“အဲဒါရဟန္းတဲ့လား” နဲ႕စတဲ့ နံနက္ခင္း

ဟာ အေစာၾကီးကို နိုးေနပါေရာလား...။ နံနက္ ၄း၀၀ နာရီစြန္းရံုေလးရွိေသး၊ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက အိပ္ရာေစာေစာ ထျဖစ္ေအာင္ အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အိပ္ရာထဘုရားရွိခုိုး ပရိတ္ပဌာန္းရြတ္ၾကရပါတယ္။ ရဟန္းဆိုတာ လူေတြထက္ ပိုၿပီး ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ျဖစ္ေနရမယ္လို႕လည္း ၾသ၀ါဒလည္း ေပးခဲ့ဖူးပါေရာ။

ဒကာ ဒကာမေတြက နံနက္အရုဏ္ဆြမ္းလာပို႕တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖို႕ လာပင့္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းဆိုတာက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရမယ္ တဲ့။

ဒကာ ဒကာမေတြက တံခါးေခါက္ႏႈိးရတာမ်ိဳး ၊ ဒကာ ဒကာမေတြလာမွ ရဟန္းက အိပ္မႈံစံုမႊားနဲ႕ မ်က္ႏွာထသစ္တာမ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစနဲ႕ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း “ ရဟန္းဟူက အိပ္ရာေစာေစာထေရး” ဆံုးမစာအျဖစ္ နာခဲ့ရေသးသေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ပါပဲ အိပ္ရာေစာေစာထျခင္း အေလ့အထဟာ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေက်းလက္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေလးရဲ႕ အရိပ္ကလြန္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပပညာေရးနယ္နိမိတ္ထဲ အ၀င္မွာ ပ်ယ္လြင့္စျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပပညာေရးမွာ အခ်င္းခ်င္းျပဳတ္မက်န္ရစ္ခဲ့ဖို႕တို႕ ရင္ေဘာင္တန္းေလွ်ာက္ဖို႕တို႕ဇြဲေတြနဲ႕ စာေတြအလုအယက္က်က္ခဲ့ရေတာ့ အိပ္ရာ၀င္ညနက္တာမ်ိဳးေတြရွိလာတာက စတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ရဟန္း ေတြအတြက္ေတာ့ အျခားအေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဖူးသေပါ့။

အိမ္း ညညစာဖတ္တာ အေၾကာင္းျပ ခုေတာ့ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ အင္တာနက္ကသိုဏ္းေပါ့ေလ ။

စင္ကာပူက ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ “ပရိယတ္ ပဋိပတ္အျပင္ ပရိခ်တ္(Chatting) ေတြနဲ႕ အရွင္ဘုရားတို႕လည္း အလုပ္ရႈပ္ေပမေပါ့” လို႕ ဆြမ္းပို႕လာရင္း ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့ေသးတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းကေတာ့ ရဟန္းပါပဲ။ ၀တ္ဖူး ေနဖူးရင္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ပဲ ရြာဦးေက်ာင္းပံုျပင္ေတြမွာ ဒကာက ဆရာဘုန္းၾကီးအခ်ိဳးမက်တာေတြ ျပဳျပင္ဖို႕ ေလွ်ာက္ေလတိုင္း “မင္းနဲ႕ ငါ လဲမကြာ” လို႕ ဆရာက ၾကိမ္းလိုက္တာနဲ႕ ဒကာက လစ္ထြက္ရတာမ်ိဳး ခပ္ေသာေသာေျပာတတ္ေလ့ရွိတာ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ဆရာ့မွာက ေက်ာင္းအိုနဲ႕ ဇရပ္ပ်က္ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္း စာသင္ေနရတဲ့ ဘုစုခရုေက်ာင္းသားကိုရင္ေတြပဲ ပိုင္ဆိုင္ရွာ တာကလား။ ဒကာမွာက ဇနီးကေခ်ာေခ်ာ သမီးေလးပါ အဆစ္ပါလိုက္ေသးေတာ့ ေျပးေပမေပါ့။

ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကေတာ့ တပည့္ရွင္ငယ္ ရဟန္းငယ္ေတြကို “သာသနာေနာက္ပိုင္းကာလမွာ ရဟန္း သံဃာအေနနဲ႕ မင္းတို႕မွ မကိုးကြယ္ရင္ ကိုးကြယ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕ ဘာလုပ္လုပ္ကိုး ကြယ္ၾကရေတာ့မွာပဲ။”တဲ့ ဒါေပမယ့္ ဆက္ၿပီးမိန္႕တာက “ သူတို႕ ရဲ႕ သဒၶါတရားနဲ႕ လွဴဒါန္းမႈကိုေတာ့ အားနာတတ္ၾကေပါ့ကြာ”တဲ့။ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာပါပဲ။

အင္း ဗာရာဏသီ မိဂဒါ၀ုန္ေဆာင္းကလည္း ေအးစိမ့္စိမ့္မို႕ မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းသစ္ဖို႕ဆိုတာက မလြယ္။ အိပ္ရာက ထၿပီး ေရေႏြးတစ္အိုးကိ်ဳလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာထဲ ၀င္လိုက္မိပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ပထမဆံုးဖြင့္ျဖစ္တဲ့ ဦးေလာကနာထရဲ႕ ေန႕စဥ္ေရးေသာတရားေတာ္မ်ားလင့္ခ္ကို ကလစ္ၿပီး ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ စာေတြ ဟုိတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္ လိုက္ဖြင့္မိေတာ့ ဒႆနခရီးစဥ္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚက “ အဲဒါ ရဟန္းတဲ့လား ” ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြက ဖမ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ဘာပါလိမ့္ လို႕လည္း ထိတ္သြားပါတယ္။ ဘယ္ရဟန္းေတြက ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္လို႕လည္း အေတြးပြားသြားရျပန္ပါတယ္။

အင္တာနက္ကြန္ရက္ၾကီးထဲမွာ ငါလည္း ျဖစ္ႏိုင္ သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေနတာကိုး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေကာက္ဖတ္မိေတာ့တယ္။ ဓမၼရတနာမဂၢဇင္းက အရွင္သုဇာတ( သရက္ေတာေက်ာင္း)ရဲ႕ စာမူပါ။ မဂၢဇင္းစာဖိုင္ေတြကို တင္ထားတာမို႕ တစ္ရြက္ခ်င္း ကလစ္ခ္ရတာပေလ။ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွပဲ ၿပံဳးခ်င္သလို ရီခ်င္သလို သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားရတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္။ ေရးလည္း ေရးတတ္ပလို႕ ခ်ီးမြမ္းမိျပန္တယ္။

အရွင္သုဇာတက သူ႕ရဲ႕ စာကို “ သားသမင္သည္ မိမိသြားလိုရာသို႕ ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္စြာ သြားႏိုင္သကဲ့သို႕ ငွက္တို႕သည္ အလိုရွိရာ ပ်ံသန္းေသာအခါ အေတာင္သာလွ်င္ ၀န္ရွိသကဲ့သို႕ ထို႔အတူ ရဟန္းတို႕သည္ ေပါ့ေသာတာ၀န္ရွိရာ၏၊ နည္းေသာအမႈကိစၥရွိရာ၏၊ အသက္ေမြးမႈ လြယ္ကူေစရာ၏” ဆိုတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္နဲ႕ ဖြင့္ပါတယ္။

ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ တကယ့္ျဖတ္သန္းရမႈကို ရိုးရိုးစင္းစင္းဖြဲ႕ထားတာပါ။ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီးေတြ မေျပာဘဲနဲ႕ လွေအာင္ျခယ္သြားပါတယ္။ သူေရးျပတဲ့ ရဟန္းကလည္း ရြာေက်ာင္း ျမိဳ႕ေက်ာင္းေတြနဲ႕ မဆိုင္တဲ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းေလးမွာ ေနတဲ့ရဟန္းတဲ့။ သမထအလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုၿပီး ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေတာင္ေပၚ ေက်ာင္းေလးဆီ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တက္သြားတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးတဲ့ ။

