ဗာရာဏသီၿမိဳ႔ေတာ္သည္ ႏွင္းမိုးစက္တို႕ျဖင့္ စုိစြပ္လ်က္ရွိသည္။ေအးစိမ့္ေသာေလထုတြင္ ႏွင္းစက္မ်ား ေ၀့ေန၏။ သူအိပ္ရာထေနာက္က်ခဲ့ေခ်သည္။ ညဦးပိုင္းဆီက မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး၏အခန္းက ဆြဲယူလာသည့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ “ ကဲ ေျပာလိုက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ” စာအုပ္က သူ႕ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားကို အေတြးမ်ားထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္ျပန္သည္။
သည္စာအုပ္က သူ႕အတြက္ အသစ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ တတိယအၾကိမ္ ေျမာက္ျပန္ဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာမၾကီး၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ Colourful Myanmar, King among Men , Flowers, and Festivals, Gift of Laughter စာအုပ္မ်ားကို မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနစဥ္က သူ၏ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းအဂၤလိပ္စာေလးျဖင့္ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕တြင္ ရွိေသာ အဘိဓါန္မ်ားက ဆရာမၾကီး၏ ခက္ခဲနက္နဲစြာ ၾကိဳၾကိဳၾကားၾကားသံုးႏႈံးထားေသာေ၀ါဟာရမ်ားကို အနက္မေပးႏိုင္ခဲ့။သူ၀ယ္ထားသည္က ေရွ႕ေဆာင္အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓါန္၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္ႏွင့္ ေလာင္းမဲင္န္အိပ္ေဆာင္အဘိဓါန္မ်ားသာ။
ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဖတ္ခ်င္ရာကို ဖတ္ရမွ စိတ္ဘ၀င္က်တတ္ေသာသူက ၀ါဆိုသကၤန္းတစ္စံုႏွင့္ ကထိန္သကၤန္းတစ္စံုကို အဘိဓါန္စာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရေခ်သည္။ သုိ႕ႏွင့္ သူ၏ စာအုပ္စင္တြင္ Oxford Advanced Learner's Dictionary ႏွင့္ Webster New World Dictionary စာအုပ္မ်ားေရာက္လာၾကေလသည္။ ဖတ္ေပေရာ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္။ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ စိတ္အားေလ်ာ့ေအာင္ ခက္ေသာစာမ်ားေပတကား။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသသည္ပင္ ပထမဆံုးေရးသားသည့္ “ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္” က်မ္းစာေလးထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ီဖို႕ ကိုုယ္ပိုင္စာအုပ္ဘီဒိုေလးေတြ ခြဲစိတ္ခဲ့ရသည္ဟု မွတ္သားဖူးသည္။ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ပါရမီအရင့္အမ အရွင္ဇနကေလးသည္လည္း ပံ့ပိုးသူမရွိရွာ၊ ကိုယ္တိုင္သာ ေျဖရွင္းခဲ့ရဖူးေလသည္ပဲ။ ယခုေတာ့ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသအမည္ေတာ္ပါသမွ် ထူထူးပါးပါး ဘုတ္အုပ္ေတာ္မ်ားက စာအုပ္စင္တိုင္း၏ အေရာင္ကို လင္းေစေတာ့သည္။ ေအာ္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္လို အရင့္အမာၾကီးပင္ ဤသုိ႕`ဤပံုျဖစ္ခဲ့တံုေသး၏ရွင့္။ ဓမၼဂဂၤါလို ႏုံခ်ာေသာေမာင္ရွင္ကား အဘယ္မွာလွ်င္ ဆိုဖြယ္ရာရွိအံ့နည္း။
သူ႔ကိုေထာက္ပံ့ေနေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးေလးဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းတို႕က ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီ(Conservative)မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ထိုေက်းဇူးရွင္မ်ားအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္မဟုတ္။ အသိအမွတ္ျပဳရန္ စာမ်က္ႏွာမဟုတ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ေက်းဇူးရွင္မ်ား၏ အျမင္တြင္ သူ႕အား သက်သီဟဓမၼာစရိယမွလြဲ၍ အျခားမည္သည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုမွ တိုးမ၀င္ေစလို။ စာအုပ္စာေပ၊ ဘာသႏၱရႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဆရာေတာ္မ်ား၏ အတၳဳပၸတ္ဆြဲအားတို႕ျဖင့္ ပိျပားကိုင္းညြတ္ေနေသာသူက သက်သီဟႏွင့္ မနီးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းသိေနေလသည္။ သူက စာက်က္လည္း အလြန္ပ်င္းသည္။ တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာ ဖတ္မွတ္ရေသာရသကို သူက ခံုမင္တတ္ေလသည္။ သက်သီဟ ဆိုသည္က တစာစာေအာ္ကာ စာကိုသာ အိပ္မက္ရေသာစာေမးပြဲျဖစ္ေခ်၏။
