ခုတစ္ေလာ ေရးမိတာေတြကို မိတ္ေဆြေတြက ေလးေလးနက္နက္ေတြ လုပ္စမ္းပါတဲ့။ သူကလည္း တံဆိပ္ တစ္ခုမတပ္ရေသးေတာ့ ဘာေရးရမွန္းကို မသိတာ။ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးမိေနေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာဆရာေတာ္ဆိုၿပီး ဒကာဒကာမတစ္သုိက္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းေဆာက္ ဘုရားတည္ေပါ့ေလ။ သူက ကေလးေတြကို စာသင္ခ်င္တာ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ေထာင္ခ်င္တာ။အဲဒါေတာ့ အားေပးၾကမယ္မထင္။
ေအာဇီးက ဒကာမတစ္စု ေတာင္းပန္မႈကလည္း မဟာဗုဒၶ၀င္ကို ရုပ္ရွင္သဖြယ္ မႊန္းပါဆိုသကိုး။ ကိုမိုက္တီး၊ ကုိမီးပြား ၊ေမာင္မ်ိဳးမင္းနဲ႕ ကိုစင္ေရာ္ၾကီးတို႕ကို ကင္မရာကိုင္ခိုင္းၿပီး ဒကာကိုေန၀င္းျမင့္ၾကီးကို ဇာတ္ညႊန္း ေရးခိုင္းရေလမွာပ။ အင္း မင္းခိုက္စိုးစံတို႕ နီကိုရဲတို႕ အရိုးတို႕ကလည္း ရွိေသး။ အကယ္ဒမီဦးၿငိမ္းမင္းၾကီး ကိုေတာ့ ဆြမ္းပဲခ်က္ကပ္ေတာ့ဗ်ာလို႕ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။
ပန္းျမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴးဇာတ္၀င္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာကိုေနေအာင္ၾကီးေျပာတဲ့ “လူဆိုတာ ဆိုးခ်င္သေလာက္ဆိုး မိုက္ခ်င္သေလာက္ မိုက္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မယုတ္မာရဘူးကြ“ လို႕ေျပာတာက ေရာက္မသြားဘဲ တာတီးဇာတ္ေကာင္ ဒကာကုိေက်ာ္ဟိန္း( ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီး၀တ္ေနဆိုလား) ၾကီးရဲ႕ “ အဘေရ
ေသာက္ ေသာက္” ဆိုၿပီး ထန္းပင္ေအာက္မွာ ေျမာက္ခဲ့တာၾကီးက ေပါက္သြားခဲ့တာကိုး။
အင္း ေဟာလီး၀ုဒ္နဲ႕ေဘာလီး၀ုဒ္ကပုဂၢိဳလ္ၾကီးငယ္ေတြကိုေတာ့ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရေပမပ။ မႊမ္းမယ္ လုပ္ခ် လိုက္ဦးမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အင္းဒီအခ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ၀ါဆိုေက်ာင္း လက္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္းမ်ား လွၿပီ။ ပိုးဖလံမိ်ဳး အေျပာဆိုး အဲ မီးကိုတိုး ကိုယ္က်ိဳးနည္းလွၿပီ။ေက်ာင္းရိုးကိုးေပါက္ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။
ခုေတာ့ ေက်ာင္းအလွဴအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ ေက်ာင္းက အၾကီးၾကီးေဆာက္မွာပါ။ အရင္က ေဆာက္ၿပီးသားေက်ာင္းကိုပဲ မုဒိတာနဲ႕ ျပန္ေဆာက္ၾကည့္တာပါ။
မႏၱေလးက မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးေလ။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းဒကာအေၾကာင္းဖတ္မိရင္ အဲဒီဒကာၾကီးရဲ႕ အဇၥ်တၱအတြင္း သားနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက လင္းလင္းလက္လက္ရွိလြန္းလွပါတယ္။တကယ္ပါ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရား ၾကီး အတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ေက်ာင္းဒကာမိသားစုေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ခိုက္္သြားမွာ။ ခုလက္ရွိ မစိုးရိမ္ တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသျပဳစုေတာ္မူတာပါ။အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ တိုင္းမွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက တကယ္လွပါတယ္။
ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ဦးသက္ရွည္တဲ့။ သူ႕သားက ေမာင္ေက်ာ္ပါ။ အမရပူရ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာသားေတြေပါ့။ အလြန္ဆင္းရဲပါတယ္။ အမရပူရကေန မႏၱေလးကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လာေရာင္းရတာပါ။ ဘတ္စ္ကားေတြ မရွိေသးတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာက အမရပူရ မႏၱေလးခရီးဟာ ေခြ်းၿပိဳက္ၿပိဳက္က်စရာပါ။ ဗိုက္ေတြလည္း ဟာစရာပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ျပားသလက္တစ္ခ်ပ္ကို ႏွစ္ေယာက္ခြဲေ၀စားခဲ့ၾကပါသတဲ့။
သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို မႏၱေလးက ပြဲရံုသူေဌးက မ်က္စိက်ခဲ့ပါေလေရာ။ ရိုးသားမႈနဲ႕ မေမ့ မေလ်ာ့မႈသတိတရားဟာ ခ်မ္းသာျခင္းဆီကို ပို႕ေပးတတ္ပါတယ္။ ပြဲရုံမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရ သြားပါတယ္။ သူတို႕က ပြဲရံုအလုပ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လိုကို အားထုတ္ၾကေတာ့တာပါ။ ပြဲရံုလည္းစီးပြားတက္သလို သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္မွာလည္း စုမိေဆာင္းမိေလးျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ပြဲရံုပိုင္ရွင္ သူေဌးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းပါ။ သူတို႕ကို ပြဲရံုခြဲေထာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဓိကအေရးၾကီးတာက သူတို႕သားအဖရဲ႕ အဓိပတိတရားေတြပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကား၀ိုင္းမွာ ေက်ာင္းဒကာျဖစ္ေရးေခါင္းစဥ္က ၾကီးစိုးေနခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ သာသနာျပဳခ်င္တဲ့စိတ္က သူတို႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို လူရိုးလူေကာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္တြန္းပို႕ေနေတာ့တာပါ။ ေျပာၾကပါစို႕ သူတို႕သားအဖ တည္ေထာင္တဲ့ လက္ဘက္ပြဲရံုေလးက ေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ သူတို႕မွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ထက္ ေက်ာင္း ေဆာက္ဖို႕ စိတ္ကူးက ေရွ႕က ဥၾသဆြဲတာပါ။ ရွိတဲ့ ေငြစေလးေတြ ပိုက္ၿပီး ရြာျပန္ေျပးၾကတာပါ။ ကိုယ့္ငယ္ဆရာ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာက္မယ္ေလ။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႕ ဟုိတုန္းက လူဆင္းရဲသားအဖ ေက်ာင္းေရစက္ ခ်မယ္ေလ။
မိုက္တယ္။တကယ္ လွတယ္။ ဒီဇာတ္၀င္ခန္းကို တိုက္တန္းနစ္ရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာၾကီးမစၥတာကင္မရြန္းေတာ့ ကင္မရာကို ဘယ္ဘက္က ခ်ိန္မလဲ။ ၾကည့္။ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီကလည္း အထင္ကရ အဘိဓမၼာ ပညာရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးပါ။ ၿမိဳ႕ျပင္ၾကီးဆရာေတာ္ဆိုၿပီး ေက်ာ္ေဇာေတာ္မူတာပါ။
ကင္မရာက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်က္ႏွာကို ခ်ိန္လိုက္ရမွာပါ။ မီးေတြလင္းေနေအာင္ ထိုးၾကကြာ။
“ဟ ေမာင္သက္ရွည္ရ ဒီရြာမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ့ ဘာအက်ိဳးမ်ားမတုန္းကြ။ ငါလည္း တစ္သက္တာလံုး အဘိဓမၼာက်မ္းေတြပို႕ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခု သက္ရြယ္အိုမင္းလို႕ ေအးေအးလူလူသီတင္းသံုးေနတာ၊ စာသင္သားေတြ လည္း လက္မခံနိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ေက်ာင္းေဆာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ မႏၱေလးက စာသင္တိုက္ၾကီးေတြမွာ အေနဆင္းရဲေနတဲ့ စာသင္သားေတြအတြက္သာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ စီမံပါေလကြယ္”တဲ့။
CUT!
