ဆႏၷာ ေမ ကုဋိကာ သုခါ နိ၀ါတာ၊
၀ႆ ေဒ၀ ယထာသုခံ။
စိတၱံ ေမ သုသမာဟိတံ ၀ိမုတၱံ၊
အာတာပီ ၀ိဟရာမိ ၀ႆ ေဒ၀။
(ေထရဂါထာပါဠိေတာ္)
မုိးကာလိုက္ၿပီ ငါ့ေက်ာင္းေလး
ခ်မ္းသာေဆာင္ ေလကိုလည္း ေရွာင္ႏိုင္ေပါ့၊
ရြာခ်င္သလိုသာ ရြာေတာ့ မိုး။
ငါ့စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္ လြတ္ေျမာက္၊
လံု႔လသည္းစြာ ငါေနသမို႕ ရြာသာရြာပါ့ မိုး။
အရွင္သုဘူတိရဟႏၱာကိုယ္ေတာ္ၾကီး ၾကည္ႏူးရႊင္ပ်စြာ ရြတ္ဆိုလိုက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။
မိုးေလထန္တဲ့ ရာသီၾကမ္းၾကမ္းထဲ အမိုးအကာလံုတဲ့ သူ႕ရဲ႕ သစ္ခက္တဲေက်ာင္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရြတ္ဆိုမိတဲ့ကဗ်ာေပါ့။
ပါဠိလိုဆိုရင္ေတာ့ ဂါထာအဖြဲ႕ေပါ့ေလ။
ညတုန္းက အိပ္ရာမ၀င္မီ ပိဋကတ္စာအုပ္စင္ကို မမွီမကမ္းလွမ္းဆြဲရင္း လက္ထဲပါလာတဲ့ ေထရဂါထာပါဠိေတာ္ကို လွန္ေလွာမိတဲ့အခါ အာသေ၀ါကင္းတဲ့ စိတ္နဲ႕ ဖြဲ႕သီထားတဲ့ အလွဆံုးကဗ်ာေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာပါ။ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ေတြနဲ႕ ေထရီမၾကီးေတြ ရြတ္ဆိုသီဖြဲ႕ၾက၊ က်ဴးရင့္ၾကတဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ကဗ်ာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ကဗ်ာဆရာဆုိရင္ အာသေ၀ါတရားမူးမူးနဲ႔သာ ေရးဖြဲ႔ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ ကဗ်ာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကီအညွီနံ႕ေလးေတာ့ ရႈိက္မိပါေသးတယ္။
အာသ၀တရားဆိုတာက ကာမအမူး၊ဘ၀အမူး၊ဒႆနအမူးနဲ႕ အ၀ိဇၨာအမူးေတြပါပဲ။အားလံုးသိၾကတဲ့ အာသေ၀ါတရားေလးပါးေပါ့။
ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႕စဥ္ရုန္းကန္ရျခင္းမွာ တစ္ခုခုနဲ႕ေတာ့ အျမဲတမ္းမူးေနတတ္ပါတယ္။
အရက္မေသာက္လည္း ေမြးရာပါမူးၿပီးသား။
မူးၾကေပါ့ေလ။
ပုထုဇဥ္ေသြးမကုန္ခင္မူးၾကရတာကလား။
ဒါေပမယ့္ အမူးမ်ားရင္မ်ားသေလာက္ ေမွာက္တတ္တာဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံေပါ့။
ေမွာက္လ်က္လဲရင္ ေဇာက္ထိုးလည္း က်တတ္ပါတယ္။
သုဘူတိကိုယ္ေတာ္ၾကီးက ရဟႏၱာဆိုေတာ့ အာသေ၀ါအမူးေျပသြားၿပီမို႔ သမၼာဒႆနအျမင္နဲ႕ ၾကည္လင္ေနပါတယ္။ ရြတ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးက ရိုးစင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဗ်ာရဲ႕ စကားလံုးေလးေတြ၊ပါဒေလးေတြကို အဖြင့္က်မ္းေတြက ခုလို ခြဲစိတ္ေျဖျပမွသာ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္မွန္း အေတြးတိမ္တိမ္ေလးက နက္သြားရတာပါ။