သို႕ႏွင့္ သူက သက်သီဟႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားလမ္းခြဲမွ ျဖစ္မည္ ဟု ေက်းဇူးရွင္မ်ားအား အသိမေပးဘဲ တစ္ကုိယ္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ကာ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲကို ၀င္ေျဖျဖစ္ခဲ့သည္။အမွန္တကယ္ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲ ဆိုသည္မွာလည္း လြယ္လြယ္ကူကူေအာင္တတ္ေသာစာေမးပြဲေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။စာေျဖသူ (၇၀၀)ခန္႕မွာမွ (၇၀) ခန္႔ကိုသာေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေအာင္ၿပီ” သတင္းစကားျဖင့္ ရြာအျပန္လမ္း လွေခ်ၿပီ ဟူေသာအေတြးမ်ားက မွန္းဆသေလာက္ မေပါက္ခဲ့။ ငါ့ရွင္ ေမာင္ပၪၨင္းေရြးတဲ့လမ္း ေမာင္ပၪၨင္းသာ ေလွ်ာက္ေခ်ဘိေလာ့။ လမ္းစရိပ္မွ်ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္၊ေငးမႈိင္ကာ ျပန္ခဲ့ရဖူးေခ်သည္။ ေအာ္ ခဲကတ္ေသာ ေန႕ရက္မ်ားအစေပတကား။ ရဟန္းဒကာဆိုသည္ကိုလည္း သူက အရိပ္အျမြက္ပင္ မဟရဲ။ “လိုအပ္လွ်င္ အလွဴခံပါ” ဟူေသာ ဖိတ္မန္ခ်က္ရွိေသာ္လည္း လိုအပ္သည့္အခ်ိန္မွာ လွဴဖို႕ရန္ အသင့္ရွိမေနခဲ့လွ်င္ ဟူေသာအေတြးက ေတာင္းရမ္းျခင္းကို ေႏွာင့္ေႏွးေစေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ္သည္ သူ႔အတြက္ လွပေသာသို႕ေသာ္ျဖစ္ေခ်၏။ သူ႕ကို နားလည္ေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးအခိုင္အမာရွိခဲ့ပါေလသည္။ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္းက ပညာပါရမီအားနည္းဟန္ရွိသည္။ အထိုက္အေလ်ာက္စာၾကိဳးစားမႈရွိေသာလည္း စာေမးပြဲမေအာင္ျခင္းျဖစ္၍ ပါရမီဆိုသည္ထက္ စာေမးပြဲက ံမေကာင္းျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္းကို မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႕ သူေခၚလာခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြရဟန္းက ဘုန္းကံၾကီးမားသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားျပား၍ ဆြမ္းကြမ္းခက္ခဲေသာ မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ၾကီးတြင္ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက ဆြမ္းခံ ထြက္ဖြယ္မလို။ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေန႕စဥ္လွဴမည့္ ဒကာမရွိသည္။ စာကိုသာ ၾကိဳးစားကာသင္ အိုအရွင္ေပါ့။ မိတ္ေဆြရဟန္းကလည္း အထူးၾကိဳးစားရွာပါသည္။ အတန္းပိုင္ဆရာကပင္ ေလးစားကာ အတန္းေမာ္နီတာ ခန္႕ခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းက မိတ္ေဆြ ၏ ဘြဲ႕အမည္ကို ႏွစ္စဥ္ပင္ ခ်န္ထားခဲ့ေခ်၏။ ေမာ္နီတာခမ်ာ စာေမးပြဲ တ၀ုန္း၀ုန္းက်ရွာၿပီ။
ထိုသို႕ျဖင့္ မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကို “ ငါ့ရွင္သာ ပညာနယ္ပယ္မွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေပေတာ့ ။ ငါတမူကား ရြာသူတို႕ရပ္ဌာန္ ျပန္၍သာ ရွိစုမဲ့စု သာသနာျပဳေတာ့မည္။ သင့္အေရးအရာ ငါတာ၀န္ယူမည္” တဲ့။ တကယ္လည္း မိတ္ေဆြရဟန္း ရြာျပန္သြားခဲ့သည္။ ဆြမ္းခ်ိဳင့္အလွဴရ့ွင္ဒကာမကိုလည္း သူ႕အတြက္ ငဲ့ကြက္ဖိတ္ၾကားေပးခဲ့သည္။