ေကာင္းတယ္။ ဒီဇာတ္၀င္ခန္းကို အကယ္ဒမီေပးၾကစို႕။ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အကယ္ဒမီဆရာေတာ္ေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းဒကာေလာင္းသားအဖကလည္း သေဘာေပါက္လြယ္ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က စာသင္စာခ်ေက်ာင္းေတာ္ ဘုရားၾကီးတိုက္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴခဲ့ပါတယ္။ စာသင္သားေတြ စုစုရံုးရံုးစာတက္ေနတဲ့ မိုးယိုယိုင္နဲ႕ေနတဲ့ေက်ာင္းေလးကိုမွ ရွာေဖြလွဴဒါန္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ဘြဲ႕အမည္ကိုေတာင္ သိၾကဟန္မတူပါဘူး။
ေအာဇီးက ဒကာမတစ္စု ေတာင္းပန္မႈကလည္း မဟာဗုဒၶ၀င္ကို ရုပ္ရွင္သဖြယ္ မႊန္းပါဆိုသကိုး။ ကိုမိုက္တီး၊ ကုိမီးပြား ၊ေမာင္မ်ိဳးမင္းနဲ႕ ကိုစင္ေရာ္ၾကီးတို႕ကို ကင္မရာကိုင္ခိုင္းၿပီး ဒကာကိုေန၀င္းျမင့္ၾကီးကို ဇာတ္ညႊန္း ေရးခိုင္းရေလမွာပ။ အင္း မင္းခိုက္စိုးစံတို႕ နီကိုရဲတို႕ အရိုးတို႕ကလည္း ရွိေသး။ အကယ္ဒမီဦးၿငိမ္းမင္းၾကီး ကိုေတာ့ ဆြမ္းပဲခ်က္ကပ္ေတာ့ဗ်ာလို႕ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။
ပန္းျမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴးဇာတ္၀င္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာကိုေနေအာင္ၾကီးေျပာတဲ့ “လူဆိုတာ ဆိုးခ်င္သေလာက္ဆိုး မိုက္ခ်င္သေလာက္ မိုက္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မယုတ္မာရဘူးကြ“ လို႕ေျပာတာက ေရာက္မသြားဘဲ တာတီးဇာတ္ေကာင္ ဒကာကုိေက်ာ္ဟိန္း( ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီး၀တ္ေနဆိုလား) ၾကီးရဲ႕ “ အဘေရ
ေသာက္ ေသာက္” ဆိုၿပီး ထန္းပင္ေအာက္မွာ ေျမာက္ခဲ့တာၾကီးက ေပါက္သြားခဲ့တာကိုး။အင္း ေဟာလီး၀ုဒ္နဲ႕ေဘာလီး၀ုဒ္ကပုဂၢိဳလ္ၾကီးငယ္ေတြကိုေတာ့ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရေပမပ။ မႊမ္းမယ္ လုပ္ခ် လိုက္ဦးမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အင္းဒီအခ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ၀ါဆိုေက်ာင္း လက္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္းမ်ား လွၿပီ။ ပိုးဖလံမိ်ဳး အေျပာဆိုး အဲ မီးကိုတိုး ကိုယ္က်ိဳးနည္းလွၿပီ။ေက်ာင္းရိုးကိုးေပါက္ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။
ခုေတာ့ ေက်ာင္းအလွဴအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ ေက်ာင္းက အၾကီးၾကီးေဆာက္မွာပါ။ အရင္က ေဆာက္ၿပီးသားေက်ာင္းကိုပဲ မုဒိတာနဲ႕ ျပန္ေဆာက္ၾကည့္တာပါ။
မႏၱေလးက မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးေလ။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းဒကာအေၾကာင္းဖတ္မိရင္ အဲဒီဒကာၾကီးရဲ႕ အဇၥ်တၱအတြင္း သားနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက လင္းလင္းလက္လက္ရွိလြန္းလွပါတယ္။တကယ္ပါ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရား ၾကီး အတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ေက်ာင္းဒကာမိသားစုေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ခိုက္္သြားမွာ။ ခုလက္ရွိ မစိုးရိမ္ တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ရာဇဓမၼာဘိ၀ံသျပဳစုေတာ္မူတာပါ။အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ တိုင္းမွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက တကယ္လွပါတယ္။
ေက်ာင္းဒကာၾကီးက ဦးသက္ရွည္တဲ့။ သူ႕သားက ေမာင္ေက်ာ္ပါ။ အမရပူရ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာသားေတြေပါ့။ အလြန္ဆင္းရဲပါတယ္။ အမရပူရကေန မႏၱေလးကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လာေရာင္းရတာပါ။ ဘတ္စ္ကားေတြ မရွိေသးတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာက အမရပူရ မႏၱေလးခရီးဟာ ေခြ်းၿပိဳက္ၿပိဳက္က်စရာပါ။ ဗိုက္ေတြလည္း ဟာစရာပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ျပားသလက္တစ္ခ်ပ္ကို ႏွစ္ေယာက္ခြဲေ၀စားခဲ့ၾကပါသတဲ့။
သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို မႏၱေလးက ပြဲရံုသူေဌးက မ်က္စိက်ခဲ့ပါေလေရာ။ ရိုးသားမႈနဲ႕ မေမ့ မေလ်ာ့မႈသတိတရားဟာ ခ်မ္းသာျခင္းဆီကို ပို႕ေပးတတ္ပါတယ္။ ပြဲရုံမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရ သြားပါတယ္။ သူတို႕က ပြဲရံုအလုပ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လိုကို အားထုတ္ၾကေတာ့တာပါ။ ပြဲရံုလည္းစီးပြားတက္သလို သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္မွာလည္း စုမိေဆာင္းမိေလးျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ပြဲရံုပိုင္ရွင္ သူေဌးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းပါ။ သူတို႕ကို ပြဲရံုခြဲေထာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဓိကအေရးၾကီးတာက သူတို႕သားအဖရဲ႕ အဓိပတိတရားေတြပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကား၀ိုင္းမွာ ေက်ာင္းဒကာျဖစ္ေရးေခါင္းစဥ္က ၾကီးစိုးေနခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ သာသနာျပဳခ်င္တဲ့စိတ္က သူတို႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို လူရိုးလူေကာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္တြန္းပို႕ေနေတာ့တာပါ။ ေျပာၾကပါစို႕ သူတို႕သားအဖ တည္ေထာင္တဲ့ လက္ဘက္ပြဲရံုေလးက ေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ သူတို႕မွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ထက္ ေက်ာင္း ေဆာက္ဖို႕ စိတ္ကူးက ေရွ႕က ဥၾသဆြဲတာပါ။ ရွိတဲ့ ေငြစေလးေတြ ပိုက္ၿပီး ရြာျပန္ေျပးၾကတာပါ။ ကိုယ့္ငယ္ဆရာ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာက္မယ္ေလ။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႕ ဟုိတုန္းက လူဆင္းရဲသားအဖ ေက်ာင္းေရစက္ ခ်မယ္ေလ။
မိုက္တယ္။တကယ္ လွတယ္။ ဒီဇာတ္၀င္ခန္းကို တိုက္တန္းနစ္ရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာၾကီးမစၥတာကင္မရြန္းေတာ့ ကင္မရာကို ဘယ္ဘက္က ခ်ိန္မလဲ။ ၾကည့္။ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ၾကီကလည္း အထင္ကရ အဘိဓမၼာ ပညာရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးပါ။ ၿမိဳ႕ျပင္ၾကီးဆရာေတာ္ဆိုၿပီး ေက်ာ္ေဇာေတာ္မူတာပါ။
ကင္မရာက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်က္ႏွာကို ခ်ိန္လိုက္ရမွာပါ။ မီးေတြလင္းေနေအာင္ ထိုးၾကကြာ။
“ဟ ေမာင္သက္ရွည္ရ ဒီရြာမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ့ ဘာအက်ိဳးမ်ားမတုန္းကြ။ ငါလည္း တစ္သက္တာလံုး အဘိဓမၼာက်မ္းေတြပို႕ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခု သက္ရြယ္အိုမင္းလို႕ ေအးေအးလူလူသီတင္းသံုးေနတာ၊ စာသင္သားေတြ လည္း လက္မခံနိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ေက်ာင္းေဆာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ မႏၱေလးက စာသင္တိုက္ၾကီးေတြမွာ အေနဆင္းရဲေနတဲ့ စာသင္သားေတြအတြက္သာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ စီမံပါေလကြယ္”တဲ့။
CUT!
ေကာင္းတယ္။ ဒီဇာတ္၀င္ခန္းကို အကယ္ဒမီေပးၾကစို႕။ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အကယ္ဒမီဆရာေတာ္ေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းဒကာေလာင္းသားအဖကလည္း သေဘာေပါက္လြယ္ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က စာသင္စာခ်ေက်ာင္းေတာ္ ဘုရားၾကီးတိုက္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴခဲ့ပါတယ္။ စာသင္သားေတြ စုစုရံုးရံုးစာတက္ေနတဲ့ မိုးယိုယိုင္နဲ႕ေနတဲ့ေက်ာင္းေလးကိုမွ ရွာေဖြလွဴဒါန္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ဘြဲ႕အမည္ကိုေတာင္ သိၾကဟန္မတူပါဘူး။
1 comment:
very good story. Amazing generousity
Post a Comment