ဗာရာဏသီေဆာင္းတစ္ညမွာ အေအးဓါတ္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳမိေတာ့ မနက္လင္းတာနဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္လို႕ပါပဲ။
မစိုးရိမ္ကိုလည္း ဆက္မလြမ္းႏိုင္။ ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းေတးလည္း ဆက္မေရးႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသေပါ့။ အေမေရ ကမၻာေျမရဲ႕ နာမက်န္းသူေတြထဲ သားလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ သံေ၀ဂမွာ အေမ့ကို တမ္းတျခင္းလည္း အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ႏိုင္ေပရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ အခန္းမွာ ေကြးရင္း၊၊မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ရဲ႕ သဒၶါတရားစစ္စစ္ဆန္ျပဳတ္ေႏြးေႏြးကို ေလြးရင္း စာအုပ္အေဟာင္းေတြကို ဖတ္မိ၊
ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ “ႏွလံုးသားကို ေလးေပၚတင္၍ ပစ္ေသာအခါ” စာအုပ္ထဲက “ေလာကတြင္ စည္းစိမ္အရွိဆံုးမွာ အနည္းငယ္ေနမေကာင္းျခင္းျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇိမ္မက်လွဘူးဗ်။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္အေမအိမ္ဆိုရင္ေတာ့ ဇိမ္က်ေကာင္းဇိမ္က်နိုင္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူစိမ္းတို႕ရပ္၀န္းမွာ ေနရတဲ့အခိုက္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေလးရွိလို႕သာ ခုလို စာေလးေပေလးနဲ႕ ေကြးေနႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာပူစရာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိတ္ေဆြ။
စာအုပ္အေဟာင္းေတြထဲ ပိုးဟတ္တစ္ေကာင္လို တိုး၀င္တတ္တာ အက်င့္ပါေနေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သြားထိမိပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာကလည္း သူသိရသေလာက္ ဖတ္လို႕နားမလည္တဲ့ကဗ်ာ။ ဖတ္လို႕နားလည္တဲ့ ကဗ်ာ။ နားလည္ေပမယ့္ ဖတ္လို႕ မေကာင္းတဲ့ကဗ်ာ။ ဖတ္လို႕ေကာင္းေပမယ့္ နားမလည္တဲ့ ကဗ်ာ။(ရိုးရိုးသားသားေျပာမိတာပါ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေ၀ါဟာရေတြလည္း နားမလည္ဘူးေလ။)
ဖတ္မိတဲ့ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ ၀ိမုတၱိရႈေမွ်ာ္ခင္း” ေရးသူက နိုင္မြန္ေအာင္သြင္.....။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈျမင္ကြင္းကို ရည္ညႊန္းထားတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရးေရးရိပ္ရိပ္ ျမင္သာထင္သာရွိလာသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျပည့္အ၀နားမလည္နိုင္ေသးတာ အမွန္ပါ။ နားမလည္ေပမယ့္ ဆက္ဖတ္ခ်င္လို႕ ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ အံၾသစရာေကာင္းတာက ကဗ်ာရဲ႕ အႏွစ္သာရက ေလာကုတၱရာအတြင္းသားဆီ တေရြ႕ေရြ႕ပို႕ေနတာကိုလည္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ သိသာလာပါတယ္။
ေက်းဇူးပါ မစၥတာႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္၊ ဒီကဗ်ာမွာ ဆြဲႏႈတ္၊ လြတ္ေျမာက္ေစ နဲ႕ လႊတ္ေပးဆိုတဲ့ ၾကိယာသံုးခုကို စနစ္တက်သံုးစြဲထားတာကိုေတာ့ သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။
ေလးညိွဳ႕မွ ျမားတို႕ကို ဆြဲႏႈတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ၿပီ။
ေထာင္ေခ်ာက္မွ နာက်င္ျခင္းတို႕ကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ။
ခ်ည္တိုင္မွ ႏြားတို႔ကို လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီ။
ကြ်ႏု္ပ္မွာ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ်ေသာစိတ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွ
စာနာရိုက်ိဳးေသာ ႏွလံုးျဖင့္ တစ္ေန႕တာကို ေရြ႕လ်ားခဲ့ပါသည္။
ေလးညိွဳ႕မွ ျမားကို ဆြဲႏႈတ္
ေထာင္ေခ်ာက္မွ နာက်င္ျခင္းကိုလြတ္ေျမာက္ေစ
ခ်ည္တိုိင္မွ ႏြားတို႕ကို လႊတ္ေပး...