မၾကာမီမွာပင္ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက စစ္ကုိင္းတိုင္းအထက္ပိုင္းျမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕အနီးက ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေလးျဖစ္လာသည္။ သူ႕တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို မိတ္ေဆြရဟန္း က ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ ရြာေလးသို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိေန႕ရက္မ်ားတြင္ သူ႕ကို ေက်ာင္းပင္ လႊဲအပ္ထားသည္။ အိပ္ေနက်အိပ္ရာကိုပင္ သူ႕အား ဖယ္ေပးခဲ့သည္။
ဘယ္စာေစာင္မွ မထည့္ျဖစ္ေသာသူ႕စာမ်ား၏ အမာခံပရိသတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူရြတ္ျပေသာ ဂႏၳ၀င္ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာအမ်ိဳမိ်ဳးကို အူ့ျမဴးစြာ နားေထာင္တတ္သည္။ “လုပ္ပါဦးဟ” ဟုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ တြန္းတတ္ေလသည္။ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းလည္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အတၱထက္ ပရကို ဗဟိုျပဳေရးအေတြးအေခၚမ်ားကို မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္က လိုက္နာက်င့္သံုးတတ္ေလသည္။ ရြာကေလးက သာမက အနီး၀န္းက်င္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကပင္ မိတ္ေဆြရဟန္းကို ခ်စ္ခင္ၾကသည္။
ထို႕ေနာက္ သူက သာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ား ၿပီးဆံုးကာ ကြင္းဆင္းသာသနာျပဳေရးအစီအစဥ္အရ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပုိင္း၊က်ိဳင္းတံုဗဟုိသာသနာျပဳဌာနမွာႏွစ္ႏွစ္တာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ သာသနာျပဳကာလ အတြင္း သူဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ အသံုးခ်ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း။ အစိုးရႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအတြက္ အဆင့္ျမင့္ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းမ်ား၊ နာယကဒိုင္အျဖစ္ သူေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ပရိတ္ၾကီးပါဠိ၊ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ဓမၼစၾကာရြတ္ဖတ္ျပိဳင္ပြဲမ်ား။ သူပုစၧကႏွင့္ စာစစ္ဆရာေတာ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ပါဠိပထမျပန္စာေမးပြဲမ်ား၊ လားဟူ အခါ ၀ လီေရွာ စေသာတိုင္းရင္းသားမ်ား ရွိရာေတာင္ေပၚသာသနာျပဳဌာနေတြဆီ သြားရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအေၾကာင္းကို သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းအား စာတစ္ေစာင္ေပတစ္တန္ေရးကာ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့သည္။
သာသနာျပဳကာလအၿပီး ကမၻာေအးကုန္းေျမတကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းတက္ေတာ့လည္း သူ႔မိတ္ေဆြက လိုအပ္သည္ မ်ားကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့သည္။ “ဆက္လုပ္ကြာ” ဟူေသာမိတ္ေဆြရဟန္း၏ စကားက ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေျဖခန္းသို႕ သူ႕ကို ပို႕ေပးျပန္ေလသည္။ သူ႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပညာေရးနယ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ခ်င္ေသးသည္မဟုတ္လား။
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြက “ သူတကာေတြ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ဆိုတာ သြားတက္ကုန္ၾကၿပီ၊ ငါ့ရွင္ေကာ မၾကြေသးဘူးလား။ တတ္ႏိုင္သမွ် ငါစိုက္ ထုတ္ရေပမပ ”တဲ့။ သူစဥ္းစားေတြေ၀သြားသည္။ ဟုတ္ပ။ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္တက္ေနရင္း သူက စာခ်ဆရာတစ္ပါးအျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ေနသည္။ တရားေဟာပလႅင္မ်ားေပၚသို႔လည္း တက္ျဖစ္၏။
