မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆိုတာက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္(ေဟာင္း)ၾကီးကိုတည္ေထာင္ၿပီး အဲဒီေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအတြင္းမွာပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာေပပရိယတ္ကို ကမၻာနဲ႕ခ်ီေအာင္ လင္းေစႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဂၢါဘိဓဇမစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသူရိယအတြက္ ေအးေအးလူလူသီတင္းသံုးဖို႕ရည္ရြယ္ျဖစ္တည္လာတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ပါပဲ။ (မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး “ယခင္စာသင္တိုက္ ယခုတကၠသိုလ္” မွာ တို႔ထိေရးသားခဲ့ၿပီး။)
ဆ႒သံဂါယနာကို ဦးေဆာင္ၿပီး အထက္တန္းသာသနာ့တာ၀န္ေတြကို ရြ႕ံရြံခြ်န္ခြ်န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရားၾကီးဟာ ဘုန္းကံလည္း ၾကီးမားေတာ္မူေလေတာ့ ေအးေအးလူလူေနဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းအသစ္ရဲ႕ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမေတြက ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေက်ာင္းဒကာဦးေတာနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာမေဒၚႏိုင္တုိ႕ရဲ႕အေၾကာင္း ကလည္းစိတ္၀င္စားစရာပါ။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဟာ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ စာေပပို႔ခ်ေန ေပမယ့္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို စစ္ကိုင္းေတာင္က နံ႕သာေခ်ာင္မွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ခိုေလ့ရွိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေနထိုင္သီတင္းသံုးလို႕မျဖစ္ေတာ့တာမို႕ စစ္ကိုင္း ေတာင္ရိုးက အဲဒီနံ႕သာေခ်ာင္မွာပဲ စစ္ေဘးခိုရင္း သံုးႏွစ္တာ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။
သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္မွာ စစ္ေဘးခိုေနတဲ့ ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္တို႕ဟာ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ဆည္းကပ္ခြင့္ရခဲ့ၾကတာပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥကို ေန႕စဥ္အနီးကပ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာမို႕ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သိကၡာသံုးပါးအရိပ္က ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမေလာင္းေတြရဲ႕ ႏွလံုးသား ေပၚမွာ ေအးျမစြာ ထိုးက်ခဲ့တာပါ။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးဆိုတာက ပြင့္ပြင့္လင္းမိန္႕ေတာ္မူတတ္သလို ရိုးရွင္းစြာလည္း ေနေတာ္မူတတ္တာကိုး။
သက္ေတာ္(၉၆)ႏွစ္ေမြးေန႕ေတာ္မွာ “ ငါေတာ့ အသက္ကိုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ဘာတရားထူးမွ မရေသးဘူးဗ်ား” လို႕ ရိုးရိုးၾကီးမိန္႕ေတာ္မူတာကို လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားဦးေမာင္ေမာင္က ဒီလိုေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။” ဆရာေတာ္ ဘာတရားထူးမွ မရေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႕ အနီးကပ္အကိုးအကြယ္ခံႏိုင္တဲ့ဆရာေတာ္ပါဘုရား” တဲ့။ ေၾသာ္ အံၾသဖြယ္ရွိေပစြ..။
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးၿပီးတာနဲ႕ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ ျပန္လည္သီတင္းသံုးကာ စာေပပို႕ခ်မပ်က္ရွိေတာ္မူခဲ့သလို ဦးေတာ+ ေဒၚႏိုင္ဇနီးေမာင္ႏွံတို႕ကလည္း ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းမွာ ဆန္ဆိုင္ေလးဖြင့္ကာ စီးပြားရွာခဲ့ရာမွ (၇) ႏွစ္(၈) ႏွစ္ခန္႔အတြင္းမွာပဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆန္ကုန္သည္ေလာကမွာ ထင္ရွားေလာက္ေအာင္ စီးပြားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