ခက္ဆစ္က ဒီလိုပါ။
အမိုးအကာ=၀ိပႆနာပညာ ၊မဂ္ဖိုလ္ပညာ
ေက်ာင္း =ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာဟူေသာေက်ာင္း
ခ်မ္းသာ =ကိေလသာေၾကာင့္ျဖစ္ေသာဒုကၡတို႔မွ ကင္းျခင္းခ်မ္းသာ
ေလ = ေထာင္လႊားမႈ မာနဟူေသာေလ
ယစ္မူးမႈ မဒဟူေသာေလ
ခက္မာမႈ ထမၻဟူေသာေလ
ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ သာရမၻဟူေသာ ေလ
မိုး=ကိေလသာတရားမ်ား
တည္ၿငိမ္= မဂ္ဖိုလ္သမာဓိ
လြတ္ေျမာက္=သံေယာဇဥ္အားလံုးတို႔မွလြတ္ေျမာက္မႈနိဗၺာန္
ကိေလသာမိုးစက္မ်ား ဘယ္လိုပဲ ရြာရြာ
ခႏၶာဆိုတဲ့ေက်ာင္းေလးကို
ပညာဆိုတဲ့ အမိုးအကာနဲ႕ လံုျခံဳေအာင္ေထြးေပြ႕ထားလိုက္ၿပီ။
မ်က္စိနားနွာလွ်ာကိုယ္စိတ္ဆိုတဲ့ ယုိေပါက္ေတြထဲက တုိးေ၀ွ႕ေရာက္လာမယ့္ အာရံုေတြနဲ႕ အျပိဳင္တိုက္ခတ္မယ့္ မာနအစရွိတဲ့ ေလေတြ မတိုး၀င္ႏိုင္ေအာင္ သတိ ၀ီရိယနဲ႕ ေစာင့္ၾကပ္ထားလိုက္ၿပီ။
မဂ္ဖိုလ္သမာဓိနဲ႕ တည္ၿငိမ္၊
လြတ္ေျမာက္မႈနိဗၺာန္ကို ရရွိၿပီ။
ကိေလသာမိုးစက္ေတြ ရြာခ်င္သလိုသာ ရြာေတာ့။
မိုးမယိုမွေတာ့ မိုးမစိုႏိုင္ေတာ့ဘူးပ။
ကဗ်ာရဲ႕ ပါဒေ
လးေတြကိုလည္း သိကၡာသံုးရပ္နဲ႕ စိတ္ျဖာၾကပါေသးတယ္။၁)မိုးကာလိုက္ၿပီ ငါ့ေက်ာင္းေလး ခ်မ္းသာေဆာင္ မိုးကိုလည္းေရွာင္ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က သီလသိကၡာ
၂)ငါ့စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က သမာဓိသိကၡာနဲ႕
၃)လြတ္ေျမာက္ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က ပညာသိကၡာကို ရည္ညႊန္းပါသတဲ့။
ဒီကဗ်ာေလးမ်ိဴးရြတ္နိုင္ဖို႔ေတာ့ အေပါက္ေတြ ဖာေထးၾကရဦးမွာပါ။
ပါရမီကနည္းနည္း အေပါက္က ၿပဲၿပဲ။
အိုဇုန္းလႊာပါးသလို သမာဓိကလည္း ခပ္ၾကဲၾကဲမို႕။
ခက္တာက ယိုက်တဲ့မိုးေတြကို ခ်ိဳတယ္ဆိုၿပီး ေမာ့ေမာ့ေသာက္မိေတာ့တာပါ။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးကို စိမ္ခ်ိဳးၾကေတာ့တာကလား။
အရွင္ဘုရားေရ
ေနတာေတာ့ ကြန္ကရိတိုက္ေက်ာင္းမွာပါ။
မိုးကေတာ့ မလံုေရးခ်မလံုေသးပါကလား။
မစၥတာအယ္လ္ဂိုးနဲ႕ေပါင္းၿပီး မသက္မသာအမွန္တရားဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ကားတစ္ကားရိုက္ရဦးမွာပါ။
ကမၻာ့ရာသီဥတုထက္ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ရာသီကိုေတာင္ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေသးပါကလား။
No comments:
Post a Comment