စာဖတ္ေသာသူ႕တရားကို နာၾကသည့္ တရားနာပရိသတ္အခိ်ဳ႕က ႏိုင္ငံတကာအေတြ႕အၾကံဳေတြမ်ားေနၿပီဟု ထင္ၾကသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္းတြင္ သာသနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ကပင္ အလြန္နီးကပ္ေသာ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံနယ္နိမိတ္သို႕ ေျခမခ်ဖူးခ့ဲ။ သူစဥ္းစားရေခ်မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြစံုေခ်ၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္တစ္ခုခု၏ စာသင္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ အမွန္တကယ္ စိတ္၀င္စားပါသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စိုက္ၾကည့္ေနေခ်၏။
သုိ႔ေသာ္ ထိုသို႕ေသာ္က သူ႕အတြက္ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ သတင္းကို ၀ါဆိုမိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုလံုး သူႏွင့္အတူ သြားအတူ လာအတူ စားအတူ တပူးတြဲတြဲရွိေနခဲ့ေသာ သူ႕မိတ္ေဆြေက်းလက္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္ေတာ္ၾကီးေလးကြယ္လြန္ရွာၿပီတဲ့။
ႏွလံုးေသြးေၾကာျပတ္ေသာေရာဂါတဲ့။
မိတ္ေဆြကိုယ္တိုုင္ပင္ သူ႕မွာ ဘာေရာဂါရွိမွန္းမသိဘဲ လြန္သြားခဲ့ျခင္းတဲ့။
မနက္ခင္းဆီကပင္ ရြာေက်ာင္းေလး၏ ပရိ၀ုဏ္အတြင္းမွာ သန္႕ရွင္းေရးမ်ားလုပ္ေနခဲ့သည္တဲ့။ ဆြမ္းစားခါနီးမွ ရင္ဘတ္ေအာင့္လို႕ ဆိုင္ကယ္ခရီးဆယ့္ငါးမိနစ္အကြာအေ၀းက ၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္သြားခဲ့သည္တဲ့။ ရြာလမ္းမအတိုင္း ဆိုင္ကယ္လ္ေနာက္မွာ ထိုင္ရင္းေတြ႕သမွ် ရြာသူရြာသားေတြကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ေသးသည္ တဲ့။ ညေနျပန္လာခဲ့မယ္ ဟုပင္ မွာသြားခဲ့ပါေသးသတဲ့။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ အမွန္တကယ္ သူ႔မိတ္ေဆြက သူခ်စ္ေသာရြာေလးကို ျပန္ခဲ့ပါေလသည္။ သို႕ေသာ္ စကားမဲ့ အသက္မဲ့ ခႏၶာအိမ္တစ္ခုအျဖစ္သာ...။ ေဆးရံုသို႕ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ သူ႕မိတ္ေဆြ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါသည္။
ထိုစဥ္က မိတ္ေဆြအတြက္ “ေနကၡမၼလေရာင္” ဟူေသာ စာေလးတစ္ပိုင္းတစ္စေရးျခစ္ကာ အလြမ္းေျဖခဲ့ဖူးပါသည္။
ေအာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕က အျဖစ္အပ်က္မ်ား။
ခုေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ အိပ္မက္မ်ားကို သူက ဆက္မက္ေနခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ပါရဂူေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုမွ်သာမက ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခု၏ ကထိကဆရာတစ္ဆူ အျဖစ္ပင္ ခန္႔အပ္လႊာကို သူကိုင္ထားမိေလၿပီ။မည္သို႕ဆုိေစ “ ငါ့ရွင္ရဲ႕ စာေတြ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္” ဟူေသာမိတ္ေဆြစကားကိုေတာ့ျဖည့္ဆည္းရေခ်ဦးမည္။ မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကို အဘယ္မွ်ထိေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါသလဲ။
ေအာ္ ႏွင္းေတြေ၀မွျဖင့္ ဟုိး မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားဆီက အထက္အညာတြင္ လုပ္သည့္“ေခါပုတ္”ေတြ၊ေကာက္ညွင္းဆန္အိပ္ေတြကိုယ္တိုင္သယ္ပိုးကာအညာရထားဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း ေဆာင္းႏွင္းျမဴေတြၾကား သူ႕အခန္း၀ကို ေရာက္လာတတ္ေလသည့္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္၏ ပံုရိပ္မ်ား။
လူခ်စ္လူခင္ လူၾကည္ညိဳမ်ားေသာ။ လူေတြအားလံုးကို ၿပံဳးရႊင္ၾကည္ျမစြာကူညီတတ္ေသာ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ လားရာဂတိကေတာ့ အလင္းရွိရာဘက္သို႕သာ ဦးတည္ပါလိမ့္မည္။
ဓမၼဂဂၤါ
(လြန္ခဲ့ေသာ ေဆာင္းရာသီက ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ မွတ္စု)