စီးပြားျဖစ္ထြန္းလာတဲ့အခါ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ပထမဆံုးစိတ္ကူးက မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းဖို႕ပါပဲ။ ခက္တာက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ကိုးကြယ္စရာေျမကြက္လပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းဒကာမိသားစုကလည္း မစိုးရိ္မ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးကို တစ္ဦးတည္းမူပိုင္ေဆာက္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းရွိသံဃာေတြကိုလည္း ပစၥည္းေလးပါးနဲ႕ မညွိဳးငယ္ရေအာင္ စိတ္ၾကိဳက္ ေထာက္ပံ့ လွဴခ်င္ၾကတာ ကလား။ အဲဒီေတာ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက ေက်ာင္းသစ္ကန္သစ္အတြက္ ေနရာပရိ၀ုဏ္အသစ္ကို ရွာေဖြေပးခဲ့ပါတယ္ ။
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကို ယံုၾကည္ကိုးစားေတာ္မူတဲ့ လားရႈိးဆရာေတာ္ဦးေကသရက သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဒိုင္၀န္ေက်ာင္းေျမကြက္ကို ကန္႔သတ္ၿပီး ယခုမစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေနရာအကြက္ၾကီးကို လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာအသစ္မွာ ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္မိသားစုတို႕က ဓမၼဒါယာဒေက်ာင္းေဆာင္သစ္ကို စတင္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ရာက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ နိဒါန္းပြင့္ခဲ့ေတာ့တာပါ။ ေက်ာင္းဒကာမိသားစုတို႕က ေက်ာင္းအရင္ေဆာက္လုပ္ၿပီးမွ ေနဖို႕အိမ္ေဆာက္ၾကပါသတဲ့။ တိုက္အိမ္သစ္တက္မဂၤလာက်င္းပတဲ့ေန႕မွာပဲ အဲဒီတိုက္နဲ႕အတူ ျခံေျမကိုပါ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သံဃိကအျဖစ္ ေရစက္္ခ်လွဴဒါန္းခဲ့ၾကျပန္ပါသတဲ့။
အဲဒီလို ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္တို႕ကို အတုလိုက္ၿပီး အိမ္ကို ေက်ာင္အမွတ္နဲ႕ လွဴသူေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက တစ္သက္ေနဆိုၿပီး ျပန္လည္စြန္႕ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
ဦးေတာ+ေဒၚနိုင္တိို႕အုတ္ျမစ္ခ်လိုက္တဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ေက်ာင္းဒကာဒကာမေတြက ေက်ာင္းေတြ အဆက္မျပတ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကေတာ့တာပါ။ ဓမၼကို အထြတ္တင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အစီအရီေပၚလာပါေတာ့တယ္။
ဓမၼဒါယာဒ( ၁၃၁၆)
ဓမၼကာမ( ၁၃၁၇)
ဓမၼဒီပ (၁၃၁၈)
ဓမၼသုခ(၁၃၁၈)
ဓမၼာဘိမတသာသနေသာဘိဏီသိမ္ေတာ္(၁၃၂၀)
ဓမၼ၀ိနယရံသီ(၁၃၂၇) စသည္ စည္ပင္ထြန္းကားလာခဲ့ပါတယ္။
မစိုးရိမ္ရဲ႕လွပတဲ့အစဥ္အလာထဲမွာ ေက်ာင္းအမည္ေပးတာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္(ေဟာင္း)မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရဲ႕နာမည္ေတြမွာ နယူပေဒသဆိုတဲ့စကားလံုးေလးေတြကို ေနာက္ဆက္တြဲထည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ ပါဠိနယူပေဒသ၊ သာသနနယူပေဒသ၊ပိဋကနယူပေဒသဆိုတာမိ်ဳးေပါ့။ နယူပေဒသဆိုတာ နည္းဥပေဒေပါ့ေလ။ ပိဋကတ္ဆိုင္ရာနည္းဥပေဒေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးရာေက်ာင္းေတာ္လုိ႕ ဆိုခ်င္တာပါ။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြကို နာမည္ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဓမၼကို ေရွ႕တင္လိုက္ပါတယ္။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေျမေနရာက အကြက္အကြင္းအလြန္က်ပါတယ္။ တိုက္သစ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္မ်က္ႏွာစာမွာ ဒိုင္၀န္ကြင္းေက်ာင္းၾကီးကို ရွည္ေမ်ာေမ်ာေျမြၾကီးတစ္ေကာင္ပတ္ေခြထားသလုိပါပဲ။ တိုက္သစ္ကိုေတာ့ သဂၤဇာေခ်ာင္းက ပတ္ေခြထားျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးအတြင္းမွာ မင္းလမ္းမၾကီးက တစ္ခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။ မင္းလမ္းမၾကီးရဲ႕ လက္၀ဲလက်္ာမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ စီစီရီရီခမ္းနားစြာ တည္ေဆာက္ထားေလရဲ႕။
