03 January, 2010

ေနရၪၨရာမွတ္တမ္း(၈)

(၁)
ပညာေရးေကာ္မတီရဲ႕ အစည္းအေ၀းကို တက္ၾကြ အသက္၀င္ေနေအာင္ ေကာ္မတီ၀င္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သူ ဗာရာဏသီဟိႏၵဴ တကၠသိုလ္ကိုယ္စားၿပဳ အရွင္နႏၵသာရ (သာသနဓဇဓမၼာစရိယ B.Sc (Physics)Dip( Buddha-Dhamma) M.A ) ကခ်ိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေကာ္မတီ၀င္ရဟန္းေတာ္ မ်ားရဲ႕ဘြဲ႕မ်ားကို မိတ္ဆက္ကာ တစ္ပါးခ်င္းစီရဲ႕ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းခဲ့တာပါ။ သူကေတာ့တင္ျပလာတဲ့အေတြးအျမင္ေတြေပၚမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕  အဖြဲ႕ဥကၠ႒နဲ႕အတူ ထပ္ျဖည့္ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးပဲ ၀င္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို နားစြင့္လိုက္ပါတယ္။ နာဂဇုနတကၠသိုလ္ကိုယ္စားျပဳ အရွင္သီဟၪာဏာ လကၤာရာဘိ၀ံသ(သက်သီဟသာမေဏေက်ာ္၊ေစတီယဂၤဏဂဏ၀ါစကဓမၼာစရိယ၊သာသနဓဇဓမၼာစရိယ၊ M.A (Delhi), PhD (Thesis)က “ပညာေရးကိစၥရပ္မ်ားေဖာ္ေဆာင္သင္တန္းမ်ားဖြင့္တဲ့အခါ ပညာသင္ယူၾကမယ့္ အဖြဲ႔၀င္ရဟန္းေတာ္မ်ား ပညာသင္ၾကားရန္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေနရာမ်ားသတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိဖို႕လိုေၾကာင္း။ မိမိတို႔အဖြဲ႕၀င္အခ်င္းခ်င္း ပညာေရးပံပိုးမႈေပးၾကရံုသာမက ႏိုင္ငံျခားသားဆရာမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားကာ သင္ၾကားေစမယ္ဆိုရင္ ဘာသာစကားအရည္အေသြးပိုမိုတိုးတက္ျပည့္စံုဖြယ္ရွိသလို တကယ္လို႕ အဲဒီ ုအစီအစဥ္ကုိသာ လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့ပါက သူကိုယ္တိုင္ ကူညီစီစဥ္ကာ ဖိတ္ၾကားေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း၊” ေဆြးေႏြးသြားတာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။

ပူေနးတကၠသိုလ္ကိုယ္စားျပဳ အရွင္ေရ၀တ (သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ၊ B.A (Buddhism) ,M.A (Pali) M.A (Buddhism), PhD (Thesis) ကေတာ့ ပူေနးတကၠသိုလ္အေနနဲ႕ ပညာသင္ၾကားေပးဖို႕ေနရာအခက္အခဲရွိတဲ့အတြက္ အဖြဲ႕ၾကီးက စီစဥ္ေပးတဲ့အဓိကဌာနၾကီးသံုးခု (ဗာရာဏသီ၊နာလႏၵာ၊မဂဓ)မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားနဲညွိၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ကို လာေရာက္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပေဆြးေႏြးသြားပါတယ္။

(၂)
ဟုတ္ေပတာပဲ။ အားလံုးက ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္ေတြဆိုေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ စကားအေျခခံခ်င္းမတူၾကပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဆင့္ဆင့္သင္ယူခဲ့ရသူကနည္းပါတယ္။ ဖုတ္ပူမီးတုိက္အဂၤလိပ္စာ(Intensive English)သမားေတြက အမ်ားစုပါ။ ဓမၼာစရိယေအာင္မွ မဟာ၀ိဇၨာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြရဲ႕ ဆြဲအားနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဆိုတဲ့အိပ္မက္၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္သာသနာဘက္စံုျပန္လည္ဆန္းသစ္ျပဳျပင္ေရးအေတြးအေခၚသစ္ေတြက အဂၤလိပ္စာသင္တန္း ခန္းမေတြဆီကို တြန္းပို႕လိုက္တာပါ။

 ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ဖို႕ဆိုတာကလည္းကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွရင္ ေနာက္ဘုရားပြင့္တဲ့အထိဆက္ေျဖေပေတာ့ ဆိုတာမ်ိဳးထိၾကာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ ျမိဳ႕ျပမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့တာပါ။ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕မရဘဲ ရြာကိုလည္း မျပန္ လိုၾကေပပဲကိုး။  ေမွ်ာ္တေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ဖုန္းေလးေတြက ေရာက္မလာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းသာသနာကို အရည္အေသြးမဲ့တဲ့ ေတာထြက္ဦးဇင္းၾကီးေတြက ေနရာယူလိုက္ၾကပါၿပီ။ တယ္မိတဲ့ဘုရားမွာ လင္းတနားမွေတာ့ ရြာလည္းနာေတာ့တာပါ။တစ္ခိ်ဳ႕ေနရာမွာေတာ့ အရည္အေသြးမရွိေပမယ့္ သာသနာ ခ်စ္စိတ္ေလးရွိတဲ့ရွားရွားပါးပါးဦးဇင္းၾကီးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေလးေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ေတာ့ ႔ရေပေသးသပေလ။

ငါ့ရွင္တို႕ေရ ဓမၼာစရိယမေအာင္လည္း ရြာမွာ သာသနာျပဳဖို႕ေတာ့ အရည္အေသြးမီပါတယ္။ ပ်ံသာ ပ်ံပါ ေရႊဟသၤာ လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္မိရဲ႕။ သူလည္း ေရႊျပည္ၾကီးရဲ႕ သာသနာ့အေျခခံေဒသျဖစ္တဲ့ေက်းလက္ကို အာရံုေစာေနမိပါရဲ႕။ ေအာ္ ဓမၼာစရိယကလည္း နတ္ၾကီးသလိုလို ခက္သလိုလိုနဲ႕ (မခက္ခက္ေအာင္ေမးေပသကိုး) သာသနာ့အင္အားစုေလးေတြ လြင့့္ပါးေစပါသေကာ။ အလုပ္လုပ္ရမယ့္္အခိ်န္ေတြကို ဖဲ့ႏႈတ္ခဲ့ပါသေကာ။

ေရႊျပည္ၾကီးက နာမည္ရဓမၼကထိကစာေရးဆရာကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးကေတာ့ သူထုတ္ေ၀တဲ့ ဘုတ္အုပ္ေလးေတြရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ သူ႕ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပရာမွာ “ဓမၼာစရိယတန္းကို ဆယ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ေျဖဆိုခဲ့ရသည္” ဆိုသဟာေလးကို တခုတ္တရထည့္ေရးေလ့ရွိတာအမွတ္ရပါရဲ႕။ ခ်စ္လို႕ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။

ဆိုၾကပါစို႕ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ပ်မ္းမွ်သက္ေတာ္ဟာ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေတြမ်ားပါတယ္။သံုးဆယ္အရြယ္မွ ေရးရခြ်တ္ရ၊ က်က္ရမွတ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာဟာ မေခ်ာေမြ႕ႏိုင္တာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဓမၼာစရိယရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႕ စာသြားစာလာနားလည္သူမ်ားပီပီ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာအဓိပၸါယ္ေပါက္ေအာင္ေတာ့ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရည္အေသြးေလးခုထဲမွာ ဖတ္တတ္ရံုနဲ႕ မၿပီးေသးတာ လူတိုင္းအသိ၊ အၾကားစြမ္းရည္၊ အေျပာစြမ္းရည္၊ အေရးစြမ္းရည္ေတြလည္းလိုေပဦးမေပါ့၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ကိုေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္သင္ခန္းစာဆိုတာက မွတ္စုေကာင္းေကာင္းေလးရွိတာကို အာပူတိုက္လိုက္ရင္ ေအာင္မွာေတာ့ အေသအခ်ာ။ႏိုင္ငံျခားလာရျခင္းရဲ႕ ပထမရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ မဟာ၀ိဇၨာကို့ မလြတ္တမ္းရမွာပါပဲ။ အာပူုတိုက္တာလြဲသြားလို႕ တစ္ႏွစ္က်ရင္ေတာင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကေတာ့ အတည့္ျဖစ္ဖို႕မ်ားပါတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႕ကေတာ့ အားစိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ္းၾကီးၾကပ္သူေတြနဲ႕ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈနဲ႕ ဖတ္သင့္တာေတြ ဖတ္၊ စုတုျပဳႏိုင္ရင္ေတာ့ က်မ္းတစ္ေစာင္စာတစ္ဖြဲ႕ျဖစ္လာမွာပါ။

