တကယ္ေတာ့ သူက မစိုးရိမ္တုိက္သစ္တံခါး၀ၾကီးကို သံုးၾကိမ္တိတိ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၈၈။ ၁၉၉၀။ ၁၉၉၃။ ခုႏွစ္ေတြမွာပါ။ ဘယ္အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼရဲ႕ ပံုရိပ္က မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး။ စာအုပ္ထူထူႀကီးေတြထမ္းလုိ႕..၊ ကြ်ဲေကာ္မ်က္မွန္ထူထူၾကီးတပ္လို႕…၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ဖြင့္ထားတဲ့ ပုသိမ္းထီးကို ေဆာင္းလို႕ ပါပဲ။ရာသီအကန္႕ေတြသာ ေျပာင္းမယ္ ။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ရဲ႕ မင္းလမ္းမၾကီးအတိုင္း အျမဲသီတင္းသံုးရာ ဓမၼဒါယာဒေက်ာင္းေဆာင္ကေန ေန႕သန္႕စင္ရာ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္ဆီကို ေန႔စဥ္မပ်က္ ေလွ်ာက္လာတတ္တာပါ။
ပထမတစ္ေခါက္ေတြကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးထမ္းလာတတ္တဲ့ စာအုပ္ၾကီးေတြက အလွမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက သူထမ္းလာတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီးေတြကို ဓမၼသီတဂူအေဆာင္အလယ္ထပ္က စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္ ။
ေနာက္ဆံုးအေခါက္၀င္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီေတြရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလာက္ကိုေတာ့ သူက ေစာေၾကာမိပါၿပီ။ ခ်ိန္းဘားအဂၤလိမ္အဘိဓာန္စာအုပ္ၾကီးနဲ႕ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီး မစၥတာေနရူးရဲ႕ ကမၻာ့သမိုင္းေစာင္းငဲ့ၾကည့္ျခင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီးႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ့တာပါ။
သူကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ စာၾကမ္းပိုး(ဂ်ပိုး)လိုလို ဂိုက္ဖမ္းၿပီး အဂၤလိပ္စာကိုလည္း ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလ့လာတဲ့အပိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဂရမ္မာစာအုပ္ေတြ ေကာင္းတယ္ဆိုသမွ် ၀ယ္ဖတ္ သင္တန္းေတြ ေကာင္းတယ္ဆိုသမွ် ၀င္တက္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ ျမေတာင္ေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံမွာ ႏွစ္ရက္ခန္႕၊ ေငြေတာင္ တိုက္က ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးဆီမွာ တစ္ပတ္ခန္႕။ ၃၅ ေအလမ္းေပၚက ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းက ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံမွာ တစ္လခန္႕ စသည္စသည္..။
သင္တန္းေတြကို သူက အၾကာၾကီးမတက္ျဖစ္ခဲ့တာက ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကိးသင္ေပးလိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဓါတ္ခံေလးကို အားျပဳၿပီး အေျခခံအဂၤလိပ္စာအုပ္ေလးမ်ားကို အကူမပါပဲ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ တက္မိတဲ့ သင္တန္းေတြကလည္း အဂၤလိပ္စာအေျခခံအားနည္းၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္းထမ္းအမ်ားစုအတြက္ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ေလေတာ့ အေျခခံကို ေက်ာ္ခြခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္ ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ သင္ျပမႈကေတာ့ အဆင္ေျပခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမွာ သူ႕အမည္ပါလာေလေတာ့ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြဆီ ပညာသင္ႏွစ္အသစ္ေတြဆီ ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေစတနာစာသင္ခန္းေလးနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရေတာ့တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဖာသာ။