ပထမအပိုဒ္ထဲကို တိုး၀င္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခါမွ မလြတ္လပ္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ
ျမဴးသြားပါေတာ့တယ္။
ရိုးစင္းတဲ့ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သာမန္ဘ၀.........။ ကဗ်ာေရးသူက ပုထုဇဥ္္ေတာ့ ပုထုဇဥ္။ ဒါေပမယ့္ ျဗဟၼစိုရ္က်င့္သံုးေနဆဲ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့ပါၿပီတဲ့။ ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္လည္း “မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ေသးသမွ်စိတ္” အက်ဥ္းထဲက သူလႊတ္ေပးႏိုင္တာေတြ လႊတ္ေပးေနခဲ့တာပါ။ သံသရာ၀န္ေတြပိေနတာမွန္ေပမယ့္ လူမႈဘ၀နယ္ပယ္နဲ႕ ေလာကအခင္းအက်င္းမွာေတာ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ထိထိစပ္စပ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေအးေအးျမျမလိုအပ္ေနခဲ့တာကတာ့ တကယ့္အမွန္တရားပါ။
ကတိက၀တ္မွ စူးနစ္ေလွာင္ပိတ္ျခင္းတို႕ကို ဆြဲႏႈတ္ပစ္ပယ္ခဲ့ၿပီ။
မုန္တိုင္းအစမွ ေလေျပေလညင္းတို႕၏ သိမ္ေမြ႕မႈတို႕ကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ။
မိုးတိမ္ေတာင္ညိဳတို႔၏ ပိတ္ဆို႕ကာဆီျခင္းတို႕မွ ေနေရာင္တ၀င္း၀င္းတို႕ကို လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီ။
ကြ်ႏု္ပ္မွာ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ်စိတ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွ
ဒုကၡတစ္၀က္ခႏၶာျဖင့္ အလင္းေဖ်ာ့ စက္၀န္းတစ္ရပ္စာကို ေရြ႕လ်ားခဲ့ပါသည္။
ကတိက၀တ္မွ စူးနစ္ေလွာင္ပိတ္ျခင္းကို ဆြဲႏႈတ္..
မုန္တိုင္းအစမွ ေလေျပေလညင္းတို႔၏ သိမ္ေမြ႔မႈတို႔ကို လြတ္ေျမာက္ေစ..
မိုးတိမ္ေတာင္ညိဳတို႔၏ ့ပိတ္ဆို႔ကာဆီးျခင္းမွ ေနေရာင္တ၀င္း၀င္းတို႕ကို လႊတ္ေပး
ေလာကီလူမႈနယ္ပယ္ေတြကိုပဲ ခပ္ပါးပါးညႊန္းပါရေစေတာ့။
ကတိေတြအထပ္ထပ္ေပးရတဲ့ ေန႕ရက္မ်ား ေပးထားတဲ့ကတိေတြကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ခ်ိဳးဖ်က္မိေနတဲ့ ဘ၀အစုန္ အဆန္....သူတစ္ပါးကို မိဘကို မိသားစုကို မိတ္ေဆြေတြကို ေပးထားတဲ့ကတိေတြ ေပးမိတဲ့ကတိေတြ ေပးလိုက္ရတဲ့ကတိေတြ....ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးထားတဲ့ကတိေတြက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ေတာင္ မလံုျခံဳခဲ့ပါလား။
“ခင္ဗ်ားအရက္ျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုဗ်”ဆိုတဲ့စကားကို ေၾကာင္အအရီေ၀ေ၀နဲ႕ ျပန္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ရွက္ရြံ႕နာက်င္ဖြယ္တိုက္ ဆိုင္မႈမ်ား...“အေဖၾကီး ေျပာေတာ့ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းအပ္ေပးမယ္ဆို“လို႕ အားကိုးတၾကီးေမာ့ၾကည့္ေနရွာတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရတဲ့ ကတိမတည္ႏိုင္ရွာတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အဇၥ်တၱမိုးခါးမ်ား...။“မင္းေျပာေတာ့ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ စာေမးပြဲေအာင္ပါၿပီဆိုကြ” စာေမးပြဲက်ရႈံးလို႕ အားငယ္တိုးတိတ္ေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးမားရွာတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ၾကားက ကတိမ်ား....။ ကတိေတြ ကတိေတြ။ မိသားစုအသိုက္အၿမံဳေသးေသးေလးကေန ႏိုင္ငံအေရးအရာေတြထိ ေပးထားမိတဲ့ ကတိေတြ...မတည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကတိေတြ....ငယ္ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဘၾကီးေအာင္ညာတယ္ဆိုတဲ့ ကတိေတြ.....။ ေလာကရႈေမွ်ာ္ခင္းထဲမွာ ကတိေတြနဲ႕ေလွာင္ပိတ္ခဲ့ေနပါေရာလား။ ကတိေတြဟာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ဆိုပါလား ဆြဲႏႈတ္ပစ္..။
ကတိေတြ က်ိဳးပဲ့လို႕ လူမႈဘ၀ဟာ မုန္တိုင္းဆန္လာေလရဲ႕...။ပဋိပကၡေတြ ျငင္းခုန္ရန္လိုမႈေတြနဲ႕ ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ျပႆဒါးေတြခ်ည္းေမြးဖြားေနေတာ့တယ္..အဲဒီမုန္တိုင္းအစထဲက ေလျပည္ေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစၾက....
လူတစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြဟာ ေနေရာင္တ၀င္း၀င္းေတြပါပဲ။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို အသိအမွတ္ျပဳၾက......ကဗ်ာဆရာရဲ႕ႈ စကားနဲ႕ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိတ္ဆို႕ခံထားရတဲ့ ေနေရာင္တ၀င္း၀င္းေတြကို လႊတ္ေပးၾက.....။
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ အျမင္မေတာ္တာေတြကို ဆြဲႏႈတ္ပစ္ခ်င္.. လြတ္ေျမာက္ ေစခ်င္..လႊတ္ေပးခ်င္ေနရွာပါတယ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဓမၼဒိဌာန္ပါပဲ..။ ျဗဟၼစိုရ္ခြန္အားမရွိပဲ ၀ိပႆနာတကား ကားလုပ္ေနသူေတြကိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကိုယ္စား အနည္းငယ္သေရာ္လိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာကေတာ့ စာနာရိုက်ိဳးေသာ ႏွလံုးျဖင့္ ဆိုတာနဲ႕ ျဗဟၼစုိရ္ကို လွစ္ျပခဲ့ပါၿပီ..။စာနာမႈေတြ ထြန္းကားရင္ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြ လြင့္ပါးသြားရမွာပါပဲ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဒုကၡတစ္၀က္ခႏၶာျဖင့္ အလင္းေဖ်ာ့ စက္၀န္းတစ္ရပ္စာကို ေရြ႕လ်ားခဲ့ပါသည္။ လို႕ ေျပာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာက တေရြ႕ေရြ႕ေျပာင္းလဲမႈထဲမွာ ကမၼဌာန္းအာရုံတစ္ခုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ရႈမွတ္ေနၿပီီလို႕ ယံုၾကည္ရတဲ့အေျခအေနပါ။ ဒုကၡတစ္၀က္ခႏၶာတဲ့ အလင္းေဖ်ာ့ စက္၀န္းတစ္ရပ္စာတဲ့......။
ဥပါဒါန္မွ သံသရာတို႕ကို ဆြဲႏႈတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ၿပီ။
နယ္နိမိတ္ထဲမွ လူမ်ိဳးတစ္ရာ့တစ္ပါးတို႕ကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ။
ကာရန္ထဲမွ ကဗ်ာကို လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီ။
ကြ်ႏု္ပ္မွာ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ်စိတ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွ
ႏြံမေပ်ာ္ႏိုင္ရပါလိုေသာ စိတ္ေစတသိက္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားခဲ့ပါသည္။
ကဗ်ာဆရာဟာ ဥပါဒါန္ကိုစြန္႕လႊတ္လိုက္ပါၿပီတဲ့၊ အရိယာဆန္လာတာပါ။ (ဒီေနရာမွာအရိယာဆန္လာတာလို႕ပဲ သံုးခဲ့ပါတယ္) ဒီအဆင့္မွာ လူကို လူလိုပဲ ျမင္ၾကရေတာ့မွာပါ။ အေသြးအေရာင္ နယ္နိမိတ္ေတြ ဂလိုဘယ္ျဖစ္ရေတာ့မွာပါ ။ ဒႆနအစြဲေတြနဲ႕ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး အစ္ဇင္ေတြနဲ႕ ေထြျပားခဲ့တာေတြ ရပ္ပစ္ၾကရေတာ့မွာပါ။ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ေသခ်ာေပမယ့္ မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြဟာ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တာ ေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ...။.ကူးၾကသန္းၾက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက. အျပံဳးေတြ ေ၀ငွၾက ...။ကဗ်ာဆရာက ဥပါဒါနပစၥယာ ဘေ၀ါ ဆိုတာၾကီးကို.....။ လူမ်ိဳးအစြဲေတြ ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆံုးစြန္အတၱျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္အစြဲအလမ္းျဖစ္တဲ့ ကာရန္ေတြကိုေတာင္ လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီတဲ့။