ဒုတိယ တတိယရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျဖစ္ တဲ့ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳဖို႕နဲ႕  ျပည္တြင္း သာသနာျမွင့္တင္ေရးေတြအတြက္ေတာ့ ပိုၿပီး အားစိုက္ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ကလည္း ဒုတိယအရြယ္ထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။

(၃)
အဂၤလိပ္စကားပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳေခါင္းစဥ္ေအာက္ကို ၀င္ေတာ့မယ့္ရဟန္းတစ္ပါးဟာ မျဖစ္မေန တတ္ေျမာက္ၾကရေတာ့မွာပါ။ ရြာဘက္က အမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက အမ်ိဳးေတြဆီ လိုက္လည္ၿပီး အျပန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳစကားလံုးၾကီးကို သူ႕ အတၳဳပၸတၱိေတာ္ၾကီးထဲမွာ ေဖာ္က်ဴးထားတာကို ေမာ္ဖူးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ေအာ္ စြမ္းႏိုင္သူၾကီးေပပ။ သူကိုယ္တိုင္ေရာက္လို႕ ပရိတ္ၾကီးႏွစ္သုတ္ေလာက္ရြတ္ရံုနဲ႕ အဆင္ေျပတာေတြ႕ရေလမွ ေအာ္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္သကိုးလို႕ အလင္းပြင့္ရပါေလေရာ။ 

ေအာ္ အမ်ဳိးေတြက သာသနာသက္၀င္ၿပီးသူေတြပဲ။ အခ်ိဳေပၚသကာေလာင္းဖြယ္မွ မလိုေပပဲကိုး။
ပရိယတၱိသင္ရိုးညႊန္တမ္းထဲမွာ သင့္ေတာ္ရာဘာသာရပ္ေတြ မထည့္သြင္းခဲ့ရာက ကေမာက္ကမပညာေရးနယ္ပယ္ၾကီးထဲ သူကိုယ္တိုင္လည္း ၀ဲလည္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ နိမ့္သြားလိုက္ျမင့္သြားလိုက္ပါ။ ရွင္းျပရတာကိုက ခက္ပါတယ္။ သူတို႕ေခတ္မွာ သင္ရိုးညႊန္တမ္းက နည္းနည္းေလးအေရာင္တက္လာပါေသးတယ္။ စနစ္သစ္ပရိယတၱိပညာေရးဆိုတဲ့ အသံၾကီးက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားလိုက္ရတာပါ။

ႏိုင္ငံတကာမွာ သင္ေနတဲ့ပါဠိသင္နည္းစနစ္ေတြကို က၀ိလကၡဏာဘာသာဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ သုတ္ေဒသနာေတြကိုလည္း စာသင္ပ်ိဳႏု သားေရႊဥေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ျမန္မာစာျပဌာန္းခ်က္ကေတာ့ ေက်းဇူးအလြန္မ်ားခဲ့တာပါ။