ဘာသႏၱရ(ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကား) ကို အရူးအမူးျဖစ္စြာ.. စာေပမွန္သမွ် အထူးအားျဖင့္ ေမာ္ဒန္စာေပလႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ် ေစာင့္ၾကည့္ကာ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေရွ႔က ပိေတာက္ပင္ေလးေအာက္မွာ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူနဲ႕ စာေပအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ၾကံဳတိုင္းေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြစီနီယာ ရဟန္း ေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ကို မိုက္ကယ္လ္ၾကီးလို႕ ေခၚခဲ့ၾကသလို သူ႕ကိုလည္း ေမာ္ဒန္ေတြ ဒန္လြန္းလို႕ ေမာ္ဒန္ၾကီးလို႕ နစ္ခ္နိမ္းေပးခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ဆိုတာ ဘာလဲအေမးကိုေတာ့ သူမေျဖႏိုင္ခဲ့ပါေလ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဟုတ္လွၿပီထင္ေပမယ့္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ၾကီးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြအေပၚမွာ သစၥာေဖာက္ခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းကိုလည္း မရိုးမသားလုပ္ခဲ့တာပါပဲ..။ သူက အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ သက်သီဟစာသင္တန္းမွာ စာရင္းသြင္းထားတာပါ ။ ကမၻာ့သာသနာျပဳအေက်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္ေသ႒ိလရဲ႕ ဆရာျဖစ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ( ေနာင္ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ျမတ္ထြဋ္ ) ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးသလို မစိုးရိမ္အ၀န္းအ၀ိုင္းမွာ နာယကစာခ်ျဖစ္ေရးအိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ေသးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက မရုိးသားခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဘာလိုတယ္ဆိုတာ အကဲမျဖတ္နိုင္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“မင္းတို႕ေခတ္က ကိုယ့္ပညာေရးကိုေတာင္ မင္းတို႕ အေလးမထားဘူး။ ပညာသင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ ေဗာဓိရာဇ ကုမာရသုတ္(မ၊၂၊၂၂၇)မွာ ဘုရားရွင္က ေဟာထားတယ္။
ေဗာဓိရာဇကုမာရက ပထမေမးတယ္ေပါ့ကြာ။ အရွင္ဘုရား မဂ္ဖိုလ္ရခ်င္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရင္ရမွာတုန္း။ ကတ္သီးကတ္သတ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းပါကြ၊ ဒီေတာ့ သူက ရိုးသားမႈရွိတယ္ဆိုရင္ကေတာ့ (၇)ႏွစ္ေပါ့။ (၇)လေပါ့။သို႕မဟုတ္ (၇) ရက္ေပါ့ကြာ။ ရိုးသားမႈရွိဖို႕ေတာ့ လိုတယ္။ ဒီအားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္္က ရိုးသားမႈရွိရင္ကေတာ့ ဒါ ျမန္ျမန္ရတာပဲေပါ့။
ေဗာဓိမင္းသားကို ဘုရားရွင္က ျပန္ေမးတယ္၊ မင္းလည္းကြာ ဆင္အတတ္ေတြ ျမင္းအတတ္ေတြ သူမ်ား သင္ေပးေန တာပဲ။ ကဲ အဲဒီသင္ေပးေနေတာ့ မင္းမွာလဲ တပည့္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာပဲကြ။ အဲဒီတပည့္ေတြထဲမွာ မရိုးသားတဲ့ တပည့္ကို မင္းပညာတတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ဟာ အရွင္ဘုရားမရဘူး။ မရိုးသားရင္ေတာ့ ဘာပညာမွ သင္လို႕မရဘူး။
ေအးအဲဒါမွတ္ထား။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႕ေလာကီပညာပဲသင္သင္ ေလာကုတၱရာပညာပဲသင္သင္ ရိုးသားမႈက အင္မတန္လိုတာ၊ ခုမင္းတို႕က အဲဒီအဂၤါရပ္သိပ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကတာ။ ေနရာတကာေလွ်ာက္ညာေနၾကတယ္။”
“ဟိုတစ္ေန႕က ေျပာခဲ့တဲ့ ဟဲလင္ကဲလားဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ မ်က္စိကန္းေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္မျမင္စာနဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈရွိေတာ့ကို ပညာသင္ေတာ့ တတ္သြားတာပဲ။ ဘီေအေတြ ဘာေတြ ေအာင္သည္အထိ ---ပညာတတ္သြားတယ္။ သူက မ်က္စိမျမင္ေပမယ့္ ပညာေရးမွာ စိတ္၀င္စားတယ္။ ရိုးသားတယ္။ တကယ္ပညာတတ္ခ်င္တဲ့ အဲဒီစိတ္ထားရွိတယ္။ ….မင္းတို႕အေျခအေနက သူ႕ထက္အမ်ားၾကီးသာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မရိုးသားေတာ့ ပညာအတတ္နည္းတာပဲ။”
