ေသနတ္နဲ႕ပစ္ခံရတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဓမၼကထိက

(၁)
ဘုန္းၾကိးအား ဘုရားေျပာင္းလို႕ပဲ ၾကားဖူးရဲ႕။ ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီးမအားေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေတာ့ ခဏ ခဏေျပာင္းမိေသးတယ္။ သူ႕ဘေလာ့ေလးကို ဖြင့္လိုက္တိုင္း မ်က္စိထဲမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ မသြားေသးတာက သူ႕ကို အာရံုေနာက္ေစေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ဟုိဟာေလး ျပင္လိုက္ ဒီဟာေလး ဖ်က္လိုက္နဲ႕ ဘေလာ့သမာဓိ ထူေထာင္ေနရတာ။

ဂယာကို ေရာက္တာ တစ္လျပည့္ေတာ့မယ္။ ေနပူတာကိုက ဂယာရဲ႕ ခပ္ရွိန္းရွိန္းရသတစ္ခုပါပဲ။ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ ဆြဲဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဥပမာသမူဟဂီရကၠမ သဂၤဇာဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားပံုစာအုပ္က ခုမွ ပိုဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ စာတိုက္ဘီဒိုထဲက ပိုးကိုက္ျခစားေနတဲ့ စာအုပ္ေလးကိုပဲ ယုယုယယ ေၾကြမက်ေအာင္ ဖတ္ခဲ့ရတာကိုး။

(၂)

ူသဂၤဇာဆရာေတာ္ၾကီးက စကားေျပာအရာမွာေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းမွာ အထင္ရွားဆံုးပဲ။ စကား ကတ္ဖဲ့ အရြဲ႕တိုက္တဲ့ အရာမွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ေက်ာ္ၾကားသလို ဥပမာစကားအလွနဲ႕ ဟာသ ေျမာက္ေအာင္ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ သဂၤဇာဆရာေတာ္က ထင္ရွားတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးဆိုတာ ၀ါသနာေတာ္အရ စကားအကတ္အဖဲ့ေတြ ေျပာတတ္ေပမယ့္ သာသနာေတာ္အေရးနဲ႕ ၾကံဳတဲ့အခါတိုင္း ေ၀ဘန္ေရး စာအခ်ိဳးေတြ အေရးေကာင္းလို႕ မင္းတုန္းမင္းၾကီးနဲ႕ သုဓမၼာထိပ္ေခါင္တင္ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ မၾကာခဏ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးဗန္းေမာ္ကို ပို႕ခံရတဲ့အထိပဲ။

သဂၤဇာဆရာေတာ္ကေတာ့ စကားအေျပာေကာင္းလြန္းလို႕ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကိးကိုယ္တိုင္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ နားေထာင္ရတတ္ပါသတဲ့။ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္က ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေက်းလက္ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲတစ္ခုကို အသြားမွာ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္က ''ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးထံမွာ ဘုရားတပည့္ေတာ္က ပညာသင္ဖူး ေက်းဇူး ၾကီးေလေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ အေရွ႕မွာ သီတင္းသံုးရင္ အေရွ႕၊ အေနာက္မွာ သီတင္းသံုးရင္ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္စသည္ ဘယ္ဆီမွာပဲ သီတင္းသံုးသံုး၊ သီတင္းသံုးရာအရပ္ကိုမွန္းၿပီး ဦးခ်အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္၊ အကယ္၍ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရင္လည္း တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရွိေသာ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးကိုပဲ ဦးခ်ကာ အိပ္စက္ရပါမယ္'' လို႕ စကားစေလး ကမ္းပါတယ္။

က်န္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြကလည္း သဂၤဇာဆရာေတာ့္စကား ဘယ္လွမ္းေနၿပီးဆိုတာ သိေတာ့ ေထာင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ '' ဒီလိုဆိုေတာ့ သဂၤဇာက ဗန္းေမာ္ကို အ၀ီစိက်မယ္လို႕ ဆိုရာေရာက္ေနပါပေကာ'' တဲ့။ ''ဒီလိုေတာ့ မဆို၀ံ့ေၾကာင္းပါ။ ဆရာ့ဂုဏ္အထူး ေက်းဇူးတရားသည္ မဟာပထ၀ီေျမအထုကဲ့သို႕ ၾကီးျမတ္ေၾကာင္း ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ရွိခုိးဦးခ်မည္ လို႕သာ ဆိုလိုရင္းပါ'' တဲ့။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးခမ်ာ ''အိမ္း သဂၤဇာက စကားရွားတဲ့ လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ အစက ဒါကို ရည္ရြယ္ ေျပာတာမဟုတ္ေပဘူး။ အလြန္ပင္ ရႈပ္ၿပီး မဟုတ္တာ ၾကံဖန္ မမွန္တာ ေျပာဖို႕ေနရာမွာေတာ့ ဘုရားရွင္လက္ထက္သာဆိုရင္ ဧတဒဂ္ရေလာက္ကဲ့ဗ် '' တဲ့။