သူ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးအတြင္း ဓမၼေရွ႕သြားေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေတြနဲ႕ ေ၀ဆာေနခဲ့ပါၿပီ။ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးရဲ႕ အလယ္ လမ္းမၾကီးရဲ႕ လက္်ာဘက္မွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္က ဘစ္ဘင္းနာရီ စင္ၾကီးရဲ႕ပံုတူ နာရီစင္ၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႕ပဲ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္သြားရတာပါ။
(အေပၚမွာေဖာ္ျပထားတဲ့နာရီစင္က မစိုးရ႔ိမ္ေက်ာင္းတိုက္ေဟာင္းက နာရီစင္အုိၾကီးပါ) တစ္ခါတုန္းက အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ကနာရီစင္အေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ သူ႕မိတ္ေဆြက ျပံဳးပါတယ္။ ကိုယ့္အထြာနဲ႕ကိုယ္ေတာ့ ၾကီးက်ယ္တာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ သူေတြ႔ဖူးသမွ်နာရီစင္ေတြထက္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ နာရီစင္က ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ရွိပါတယ္။ ထားပါ။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္က စကတည္းကိုက လွတာပါ။ ေနရာလွသလို လုပ္ငန္းအစပ်ိဳးတာလည္း လွပါတယ္။ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရားၾကီးက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးထဲက အသစ္လြင္ဆံုး အတက္ၾကြဆံုး မ်ိဳးဆက္ သစ္စာခ်ရဟန္းေတာ္ သံုးပါး ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးစာသင္တိုက္တစ္ခုတည္ေထာင္ဖို႕တာ၀န္ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အရွင္သီရိႏၵ၊ အရွင္နာယကနဲ႕ အရွင္ရာဇဓမၼဆိုတဲ့ ရဟန္းပ်ိဳသံုးပါးပါ။ သက်သီဟဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးစ အနာဂတ္သာသနာအျမင္သစ္ေတြနဲ႕ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္စီမံကိန္းေတြကို အိပ္မက္မက္လို႕ ေကာင္းတဲ့အရြယ္မွာ တကယ့္လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးစြာ ဆြဲေခၚေနရာေပးလိုက္တာပါ၊ ဒီလိုေလးလည္း မွာေတာ္မူပါေသးသတဲ့၊
“မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့စကားငါ့မေျပာရ၊ ဦးဇင္းတို႕ သံုးပါး သာသနာၾကီးပြားေအာင္လုပ္ၾက၊ ငါကိုယ္တိုင္အားေပးေနသည္၊ ငါတို႕လုပ္ခဲ့တုန္းက အားေပးသူမရွိခဲ့ဘူး ။” တဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း “ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလွၿပီ တတ္လွၿပီဟု ဘယ္ခါမွ မထင္ေလနဲ႕ လက်္ာေတာ္ရံအရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ၾကီးေသာ္မွ နိဗၺာန္ေရာက္မည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ ေၾကာင္းတရားေဟာမွား၍ ဘုရားရွင္ျပင္ဆင္ေဟာရေသးသည္ ” လို႕ ဆက္ၿပီး ဆရာအသစ္ေတြကို တပ္ထြက္မိန္႕ခြန္းတိုတိုမိန္႕ခဲ့ပါေသးသတဲ့။
ဆရာေတာ္ၾကီးအတြက္ ေအးေအး လူလူ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းသီတင္းသံုးဖို႕ ေဆာက္လွဴထားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကို ပရိယတ္သာသနာ အတြက္ ငဲ့ကြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မ်ိဳးဆက္သစ္အားကို အထူးယံုၾကည္ ေတာ္မူခဲ့သလို ေနရာေပးတတ္ျခင္းဆိုတဲ့ သမာနတၱတာက်င့္၀တ္ကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေတာ္မူ ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးေတြ ဒီေန႕တိုင္ေအာင္ျမင္ေနျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
စာသင္သားသံဃာ ႏွစ္ရာေလာက္သာေမွ်ာ္မွန္းတာ၀န္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသာ စာခ်စာသင္သံဃာေတာ္ သံုးေထာင္၀န္းက်င္ေလာက္နဲ႕ စည္ပင္ေနတဲ့မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သာသနာကိုသာ ေတြ႕ရမယ္ဆိုရင္ အႏႈိင္းမဲ့ပီတိနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္သာဓုေခၚေတာ္မူမွာပါပဲ။ ေနရာေပးတတ္ေတာ့လည္း ေနရာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို ယူခဲ့ၾကတာကလား။