သည္စာအုပ္က သူ႕အတြက္ အသစ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ တတိယအၾကိမ္ ေျမာက္ျပန္ဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာမၾကီး၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ Colourful Myanmar, King among Men , Flowers, and Festivals, Gift of Laughter စာအုပ္မ်ားကို မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနစဥ္က သူ၏ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းအဂၤလိပ္စာေလးျဖင့္ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕တြင္ ရွိေသာ အဘိဓါန္မ်ားက ဆရာမၾကီး၏ ခက္ခဲနက္နဲစြာ ၾကိဳၾကိဳၾကားၾကားသံုးႏႈံးထားေသာေ၀ါဟာရမ်ားကို အနက္မေပးႏိုင္ခဲ့။သူ၀ယ္ထားသည္က ေရွ႕ေဆာင္အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓါန္၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္ႏွင့္ ေလာင္းမဲင္န္အိပ္ေဆာင္အဘိဓါန္မ်ားသာ။
ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဖတ္ခ်င္ရာကို ဖတ္ရမွ စိတ္ဘ၀င္က်တတ္ေသာသူက ၀ါဆိုသကၤန္းတစ္စံုႏွင့္ ကထိန္သကၤန္းတစ္စံုကို အဘိဓါန္စာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရေခ်သည္။ သုိ႕ႏွင့္ သူ၏ စာအုပ္စင္တြင္ Oxford Advanced Learner's Dictionary ႏွင့္ Webster New World Dictionary စာအုပ္မ်ားေရာက္လာၾကေလသည္။ ဖတ္ေပေရာ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္။ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ စိတ္အားေလ်ာ့ေအာင္ ခက္ေသာစာမ်ားေပတကား။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသသည္ပင္ ပထမဆံုးေရးသားသည့္ “ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္” က်မ္းစာေလးထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ီဖို႕ ကိုုယ္ပိုင္စာအုပ္ဘီဒိုေလးေတြ ခြဲစိတ္ခဲ့ရသည္ဟု မွတ္သားဖူးသည္။ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ပါရမီအရင့္အမ အရွင္ဇနကေလးသည္လည္း ပံ့ပိုးသူမရွိရွာ၊ ကိုယ္တိုင္သာ ေျဖရွင္းခဲ့ရဖူးေလသည္ပဲ။ ယခုေတာ့ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသအမည္ေတာ္ပါသမွ် ထူထူးပါးပါး ဘုတ္အုပ္ေတာ္မ်ားက စာအုပ္စင္တိုင္း၏ အေရာင္ကို လင္းေစေတာ့သည္။ ေအာ္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္လို အရင့္အမာၾကီးပင္ ဤသုိ႕`ဤပံုျဖစ္ခဲ့တံုေသး၏ရွင့္။ ဓမၼဂဂၤါလို ႏုံခ်ာေသာေမာင္ရွင္ကား အဘယ္မွာလွ်င္ ဆိုဖြယ္ရာရွိအံ့နည္း။
သူ႔ကိုေထာက္ပံ့ေနေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးေလးဘုန္းၾကီးႏွင့္ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းတို႕က ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီ(Conservative)မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ထိုေက်းဇူးရွင္မ်ားအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္မဟုတ္။ အသိအမွတ္ျပဳရန္ စာမ်က္ႏွာမဟုတ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ေက်းဇူးရွင္မ်ား၏ အျမင္တြင္ သူ႕အား သက်သီဟဓမၼာစရိယမွလြဲ၍ အျခားမည္သည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကိုမွ တိုးမ၀င္ေစလို။ စာအုပ္စာေပ၊ ဘာသႏၱရႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဆရာေတာ္မ်ား၏ အတၳဳပၸတ္ဆြဲအားတို႕ျဖင့္ ပိျပားကိုင္းညြတ္ေနေသာသူက သက်သီဟႏွင့္ မနီးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းသိေနေလသည္။ သူက စာက်က္လည္း အလြန္ပ်င္းသည္။ တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာ ဖတ္မွတ္ရေသာရသကို သူက ခံုမင္တတ္ေလသည္။ သက်သီဟ ဆိုသည္က တစာစာေအာ္ကာ စာကိုသာ အိပ္မက္ရေသာစာေမးပြဲျဖစ္ေခ်၏။