“ဒို႕ေခတ္တုန္းက ေဗာဓိရာဇကုမာရသုတ္မွာ ေဟာတဲ့အတိုင္း ရိုးသားၾကတယ္။ ကိုယ့္ပညာကိုယ္သင္မွ ရမယ္။ အဲသလို ရိုးသားတယ္။ ----ဒို႕ေခတ္မွာ ဘုရား၀တ္တက္ စည္းမ်ဥ္းလုပ္ဖို႕မလိုဘူး။ စာအံေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းလိုပ္ဖို႕မလိုဘူး။ သူစာနဲ႕သူအံေနၾကတာပဲ။ မင္းတို႕ေခတ္မွာ အဲလိုျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ အဲသလို ျဖစ္မွ မင္းတို႕သာသနာလည္း တိုးတက္မွာ။ တိုင္းျပည္လည္းတိုးတက္မွာ ။ ဒီအတိုင္းသာ လူပ်င္းေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဒို႔သာသနာလည္း မတိုးတက္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္လည္း မတိုးတက္ပါဘူး။”( ၁၃၆၆ ခု ၊ ဒုတိယ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ ၾသ၀ါဒ)
သက်သီဟစာေမးပြဲဆိုတာက ေန႕ေန႕ညည သင္ခန္းစာေတြနဲ႕ လံုးေနရတာပါ။ စာေတြခက္လြန္းလို႕ ပုစၦာထုတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြက နက္လြန္းလို႕ ေအာင္ျမင္သူရာခိုင္ႏႈံးအနည္းဆံုးစာေမးပြဲမို႔ ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးေတြက လူသတ္ပြဲလို႕ေတာင္ ေျပာၿပီး ကန္႕ကြက္တာေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီနဲ႕ ကံၪာဏ္၀ီရိယျပည့္စံုတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြ အခိ်ဳ႕ကေတာ့ အဲဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သူကေတာ့ သက်သီဟေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မျဖစ္မေနတက္ရမယ့္ စာ၀ါေတြ တာ၀န္ေၾကတက္၊ အပတ္စဥ္စာေမးပြဲ ေတြကို တစ္ပြဲထိုးက်က္ကာ ဒဏ္မက်ေအာင္ ေျဖဆိုလို႕ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူက ေအဘီစီေတြနဲ႕ ဂႏၳ၀င္ေတြ ေမာ္ဒန္ေတြနဲ႕ …….ေရာေထြးေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ မစိုးရိမ္မွာ ေလးႏွစ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ စာေမးပြဲဆိုလို႕ ဘာတစ္ပြဲမွ မေအာင္ခဲ့ပါဘူး..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းကိုေတာ့ လြမ္းေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သက်သီဟစာေျဖခန္းကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရိုးသားဖို႕အခ်ိန္မီခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႕သဟဇာတက်မယ့္ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။
ေၾသာ္ေမာ္ဒန္လြန္ေန႕ရက္မ်ား....။
ပထမတစ္ေခါက္ေတြကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးထမ္းလာတတ္တဲ့ စာအုပ္ၾကီးေတြက အလွမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက သူထမ္းလာတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီးေတြကို ဓမၼသီတဂူအေဆာင္အလယ္ထပ္က စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္ ။
ေနာက္ဆံုးအေခါက္၀င္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီေတြရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလာက္ကိုေတာ့ သူက ေစာေၾကာမိပါၿပီ။ ခ်ိန္းဘားအဂၤလိမ္အဘိဓာန္စာအုပ္ၾကီးနဲ႕ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီး မစၥတာေနရူးရဲ႕ ကမၻာ့သမိုင္းေစာင္းငဲ့ၾကည့္ျခင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ထူထူၾကီးႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ့တာပါ။
သူကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ စာၾကမ္းပိုး(ဂ်ပိုး)လိုလို ဂိုက္ဖမ္းၿပီး အဂၤလိပ္စာကိုလည္း ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလ့လာတဲ့အပိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဂရမ္မာစာအုပ္ေတြ ေကာင္းတယ္ဆိုသမွ် ၀ယ္ဖတ္ သင္တန္းေတြ ေကာင္းတယ္ဆိုသမွ် ၀င္တက္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ ျမေတာင္ေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံမွာ ႏွစ္ရက္ခန္႕၊ ေငြေတာင္ တိုက္က ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးဆီမွာ တစ္ပတ္ခန္႕။ ၃၅ ေအလမ္းေပၚက ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းက ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံမွာ တစ္လခန္႕ စသည္စသည္..။