(၃)

ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ မင္းတံုးမင္းတရားကိုယ္တိုင္က သဂၤဇာဆရာေတာ့္စကားေတြ နာခ်င္လို႕ ခဏ ခဏဆြမ္းပင့္ကပ္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သဂၤဇာဆရာေတာ္စကားထြက္ေအာင္ မင္းတရားကိုယ္တိုင္က စကားညွစ္ေလ့ရွိတာပါ။ မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ဆရာေတာ္စကားေျပာၿပီဆိုရင္ ပီတိႏုေမာ္ သာဓုေခၚဖို႕ အသင့္ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦး ဆရာ ဒကာ ႏွစ္ဦးသား စကားညီညြတ္ေနၾကပံုမ်ား။

မင္းတုန္းမင္းတရားက ရတနာပံုေရႊျမိဳ႕ေတာ္ရွိ ေလးျပင္ေလးရပ္မွာ ရွိတဲ့ က်မ္းတတ္အေက်ာ္ ဆရာေတာ္ေတြကို ပင့္ၿပီးဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာျပဳၿပီးတဲ့အခါ မင္းတရားက ''အရွင္ဘုရားတို႕ ေက်ာင္းေတာ္သို႕ ျပန္ၾကြသည့္အခါ အေနာက္ေဆာင္တန္းလ်ားက ၾကြသြားလွ်င္ လမ္းသာယာေျဖာင့္ျဖဴးရံုမွ်မက ၾကည့္ရႈဖြယ္ရာ အာရံုမ်ားလည္း ဆန္းၾကယ္စြာ ေတြ႕ရပါမည္ဘုရား'' လို႕ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ေဆာင္ တန္းလ်ားဆိုတာက မိဖုရားေမာင္းမမိႆံ အေျခြအရံအလွပေဂး နန္းေသြးနန္းယဥ္မ်ား ေနထိုင္ရာမွန္း သိေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက စကားမတံု႕ ရွက္စႏိုးနဲ႕ ေခါင္းငံု႕ၿပံဳး၍သာ ေနေတာ္မူၾကပါသတဲ့။

သဂၤဇာဆရာေတာ္ကေတာ့ သြက္ပါတယ္။ ''အရွင္မင္းၾကီး နန္းေတာ္ရဲ႕ အေရွ႕တစ္ခုိ ေတာညိဳညိဳ ေတာင္ညိဳ႕ညိဳ႕ စို႕စို႕စိမ္းစိမ္း တိမ္းညြတ္ဖြယ္ရာ သဘာ၀အလွမ်ားကို ျမင္ပါ၏ေလာ''တဲ့။ ''မင္းၾကီး ထိုသို႕ပင္ လွ၍ တိမ္းညြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ္လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာသူမ်ား သြားေသာ္ တစ္ေခါက္တည္းနဲ႕ ငွက္ဖ်ားသင့္ၿပီး ေသတတ္တယ္ ဒကာေတာ္''တဲ့။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္ပါပဲ ထပ္ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ''အရွင္ဘုရားက ငယ္ျဖဴလား၊ ေတာထြက္လား'' တဲ့။ ''ငယ္ငယ္ေလးထဲက ၀တ္တဲ့ငယ္ျဖဴရဟန္းပါ '' လို႕ ဆရာေတာ္က ေျဖပါတယ္။ ''မွန္ပါ အရွင္ဘုရားက ငယ္ျဖဴရဟန္းျဖစ္ေလေတာ့ ဒကာေတာ့္နန္းေတာ္ထဲ ဆြမ္းစားအၿမဲၾကြေလတိုင္း မိဖုရား ေမာင္းမမိႆံ ေျခြရံ အသင္း အဆင္းရူပါ လကၡဏာလႊမ္းၿခံဳ လွမိ်ဳးစံုေတြကို ျမင္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဆရာေတာ့္မွာ ဒုကၡသာ မ်ားရွာေပေတာ့မည္ ထင္ပါသည္ဘုရား '' တဲ့။ ေနာက္တိေနာက္ေတာက္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမးလည္း ေမးတတ္ပါေပေသာ ဒကာေတာ္မင္းတရားေပပဲ။