သို႕ႏွင့္ သူက သက်သီဟႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားလမ္းခြဲမွ ျဖစ္မည္ ဟု ေက်းဇူးရွင္မ်ားအား အသိမေပးဘဲ တစ္ကုိယ္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ကာ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲကို ၀င္ေျဖျဖစ္ခဲ့သည္။အမွန္တကယ္ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲ ဆိုသည္မွာလည္း လြယ္လြယ္ကူကူေအာင္တတ္ေသာစာေမးပြဲေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။စာေျဖသူ (၇၀၀)ခန္႕မွာမွ (၇၀) ခန္႔ကိုသာေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေအာင္ၿပီ” သတင္းစကားျဖင့္ ရြာအျပန္လမ္း လွေခ်ၿပီ ဟူေသာအေတြးမ်ားက မွန္းဆသေလာက္ မေပါက္ခဲ့။ ငါ့ရွင္ ေမာင္ပၪၨင္းေရြးတဲ့လမ္း ေမာင္ပၪၨင္းသာ ေလွ်ာက္ေခ်ဘိေလာ့။ လမ္းစရိပ္မွ်ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္၊ေငးမႈိင္ကာ ျပန္ခဲ့ရဖူးေခ်သည္။ ေအာ္ ခဲကတ္ေသာ ေန႕ရက္မ်ားအစေပတကား။ ရဟန္းဒကာဆိုသည္ကိုလည္း သူက အရိပ္အျမြက္ပင္ မဟရဲ။ “လိုအပ္လွ်င္ အလွဴခံပါ” ဟူေသာ ဖိတ္မန္ခ်က္ရွိေသာ္လည္း လိုအပ္သည့္အခ်ိန္မွာ လွဴဖို႕ရန္ အသင့္ရွိမေနခဲ့လွ်င္ ဟူေသာအေတြးက ေတာင္းရမ္းျခင္းကို ေႏွာင့္ေႏွးေစေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ္သည္ သူ႔အတြက္ လွပေသာသို႕ေသာ္ျဖစ္ေခ်၏။ သူ႕ကို နားလည္ေသာ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးအခိုင္အမာရွိခဲ့ပါေလသည္။ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္းက ပညာပါရမီအားနည္းဟန္ရွိသည္။ အထိုက္အေလ်ာက္စာၾကိဳးစားမႈရွိေသာလည္း စာေမးပြဲမေအာင္ျခင္းျဖစ္၍ ပါရမီဆိုသည္ထက္ စာေမးပြဲက ံမေကာင္းျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုမိတ္ေဆြရဟန္းကို မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႕ သူေခၚလာခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြရဟန္းက ဘုန္းကံၾကီးမားသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားျပား၍ ဆြမ္းကြမ္းခက္ခဲေသာ မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ၾကီးတြင္ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက ဆြမ္းခံ ထြက္ဖြယ္မလို။ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေန႕စဥ္လွဴမည့္ ဒကာမရွိသည္။ စာကိုသာ ၾကိဳးစားကာသင္ အိုအရွင္ေပါ့။ မိတ္ေဆြရဟန္းကလည္း အထူးၾကိဳးစားရွာပါသည္။ အတန္းပိုင္ဆရာကပင္ ေလးစားကာ အတန္းေမာ္နီတာ ခန္႕ခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းက မိတ္ေဆြ ၏ ဘြဲ႕အမည္ကို ႏွစ္စဥ္ပင္ ခ်န္ထားခဲ့ေခ်၏။ ေမာ္နီတာခမ်ာ စာေမးပြဲ တ၀ုန္း၀ုန္းက်ရွာၿပီ။
ထိုသို႕ျဖင့္ မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကို “ ငါ့ရွင္သာ ပညာနယ္ပယ္မွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေပေတာ့ ။ ငါတမူကား ရြာသူတို႕ရပ္ဌာန္ ျပန္၍သာ ရွိစုမဲ့စု သာသနာျပဳေတာ့မည္။ သင့္အေရးအရာ ငါတာ၀န္ယူမည္” တဲ့။ တကယ္လည္း မိတ္ေဆြရဟန္း ရြာျပန္သြားခဲ့သည္။ ဆြမ္းခ်ိဳင့္အလွဴရ့ွင္ဒကာမကိုလည္း သူ႕အတြက္ ငဲ့ကြက္ဖိတ္ၾကားေပးခဲ့သည္။
မၾကာမီမွာပင္ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက စစ္ကုိင္းတိုင္းအထက္ပိုင္းျမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕အနီးက ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေလးျဖစ္လာသည္။ သူ႕တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို မိတ္ေဆြရဟန္း က ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ ရြာေလးသို႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိေန႕ရက္မ်ားတြင္ သူ႕ကို ေက်ာင္းပင္ လႊဲအပ္ထားသည္။ အိပ္ေနက်အိပ္ရာကိုပင္ သူ႕အား ဖယ္ေပးခဲ့သည္။