ဒီေန႕ေခတ္စာနယ္ဇင္းမ်က္ႏွာစာေပၚမွာ ဓမၼစာေရးဆရာရဟန္းေတာ္ေလးေတြ တလက္လက္လင္းေနတာ စနစ္သစ္ပညာေရးျမန္မာစာရဲ႕ အသီးအပြင့္လို႕ ေျပာရင္လြန္မယ္မထင္ဘူးပ။ ျပည္တြင္းသာသနာကို ဦးေဆာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာစာမျဖစ္မေနတတ္ကို တတ္ၾကရမွာပါ။ ဖတ္ကို ဖတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စနစ္သစ္ပညာေရးဆိုတာ အိပ္မက္ေယာင္ျခင္းမွ်သာပါ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္မခံပဲ တေခါေခါ အိပ္ေမာက်သြားရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စနစ္သစ္ပညာေရးက ေမြးေပးလိုက္တဲ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးႏွစ္ခုကေတာ့ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့ပါေသးတယ္။

သူတို႕တက္တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ ၀ိနည္း၊ သဒၵါ၊ အဘိဓမၼာ၊ ပါဠိ၊ ျမန္မာစာနဲ႕ အေထြေထြဗဟုသုတဘာသာရပ္ေတြ ေျဖခဲ့ရတာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေအဘီစီဒီေတြ သရဇၥ်ာယ္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီဘာသာရပ္ေတြအျပင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာပါ ေျဖဆိုရေနရၿပီ ၾကားရပါတယ္။

အလယ္တန္းအဂၤလိပ္စာအဆင့္ရွိရမွာဆိုလားတကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ရွိရမွာဆိုလားပဲ။ ၾကိဳဆိုရမွာလိုလို ဘာလိုလိုေပမယ့္ ၀င္ခြင့္ေျဖမယ့္ေမာင္ရွင္ေလးေတြကို ဘယ္သူက သင္ေပးလို႕ ဘယ္မွာသင္ခြင့္ရလို႕ဒီအလယ္တန္းအဆင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ေရာက္ေနရသတုန္း။ ခက္ခက္ရေခ်ေသးရဲ႕။

ၿပီးေတာ့ ျပႆနာက အဂၤလိပ္စာသင္ရမယ္ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ အင္တာနက္ကို နားလည္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေရာဂါက ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရာစုသစ္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ထုတ္ပယ္မရေအာင္စြဲေနပါၿပီ။ သူတို႕မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သင္ေတာ့မွာပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူေရႊျပည္ၾကီးကို ျပန္ေတာ့ ဟုိနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ တပည့္ေမာင္ကိုရင္ ေမာင္ပဥၨင္းေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။

စာသင္တိုက္ထဲမွာ ရွိေနရမယ့္အရြယ္မွာ သူတို႕ ၿမိဳ႕ထဲက သင္တန္းခန္းမေတြဆီ စုၿပံဳတိုးေနၾကတာပါ။ ပရိယတၱိကို ျပတ္ျပတ္သားေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့အထိ နားလည္မႈလြဲေနၾကရွာပါၿပီ။ သူတို႕ဘာအတြက္ ဘာေတြကို သင္ၾကမွာပါလိမ့္။ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္းလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္သူတက္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတက္သူတက္ပါ။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲလို႕ ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဖို႕ဆိုပဲ၊ တစ္ခုခုထက္မက ႏွစ္ခုသံုးခု လြဲေလၿပီ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ပါၿပီတဲ့။ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္ၾကီးကို အသံုးခ်တတ္ပါၿပီတဲ့။ အဘယ္တရားကို ေဟာၿပီး အဘယ္ဓမၼကို ျဖန္႕ၾကကုန္မည္နည္း ငါ့ရွင္ေလးတို႕။ ဘယ္လိုတရားဓမၼအသိၪာဏ္ကိုယ္ခံအားေတြနဲ႕ သာသနာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းၾကမွာတုန္း။ ေအာ္ ဘုရား ဘုရား ။ 

တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ရေတာ့မွာပါ။ ေက်ာင္းထဲမွာ သင္မေပးရင္ေတာ့ အျပင္ထြက္သင္မွာပါပဲ။ ရွင္ရဟန္းဆိုေပမယ့္ အိုင္တီေခတ္ၾကီးထဲက သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးေတြဆိုတာ ေမ့ထားလို႕မရပါဘူး။ ေပေလးပင္ရွင္ေလးပါးတို႕ေခတ္တုန္းကလည္း ေတာင္တြင္းၾကီးက ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ အင္း၀ကို ေခတ္ပညာသင္ဖို႕ဆိုၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကဖူးေလရဲ႕။
(၄)
သူအေနနဲ႕ ပညာေရး၀င္ေပါက္မွန္သမွ် တိုး၀င္ခ်င္တဲ့ညဥ္ေလးရွိျပန္ေတာ့ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ၾကီးရဲ႕ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေျဖခဲ့ဖူးေအာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာက အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာက သူတို႕လို ဓမၼာစရိယအဆင့္ရွိတဲ့ရဟန္းေတြနဲ႕ ခုမွ ေမတၱာပြားနည္းတို႕ ပရမတၳတရားေလးပါးတို႕ စသင္မယ့္ သင္တန္းသားေတြၾကား သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမညီမွ်မႈပါ။

ဒီပလိုမာက ျပန္စရျပန္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်က္ခဲ့တဲ့စာေတြပဲ ထပ္တလဲလဲ ရြတ္အံရျပန္တာပါ။ စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လိုက္တာနဲ႕ “ ေျဖႏိုင္လား”ေမးရင္ မ်က္ႏွာပူပါတယ္။ မူလတန္းတုန္းက ေျဖခဲ့တဲ့စာေတြ ဘြဲ႕လြန္မွာ လာေျဖရတာကိုး။ သခၤ်ာနဲ႕ ဘြဲ႕ရၿပီးကာမွ (၂) အလီေရးျပရတာမိ်ဳးပါ။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးေတြထြက္ေတာ့လည္း မေပ်ာ္ခဲ့ေပဘူး။

ဒီပလိုမာၿပီးရင္ ၀ိဇၹာဘြဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ မဟာ၀ိဇၨာေပါ့ေလ။ သာသနာ့တကၠသိုလ္က ၀ိဇၨာဘြဲ႕တစ္ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ သူ႕အတြက္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း၀ိဇၨာဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူရမွာလိုလို ဘာလိုလိုၾကီးပါ။ ဓမၼာစရိယအဆင့္ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကားခံအဂၤလိပ္စာဒီပလိုမာသင္တန္းတစ္ခုကို တစ္ႏွစ္တာ ဖိဖိစီးစီးသင္ေပးၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္ၿပီးတာနဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာတန္းကို တိုက္ရိုက္တက္ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ဘြဲ႕ထပ္တာ သင္ရိုးထပ္တာေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမွန္တကယ္က အိႏၵိယနဲ႕ သီရိလကၤာတကၠသိုလ္ေတြမွာ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရရဟန္းတစ္ပါးကို မဟာ၀ိဇၨာတန္းကို တိုက္ရိုက္တက္ခြင့္ေပးပါတယ္။
(၅)
ကဲ အခု နာဂဇုနတကၠသိုလ္ အရွင္သီဟၪာဏာလကၤာရကေတာ့ အဖြဲ႔႕၀င္ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ ဘာသာစကားအရည္အေသြးျမင့္ဖို႕ ႏိုင္ငံျခားဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားၿပီး သင္ၾကားေစရမယ္တဲ့။ ဖိတ္လည္း ဖိတ္ေပးမယ္တဲ့။ ပူေနးအရွင္ေရ၀တကလည္း အဂၤလိပ္စာျမွင့္တင္ေရးအစီအစဥ္ေတြမွာ သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ပါမယ္တဲ့။ သင္တန္းေနရာကိုေတာ့ အဖြဲ႕ၾကီးကသတ္မွတ္ေပးပါတဲ့။