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက သူကိုယ္တိုင္ သက်သီဟအသင္းၾကီးက က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေလေတာ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္မွာ ပညာသင္ယူခဲ့ၿပီး သက်သီဟဓမၼာစရိယျဖစ္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွန္သမွ်ကို စာခ်အျဖစ္သာမက နာယက(ပါေမာကၡ)အျဖစ္ပါခန္႕အပ္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုရဲ႕ ေက်ာင္းထိုင္တင္ေျမွာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
အသက္သိကၡာတို႕ လုပ္သက္တို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ အရည္အေသြးနဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကိုသာ ရႈျမင္ေတာ္မူေလ့ရွိတာပါ။ သက္ေတာ္ငယ္ငယ္နဲ႕ သက်ဓမၼာစရိယကုိယ္ေတာ္ေလးေတြ မစိုးရိမ္မွာ နာယကအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာ အားတက္စရာပါပဲ။ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္ၾကီးေတြ အဖြဲ႕အစည္းၾကီးေတြ က်င့္သံုးေနတဲ့ ဥပေဒသကို ဆရာေတာ္ၾကီးက က်င့္သံုးၿပီးသားျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သမာနတၱတာလမ္းစဥ္က ေခတ္အဆက္ဆက္အသံုးတည့္ေနမွာပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးသံေယာဇဥ္နဲ႕ မစိုးရိမ္မွာေက်ာင္းထိုင္နာယကျဖစ္ဖို႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ဇာတိရြာ မတၱရာျမိဳ႕နယ္၊ေပါက္၀ဲရြာက သက်သီဟဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္တဲ့ ရဟန္းေတာ္အရွင္ေကာ႑ညရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲမွာ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼက ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ခုလို မွတ္မွတ္ရရေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဒီသက်သီဟစာေမးပြဲဟာ ၁၂၆၅ ခုႏွစ္က စတင္က်င္းပခဲ့တယ္။-------အဲဒီစတင္က်င္းပတဲ့ႏွစ္မွာပဲ ေဟာဒီေပါက္၀ဲရြာ ဇာတိ ဒို႕ရဲ႕ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦးသူရိယ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒါက စာသင္တန္း၊ ေနာက္ ---၁၂၆၉ ခုႏွစ္မွညာ သက်သီဟစာခ်တန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။(မွတ္ခ်က္ သက်သီဟစာေမးပြဲတြင္ စာသင္တန္းႏွင့္ စာခ်တန္းဟုႏွစ္ တန္းရွိသည္) ---မင္းတို႕ဆရာေတာ္ၾကီး ဘယ္ေလာက္နာမည္ၾကီးလဲဆိုေတာ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယန္နိုင္ငံမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ Who is who in the world လို႕ေခၚတဲ့ ကမၻာမွာနာမည္ၾကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဒို႕ဗမာႏိုင္ငံက ေဟာဒီေပါက္၀ဲဇာတိျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးတည္း ပါတယ္။ အဲသေလာက္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ဆရာေတာ္ၾကီး---။
ေပါက္၀ဲရြာဇာတိျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက သူအသက္ထင္ရွားရွိတုန္းက သူ႕ေပါက္၀ဲတို႕ သမင္ျခံတို႕က ဦးဇင္းေလးေတြကို သက်သီဟေအာင္ေစခ်င္တယ္----ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဒို႔မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တို႔-- တိုက္ေဟာင္းတို႔ဆိုတာ သက်သီဟေအာင္မွ နာယကအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳတယ္၊ေက်ာင္းအပ္တယ္၊ ------ဒါေပမယ့္ တစ္ပါးမွ မေအာင္ဘူး၊
လူဆိုတာ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေတာ့ ေဒသစြဲက ရွိတယ္ကြ။ တိုက္တာမွာ စည္းကမ္းလုပ္ထားေတာ့ ---- သက်သီဟမေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္လို႕လည္း မရဘူး။ ေအာင္မယ့္ေအာင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သက္ေတာ္ (၁၂၀) တိတိျပည့္တဲ့ႏွစ္(၁၃၆၁) ခုႏွစ္က်မွ ေမာင္ေကာ႑ည မင္းတို႕ေပါက္၀ဲရြာဇာတိ ဦးဇင္းတစ္ပါးက သက်သီဟေအာင္ျမင္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဒို႕ကလဲပဲ ဆရာေတာ္ၾကီးနည္းအတိုင္းပဲ ဒီႏွစ္၀ါဆိုလမွာပဲ သူ႕ကို ေက်ာင္းအပ္လိုက္တယ္။”