ဘယ္စာေစာင္မွ မထည့္ျဖစ္ေသာသူ႕စာမ်ား၏ အမာခံပရိသတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူရြတ္ျပေသာ ဂႏၳ၀င္ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာအမ်ိဳမိ်ဳးကို အူ့ျမဴးစြာ နားေထာင္တတ္သည္။ “လုပ္ပါဦးဟ” ဟုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ တြန္းတတ္ေလသည္။ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းလည္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အတၱထက္ ပရကို ဗဟိုျပဳေရးအေတြးအေခၚမ်ားကို မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္က လိုက္နာက်င့္သံုးတတ္ေလသည္။ ရြာကေလးက သာမက အနီး၀န္းက်င္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကပင္ မိတ္ေဆြရဟန္းကို ခ်စ္ခင္ၾကသည္။
ထို႕ေနာက္ သူက သာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ား ၿပီးဆံုးကာ ကြင္းဆင္းသာသနာျပဳေရးအစီအစဥ္အရ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပုိင္း၊က်ိဳင္းတံုဗဟုိသာသနာျပဳဌာနမွာႏွစ္ႏွစ္တာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ သာသနာျပဳကာလ အတြင္း သူဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ အသံုးခ်ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း။ အစိုးရႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအတြက္ အဆင့္ျမင့္ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းမ်ား၊ နာယကဒိုင္အျဖစ္ သူေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ပရိတ္ၾကီးပါဠိ၊ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ဓမၼစၾကာရြတ္ဖတ္ျပိဳင္ပြဲမ်ား။ သူပုစၧကႏွင့္ စာစစ္ဆရာေတာ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ပါဠိပထမျပန္စာေမးပြဲမ်ား၊ လားဟူ အခါ ၀ လီေရွာ စေသာတိုင္းရင္းသားမ်ား ရွိရာေတာင္ေပၚသာသနာျပဳဌာနေတြဆီ သြားရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအေၾကာင္းကို သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းအား စာတစ္ေစာင္ေပတစ္တန္ေရးကာ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့သည္။
သာသနာျပဳကာလအၿပီး ကမၻာေအးကုန္းေျမတကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းတက္ေတာ့လည္း သူ႔မိတ္ေဆြက လိုအပ္သည္ မ်ားကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့သည္။ “ဆက္လုပ္ကြာ” ဟူေသာမိတ္ေဆြရဟန္း၏ စကားက ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေျဖခန္းသို႕ သူ႕ကို ပို႕ေပးျပန္ေလသည္။ သူ႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပညာေရးနယ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ခ်င္ေသးသည္မဟုတ္လား။
ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြက “ သူတကာေတြ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ဆိုတာ သြားတက္ကုန္ၾကၿပီ၊ ငါ့ရွင္ေကာ မၾကြေသးဘူးလား။ တတ္ႏိုင္သမွ် ငါစိုက္ ထုတ္ရေပမပ ”တဲ့။ သူစဥ္းစားေတြေ၀သြားသည္။ ဟုတ္ပ။ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္တက္ေနရင္း သူက စာခ်ဆရာတစ္ပါးအျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ေနသည္။ တရားေဟာပလႅင္မ်ားေပၚသို႔လည္း တက္ျဖစ္၏။
စာဖတ္ေသာသူ႕တရားကို နာၾကသည့္ တရားနာပရိသတ္အခိ်ဳ႕က ႏိုင္ငံတကာအေတြ႕အၾကံဳေတြမ်ားေနၿပီဟု ထင္ၾကသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္းတြင္ သာသနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ကပင္ အလြန္နီးကပ္ေသာ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံနယ္နိမိတ္သို႕ ေျခမခ်ဖူးခ့ဲ။ သူစဥ္းစားရေခ်မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြစံုေခ်ၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္တစ္ခုခု၏ စာသင္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ အမွန္တကယ္ စိတ္၀င္စားပါသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စိုက္ၾကည့္ေနေခ်၏။
သုိ႔ေသာ္ ထိုသို႕ေသာ္က သူ႕အတြက္ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ သတင္းကို ၀ါဆိုမိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုလံုး သူႏွင့္အတူ သြားအတူ လာအတူ စားအတူ တပူးတြဲတြဲရွိေနခဲ့ေသာ သူ႕မိတ္ေဆြေက်းလက္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္ေတာ္ၾကီးေလးကြယ္လြန္ရွာၿပီတဲ့။
ႏွလံုးေသြးေၾကာျပတ္ေသာေရာဂါတဲ့။
မိတ္ေဆြကိုယ္တိုုင္ပင္ သူ႕မွာ ဘာေရာဂါရွိမွန္းမသိဘဲ လြန္သြားခဲ့ျခင္းတဲ့။
မနက္ခင္းဆီကပင္ ရြာေက်ာင္းေလး၏ ပရိ၀ုဏ္အတြင္းမွာ သန္႕ရွင္းေရးမ်ားလုပ္ေနခဲ့သည္တဲ့။ ဆြမ္းစားခါနီးမွ ရင္ဘတ္ေအာင့္လို႕ ဆိုင္ကယ္ခရီးဆယ့္ငါးမိနစ္အကြာအေ၀းက ၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္သြားခဲ့သည္တဲ့။ ရြာလမ္းမအတိုင္း ဆိုင္ကယ္လ္ေနာက္မွာ ထိုင္ရင္းေတြ႕သမွ် ရြာသူရြာသားေတြကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ေသးသည္ တဲ့။ ညေနျပန္လာခဲ့မယ္ ဟုပင္ မွာသြားခဲ့ပါေသးသတဲ့။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ အမွန္တကယ္ သူ႔မိတ္ေဆြက သူခ်စ္ေသာရြာေလးကို ျပန္ခဲ့ပါေလသည္။ သို႕ေသာ္ စကားမဲ့ အသက္မဲ့ ခႏၶာအိမ္တစ္ခုအျဖစ္သာ...။ ေဆးရံုသို႕ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ သူ႕မိတ္ေဆြ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါသည္။
ထိုစဥ္က မိတ္ေဆြအတြက္ “ေနကၡမၼလေရာင္” ဟူေသာ စာေလးတစ္ပိုင္းတစ္စေရးျခစ္ကာ အလြမ္းေျဖခဲ့ဖူးပါသည္။
ေအာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕က အျဖစ္အပ်က္မ်ား။
ခုေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ အိပ္မက္မ်ားကို သူက ဆက္မက္ေနခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ပါရဂူေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုမွ်သာမက ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခု၏ ကထိကဆရာတစ္ဆူ အျဖစ္ပင္ ခန္႔အပ္လႊာကို သူကိုင္ထားမိေလၿပီ။မည္သို႕ဆုိေစ “ ငါ့ရွင္ရဲ႕ စာေတြ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္” ဟူေသာမိတ္ေဆြစကားကိုေတာ့ျဖည့္ဆည္းရေခ်ဦးမည္။ မိတ္ေဆြရဟန္းက သူ႕ကို အဘယ္မွ်ထိေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါသလဲ။
ေအာ္ ႏွင္းေတြေ၀မွျဖင့္ ဟုိး မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ေန႕ရက္မ်ားဆီက အထက္အညာတြင္ လုပ္သည့္“ေခါပုတ္”ေတြ၊ေကာက္ညွင္းဆန္အိပ္ေတြကိုယ္တိုင္သယ္ပိုးကာအညာရထားဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း ေဆာင္းႏွင္းျမဴေတြၾကား သူ႕အခန္း၀ကို ေရာက္လာတတ္ေလသည့္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္၏ ပံုရိပ္မ်ား။
လူခ်စ္လူခင္ လူၾကည္ညိဳမ်ားေသာ။ လူေတြအားလံုးကို ၿပံဳးရႊင္ၾကည္ျမစြာကူညီတတ္ေသာ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ လားရာဂတိကေတာ့ အလင္းရွိရာဘက္သို႕သာ ဦးတည္ပါလိမ့္မည္။
ဓမၼဂဂၤါ
(လြန္ခဲ့ေသာ ေဆာင္းရာသီက ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ မွတ္စု)
2 comments:
ပညာ ဥစၥာ နဲ ့ နာမည္ အက်ိဳးေပးက ေရွးဘ၀ ပါရမီလဲ လိုေသးတာကိုးဘုရား ။သီးျခားစီကိုးဘုရား ။
အရွင္ဘုရားအခုေတာ့ အက်ိဳးေပးမဲ ့ ေနရာမွန္ေရာက္ပံုပါဘဲဘုရား
(စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာေတာ့ တပည့္ေတာ္ စာေမးပြဲတခုေျဖခါနီး သိပ္အေရးၾကီးတဲ ့ စာအုပ္ ၂အုပ္ကို ပန္းဆိုးတန္းပလက္ေဖါင္း အေဟာင္းဆိုင္ေလးကေန က်ပ္၁၅၀နဲ ့ ၀ယ္ရလာတာ သတိရေသးတယ္ဘုရား ၊ စာေမးပြဲမွာ ၅၀%က အဲ၂အုပ္ထဲကေမးတာေလဘုရား )
အရွင္ဘုရား..
မိတ္ေဆြရဟန္းသာရွိရင္ ခု အေျခေနကို ၀မ္းေျမာက္မွာေနာ္ဘုရာ့။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ လူဆိုေတာ့ လူလိုေတြးျပီး စိတ္ေျဖမိတယ္ဘုရာ့.။
Post a Comment