿပီဗ်... ဟုု သူက စကားဖြင့္ရေလေတာ့၏။
သိုု႕မွသာ သပိတ္ကိုု ဖြင့္ၾကည့္... အဲ ဟုုတ္ေပသား ဟုု..အိမ္တြင္ ခ်က္ေသာ ဆြမ္းဟင္းအခ်ိဳ႕ကိုု ခူးခပ္ေလာင္းလွဴေသာ ဟူ၏။
ေနာက္ဆံုုးျဖစ္သည့္ ဦးေအးတိုု႕ အိမ္ကေတာ့ သူ႕အတြက္ လက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္ႏွင့္ ကြမ္းတစ္ယာအသင့္ျပင္ေပးထားျမဲျဖစ္ပါသည္။
သတၱမဆြမ္းခံအိမ္မိသားစုုသည္ သာမေဏဘ၀ျဖင့္ ဓမၼာစရိယတန္းတက္ေနေသာ သူ႕ကိုု ရဟန္းဒကာအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပ့ံလိုုၾက၏။
သိုု႕ေသာ္ ၾကိဳတင္မေလ ွ်ာက္ထားခဲ့ၾက..။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွ ရြာေဆြမ်ိဳးရပ္ေဆြမ်ိဳးမိသားစုုကိုု ရဟန္းဒကာဒကာမမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံလိုုက္သျဖင့္ ေန႕ေကာင္းရက္သာေရြးခ်ယ္၊ ပရိကၡရာပစၥည္းမ်ားပင္ ၀ယ္ယူၿပီးၾကေလၿပီ။ ထိုုအခ်ိန္မွာမွ ထိုုမိသားစုုက ရဟန္းးခံခြင့္ေတာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သကၤန္းပရိကၡရာမ်ားလည္း ၀ယ္ယူၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုုရားအံ့ၾသသြားေအာင္ ခုုမွ ခြင့္ေတာင္းၾကေၾကာင္း စသည္ ေလ ွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ သိုု႕ေသာ္ ခ်ဥ္ေပါင္ကိုု ကာျပန္၊ ၀က္သားကိုု ေျခကန္ရုုန္းလိုု႕ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျငင္းပယ္ရေတာ့သည္။
သိုု႕ႏွင့္ ရဟန္းခံပြဲအတြက္ ၀ယ္ယူထားေသာ ပရိကၡရာသကၤန္းမ်ားသည္ ၀ါဆိုုသကၤန္းမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရ၏။
ထိုု၀ါဆိုုသကၤန္းကပ္လွဴပြဲသိုု႕ မစိုုးရိမ္ေက်ာင္းတိုုက္(ေဟာင္း)၊ ပိဋကႏ်ဴပေဒသဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသ(အေမရိကားမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ သာသနာ့ဥေသ ွ်ာင္ဆရာေတာ္ၾကီး)ႏွင့္ မစိုုးရိမ္တိုုက္သစ္ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသတိုု႕ကိုုယ္တိုုင္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူၾကမည္။
ၾကြရမွာက မနက္ေစာေစာအရုုဏ္ဆြမ္း...။
သူ အိပ္ရာ မႏိုုးမွာ စိုုးသြားသည္။ ညဦးကတည္းက အဆင္သင့္ျဖစ္ေစရန္ ၀တ္ရံုုသကၤန္းတစ္စံုုကိုု အသင့္ျပင္ထားသည္။
လာပင့္သည့္အခ်ိန္မွာ သူ မႏိုုးသည့္တိုုင္ အျခားတစ္ပါးပါးက အလြယ္တကူ ႏိႈးႏိုင္ေစရန္ ၾကပ္ညပ္ေနေသာေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းခန္းထဲ ၀င္မအိပ္ဘဲ အျပင္ဘက္လသာေဆာင္တြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ အိပ္သည္။ ႏိုးမွ ႏိုးပါ့မလား အေတြးက ႏွိပ္စက္၏။ ထင္သည့္အတိုုင္း တကယ္လည္း မႏိိုုးခဲ့...။