ဆရာေတာ္ကလည္း ေျဖတတ္တယ္။ '' ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေပဘူး ဒကာေတာ္။ ဥပမာျပရလွ်င္ ထန္းပင္တစ္ပင္မွာ ထန္းႏို႕ ထန္းစဆိုတာ ရွိေပရဲ႕။ ထန္းတက္သမားျပဳျပင္စီမံထားတဲ့ ထန္းႏို႕ ထန္းစမ်ားဟာ လွီးတိုင္း လွီးတိုင္း တိုးလို႕သာ ထြက္တတ္ၿမဲ ျဖစ္ၿပီး ထန္းတက္သမား ျပဳျပင္ျခင္းမရွိ၊ မသံုးဘဲ ထားေသာ ထန္းႏို႕ ထန္းစမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ပိန္လိမ္ ေျခာက္ေသြ႕သြားၾကရိုးထံုးစံ ဥပမာဟန္ကိုသာ မွတ္ေလေတာ့ ဒကာေတာ္'' တဲ့။ မင္းတုန္းမင္းကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရာဇိေၿႏၵမေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ရယ္ေမာက်န္ရစ္ခဲ့ပါသတဲ့။

(၄)

စကားေျပာလွသလို သတၱိကလည္း မေခတဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ သာသနာျပဳခရီးစဥ္အတြင္း တရားေဟာပလႅင္ေတာ္မွာ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္တာေတာင္ မတုန္မလႈပ္ သည္းခံေတာ္မူႏိုင္တဲ့အျပင္ ပစ္တဲ့တရားခံ ကိုေတာင္ အေရးမယူဖို႕ အေရးပိုင္ကို ေတာင္းဆိုတဲ့အထိ သေဘာထားလည္း ၾကီးျမတ္ သူေတာ္ေကာင္းဓါတ္ လင္းပေတာ္မူတဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးပါပဲ။

ဟသၤာတၿမဳိ႕တရားပြဲမွာပါ၊ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ေသနတ္နဲ႕ အေသအခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခတ္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ၾကီး သီလဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ထိခိုက္နာက်င္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပစ္ခတ္တဲ့ ေမာင္၀ဆိုတဲ့ တရားခံကိုေတာ့ ပရိသတ္ေတြက ၀ိုင္းဖမ္းၿပီး အေရးပိုင္မင္းရံုးကို စစ္ေဆးဖို႕ ပို႕လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါကို ဆရာေတာ္က သိသြားခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထမ္းစင္နဲ႕ အေရးပိုင္မင္းရံုးကို ပို႕ခိုင္းေစပါတယ္။

အေရးပိုင္မင္းနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက ''အေရးပိုင္မင္းကို ျမန္မာစာသင္ဖူးသလား'' လို႕ ေမးပါတယ္။ ''အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သင္ဖူးပါတယ္ '' ဆိုေတာ့ '' နတ္ျပည္နဲ႕ ျဗဟၼာ့ဘံုကို ေရးေသာအခါ ၀ အကၡရာမ်ားပါသလား'' လို႕ ထပ္ေမးပါတယ္။ ''မပါပါ'' လို႕ အေရးပိုင္မင္းက ဆိုေတာ့ ''ဒါဆိုရင္ အ၀ီစိလို႕ ေရးရင္ေကာ ၀အကၡရာနဲ႕မေရးရဘူးလား'' တဲ့။ ''ေရးရပါတယ္'' လို႕ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ၾကီက အေရးပိုင္မင္း၊ ယခု ဖမ္းဆီးထားေသာ ေသနတ္သမားေမာင္ဖိုး၀သည္ လူ႕ဘံု နတ္ဘုံ ျဗဟၼာ့ဘံုမ်ားႏွင့္ လားလားမွမဆိုင္၊ အ၀ီစိမွတစ္ပါး အျခားလားရာမျမင္၊ သို႕အတြက္ ေမာင္ဖိုး၀အမႈကို ေမာင္ဖိုး၀ပင္ စီရင္ေပလိမ့္မည္။ ယခု ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ ပစၥကၡမင္းဒဏ္မွ လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါသည္ တဲ့။

ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေမတၱာဓါတ္နဲ႕ ကရုဏာအားၾကီးျမတ္မႈေၾကာင့္ ေမာင္ဖိုး၀ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသြားခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာေတာ္က ခြင့္လြႊတ္သည္းခံႏိုင္စြမ္း ျမင့္မားေပမယ့္ တပည့္ရဟန္းမ်ားက ေက်နပ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ''တရားေဟာေနတုန္း ေသနတ္နဲ႕ ၀င္ပစ္ရေလာက္ေအာင္ အလြန္မိုက္မဲတဲ့ လူကို ဆရာေတာ္မို႕ ကယ္တင္တယ္။ ကယ္ရက်ိဳးမနပ္၊ ေက်းဇူးလည္း တင္တတ္လိမ့္မယ္ မထင္ေပဘူး ''တဲ့။

ဆရာေတာ္ဘုရားက ဒီလို ႏွစ္သိမ့္ရပါတယ္။ ''ငါ့ရွင္တို႕ ဒီလို သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ ေနာင္တမလြန္အေရးေမွ်ာ္ေတြးၿပီး သနားျခင္းကရုဏာသာ ျဖစ္ထိုက္ပါေပရဲ႕။ ငါတို႕ ငါ့ရွင္တို႕မွာ မ်က္ရည္ယိုစီးလ်က္ ေက်းဇူးၾကီးလွေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးအေပါင္းကိုပင္ စြန္႕လြႊတ္ၿပီး သာသနာေတာ္ထမ္းရဟန္းျပဳႏိုင္ခဲ့ပါလွ်င္ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာ ၾကီးစြာေပးတတ္တဲ့ အမ်က္ေဒါသကို ဘဇာေၾကာင့္ ေမြးျမဴေနၾကမတုန္းတဲ့။ ငါ့ရွင္တို႕ မနာၾကေလနဲ႕။ ငါ့မွာသာ နာလည္းနာေသး တရားလည္း ေဟာရေသးမို႕ အဘိုးၾကီးအဘြားၾကိး ရန္ျဖစ္သလို နာလည္း နာ နံလည္း နံျဖစ္ရသကြဲ႕ '' မိန္႕ၿပီး စကားစကို ျဖတ္ပါတယ္။ တပည့္ေတြက အေၾကာင္းစံုလင္းပါဦးဆိုမွ ဆရာေတာ္က ရွင္းျပတာပါ။

ဓမၼဂဂၤါ ထြင္ဆရာ မျဖစ္ရေအာင္ ဆရာေတာ့္မူရင္းအတိုင္းပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါရေစေတာ့။
'' ငါ့ရွင္တို႕ ေရွးက အဘိုးၾကီးႏွင့္ အမယ္ၾကီးႏွစ္ေယာက္သား လင္မယားတို႕သည္ စကားေျပာရင္း အခင္းျဖစ္ပြားၾကၿပီးလွ်င္ ထ၍ ကန္ေၾကာက္ တစ္ေယာက္၏ ေပါင္ကို တစ္ေယာက္ကုန္း၍ နပမ္းလံုးရင္း ကိုက္ၾကကုန္သတတ္။ ထိုေနာက္ ရန္ေအး၍ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေက်ၿပီလွ်င္ အဘိုးၾကီးက ေျပာသည္မွာ အမယ္ၾကီး ညည္းႏွင့္ စိတ္ေပါက္၍ တစ္ေယာက္၏ ေပါင္ကို တစ္ေယာက္ကိုက္ၾကသည္မွာ နာသေလာ ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ အမယ္အိုက ကိုယ္လာ၍ မေျပာပါႏွင့္ ငါေဒါသျဖစ္ပါသည္။ မနာဘဲ ရွိမည္ေလာ ဟု ဆိုေသာ္ အဘိုးၾကီးက ညည္းမွာ နာရံုသာ နာသည္။ ငါ့့မွာ နာလည္း နာေသး၏။ နံလည္း နံေသး၏ ဟု ဆိုသတဲ့ ငါ့ရွင္တို႕ရဲ႕။ ဤအတူ ငါ့ရွင္တို႕မွာ နာရံုသာ နာသည္။ ငါ့မွာ တရားလည္း ေဟာရေသး၏။ နာလည္း နာေသး၏။'' တဲ့။

ေအာ္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဓမၼကထိကအေက်ာ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ေလာကဓံမွာ ေသနတ္ပစ္ခံရတာလည္း ပါသကိုး။ (ေသနတ္အပစ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းတရားကေတာ့ ဂိုဏ္းဂဏအကြဲအၿပဲ အစြဲျပင္းထန္သူ ေတြေၾကာင့္လို႕ပဲ သာမန္သိရပါတယ္။)

ဓမၼဂဂၤါ
၁၂၊၀၆၊၂၀၁၀