ေၾသာ္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာပါတကား။
တစ္မ်ိုးသားလံုး တစ္သာသနာလံုးက်င့္သံုးထိုက္ေသာစံနမူနာပါတကား။
အရည္အခ်င္းေတြ ေမြးျမဴၾက၊
စြမ္းေဆာင္ရည္ ေတြ ထက္ေအာင္ ေသြးၾက၊
ထုိက္သူ ယူေစ စနစ္ကို က်င့္သံုးၾကေပါ့ေလ။
သာဓု သာဓု သာဓု အၾကိမ္မီလ်ံ။
ဆ႒သံဂါယနာကို ဦးေဆာင္ၿပီး အထက္တန္းသာသနာ့တာ၀န္ေတြကို ရြ႕ံရြံခြ်န္ခြ်န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရားၾကီးဟာ ဘုန္းကံလည္း ၾကီးမားေတာ္မူေလေတာ့ ေအးေအးလူလူေနဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းအသစ္ရဲ႕ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမေတြက ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေက်ာင္းဒကာဦးေတာနဲ႔ ေက်ာင္းဒကာမေဒၚႏိုင္တုိ႕ရဲ႕အေၾကာင္း ကလည္းစိတ္၀င္စားစရာပါ။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဟာ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ စာေပပို႔ခ်ေန ေပမယ့္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို စစ္ကိုင္းေတာင္က နံ႕သာေခ်ာင္မွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ခိုေလ့ရွိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေနထိုင္သီတင္းသံုးလို႕မျဖစ္ေတာ့တာမို႕ စစ္ကိုင္း ေတာင္ရိုးက အဲဒီနံ႕သာေခ်ာင္မွာပဲ စစ္ေဘးခိုရင္း သံုးႏွစ္တာ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။
သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္မွာ စစ္ေဘးခိုေနတဲ့ ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္တို႕ဟာ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ဆည္းကပ္ခြင့္ရခဲ့ၾကတာပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥကို ေန႕စဥ္အနီးကပ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတာမို႕ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သိကၡာသံုးပါးအရိပ္က ေက်ာင္းဒကာေက်ာင္းဒကာမေလာင္းေတြရဲ႕ ႏွလံုးသား ေပၚမွာ ေအးျမစြာ ထိုးက်ခဲ့တာပါ။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးဆိုတာက ပြင့္ပြင့္လင္းမိန္႕ေတာ္မူတတ္သလို ရိုးရွင္းစြာလည္း ေနေတာ္မူတတ္တာကိုး။
သက္ေတာ္(၉၆)ႏွစ္ေမြးေန႕ေတာ္မွာ “ ငါေတာ့ အသက္ကိုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ဘာတရားထူးမွ မရေသးဘူးဗ်ား” လို႕ ရိုးရိုးၾကီးမိန္႕ေတာ္မူတာကို လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားဦးေမာင္ေမာင္က ဒီလိုေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။” ဆရာေတာ္ ဘာတရားထူးမွ မရေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႕ အနီးကပ္အကိုးအကြယ္ခံႏိုင္တဲ့ဆရာေတာ္ပါဘုရား” တဲ့။ ေၾသာ္ အံၾသဖြယ္ရွိေပစြ..။
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးၿပီးတာနဲ႕ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ ျပန္လည္သီတင္းသံုးကာ စာေပပို႕ခ်မပ်က္ရွိေတာ္မူခဲ့သလို ဦးေတာ+ ေဒၚႏိုင္ဇနီးေမာင္ႏွံတို႕ကလည္း ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကမ္းမွာ ဆန္ဆိုင္ေလးဖြင့္ကာ စီးပြားရွာခဲ့ရာမွ (၇) ႏွစ္(၈) ႏွစ္ခန္႔အတြင္းမွာပဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆန္ကုန္သည္ေလာကမွာ ထင္ရွားေလာက္ေအာင္ စီးပြားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
စီးပြားျဖစ္ထြန္းလာတဲ့အခါ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ပထမဆံုးစိတ္ကူးက မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းဖို႕ပါပဲ။ ခက္တာက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ကိုးကြယ္စရာေျမကြက္လပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းဒကာမိသားစုကလည္း မစိုးရိ္မ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးကို တစ္ဦးတည္းမူပိုင္ေဆာက္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းရွိသံဃာေတြကိုလည္း ပစၥည္းေလးပါးနဲ႕ မညွိဳးငယ္ရေအာင္ စိတ္ၾကိဳက္ ေထာက္ပံ့ လွဴခ်င္ၾကတာ ကလား။ အဲဒီေတာ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက ေက်ာင္းသစ္ကန္သစ္အတြက္ ေနရာပရိ၀ုဏ္အသစ္ကို ရွာေဖြေပးခဲ့ပါတယ္ ။