သင္တန္းေတြကို သူက အၾကာၾကီးမတက္ျဖစ္ခဲ့တာက ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကိးသင္ေပးလိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဓါတ္ခံေလးကို အားျပဳၿပီး အေျခခံအဂၤလိပ္စာအုပ္ေလးမ်ားကို အကူမပါပဲ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ တက္မိတဲ့ သင္တန္းေတြကလည္း အဂၤလိပ္စာအေျခခံအားနည္းၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္းထမ္းအမ်ားစုအတြက္ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ေလေတာ့ အေျခခံကို ေက်ာ္ခြခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္ ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ သင္ျပမႈကေတာ့ အဆင္ေျပခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမွာ သူ႕အမည္ပါလာေလေတာ့ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြဆီ ပညာသင္ႏွစ္အသစ္ေတြဆီ ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေစတနာစာသင္ခန္းေလးနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရေတာ့တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဖာသာ။
ဘာသႏၱရ(ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကား) ကို အရူးအမူးျဖစ္စြာ.. စာေပမွန္သမွ် အထူးအားျဖင့္ ေမာ္ဒန္စာေပလႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ် ေစာင့္ၾကည့္ကာ ဓမၼသီတဂူေက်ာင္းေရွ႔က ပိေတာက္ပင္ေလးေအာက္မွာ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူနဲ႕ စာေပအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ၾကံဳတိုင္းေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြစီနီယာ ရဟန္း ေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ကို မိုက္ကယ္လ္ၾကီးလို႕ ေခၚခဲ့ၾကသလို သူ႕ကိုလည္း ေမာ္ဒန္ေတြ ဒန္လြန္းလို႕ ေမာ္ဒန္ၾကီးလို႕ နစ္ခ္နိမ္းေပးခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ဆိုတာ ဘာလဲအေမးကိုေတာ့ သူမေျဖႏိုင္ခဲ့ပါေလ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဟုတ္လွၿပီထင္ေပမယ့္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ၾကီးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြအေပၚမွာ သစၥာေဖာက္ခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းကိုလည္း မရိုးမသားလုပ္ခဲ့တာပါပဲ..။ သူက အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ သက်သီဟစာသင္တန္းမွာ စာရင္းသြင္းထားတာပါ ။ ကမၻာ့သာသနာျပဳအေက်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္ေသ႒ိလရဲ႕ ဆရာျဖစ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ( ေနာင္ဆရာၾကီး ဦးေအာင္ျမတ္ထြဋ္ ) ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးသလို မစိုးရိမ္အ၀န္းအ၀ိုင္းမွာ နာယကစာခ်ျဖစ္ေရးအိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ေသးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက မရုိးသားခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဘာလိုတယ္ဆိုတာ အကဲမျဖတ္နိုင္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“မင္းတို႕ေခတ္က ကိုယ့္ပညာေရးကိုေတာင္ မင္းတို႕ အေလးမထားဘူး။ ပညာသင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ ေဗာဓိရာဇ ကုမာရသုတ္(မ၊၂၊၂၂၇)မွာ ဘုရားရွင္က ေဟာထားတယ္။
ေဗာဓိရာဇကုမာရက ပထမေမးတယ္ေပါ့ကြာ။ အရွင္ဘုရား မဂ္ဖိုလ္ရခ်င္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရင္ရမွာတုန္း။ ကတ္သီးကတ္သတ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းပါကြ၊ ဒီေတာ့ သူက ရိုးသားမႈရွိတယ္ဆိုရင္ကေတာ့ (၇)ႏွစ္ေပါ့။ (၇)လေပါ့။သို႕မဟုတ္ (၇) ရက္ေပါ့ကြာ။ ရိုးသားမႈရွိဖို႕ေတာ့ လိုတယ္။ ဒီအားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္္က ရိုးသားမႈရွိရင္ကေတာ့ ဒါ ျမန္ျမန္ရတာပဲေပါ့။
