၀ူတန္းေတာင္ထိပ္က ဥေပကၡာတိုက္ကြက္

(၁)
ဟားဟား
ရယ္သည္။
ဟားဟားဟား
ထပ္ရယ္သည္။
ဟားဟားဟားဟား
ခြက္ထိုးခြက္လွန္ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။

၀ူတန္းေတာင္ထိပ္ရွိသိုင္းေလာကတစ္ခုလံုး၏ အစည္းအေ၀းညီမူရာခန္းမေဆာင္ၾကီးတြင္ သူေရာက္ရွိေနေလ သည္။ ေရာင္စံုသိုင္းေလာကသားတို႕ကား ညီမူရာခန္းမေဆာင္အလယ္ရွိ ျပင္ညီကြက္လပ္တြင္ အသည္းအသန္ တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ ၀ူတန္းေတာင္ပိုင္ဘိုးဘိုးႏွင့္ က်န္း၀ူက်ိတို႔၏ တိုက္ပြဲကို ရင္သပ္ရႈေမာေနၾကသည္။ သူက ေရွာင္လင္ဆရာေတာ္မ်ားၾကားသို႕တိုးေ၀ွ႕၀င္ေရာက္လိုက္သည္။
“ေအာ္မီေတာ္ေဖာ္(အမီတာဘာ)”
ေရွာင္လင္ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ႏႈတ္ဆက္ေနရာေပး၍ သိုင္းေလာကဥေသွ်ာင္ေရွာင္လင္ဆရာေတာ္မ်ားစင္ ျမင့္တြင္ သူ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။တိုက္ပြဲဆီသို႔ စိတ္ကိုညြတ္လိုက္၏။ သိုင္းေလာကႏွင့္စိမ္းလွေသာ သူ႕အတြက္ တစ္ခုမွ နားမလည္။ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္သာ ၾကည့္ေနမိသည္။

၀ူတန္းေတာင္ပိုင္ဘုိးဘိုးသည္ ေျမးတပည့္ျဖစ္သူက်န္း၀ူက်ိအား ေက်နပ္ပီတိျဖစ္စြာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ မုတ္ ဆိတ္ရွည္မ်ားကို ပြတ္သပ္လ်က္ ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။ က်န္း၀ူက်ိကား သိုင္းေလာကတစ္ခုလံုး၏ အနာ ဂတ္ျဖစ္၏။ ဂႏၶာလရာဇ္ျပည္ၾကီးကို မန္းခ်ဴးရီးယားက်ဴးေက်ာ္သူတို႕၏ လက္မွကယ္တင္ႏိုင္ေသာ သူရဲေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ျဖစ္ေတာ့သည္။သိုင္းေလာကသားတို႔ မက္ေမာအားက်ေလာက္ေသာ ေက်ာက္စိမ္းဧကရာဇ္ သိုင္းက်မ္း၊ ေနလစၾကာအတြင္းအားႏွင့္ နဂါးႏိုင္ဓါးတို႕ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ၿပီးေလၿပီ။ သို႕ေသာ္ ၀ူတန္း ေတာင္ပိုင္ ဘိုးဘိုးက ေျမးတပည့္က်န္း၀ုက်ိအား တစ္စံုတစ္ရာ သင္ေပးရန္လိုေသးသည္ တဲ့ ။

သူ႕အနားမွာထိုင္ေနသည့္အသက္ၾကီးၾကီး ေရွာင္လင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို “က်န္း၀ုက်ိက ဒီေလာက္ေတာင္ ျပည့္စံု ေနမင့္ဟာ ဘာမ်ားသင္ေပးစရာလိုေသးတုန္း”ဟု ေစာေၾကာမိရာ တိတ္တိတ္ေနစမ္းပါသေဘာျဖင့္ လွည့္ မၾကည့္ဘဲ လက္ကာျပေလသည္။ ေရွာင္လင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးကား တစ္ခါတစ္ရံလွ်ပ္စီးျပက္သလို ျမန္ဆန္သြား လိုက္၊တစ္ခါတစ္ခါ ေရလႈိင္းမ်ားလို ႏုအိေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားလိုက္ တိုက္ကြက္မ်ားတြင္ နစ္မြန္းေနဟန္တူပါသည္။ သူလည္း ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ သိုင္းေလာက၏ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ထိပ္တန္းလိုက္ဖ္ရိွဳးသိုင္းကြက္မ်ားကို စိတ္ႏွစ္ ကာ ၾကည့္ေနမိ ေတာ့သည္။

သူအပါအ၀င္ သိုင္းေလာကတစ္ခုလံုးမသိေသးေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို ၀ူတန္းဘိုးဘိုးက သင္ေပးေနေခ်ၿပီ။ ၀ိုင္း အံုၾကည့္ရႈေနၾကေသာ သုိင္းေလာကသားတို႕ကား သိုင္းေလာက၏ ထိပ္တန္းသိုင္းအေက်ာ္ေဒးယ်ေျမးအဘိုး တို႔၏ အ့ံမခန္းတိုက္ကြက္တို႕႔ကို တဟင္ဟင္တဟာဟာျဖစ္ေနၾကသည္။ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲသိုင္းဂုရုၾကီးတို႔ပင္ မခန္႕ မွန္းႏိုင္ေသာ မဟာသိုင္းကြက္မ်ား။ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္တို႕ ပူးကပ္သြားၾက၏။
ထို႕ေနာက္ ေနာက္သို႔ ေျခခုႏွစ္လွမ္းခန္႕ ကိုယ္စီ ဆုတ္လိုက္ၾကျပန္သည္။
“ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေျမး၊”
“သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ေမ့သြားၿပီ ဖိုးဖိုး”
“ဟုတ္ၿပီ”
ထို႕ေနာက္ ဆက္လက္၍ တိုက္ကြက္ကို ျပန္စၾကျပန္သည္။
“ ဟာ တစ္၀က္ေမ့သြားၿပီ ဖိုးဖိုး”။
“သိပ္ေကာင္းတယ္လူေလး၊ ကဲဆက္ၾကိဳးစားလိုက္ဦး ”
ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္ကား မရပ္မနား အဆက္မျပတ္တိုက္ခိုက္ၾကျပန္သည္။
“အကုန္ေမ့သြားၿပီ ဖိုးဖိုးေရ”
“ဟားဟား ဒါပဲ အဲဒါပဲ ” ၀ူတန္းဘိုးဘိုးက အားရႏွစ္သက္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။

ထိုအခါမွ သိုင္းေျမးအဘိုးတို႔ ရပ္နားလိုက္ၾကသည္။ သိုင္းေလာကသားတို႕ကား နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ အံအား သင့္သြားၾကသည္။ သိုင္းကြက္ေတြအကုန္ေမ့သြားၿပီဆိုပါလား။ သူစိတ္၀င္စားသြားသည္။ သိုင္းေလာကထဲမွာ တစ္ခါမွ မၾကားစဖူးေသာ သီ၀ရီတစ္ခုပါတကား။ သိုင္းေလာကသားတို႕ကား အေက်ာ္ေဒးယ်ဆရာဂုရုမ်ားထံမွ သိုင္းကြက္ေလးတစ္ကြက္ရဖို႕ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေျခသလံုးဖက္ကာသင္ၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တြန္႕တိုေသာ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခယသည္ျဖစ္ေစ သိုင္းအေမြခံဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္။

ခုေတာ့ ဒီမွာ ရွိၿပီးသားသုိင္းကြက္ေတြ ေမ့သြားေအာင္ သင္ေပးလိုက္ၿပီဆိုပါလား။ အေျဖက ဘာပါလိမ့္ ။ သူ ဗာရာဏသီမျပန္ခင္ေတာ့ သိသြားခ်င္သည္။ ျပင္ညီကြက္လပ္ထဲသို႕ စြပ္၀င္သြားခဲ့၏။ ၀ူတန္းေတာင္ပိုင္ ဘိုးဘိုးႏွင့္က်န္း၀ုက်ိတို႔က အသြင္အျပင္ထူးျခားေနေသာသူ႕ကို အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္လိုက္သည့္အခါမွ“ ေအာ္မီေတာ္ေဖာ္(အမီတာဘာ)” ဟု ၿပိဳင္တူ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကသည္။

“ ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။”

“ဒုကၡပါပဲ ဘုန္းၾကီးရဟန္းျမင္ရင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လို႔ သိုင္းေလာကမွာပါ သတင္းေပါက္ေနၿပီလား။”

“ ဒီလိုမဟုတ္ရပါဘူးဘုရား သိုင္းေလာကထဲမွာရွိတဲ့ ခံုဂိုဏ္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြနဲ႕ ၀ါေမဂိုဏ္းက သီလရွင္ ေတြေတာ့ သိုင္းကြက္အလွဴခံၾကြလာေလ့ရွိတာမို႕ပါ။”

“ အင္း အလွဴခံေတာ့ အလွဴခံပါပဲ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႕ရမ္းတဲ့ ၀ါးရံုးသံုးကားအလွဴခံမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေပဘူး။ ကဲ ထားပါ ခုလာတာက ဟိမ၀ႏၱာခိုၿပီး ေတာရပ္မွီးဖို႕ ဗာရာဏသီက ထြက္လာတာ၊လမ္းမွားသြားလို႕ တိဘက္လြင္ျပင္ ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ၀ူတန္ေတာင္ကို ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ သိုင္းေလာကကို စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ လူစုစုျမင္ရင္ ၀င္ ေရာခ်င္တဲ့ ၀ါသနာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိုင္းေလာကရဲ႕ အထြတ္အထိပ္သိုင္းကြက္ေတြ ရႈစားခြင့္ရတဲ့ အတြက္လာရက်ိဳးနပ္တယ္ဆိုရမလားပဲ။အင္း အဲဒီမွာ သိခ်င္တာက ဆရာၾကီးတို႕ ေျမးအဘိုးတို႕ရဲ႕“အကြက္ေမ့” သိုင္းပါပဲ။

“အကြက္ေပ်ာက္သိုင္းဆိုလည္း မမွားပါဘူးဆရာေတာ္။က်န္း၀ုက်ိမွာ သိုင္းက်မ္းေတြ၊ အတြင္းအားေတြ။ နဂါးႏိုင္ ဓါးေတြပိုင္ဆိုင္လို႕ ဘယ္ေလာက္ပဲျပည့္စံုျပည့္စံု၊ သူ႕သိုင္းပညာမွာ အကြက္ရွိေနေသးတယ္။ အကြက္ ရွိေနတာ ကိုက သူ႕အားနည္းခ်က္ပါပဲ။ အကြက္ရွိတဲ့ သိုင္းပညာဟာ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားပါတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ရန္သူက အဲဒီတိုက္ကြက္ရဲ႕ ေပ်ာ့ကြက္မွားကြက္ဟာကြက္ကို သိသြားရင္ အလြယ္တကူေခ်ဖ်က္ အႏိုင္ ယူသြားႏိုင္တာေပါ့။ အခု တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေျမးတပည့္မွာ အကြက္မရွိေတာ့ဘူး။ အကြက္မရွိေတာ့ ျပိဳင္ဘက္ ရန္သူေတြက သူ႕အား နည္းခ်က္ကို မရွာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူကသာ ျပိဳင္ဘက္ရန္သူေတြရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈကို အလိုက္သင့္စီးေမ်ာ တိုက္ခိုက္ သြားရံုပဲ။”

“ အကြက္မရွိတဲ့ အကြက္ေပါ့ ဟုတ္လား ဆရာၾကီး”

“ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေ၀ါဟာရပဲ ၊ သိုင္းေလာကအဘိဓာန္ထဲမွာ ထည့္သြင္းရမယ္။
ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ဆရာေတာ္ ေနာက္ဘ၀မွ ဆပ္ပါရေစေတာ့”

သူနားလည္သလိုေတာ့ ရွိသြားသည္။ သို႕ေသာ္ ေရေရရာရာေတာ့ မဟုတ္ေသး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အတြက္ စဥ္းစားကြက္တစ္ခုရလာခဲ့သည္။ ၀ုတန္းေတာင္ပိုင္ေျမးအဘိုးႏွင့္ ေရွာင္လင္ ဆရာ ေတာ္မ်ားပါမက်န္ သိုင္းေလာကသားတို႕ကို လက္ေ၀ွ႕ရမ္းျပကာ ၀ူတန္းေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့
ေလသည္။

(၂)

၀ူတန္းေတာင္အဆင္းလမ္းတစ္ေနရာတြင္။
“Excuse me”

ေနာက္မွ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အေနာက္တိုင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ေနသည္။ “ဟလို” ဟု သူက ရိုးရိုးေလး ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ What did you say your name was?ဟု ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအေနာက္တိုင္းသားၾကီးကို ျမင္ဖူးသလို ရွိေန၍ ျဖစ္သည္။

“ တပည့္ေတာ္က ဂ်ိဳးဇက္ ဂိုးစတိန္းပါဘုရား”

“ အာ ဟုတ္ၿပီ။ ဂုရုဂ်ီး အက္စ္ အင္န္ ဂိုအင္ကာရဲ႕ သာ၀ကအရင္းအခ်ာ မစၥတာဂ်ိဳးဇက္ၾကီးေပပဲ။ ဒကာေရးတဲ့ “ကိုယ္ေတြ႕၀ိပႆနာ” ဆိုတဲ့ဘုတ္အုပ္ေလးကို ေရႊျပည္ၾကီးက စာေရးဆရာဦးဆန္းလြင္နဲ႕ ဦးဟန္ေဌး (သုေတသန)တို႕ဘာသာျပန္ဆိုၾကလို႕ဖတ္မွတ္ရဖူးရဲ႕၊ ခုေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေလးလည္း လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္တဲ့ အထဲမွာပါသြားလို႕ လက္ထဲမွာေတာ့ မရွိေတာ့ေပဘူး”

“မွန္ပါ တပည့္ေတာ္ေျပာခ်င္တာလည္း အဲဒီစာအုပ္နဲ႕ပတ္သက္ပါတယ္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား ၀ူတန္းေတာင္ ေပၚမွာ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနတုန္း တပည့္ေတာ္လည္း နားေထာင္ေနတာဘုရာ့။ “အကြက္ မရွိတဲ့အကြက္”လို႕ အရွင္ဘုရားမိန္႕လိုက္ေတာ့ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ “ဥေပကၡာတရားေတာ္”ကို ေျပးသတိရလိုက္တာ ဘုရား။ ”

“ လင္းစမ္းပါဦး မစၥတာဂ်ိဳးဇက္ၾကီးရဲ႕”

“တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္ဘ၀မွာ ေလာကဓံဆိုတာ မလြဲမေသြရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနရတဲ့ ျပိဳက္ဘက္ပါပဲ။
သူ႔မွာ အရွင္ဘုရားမ်ားသိေတာ္မူတဲ့ အတိုင္း တိုက္ကြက္ (၈) ကြက္ပဲရွိတာပါ။
ျပည့္စံုကံုလံုမႈ လာေဘာ၊
ႏြမ္းလ်ပါးရွားမႈ အလာေဘာ၊
ျပည့္စံုေနခ်ိန္မွာစိန္တစ္ရစ္ျမတစ္ရစ္အျပံဳးေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနမႈ ယေသာ၊
ႏြမ္းလ်နိမ့္ပါးသြားတဲ့အခါ အမည္ခံမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားမႈ အယေသာ၊
မွားကြက္ကိုနင္းမိတဲ့အခါ(သို႔မဟုတ္)မလိုလားသူေတြမ်ားလာတဲ့အခါ အပုပ္ခ်အတင္းအဖ်င္းေတြၾကားထဲေမ်ာပါရမႈ နိႏၵာ၊
ေအာင္ျမင္တဲ့အခါလက္ခုပ္ၾသဘာေပးခံရမႈ ပသံသာ၊
အလိုဆႏၵျပည့္၀တဲ့ အခါေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သုခ နဲ႔
ဆံုးရႈံးထိခိုက္မႈေတြကိုခါးစည္းခံရတဲ့အခါအလိုမက်နာက်င္မႈ ဒုကၡ
ဒီေလာကဓံတိုက္ကြက္(၈)ကြက္ပဲ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာပါပဲ။”

“ အိမ္း ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သိုင္းေလာကၾကီးအလယ္မွာ ကြ်န္ုပ္တို႕ေရာက္ေနၾကပါေပါ့လား ဒကာဂ်ိဳးဇက္ေရ”

“တပည့္ေတာ္တို႕က ျပိဳင္ဘက္ေလာကဓံဆိုတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းသိပါရဲ႕၊ေလာကဓံမွာ အကြက္ဘယ္ ႏွစ္ကြက္ရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ဗုဒၶအရွင္ကိုယ္တိုင္ စာရင္းျပဳစုေပးထားလို႕ သိလည္း သိၿပီးသားပဲ ဘုရား။”

“ဟုတ္ပ ေလာကဓံတရားဆိုတာ ခပ္ညံ့ည့ံငနဲတစ္ေကာင္လို႕ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႕အတူ သံေယာင္လိုက္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဟိန္းေဟာက္ပစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ေလာကဓံကသာ ကြ်န္ုပ္ တို႕ကို ခပ္ည့ံညံ့ေတြအျဖစ္ ခ်န္ထားခဲ့ပါေရာလား။ ေလာကဓံနဲ႕ လက္ရည္တူေတာင္ မကစားႏိုင္ဘဲကိုးဗ် ဒကာ ဂ်ိဳးဇက္ရ”

“ အဲဒါ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေလာကဓံက ထိထိမိမိ ထိုးႏွက္ႏိုင္ခဲ့တာဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အညွာကို ေလာကဓံက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိေနခဲ့တာကိုးဘုရား။ အဲဒီေပ်ာ့ကြက္က “ငါ”ဆိုတဲ့ ဗဟိုခ်က္ပါပဲ ဆရာေတာ္။”ငါဆိုတဲ့ အတၱဗဟုိခ်က္ကေနျဖာထြက္လာတဲ့ အေကာင္းအဆိုးတိုက္ကြက္ေတြမွာ ေပ်ာ့ကြက္ ေတြဟာကြက္ ေတြအမ်ားၾကီးရွိေတာ့တာဘုရား။

“ေလာကဓံက အေကာင္းအဆိုးဗ်ဴဟာကြက္ေတြနဲ႕ တိုက္စစ္ဆင္လာတတ္တာကိုေတာ့ သိပါရဲ႕ ဒကာ”

“မွန္ပါ ခံစစ္မွာ တပည့္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာဗဟုိခ်က္တိုက္ကြက္ၾကီးက ထင္းထင္းၾကီးေပၚေနေတာ့ ေလာကဓံက အလြယ္တကူ ဒိုင္ပြဲရပ္ေတြပဲ ကစားသြားေတာ့တာပါပဲ ဆရာေတာ္။အေကာင္းေလာကဓံက တိုက္ကြက္ေပ်ာ့ေပမယ့္ အတြင္းအားပါတယ္ဘုရာ့။ “ ငါမို႕ ဒါကိုလုပ္နိုင္တာ၊ ငါမို႕ ဒီေလာက္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာ၊ ငါမို႕ ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာ၊ ငါမို႕ ဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ထြန္းတာ၊” အဲဒီ“ငါ”ဆိုတာၾကီးကို ထိေအာင္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ႏိုင္တာကိုး။ ဒဏ္ရာမေပၚေပမယ့္ အတြင္းေၾကသြားခဲ့တာဘုရား။ ေဘးကလူေတြေတာင္မသိလိုက္ဘဲ အတြင္းဒဏ္ရာနဲ႕ လံုးပါးပါးသြားရတဲ့ လူမႈဘ၀ပံုရိပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲဘုရား။ ဒီလိုနဲ႕ ရရွိထားတဲ့ စည္းစိမ္၊ ဆြတ္ခူးထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာေတြ လက္လႊတ္လိုက္ရသူေတြ မနည္းဘူး ျဖစ္ေနၾက ရတာပါဆရာေတာ္၊ ”

“အိမ္းအိမ္း ဒီအေကာင္းေလာကဓံကိုေတာ့ “ေမတၱာျဖာေ၀ အတြင္းေၾကတိုက္ကြက္” လို႔ သိုင္းေလာကထံုးစံ အမည္ေပးၾကတာေပါ့။”

“သင့္ျမတ္လွပါတယ္ဆရာေတာ္၊အဆိုးေလာကဓံကေတာ့ တိုက္ကြက္ျပင္းသလို အေျဖရွာမရေအာင္ ကိုယ္ေဖာ့ ပညာကလည္းေကာင္းျပန္တယ္ဘုရား။ “ငါ့မွ ျဖစ္ရေလျခင္း၊ ငါ့ကိုမွ လုပ္ရက္ေလျခင္း” အဲဒီ“ငါ” ဆိုတဲ့ အရႈိက္ တည့္တည့္ကိုပဲ အတြင္းအျပင္ လူျမင္ေအာင္ အလဲထိုးခ်လိုက္တာကိုး ဘုရား၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႕ ႏွလံုးေသြးပ်က္သြားရေလာက္ေအာင္ထိ တစ္ခ်ီတည္း ဘုန္းဘုန္းလဲသြားႏိုင္တာပဲ ။

“အိမ္းအဆိုးေလာကဓံကေတာ့ ထင္သာျမင္သာ ရွိပါရဲ႕ ဒကာေတာ္။ “မ်က္ရည္ပင္လယ္ အပူသည္တိုက္ကြက္” ေပပဲေပါ့”

“သင့္ေလ်ာ္သလိုသာ မွည့္ေခၚပါေတာ့ဘုရား။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေလာကဓံက အပူအေအး သိုင္းက်မ္းကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားတဲ့ အမည္မဲ့သိုင္းသမားလို ေရာေထြးတိုက္ခိုက္တတ္ျပန္တယ္။ ေသဒဏ္က်လို႕ ၾကိဳးစင္ တက္ရခါနီးမွ ထီေပါက္သလိုမ်ိဳးေပါ့ဘုရား။ ဘယ္လိုေလာကဓံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဆရာေတာ္ ၊တပည့္ေတာ္တို႕က အကြက္ေဖ်ာက္ထားလိုက္ရင္ ေလာကဓံက တပည့္ေတာ္တို႕ကို မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ဘူးေပါ့ဘုရား၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါဆိုတဲ့ အတၱေပ်ာ့ကြက္ၾကီးကို အၿပီးသတ္ဖယ္ရွားလိုက္ရင္ေတာ့ စိတ္ေအးရၿပီေပါ့ဘုရား၊ အၿပီးသတ္ မဖယ္ရွားႏိုင္ရင္လည္း ေလာကဓံမျမင္ေအာင္ ကြယ္၀ွက္ထားၾကဖို႕ပါပဲ။ ငါဆိုတဲ့ အတၱကင္းတဲ့ တိုက္ကြက္ ကေတာ့ ဥေပကၡာပဲဘုရား၊ ဥေပကၡာခံစစ္ကို ဘယ္ေလာကဓံမွ မတိုးႏိုင္ဘူးဆရာေတာ္။”

“ အင္း ဒကာမစၥတာဂ်ိဳးဇက္ရွင္းလိုက္ေတာ့လည္း လင္းပါေပရဲ႕၊ ဒါနဲ႕ ဥေပကၡာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဒကာေရးတဲ့ ဘုတ္အုပ္ေလးထဲမွာ ေတြ႕မိသလားလို႕”

“မွန္ပါ တပည့္ေတာ္ဆီမွာ ဘုတ္အုပ္လက္က်န္မရွိေတာ့ဘူးဘုရား၊ ခုေတာ့ သီတဂူစတားကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ ဘေလာ့ေတာ္ကေန ေကာ္ပီဆြဲခဲ့တယ္ဘုရား။ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ေလးကလည္း အျဖဴေရာင္ေမတၱာမွ ကူယူျဖန္႕ ေ၀ဆိုလားဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လည္း ကိုယ္ေရးတဲ့စာေလးကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွင္းခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼဂီရိကို ခရီးဆက္ရမွာမို႕ ဒီေကာ္ပီစာရြက္ေလးကိုသာ ဆက္လက္ဖတ္ရႈေတာ္မူပါဘုရား”

ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ မစၥတာဂ်ိဳးဇက္ဂိုးစတိန္းသည္ သူ႕အား ၀ူတန္းေတာင္ဆင္းလမ္းတစ္ေနရာတြင္ ေကာ္ပီ စာရြက္တစ္ရြက္ႏွင့္အတူ ခ်န္ထားခဲ့ေလသည္။

(၃)

မစၥတာဂ်ိဳးဇက္ဂိုးစတိန္း၏ ေကာ္ပီစာရြက္မွ ဥေပကၡာအေၾကာင္း၊
(“ဥေပကၡာသေဘာသည္ စိတ္၏ မတိမ္းမေစာင္း ညီညာသည့္ သေဘာ၊ တည္ၾကည္သည့္ သေဘာကို ဆိုလိုသည္။ အမႈခပ္သိမ္းတို႔တြင္ အဆင္ေျပအဆင္ေခ်ာေနသည့္ အခါတြင္လည္း အရမ္းစိတ္တက္ႂကြျခင္း၊ ပလႊားျခင္းမ်ိဳးလည္း မျဖစ္၊ အမႈခပ္သိမ္း အဆင္မေျပ အဆင္မေခ်ာသည့္ အခါမွာလည္း အရမ္း စိတ္ဓါတ္က်ျခင္း မရွိ၊ ပကတိ တည္ၾကည္ခိုင္ျမဲေသာ စိတ္ျဖင့္ အမႈခပ္သိမ္းကို အညီအမွ် သေဘာထား၍ ဆက္ဆံတတ္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာ မည္ပါသည္။

ဥေပကၡာကို ဥပမာအားျဖင့္ ကမၻာေျမႀကီးေပၚ၌ ထြန္းပလ်က္ရွိေသာ ေနႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပေလ့ ရွိ၏။ ေနသည္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူကိုသာ ထြန္းလင္းေစၿပီး တျခားေသာသူတို႔ အေပၚမွာမူ မထြန္းလင္းဟူေသာ သေဘာမရွိ။ ေနမင္းသည္ အရာခပ္သိမ္းတို႔အေပၚ၀ယ္ အညီအမွ်သာလွ်င္ ထြန္းလင္းသည္။ ေနမင္းသည္ ကမၻာသူ ကမၻာသား အားလံုးတုိ႔အေပၚတြင္ မခြဲမျခား တစ္သေဘာတည္းထား၍သာ ဆက္ဆံသည္။ ဥေပကၡာသည္ အရာခပ္သိမ္းတို႔အေပၚ သေဘာထားတစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္ လက္ခံျခင္း၊ သိမ္းဆည္းျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ျငင္းဆန္သည့္ သေဘာ၊ လက္မခံဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲသည့္ သေဘာ မဟုတ္ေခ်။

လ်စ္လ်ဴရႈသည္ ဆုိေသာ ျမန္မာစကားသည္ အရွိကို အရွိအတိုင္း၊ အျဖစ္ကို အျဖစ္အတိုင္း လက္ခံျခင္း သေဘာျဖစ္၏။ ဥေပကၡာသေဘာကို ဆင္ျခင္၍ ဆက္ဆံရာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းသာဖြယ္ အေျခအေန အခါအခြင့္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေသာ အခါမွာလည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္း၍ ထိုခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အေျခအေနကို မွန္ကန္စြာ သံုးသပ္ႏိုင္သည္။

သူတို႔သည္ သူတုိ႔ အတိတ္က စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ကံမ်ိဳးေစ့တို႔၏ အသီး အပြင့္မ်ားကို ရိတ္သိမ္း သံုးေဆာင္ ေနၾကရျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု သေဘာထားႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္မူ၍ အၾကင္သူသည္ အတိဒုကၡ ေရာက္ေန သည္ကို ၾကံဳေတြ႔ရေသာ အခါမွာလည္း ထိုသူတုိ႔အေပၚ ကရုဏာစိတ္ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ကမၼနိယာမ၏ အက်ိဳးေပး ျခင္း သေဘာကို ဆင္ျခင္၍ စိတ္ႏွလံုး တုန္လွဳပ္ျခင္း ကင္းစြာ ေနႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဥေပကၡာသည္ ဂရုမစိုက္ အေရးမထားသည့္ သေဘာ မဟုတ္ပါ။ ဥေပကၡာသည္ အရာရာကို ညီမွ်ေသာ ခိုင္ခံ့ေသာ အင္အားေကာင္းေသာ စိတ္ျဖင့္ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ ဆက္ဆံျခင္း၊ လက္ခံျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ေသာ အခါ စိတ္သည္ ပရမာဏုျမဴအဆင့္ ရုပ္နာမ္ခပ္သိမ္းတို႔၏ ခဏမစဲ တသဲသဲ တလွဳပ္လွဳပ္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ႏွင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္လိုက္ ပ်က္လိုက္ႏွင့္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ အျခင္း အရာကို ထိုးထြင္းသိျမင္ေသာကာလ ဤဥေပကၡာ သေမၺာဇၥ်င္သည္ စိတ္ကို ထုိရုပ္နာမ္တို႔၏ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈကား ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဟာမဟုတ္၊ သူ႔သေဘာသူေဆာင္၍သာ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကကုန္သည္ဟု အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္း၍ ရႈေနႏိုင္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးပါသည္။)

(၃)

၀ူတန္းေတာင္မွ တိဘက္လြင္ျပင္ကိုေက်ာ္ျဖတ္၍ ဟိမ၀ႏၱာသို႕ခ်ိဳးအေကြ႕တြင္ ကဗ်ာဆရာလားမားၾကီး၏ ေက်ာင္းသခၤန္းေလးသို႕ ၀င္နားခဲ့ေသးသည္။ လာမားၾကီး၏ ေက်ာင္းသခၤန္းနံရံေပၚတြင္ တိဘက္လက္ေရးျဖင့္ တြန္႕တြန္႕ေကြးေကြး ယခုလိုမ်ိဳး မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးထားသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရေသး၏။။

“နံနက္ခင္းေတြဟာ ေလာကဓံတိုက္ကြက္တစ္ခုခုနဲ႕ေစာင့္ေနတတ္ပါပဲ။ ပုဂၢလိကစာမ်က္ႏွာေတြဆိုတာေက်ာ္ ဖတ္ပစ္လို႕မရတာေသခ်ာပါရဲ႕။ မၾကိဳက္တာေတြမ်ိဳခ်ရဦးမယ္။ ဆူညံေနတာေတြနားေထာင္ရဦးမယ္။ ပိတ္ဆို႕ ပစ္လိုက္လို႕မရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ေတာထလို႕။ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ေ၀ဒနာဆိုတာ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတတ္တဲ့ဧည့္ဆိုးတစ္မ်ိဳးပဲ။ အဲဒီအနံ႕ပုပ္အဲ့အဲ့ေတြကို မုန္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ မဆက္ခ်င္ေပမယ့္ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းအၿပံဳးတစ္ျခမ္းကို တြန္႔ေကြးျပလိုက္ရတယ္။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ ေနတဲ့ ခါးတြင္းပ်က္ညေနခင္းမ်ား။ မိန္းေမာေနမိတဲ့အၿပံဳးကေတာ့ တိုေတာင္းလွခ်ည္ရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ထုတိၾသ ဘာသံေတြထဲမွာေမ်ာသြားတတ္ပါေရာလား၊ ”

(၄)

“အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား” မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးက တံခါးေခါက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႕လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ ကား ေအးစက္ေနေလၿပီ။ သတင္းစာေကာ္လံတစ္ခုေပၚမွ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အျမင့္မားဆံုးရုပ္ရွင္ထူးခြ်န္ဆုကို ဆြတ္ခူးရရွိသည့္ မင္းသမီးပရီယန္ကာခ်ိဳပရား၏ မုဒိတာစကားကို ဖတ္ရင္း ျမန္ႏႈံးျမွင့္ စိတ္စီးေၾကာင္း ထဲေမ်ာသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပရီယန္ကာ ဒကာမေလးကား အေကာင္းေလာကဓံ၏ တိုက္ကြက္ကို မည္သို႕ေသာ ခံစစ္ျဖင့္ကာကြယ္ေလမည္နည္း။လက္ခုပ္သံေတြက ညံလို႕။ စိန္ေရႊရတနာေရာင္တို႕ကား ေျပာင္လက္ေတာက္ ပေနသည္။ မဇၥ်ိမေတးသြားမ်ားက ခ်ိဳလြင္ေနေတာ့၏။

ေပ်ာ္ရြင္ၾကေစေသာ္။

၀ူတန္းေတာင္ေပၚက ဥေပကၡာတိုက္ကြက္ကို ေလ့က်င့္ၾကကုန္ရာသတည္း။