ႏြံမေပ်ာ္ႏိုင္ရပါေသာ စိတ္ေစတသိက္ဆိုပဲ...။ ကိေလသာႏြံေတြထဲ မေပ်ာ္ႏိုင္ရပါေသာစိတ္ေစတသိက္.....အဲဒါ လိုအပ္ခ်က္အစစ္ပဲ။
အခ်ိန္ထဲမွ နာရီပညတ္တို႕ကို ဆြဲႏႈတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ၿပီ။
နာရီပညတ္မ်ားထဲမွ ေစာင့္စားရျခင္းေ၀ဒနာမ်ားကို
လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ။
ေစာင့္စားရျခင္းေ၀ဒနာမ်ားတို႕မွ သက္ျပင္းအစအနမ်ားကို
သက္ျပင္းအစအနမ်ားမွ ရာသီေျပာင္း ေခါင္းေလာင္းသံမ်ားကို
ရာသီေျပာင္းေခါင္းေလာင္းသံမ်ားမွ နာက်င္စြာ
သတိရေနတတ္ျခင္းတို႕ကို
နာက်င္စြာ သတိရေနတတ္ျခင္းမ်ားမွ ၾကာပြတ္ရာမ်ားကို
လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီ လႊတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ကဗ်ာဆရာဟာ ေလာကီနယ္ထဲက သူ႕အေတြးစေတြကို ထုတ္ယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ပထမ သူက ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အဆင့္ ျဗဟၼစိုရ္က်င့္သံုးဆဲဘ၀ေလးနဲ႕ ကဗ်ာကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယေတာ့ ၀ိပႆနာလမ္းကို ေလွ်ာက္ၿပီဆိုတာ ျပပါတယ္...။တတိယမွာေတာ့ အရိယာမုခ္ဦး၀အ၀င္ထဲ ဆြဲေခၚလာပါတယ္။ ခုေတာ့ သူက ပညတ္ေတြ ပရမတ္ေတြ ခြဲခြဲျခားျခား ျပတ္သားသား ျမင္သြားခဲ့ပါၿပီတဲ့...။
မစၥတာစတီဖင္ေဟာ့ကင္းရဲ႕ အခိ်န္၏ သမိုင္းကိုလည္း ေၾကညက္ေအာင္မဖတ္ဖူး၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးနဲ႕ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕လိုရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ရူပေဗဒသေဘာတရားေတြနဲ႕ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႕ ေဇယ်ာလင္းတို႕လိုေတာ့ ကဗ်ာကို ရွင္းျပႏိုင္မွာမဟုတ္ေခ်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာဟာ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာဆိုတဲ့ ပညတ္သေဘာတရားေတြထဲက အစြဲအမွတ္ေတြနဲ႕ တကယ့္ပရမတ္ကို ခြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႕ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာအေပၚမွာ ဆက္စပ္ေနရတဲ့ ခႏၶာငါးပါးၾကီးကိုပဲ ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြကိုပဲ အလိုမက်ျဖစ္ရ။ မခ်င့္မရဲျဖစ္ရ၊ မေၾကမခ်မ္းျဖစ္ရ...စြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖစ္ရ မိုက္မိုက္မဲမဲ ျဖစ္ရ....တိုက္တိုက္ခိုက္ခိုက္ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္လုပ္ၾက ..လုပ္ရ...
ေၾသာ္ အခ်ိန္ထဲမွာ နာရီပညတ္တို႔ကို ဆြဲႏႈတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီတဲ့။ အခ်ိန္ဟာ အခ်ိန္ပဲ ...ဥပါဒါန္မပါတဲ့ အခ်ိန္....။ေစာင့္စားရျခင္းေ၀ဒနာမ်ားကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီတဲ့..။ ေစာင့္စားရျခင္းမရွိရင္ သက္ျပင္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ေစာင့္စားရျခင္းရဲ႕ခါးသည္းမႈက္ို လူတိုင္းၾကံဳဖူးၾကတာပဲ....
ကဗ်ာဆရာၾကီး ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကဗ်ာအပိုင္းအစကို သတိရမိေသးေတာ့...
“အဲဒီလိုေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းကို ဆာေလာင္ျခင္းကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ခဲ့ရလြန္းလို႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းနာရီေတြသာ ခရီးထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ခုေလာက္ဆို နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေလာက္ၿပီ” တဲ့။
ေတြ႕ထိမႈ ၾကံဳၾကိဳက္္မႈဟာ ဖႆေလးမွ်ပဲ.....ေတြ႕ထိၾကံဳၾကိဳက္ရင္ဆိုင္ရၿပီဆိုရင္ မျဖစ္မေနတစ္ခုခု အခ်ိဳပဲျဖစ္ျဖစ္ အခါးပဲျဖစ္ျဖစ္ နာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သာတာပဲျဖစ္ ခံစားရေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ...
ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ......
ကဲခံစားမႈေနာက္ကို ကဗ်ာဆရာက တစ္ခုခု တြယ္ၿငိကပ္ပါမသြားေတာ့ပံုကို....အဆင့္ဆင့္ခြာခ်သြားပါတယ္။ မခြာခ်ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါရွိတယ္ ငါခံစားတယ္ ငါနာက်င္တယ္ ငါေပ်ာ္ရႊင္တယ္ အဲဒီငါေနာက္မွာလည္း ငါ႕ကို ငါနဲ႕ ငါအား ငါဆီက ငါ့ရဲ႕ ငါ့ဆီမွာဆိုတာေတြ ကပ္ၿငိညစ္ေထးသြားႏိုင္တာကလား...။
ေ၀ဒနာေနာက္မွာ တဏွာမရွိေတာ့ ....တဏွာမရွိေတာ့ ဥပါဒါန္မရွိေတာ့...စြဲလမ္းမႈျပႆနာ သံသရာဆိုတာ မရွိေတာ့။ အဆင့္ျမင့္သြားတာက မာနေတြ အာဃာတေတြလည္း မရွိေတာ့...ငါ့မွ ျဖစ္ရေလျခင္းေတြ မရွိေတာ့...
နာရီပညတ္...ေစာင့္စားရျခင္း....သက္ျပင္း....ရာသီေျပာင္းေခါင္းေလာင္းသံ......နာက်င္စြာ သတိရျခင္း....ၾကာပြတ္ရာ.....။ မရွိ မရွိေတာ့။
တရားသိျမင္သူဆိုတာ ေလာကဓံကို ေက်ာေပးရပ္ႏိုင္သူပါပဲ။ ေလာကကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ေတာမီးေလာင္ခဲ့သမွ်ေသာ စၾက၀ဠာတို႕သည္ပင္
သံသရာရႈေမွ်ာ္ခင္း၌ အစက္အေျပာက္အျဖစ္ႏွင့္သာ ရွိ၍
မာေက်ာခြ်န္ျမလွစြာေသာ ငါ့အတၱတို႕သည္လည္း
ငါ့ခႏၶာ၏ အလြန္သို႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသိမ္ေမြ႕စြာ
လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစသား။
ဒီအပိုဒ္ကေတာ့ တရားသိျမင္သူရဲ႕ သံသရာအျမင္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးလို႕ပဲ မွန္းဆမိပါတယ္......။ သံသရာနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရာရာဟာ အေသးအမႊားေလးျဖစ္သြားေတာ့တာပဲတဲ့.။ စၾကာ၀ဠာၾကီးလည္း အစက္အေျပာက္ ေလးမွ်.....ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာဘာလဲ ၿမဲၿမံခိုင္ခန္႕ျခင္းဆိုတာေတြကေရာ ဘာလဲ....။မီးေတာက္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမႊး .......အဲဒီမီေတာက္ေတြထဲမွာပဲ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ၿမိဳက္....သူတစ္ပါးကိုလည္း ရိႈ႕ၿမႈိဳက္.....
ငါဆိုတာၾကီး၊အတၱဆိုတာၾကီး၊အတၱလို႕စြဲလမ္းမႈၾကီး၊ ခြ်န္ထက္ၿမိျမမာေက်ာလွစြာေသာဆုပ္ကိုင္မႈၾကီး........ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ.........ေအးၿငိမ္းမႈတစ္ခုဆီ.......။
(ဒီကဗ်ာက စကားလံုးေတြအမ်ားၾကီး ေတြးစရာေတြအမ်ားၾကီးကို ျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ေရးရင္းနဲ႕ ေခါင္း(ေဂါင္း)တစ္ျခမ္းကိုက္လာလို႕ ခဏေလာက္ေတာ့ နားပါရေစဦး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးစရာေလးေတြကလည္း ရွိေနေတာ့ ေရးမိေနဦးမွာပါပဲ။ ေခါင္းကိုက္တယ္ဗိ်ဳ႕..။)
No comments:
Post a Comment