သကၤန္းေလးထည္( တိစီ၀ရိတ္သကၤန္းသံုးထည္အျပင္ ေရလဲသကၤန္းေလးပါ ပါလို႕ စတုစီ၀ရိတ္လို႕ ရယ္သြမ္းေသြးလိုက္ပါေသးတယ္)သပိတ္တစ္လံုး။ ဖတ္စရာစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ေရးဖို႕ ေကာ္ပီစာရြက္အခ်ိဳ႕၊ ေဘာလ္ပင္ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေရခ်ိဳးခြက္ ဆပ္ျပာ အျခားလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးအခ်ိဳ႕တဲ့ ။ တကယ့္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရဟန္းတစ္ပါးဘ၀။ ရပ္ရြာ ၿမိဳ႕ျပနဲ႕ ကင္းလြတ္တဲ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ပံုရိပ္တဲ့။ၾကည့္ သူေနမယ့္ ေက်ာင္းေလးက အင္ဖက္မိုး အင္ဖက္ကာေက်ာင္းေလးတဲ့။ဒါေပမယ့္ အဲဒီအင္ဖက္ေက်ာင္းေလးနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းတစ္ဖာလံုအကြာမွာ သြပ္မိုးေက်ာင္းေလးရွိေပမယ့္ ရာသီဥတုနဲ႕ သပၸါယျဖစ္မယ့္ အင္ဖက္ေက်ာင္းေလးကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသတဲ့..။

အဲဒီေတာင္ေပၚမွာကလည္း ေရမရွိျပန္ေတာ့ ေသာက္ေရ ခ်ိဳးေရအတြက္ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းရမယ္တဲ့။

ီကဲေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းပါၿပီ၊ ေရခ်ိဳးၿပီး သပိတ္ေလးနဲ႕ ေသာက္ေရခပ္လာေတာ့ မညီမညာေတာင္တက္လမ္းေတြမို႕ေတာင္ေပၚလည္းေရာက္ကေရာ ေရလည္း ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေတာ့တာတဲ့..။ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ဂါလံပံုးေလးတစ္လံုး၀ယ္ရရွာပါသတဲ့..။ သကၤန္းေလွ်ာ္ဖို႕အတြက္ေတာ့ အ၀က်ယ္သြပ္ပံုးတစ္လံုး ၀ယ္ရျပန္ပါသတဲ့..။

အဲဒီလို၀ယ္ဖို႕လည္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က အလွဴအတန္းေလးေတြ ဆြမ္းစားေလးေတြၾကြလို႕ ၀တၳဳေငြေလးေတြ ရတာ တဲ့..။ အမွန္တကယ္က အဲဒီကုိယ္ေတာ္ေလးက သမထဘာ၀နာအလုပ္ကို တသမတ္တည္း ႏွစ္ၿပီး အားထုတ္ခ်င္လို႕ ဆြမ္းစားေတြ မလိုက္ဘဲ ေရွာင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်းရြာဆရာေတာ္ၾကီးေတြက သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ ကင္းကြာၿပီး မေနနဲ႕ လို႕ ၾသ၀ါဒေပးတဲ့အတြက္ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေလး ၀ယ္ရတာေပါ့ေလ အေတြးနဲ႕ ဆြမ္းစားကြမ္းစားေတြ လိုက္ျဖစ္ခဲ့တာ ဆိုပဲ..။ စာအုပ္ေလးေတြလည္း ၀ယ္ လိုအပ္တဲ့ တိုလီမိုလီေလးေတြလည္း ၀ယ္နဲ႕ ေတာရေက်ာင္းေလးထဲမွာ ပစၥည္း၀တၳဳေတြ လိုအပ္တာေရာ မလိုအပ္တာေရာ ျပည့္လာခဲ့ပါသတဲ့..။

၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ ကထိန္သကၤန္းကပ္လို ပြဲေတြက သကၤန္း၊ထီးဖိနပ္ေတြ၊ေစာင္ျခင္ေထာင္ေတြကလည္း အပံုလိုက္ၾကီးျဖစ္လာပါေရာ တဲ့..။

တစ္ေန႕ မိုးၾကီးေလၾကီးက်မည့္ဟန္ျမင္ရေတာ့ သကၤန္းပရိကၡရာေတြ၊ တိုလီမိုလီပစၥည္းေတြ မိုးေရမစိုေအာင္ မလွမ္းမကမ္းကသြပ္မိုးေက်ာင္းေလးဆီ ေရႊ႕ဖို႕ ျပင္ပါသတဲ့..။ ရွင္သုဇာတေရးထားတာေလး ဖတ္ၾကည့္ပါဦး..။