အဖြဲ႕၀င္ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အိိုင္တီေခတ္ၾကီးထဲက မိ်ဳးဆက္သစ္ ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ၾကဖို႕ လိုေနၿပီ။ သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕လိုရာတိုးေ၀ွ႕ယူသြားၾကမွာပဲ။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အသိၪာဏ္ဆာေလာင္မႈကို ပဲ့ထိမ္းေပးၾကဖို႔ပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သာသနာဟာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ဘယ္ႏွစ္ဆက္ခံမလဲ။ စုလစ္မြန္းခြ်န္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေတြနဲ႕ ေရႊေရာင္ေစတီၾကီးေတြ ေရွးေဟာင္းသုေတသန လက္ေအာက္ေရာက္သြားမွာပါ။ သမိုင္းဆရာေတြလည္း အလုပ္ေတာ့မ်ားသြားမွာေပါ့ေလ။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပရိယတၱိသမားေတြဟာ သာသနာထိန္းေတြဆိုတာ ေမ့မပစ္ဖို႕ပါပဲ။ ဓမၼဂဂၤါဗုဒၶဘာသာေကာလိပ္အိပ္မက္ကေတာ့ ပိုၿပီးခိုင္မာလာပါတယ္။သစ္ပင္ေအာက္မွာေတာင္ သွ်ႏၱိနိေကတန္တကၠသိုလ္ၾကီးအစပ်ိဳးခဲ့ေသးတာပဲ။
အစည္းအေ၀းက မၿပီးေသး။ ေႏြးေနတုန္းပင္။

9 comments:

Unknown said...

သာသနာျပဳစိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ သည္ Psot အတြက္ ဖတ္ရတာေရာ၊ မွတ္ရတာပါ အဓိပၸါယ္ ရွိလွပါတယ္...။

ဆရာေတာ္ဥဳး၀ိစိတၱ ...
သက္ေတာ္ရာေက်ာ္႐ွည္၊ သာသနာကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္႔ျဖဴးႏုိင္ပါေစ...

ဦးခုိက္လ်က္... တကၠသီလေသာတုဇန (နာလႏၵာ)

tint said...

အရွင္ဘုရား
ရွိျပီး သာသနာျပဳတကၠသိုလ္တခုကို ေခတ္စနစ္နဲ ့ အညီ နိုင္ငံျခားနဲ ့ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး သင္ရိုးညႊန္းတန္းပါ ေသခ်ာ ေရးဆြဲျပီး ျပဳျပင္ယူရင္ေရာ ရမလားဘုရား
ေနာက္တခုေတြးမိတာက ရွင္ဘ၀မွာ စထဲက နိုင္ငံျခားဘာသာတခုခု စသင္နိုင္ရင္ေရာဘုရား
တပည့္ေတာ္သိတဲ ့ နိုင္ငံၾကီးေတြမွာ ၅ႏွစ္ကေလးေတြေတာင္ ( မိခင္ အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ ) စပိန္ ၊ ျပင္သစ္ ၊ဂ်ာမန္က မယူမေနရ ၊ တရုပ္နဲ ့ တျခား တခုခု ( ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အာရဗီ) က အပိုဘာသာ အေနနဲ ့ သင္တာေတြ ့ေနရလို ့ပါဘုရား

ဓမၼဂဂၤါ said...

ရွင္ဘ၀မွာကတည္းက သင့္ေလ်ာ္ရာဘာသာစကား(အဂၤလိပ္စာမွမဟုတ္) နဲ႕အတူ သာသနာ့၀န္ထမ္းတစ္ပါးအေနန႕ဲ သိေကာင္းသိရာ သာသနာ့သမိုင္း၊သာသနာ့ပထ၀ီ၀င္၊သာသနာနဲ႕ယွက္ႏႊယ္ေသာဒႆန၊ အဘိဓမၼာနဲ႕ စိတ္ပညာ၊စတာေတြကို အဆင့္ဆင့္ သင္သြားၾကဖို႕ပါ။
ပိဋကတ္သင္နည္းစနစ္ဟာလည္း ပါဠိဘာသာတတ္ေျမာက္ေရးကို အေျခခံၿပီး ပိဋကတ္ႏွံ႔စပ္ကြ်မ္းက်င္ေရးဆီ ဦးတည္ႏိုင္ရပါ့မယ္။
စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားညီလာခံက်င္းပမွ ရေတာ့မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။
အသစ္တစ္ခုကို လက္ခံဖို႕ေႏွာင့္ေႏွးတတ္တဲ့ အမ်ိဳးေတြရဲ႕ အက်င့္ပါ။
အေဟာင္းကိုလည္း စြဲစြဲလမ္းလမ္းတြယ္ဖက္တတ္ပါေသးတယ္။
အဘိဓမၼတၳ၀ိဘာ၀နီဋီကာ(ဋီကာေက်ာ္) ကို လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးက အမွားၾကီးလို႕ေျပာထားတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလက္ခံသင္ၾကားပို႕ခ်ေနၾကတုန္းပါ။
ဋီကာေက်ာ္ဆရာက စာအေရးအသားညက္သူမို႕ “ ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႕ ဒို႕မ်ား စာတတ္လာရသကြယ္” ဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးနဲ႕ မစြန္႕ပစ္ႏိုင္ျဖစ္ေနရတာပါ။
ပေလတိုကို ခ်စ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပေလတိုထက္ အမွန္တရားကို ပိုခ်စ္ပါသည္လို႕ျပတ္ျပတ္သားသားမလုပ္ႏိုင္ၾကတာပေလ။
ေအာ္ သံေယာဇဥ္ ။
အမ်ိဳးဘာသာသသနာကိုပါ နစ္ေအာင္ဆြဲခ်သြားႏိုင္တာပါပဲ။