ေဗာဓိမင္းသားကို ဘုရားရွင္က ျပန္ေမးတယ္၊ မင္းလည္းကြာ ဆင္အတတ္ေတြ ျမင္းအတတ္ေတြ သူမ်ား သင္ေပးေန တာပဲ။ ကဲ အဲဒီသင္ေပးေနေတာ့ မင္းမွာလဲ တပည့္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာပဲကြ။ အဲဒီတပည့္ေတြထဲမွာ မရိုးသားတဲ့ တပည့္ကို မင္းပညာတတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ဟာ အရွင္ဘုရားမရဘူး။ မရိုးသားရင္ေတာ့ ဘာပညာမွ သင္လို႕မရဘူး။
ေအးအဲဒါမွတ္ထား။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႕ေလာကီပညာပဲသင္သင္ ေလာကုတၱရာပညာပဲသင္သင္ ရိုးသားမႈက အင္မတန္လိုတာ၊ ခုမင္းတို႕က အဲဒီအဂၤါရပ္သိပ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကတာ။ ေနရာတကာေလွ်ာက္ညာေနၾကတယ္။”
“ဟိုတစ္ေန႕က ေျပာခဲ့တဲ့ ဟဲလင္ကဲလားဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ မ်က္စိကန္းေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္မျမင္စာနဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈရွိေတာ့ကို ပညာသင္ေတာ့ တတ္သြားတာပဲ။ ဘီေအေတြ ဘာေတြ ေအာင္သည္အထိ ---ပညာတတ္သြားတယ္။ သူက မ်က္စိမျမင္ေပမယ့္ ပညာေရးမွာ စိတ္၀င္စားတယ္။ ရိုးသားတယ္။ တကယ္ပညာတတ္ခ်င္တဲ့ အဲဒီစိတ္ထားရွိတယ္။ ….မင္းတို႕အေျခအေနက သူ႕ထက္အမ်ားၾကီးသာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မရိုးသားေတာ့ ပညာအတတ္နည္းတာပဲ။”
“ဒို႕ေခတ္တုန္းက ေဗာဓိရာဇကုမာရသုတ္မွာ ေဟာတဲ့အတိုင္း ရိုးသားၾကတယ္။ ကိုယ့္ပညာကိုယ္သင္မွ ရမယ္။ အဲသလို ရိုးသားတယ္။ ----ဒို႕ေခတ္မွာ ဘုရား၀တ္တက္ စည္းမ်ဥ္းလုပ္ဖို႕မလိုဘူး။ စာအံေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းလိုပ္ဖို႕မလိုဘူး။ သူစာနဲ႕သူအံေနၾကတာပဲ။ မင္းတို႕ေခတ္မွာ အဲလိုျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ အဲသလို ျဖစ္မွ မင္းတို႕သာသနာလည္း တိုးတက္မွာ။ တိုင္းျပည္လည္းတိုးတက္မွာ ။ ဒီအတိုင္းသာ လူပ်င္းေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဒို႔သာသနာလည္း မတိုးတက္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္လည္း မတိုးတက္ပါဘူး။”( ၁၃၆၆ ခု ၊ ဒုတိယ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ ၾသ၀ါဒ)
သက်သီဟစာေမးပြဲဆိုတာက ေန႕ေန႕ညည သင္ခန္းစာေတြနဲ႕ လံုးေနရတာပါ။ စာေတြခက္လြန္းလို႕ ပုစၦာထုတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြက နက္လြန္းလို႕ ေအာင္ျမင္သူရာခိုင္ႏႈံးအနည္းဆံုးစာေမးပြဲမို႔ ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးေတြက လူသတ္ပြဲလို႕ေတာင္ ေျပာၿပီး ကန္႕ကြက္တာေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီနဲ႕ ကံၪာဏ္၀ီရိယျပည့္စံုတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြ အခိ်ဳ႕ကေတာ့ အဲဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သူကေတာ့ သက်သီဟေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မျဖစ္မေနတက္ရမယ့္ စာ၀ါေတြ တာ၀န္ေၾကတက္၊ အပတ္စဥ္စာေမးပြဲ ေတြကို တစ္ပြဲထိုးက်က္ကာ ဒဏ္မက်ေအာင္ ေျဖဆိုလို႕ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူက ေအဘီစီေတြနဲ႕ ဂႏၳ၀င္ေတြ ေမာ္ဒန္ေတြနဲ႕ …….ေရာေထြးေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ မစိုးရိမ္မွာ ေလးႏွစ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ စာေမးပြဲဆိုလို႕ ဘာတစ္ပြဲမွ မေအာင္ခဲ့ပါဘူး..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းကိုေတာ့ လြမ္းေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သက်သီဟစာေျဖခန္းကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရိုးသားဖို႕အခ်ိန္မီခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႕သဟဇာတက်မယ့္ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။
ေၾသာ္ေမာ္ဒန္လြန္ေန႕ရက္မ်ား....။
No comments:
Post a Comment