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကို ယံုၾကည္ကိုးစားေတာ္မူတဲ့ လားရႈိးဆရာေတာ္ဦးေကသရက သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဒိုင္၀န္ေက်ာင္းေျမကြက္ကို ကန္႔သတ္ၿပီး ယခုမစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေနရာအကြက္ၾကီးကို လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာအသစ္မွာ ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္မိသားစုတို႕က ဓမၼဒါယာဒေက်ာင္းေဆာင္သစ္ကို စတင္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ရာက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ နိဒါန္းပြင့္ခဲ့ေတာ့တာပါ။ ေက်ာင္းဒကာမိသားစုတို႕က ေက်ာင္းအရင္ေဆာက္လုပ္ၿပီးမွ ေနဖို႕အိမ္ေဆာက္ၾကပါသတဲ့။ တိုက္အိမ္သစ္တက္မဂၤလာက်င္းပတဲ့ေန႕မွာပဲ အဲဒီတိုက္နဲ႕အတူ ျခံေျမကိုပါ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သံဃိကအျဖစ္ ေရစက္္ခ်လွဴဒါန္းခဲ့ၾကျပန္ပါသတဲ့။
အဲဒီလို ဦးေတာ+ေဒၚႏိုင္တို႕ကို အတုလိုက္ၿပီး အိမ္ကို ေက်ာင္အမွတ္နဲ႕ လွဴသူေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက တစ္သက္ေနဆိုၿပီး ျပန္လည္စြန္႕ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
ဦးေတာ+ေဒၚနိုင္တိို႕အုတ္ျမစ္ခ်လိုက္တဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ေက်ာင္းဒကာဒကာမေတြက ေက်ာင္းေတြ အဆက္မျပတ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကေတာ့တာပါ။ ဓမၼကို အထြတ္တင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အစီအရီေပၚလာပါေတာ့တယ္။
ဓမၼဒါယာဒ( ၁၃၁၆)
ဓမၼကာမ( ၁၃၁၇)
ဓမၼဒီပ (၁၃၁၈)
ဓမၼသုခ(၁၃၁၈)
ဓမၼာဘိမတသာသနေသာဘိဏီသိမ္ေတာ္(၁၃၂၀)
ဓမၼ၀ိနယရံသီ(၁၃၂၇) စသည္ စည္ပင္ထြန္းကားလာခဲ့ပါတယ္။
မစိုးရိမ္ရဲ႕လွပတဲ့အစဥ္အလာထဲမွာ ေက်ာင္းအမည္ေပးတာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္(ေဟာင္း)မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရဲ႕နာမည္ေတြမွာ နယူပေဒသဆိုတဲ့စကားလံုးေလးေတြကို ေနာက္ဆက္တြဲထည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ ပါဠိနယူပေဒသ၊ သာသနနယူပေဒသ၊ပိဋကနယူပေဒသဆိုတာမိ်ဳးေပါ့။ နယူပေဒသဆိုတာ နည္းဥပေဒေပါ့ေလ။ ပိဋကတ္ဆိုင္ရာနည္းဥပေဒေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးရာေက်ာင္းေတာ္လုိ႕ ဆိုခ်င္တာပါ။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြကို နာမည္ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဓမၼကို ေရွ႕တင္လိုက္ပါတယ္။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေျမေနရာက အကြက္အကြင္းအလြန္က်ပါတယ္။ တိုက္သစ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္မ်က္ႏွာစာမွာ ဒိုင္၀န္ကြင္းေက်ာင္းၾကီးကို ရွည္ေမ်ာေမ်ာေျမြၾကီးတစ္ေကာင္ပတ္ေခြထားသလုိပါပဲ။ တိုက္သစ္ကိုေတာ့ သဂၤဇာေခ်ာင္းက ပတ္ေခြထားျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးအတြင္းမွာ မင္းလမ္းမၾကီးက တစ္ခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။ မင္းလမ္းမၾကီးရဲ႕ လက္၀ဲလက်္ာမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ စီစီရီရီခမ္းနားစြာ တည္ေဆာက္ထားေလရဲ႕။
သူ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးအတြင္း ဓမၼေရွ႕သြားေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေတြနဲ႕ ေ၀ဆာေနခဲ့ပါၿပီ။ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးရဲ႕ အလယ္ လမ္းမၾကီးရဲ႕ လက္်ာဘက္မွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္က ဘစ္ဘင္းနာရီ စင္ၾကီးရဲ႕ပံုတူ နာရီစင္ၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႕ပဲ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္သြားရတာပါ။