လာေရာက္ၾကိဳေသာ ကားကလည္း ေက်ာင္းေရွ႕ ပိေတာက္ပင္ေအာက္သိုု႕ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဆရာေတာ္ကလည္း အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕ကိုု လိုုက္ရွာသည့္ ကိုုယ္ေတာ္ေတြက ခါတိုုင္းအိပ္ေနက် ေနရာမွာ ရွာၾကသည္။ မေတြ႕..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လသာေဆာင္မွာလည္း အိပ္တုုန္းက သူတစ္ပါးတည္းေပမယ့္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ သူ႕ေဘးမွာ သကၤန္းေခါင္းျမီးျခံဳကာ ၀င္ထိုုးအိပ္သည့္ ေမာင္ရွင္မ်ားက ေလးငါးပါးျဖစ္ေနျပန္သျဖင့္ ရွာရေဖြရခက္သြားသည္။
ေနာက္ဆံုုးသကၤန္းျခံဳေတြ ဆြဲခြာ ရွာပါမွ သူ႕ကိုု ေတြ႕သြားၾကသည္။
သူ႕ကိုု ႏိႈးသည့္ ကိုုယ္ေတာ္ၾကီးက
ထ ထ...ဟေကာင္...မင္းေတာ့မလြယ္ဘူး...။ ဆရာေတာ္ ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွေပါ့..။
ေဘးမွာ အသင့္ခ်ထားသည့္ သကၤန္းကိုု အိပ္ခ်င္မူးတူးလဲကာ ေျပးရသည္။
ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခြပ္ ကနဲ အခါမဲ့လ ွ်ပ္စီးလက္သြားသည္။
မ်က္ႏွာတြင္ ပူထူသြားကာ တရားဓမၼတစ္ခုုခုု ရလိုုက္သည္ ထင္၏။ ဆာတိုုရီ(Satori)....:D
ဒီ ႏြားက ဘယ္ေရာက္ေနတုုန္း...။ အဆင္သင့္ျပင္မထားဘူး..။ ကဲ ၾကြ...။
လက္သီးတစ္ခ်က္ စကားတစ္ခြန္း...။
ထိုုေန႕က အျခားဂုုိဏ္းမွ ဆရာေတာ္မ်ားက ဆြမ္းတစ္၀ိုုင္း၊ သူကေတာ့ သာသနာ့အေက်ာ္အေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးႏွင့္ ဆြမ္းတစ္၀ိုု္င္းတည္း...။
ေၾကာက္ရြံ႕ရိုုေသလြန္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ေနာက္ေတာ္ပါးက ရုုတ္တရက္လိုုက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္မရလိုုက္ဘဲ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ဆြမ္းတစ္၀ိုုင္းတည္း ထိုုင္စားခဲ့ရသည္ကိုု ေတြးမိတိုုင္း ၾကက္သီးထေနဆဲ...။
မည္သိုု႕ဆိုုေစ...
ဆရာေတာ့္လက္သီးမ်ား၏ အရွိန္အဟုုန္တြင္ ျဗဟၼစိုုရ္ထိခ်က္မ်ားပါေနသည္ကိုု ခံစားရဆဲပင္။
ဆရာေတာ္ဘုုရား၏ ျဗဟၼစုုိရ္လက္သီခ်က္မ်ားအား ပူေဇာ္ဂါရ၀ျဖင့္
တပည့္
ဓမၼဂဂၤါ
@အရွင္၀ိစိတၱသာရ
ဧည့္ပါေမာကၡ
ဗဟိုုတိဘက္ေလ့လာေရးတကၠသိုုလ္
ဗာရာဏသီျမိဳ႕၊ ဥတၱရာပရာေဒ့ရွ္ျပည္နယ္
အိႏၵိယႏိုုင္ငံ
(၄၊၁၂၊၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment