ပိုင္စိုးေ၀ရဲ႕ သမုဒယသစၥာကို ဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာ

မနက္ခင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တစ္ခုတ္တရဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္နဲ႕ေရာက္လာမယ့္ ကဗ်ာေတြ မဖတ္ရတဲ့အခါ ဖတ္လက္စကဗ်ာေတြဟာလည္း ခ်ိဳပါတယ္။ ဗာရာဏသီေႏြက စကားလံုးေတြထက္ ပိုေအာင္ ပူေတာ့မွာပါ ။ ကဗ်ာအရိပ္ေလးေအာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ေျပး၀င္ထားလိုက္ပါတယ္။ ပိုင္စိုးေ၀ရဲ႕ “ကိုယ့္ေၾကာင့္ကမၻာၾကီးမနာေစခ်င္” ကဗ်ာပါ။ ေလာကီေရာင္သန္းေပမယ့္ ေလာကဓံအနံ႕အသက္ေလးကို ဖြဲ႕ပံုက ေမႊးပါတယ္။

ခုတ္ထြင္ရွင္းျပစရာမလိုေအာင္ လွၿပီးသားမို႕ ဒကာပိုင္စိုးေ၀ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာအကိုင္းအခက္ေလးေတြအတိုင္းပဲ စိမ္းစိမ္းျမျမေလးဖတ္မိပါေတာ့တယ္။ ေရႊျပည္ၾကီးက ဘက္ဆဲလားဓမၼကထိကအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အခ်စ္တရားမ်ား ထြန္းကားေနခ်ိန္နဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္စြာ ေမာ္ဒန္ေတာရထဲမွာ “အခ်စ္”ဆိုတဲ့ စကားလံုးမပါတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိျခင္းေပပဲ။ သမုဒယသစၥာကို ဖြဲ႕မွေတာ့ ဒုကၡသစၥာကိုလည္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေပေရာ။

ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးမနာေစခ်င္

အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရူသြပ္ခဲ့စဥ္တုန္းက
ေကာင္းကင္ဘံုကို ေမာ့ၾကည္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့
သိုးတစ္ေကာင္။

သင္ရိုးညႊန္တမ္းေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ႏွစ္မ်ား။
အထင္ေတာ္လြဲမွားၿပီး
ဘုရားသခင္က လက္ေဆာင္တစ္ခု ခ်ီးျမွင့္လိုက္ရဲ႕
မင္းကေလးကိုေပါ့ စံပယ္ခင္။

အခုေတာ့
သူ႕သေဘာသူေဆာင္တဲ့ အာကာသဓါတ္ၾကီးေၾကာင့္
တစ္ကြ်န္းစီေန တစ္ေျမစီျခားရေပါ့။
ဗံုေတြဟာ တီးဖို႕မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
အိမ္မျပန္တမ္းေပါ့ကြယ္
တိမ္ေတြရဲ႕ အဆန္လမ္းမွာ
ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရ၊
ကိုယ့္ေက်ာေပၚ အလ်ားလိုက္စီးတဲ့ျမစ္မွာ
ကိုယ့္ရာဇ၀င္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရ၊
တစ္စက္မွ ေရမရွိတဲ့ျမစ္ၾကီးထဲ
ေလွနာ၀ါကို ရြက္လႊင့္ခဲ့ရ။

အေႏြးဓါတ္ပါတဲ့ အနမ္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ဟာ
အၿမဲတမ္းပဲ အတိတ္ကို ေဆာင္တယ္
သရဖူမေဆာင္းဖူးတဲ့ တို႕ရဲ႕ မာနတရားကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မိုးမလင္းေပဘူး၊

သက္ေသျပခ်က္ေတြကို လိုက္ရွာမေနပါနဲ႕ေတာ့
ကိုယ့္ေၾကာင့္
ကမၻာၾကီး မနာက်င္ေစခ်င္၊
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးမွာ
ေအာက္ေမ့အမွတ္ရစရာ ဘာမွ် မရွိ၊
ပန္းတစ္ပြင့္ဟာလည္း
၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခုမျဖစ္ႏိုင္
ေျမြတစ္ေကာင္ကေတာ့
သူ႕ကိုယ့္သူေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းလို႕
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့။

က်ဆံုးသြားတဲ့ လူယဥ္ေက်းမႈတိုင္းကို
အနမ္းနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕
ကိုယ့္အနာဂတ္ဟာ
အေ၀းက ျပန္လာေနပါၿပီ။

ပိုင္စိုးေ၀
(ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၁)
(ဣတၳိယေတာင္တန္းကဗ်ာမ်ားစာအုပ္မွ)