(အေပၚမွာေဖာ္ျပထားတဲ့နာရီစင္က မစိုးရ႔ိမ္ေက်ာင္းတိုက္ေဟာင္းက နာရီစင္အုိၾကီးပါ) တစ္ခါတုန္းက အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ကနာရီစင္အေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ သူ႕မိတ္ေဆြက ျပံဳးပါတယ္။ ကိုယ့္အထြာနဲ႕ကိုယ္ေတာ့ ၾကီးက်ယ္တာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ သူေတြ႔ဖူးသမွ်နာရီစင္ေတြထက္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ နာရီစင္က ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ရွိပါတယ္။ ထားပါ။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္က စကတည္းကိုက လွတာပါ။ ေနရာလွသလို လုပ္ငန္းအစပ်ိဳးတာလည္း လွပါတယ္။ မစိုးရိမ္ဆရာ ေတာ္ဘုရားၾကီးက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးထဲက အသစ္လြင္ဆံုး အတက္ၾကြဆံုး မ်ိဳးဆက္ သစ္စာခ်ရဟန္းေတာ္ သံုးပါး ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးစာသင္တိုက္တစ္ခုတည္ေထာင္ဖို႕တာ၀န္ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အရွင္သီရိႏၵ၊ အရွင္နာယကနဲ႕ အရွင္ရာဇဓမၼဆိုတဲ့ ရဟန္းပ်ိဳသံုးပါးပါ။ သက်သီဟဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးစ အနာဂတ္သာသနာအျမင္သစ္ေတြနဲ႕ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္စီမံကိန္းေတြကို အိပ္မက္မက္လို႕ ေကာင္းတဲ့အရြယ္မွာ တကယ့္လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးစြာ ဆြဲေခၚေနရာေပးလိုက္တာပါ၊ ဒီလိုေလးလည္း မွာေတာ္မူပါေသးသတဲ့၊
“မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့စကားငါ့မေျပာရ၊ ဦးဇင္းတို႕ သံုးပါး သာသနာၾကီးပြားေအာင္လုပ္ၾက၊ ငါကိုယ္တိုင္အားေပးေနသည္၊ ငါတို႕လုပ္ခဲ့တုန္းက အားေပးသူမရွိခဲ့ဘူး ။” တဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း “ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလွၿပီ တတ္လွၿပီဟု ဘယ္ခါမွ မထင္ေလနဲ႕ လက်္ာေတာ္ရံအရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ၾကီးေသာ္မွ နိဗၺာန္ေရာက္မည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ ေၾကာင္းတရားေဟာမွား၍ ဘုရားရွင္ျပင္ဆင္ေဟာရေသးသည္ ” လို႕ ဆက္ၿပီး ဆရာအသစ္ေတြကို တပ္ထြက္မိန္႕ခြန္းတိုတိုမိန္႕ခဲ့ပါေသးသတဲ့။
ဆရာေတာ္ၾကီးအတြက္ ေအးေအး လူလူ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းသီတင္းသံုးဖို႕ ေဆာက္လွဴထားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကို ပရိယတ္သာသနာ အတြက္ ငဲ့ကြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မ်ိဳးဆက္သစ္အားကို အထူးယံုၾကည္ ေတာ္မူခဲ့သလို ေနရာေပးတတ္ျခင္းဆိုတဲ့ သမာနတၱတာက်င့္၀တ္ကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေတာ္မူ ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးေတြ ဒီေန႕တိုင္ေအာင္ျမင္ေနျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
စာသင္သားသံဃာ ႏွစ္ရာေလာက္သာေမွ်ာ္မွန္းတာ၀န္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသာ စာခ်စာသင္သံဃာေတာ္ သံုးေထာင္၀န္းက်င္ေလာက္နဲ႕ စည္ပင္ေနတဲ့မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သာသနာကိုသာ ေတြ႕ရမယ္ဆိုရင္ အႏႈိင္းမဲ့ပီတိနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္သာဓုေခၚေတာ္မူမွာပါပဲ။ ေနရာေပးတတ္ေတာ့လည္း ေနရာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို ယူခဲ့ၾကတာကလား။
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက သူကိုယ္တိုင္ သက်သီဟအသင္းၾကီးက က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္တဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေလေတာ့ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္မွာ ပညာသင္ယူခဲ့ၿပီး သက်သီဟဓမၼာစရိယျဖစ္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွန္သမွ်ကို စာခ်အျဖစ္သာမက နာယက(ပါေမာကၡ)အျဖစ္ပါခန္႕အပ္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုရဲ႕ ေက်ာင္းထိုင္တင္ေျမွာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
အသက္သိကၡာတို႕ လုပ္သက္တို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ အရည္အေသြးနဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ကိုသာ ရႈျမင္ေတာ္မူေလ့ရွိတာပါ။ သက္ေတာ္ငယ္ငယ္နဲ႕ သက်ဓမၼာစရိယကုိယ္ေတာ္ေလးေတြ မစိုးရိမ္မွာ နာယကအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာ အားတက္စရာပါပဲ။ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္ၾကီးေတြ အဖြဲ႕အစည္းၾကီးေတြ က်င့္သံုးေနတဲ့ ဥပေဒသကို ဆရာေတာ္ၾကီးက က်င့္သံုးၿပီးသားျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သမာနတၱတာလမ္းစဥ္က ေခတ္အဆက္ဆက္အသံုးတည့္ေနမွာပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးသံေယာဇဥ္နဲ႕ မစိုးရိမ္မွာေက်ာင္းထိုင္နာယကျဖစ္ဖို႕ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ဇာတိရြာ မတၱရာျမိဳ႕နယ္၊ေပါက္၀ဲရြာက သက်သီဟဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္တဲ့ ရဟန္းေတာ္အရွင္ေကာ႑ညရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲမွာ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼက ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ခုလို မွတ္မွတ္ရရေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဒီသက်သီဟစာေမးပြဲဟာ ၁၂၆၅ ခုႏွစ္က စတင္က်င္းပခဲ့တယ္။-------အဲဒီစတင္က်င္းပတဲ့ႏွစ္မွာပဲ ေဟာဒီေပါက္၀ဲရြာ ဇာတိ ဒို႕ရဲ႕ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦးသူရိယ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒါက စာသင္တန္း၊ ေနာက္ ---၁၂၆၉ ခုႏွစ္မွညာ သက်သီဟစာခ်တန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။(မွတ္ခ်က္ သက်သီဟစာေမးပြဲတြင္ စာသင္တန္းႏွင့္ စာခ်တန္းဟုႏွစ္ တန္းရွိသည္) ---မင္းတို႕ဆရာေတာ္ၾကီး ဘယ္ေလာက္နာမည္ၾကီးလဲဆိုေတာ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယန္နိုင္ငံမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ Who is who in the world လို႕ေခၚတဲ့ ကမၻာမွာနာမည္ၾကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဒို႕ဗမာႏိုင္ငံက ေဟာဒီေပါက္၀ဲဇာတိျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးတည္း ပါတယ္။ အဲသေလာက္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ဆရာေတာ္ၾကီး---။
ေပါက္၀ဲရြာဇာတိျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက သူအသက္ထင္ရွားရွိတုန္းက သူ႕ေပါက္၀ဲတို႕ သမင္ျခံတို႕က ဦးဇင္းေလးေတြကို သက်သီဟေအာင္ေစခ်င္တယ္----ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဒို႔မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တို႔-- တိုက္ေဟာင္းတို႔ဆိုတာ သက်သီဟေအာင္မွ နာယကအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳတယ္၊ေက်ာင္းအပ္တယ္၊ ------ဒါေပမယ့္ တစ္ပါးမွ မေအာင္ဘူး၊
လူဆိုတာ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေတာ့ ေဒသစြဲက ရွိတယ္ကြ။ တိုက္တာမွာ စည္းကမ္းလုပ္ထားေတာ့ ---- သက်သီဟမေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္လို႕လည္း မရဘူး။ ေအာင္မယ့္ေအာင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သက္ေတာ္ (၁၂၀) တိတိျပည့္တဲ့ႏွစ္(၁၃၆၁) ခုႏွစ္က်မွ ေမာင္ေကာ႑ည မင္းတို႕ေပါက္၀ဲရြာဇာတိ ဦးဇင္းတစ္ပါးက သက်သီဟေအာင္ျမင္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဒို႕ကလဲပဲ ဆရာေတာ္ၾကီးနည္းအတိုင္းပဲ ဒီႏွစ္၀ါဆိုလမွာပဲ သူ႕ကို ေက်ာင္းအပ္လိုက္တယ္။”
ေၾသာ္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာပါတကား။
တစ္မ်ိုးသားလံုး တစ္သာသနာလံုးက်င့္သံုးထိုက္ေသာစံနမူနာပါတကား။
အရည္အခ်င္းေတြ ေမြးျမဴၾက၊
စြမ္းေဆာင္ရည္ ေတြ ထက္ေအာင္ ေသြးၾက၊
ထုိက္သူ ယူေစ စနစ္ကို က်င့္သံုးၾကေပါ့ေလ။
သာဓု သာဓု သာဓု အၾကိမ္မီလ်ံ။
No comments:
Post a Comment