''ပထမတစ္ေခါက္ ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စာအုပ္မ်ားကို သယ္၏။ ဒုတိယတစ္ေခါက္ အိပ္ရာလိပ္ႏွင့္ တိုလီမိုလီအခ်ိဳ႕သယ္၏။

ေလကလည္း ျပင္းလိုက္လာသည္မွာ ဧကသီကို ပံုမွန္၀တ္ထား၍ မရ..။စုၿပီး စလြယ္သိုင္းပတ္ထားရ၏။ တတိယတစ္ေခါက္ သကၤန္းထုပ္ႏွင့္ တိုလီမိုလီတစ္ခ်ိဳ႕ သြပ္ပံုးထဲ စုထည့္ၿပီး သယ္၏၊ သို႕ျဖင့္လည္း မကုန္ေသး။

ေတာင္ေစာင္းတစ္ဖက္သို႕ တစ္ဖာလံုခန္႕ ဆင္းခ်ည္တက္ခ်ည္ျဖင့္ ေရႊ႕ရေျပာင္းရသည္မွာ အဆင္း၌ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚမွ ေျခေခ်ာ္မက်ေအာာင္ ဂရုစိုက္ရ၏၊ အတက္၌ကား ေမာ၏၊ တစ္ခါေလက လူကိုပါ တိုက္လႊင့္တတ္ေသးရာ မနည္းထိန္း၍ ဆင္းရတက္ရ၏။

ေလးေခါက္ေျမာက္သယ္မိေသာအခါ လူေမာရံုသာမက စိတ္ပါညစ္လာ၏။ သယ္စရာကား မကုန္ေသး၊ ဘာေတြ ဘာေတြမွန္းလည္း မသိ၊ သည္အတိုင္းေနစဥ္က သည္ေလာက္မ်ားသည္ဟု မထင္မိ၊ သယ္ရေရႊ႕ရၿပီဆိုမွ မ်ားလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း..''

အိမ္း အိမ္း မူရင္းအရသာအတိုင္းဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အရွင္သုဇာတစာကိုသာ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေတာ့။

http://www.lknt11.com/2009/12/blog-post_3367.html

ေအာ္ ရဟန္းဆိုတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိရမယ္ဆိုပါကလား။ ဒါေပမယ့္ ေလးေလးလာတာကိုးေနာ္။

ဒီက ျပန္ရင္ သူ႕နာမည္ေနာက္မွာ ေလးေလးလာတဲ့ ဘြဲ႕ေတြနဲ႕ လိုက္ဖက္ေအာင္ ေလးေလးပင္ပင္ အလုပ္ေတြလုပ္ရမယ္။ ဓမၼဂဂၤါပါဠိအင္စတီက်ဳ(တ္)ၾကီး တည္ေထာင္ရဦးမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ သာသနာအတြက္ သူ႕ရဲ႕ အေတြးသစ္ေတြနဲ႕ ပရိယတၱိပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ခ်ျပရမယ္။ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးကိုေတာ့ ကိုးန၀င္းေၾကေအာင္ ကိုးထပ္ေဆာင္ၾကီးေဆာက္ရမယ္။ စင္ကာပူက တပည့္ေက်ာ္အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ေခၚၿပီး အၾကံၪာဏ္ေတာင္းရမယ္။

ေအာ္ ေတြးတာေတာင္ ေလးေနရေသးတယ္။ ဒုကၡ။

ဓမၼဂဂၤါ

(၂၂-၁၂-၂၀၀၉)

ိ

စာက အေဟာင္းေလးပါ.. ဒါေပမယ့္ မေန႕က အခန္းေျပာင္းရေတာ့ သယ္ရပိုးရတဲ့ ပစၥည္းပံုၾကီးၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေက်နပ္....၀ိုင္း၀န္းၿပီး သယ္ေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္မ်ားကို အားနာ....။ တစ္ခါတစ္ခါ ေလဆိပ္မွာ ကီလိုေတြ ပိုတတ္တဲ့ ေခတ္ထဲက ရဟန္းတစ္ပါးဘ၀..။ ၀န္စည္စလြယ္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္တုိင္လက္ညွိဳးထိုးၿပီး သေရာ္လိုက္ပါတယ္..။