tint said...

တပည့္ေတာ္ ဖတ္ဘူးတာ တခ်ိဳ ့ေတာ့ ရွိတယ္ဘုရား
သိပၸံေမာင္၀က သူ ့ေအာက္စ္ဖို ့ မွတ္တမ္းမွာ ေအာက္စဖို ့ဆိုတာ ခရစ္ယန္ဘာသာေရးေက်ာင္းေတြကေန တိုးတက္လာတာဘဲ ။ တခ်ိန္မွာ မႏၱေလးစာသင္တိုက္ၾကီးေတြေရာ အဲီလို မျဖစ္နိုင္ဘူးလို ့ မေျပာနုိင္လို ့ေရးခဲ့တာ သတိရမတယ္ဘုရား။ အစပိုင္းမွာ ေအာက္စဖို ့ဒ္ဟာ ေလာကီပညာေတြသင္ဘို ့ ျငင္းဆန္ခဲ ့လို ့ ေလာကီသိပၸံသင္ခ်င္တဲ ့သူေတြကကင္းဘရစ္ကို ခြဲေထာင္ခဲံ့ရတဲ ့ သမိုင္းလဲရွိပါတယ္ဘုရား ေနာက္ေတာ့ ေခတ္အေျခအေနလိုက္ျပီး သင္လာရတာပါဘဲ ။
အနာဂတ္သာသနာေရးဆိုျပီး ေတာင္ျမိဳ ့ဆရာေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေရးသြား အၾကံေပးသြားတာ ဖတ္မိပါတယ္ဘုရား
ခက္တာက တပည့္ေတာ္တို ့ လူေတြအေနက သံဃာကို ေထာက္ပံ့ရံုေလာက္ဘဲ တတ္နိုင္ၾကတာပါဘုရား
သံဃာက ဦးေဆာင္မွ ျပီးမွာပါဘဲ။
တပည့္ေတာ္ သိသေလာက္က ဓမၼစရိယတန္းရဲ ့ သင္ရိုးဟာ မဟာ၀ိဇၹာထက္ မနိမ့္ပါဘုရား ။လိုေနတာက ဘာသာစကားနဲ ့ အေျခခံဗဟုသုတတခ်ိဳ ့ရယ္ ။ေနာက္အေရးတၾကီးလိုေနတာက ဘယ္လိုေျပာရပ ။အဲ interactive presentation ဆိုတာ ဆရာသင္တာကို မိမိစကားနဲ ့ သူတပါးစိတ္၀င္စားေအာင္နဲ ့ မိမိပရိသတ္နဲ ့ အျပန္အလွန္အေမးအေျဖလုပ္ျပီး မိမိလိုရာကို သယ္သြားတတ္တဲ ့ အေလ့အထပါဘဲဘုရား ။
တပည့္ေတာ္ သတိထားၾကည့္ေနတာက ဗမာပရိသတ္က ဘုန္းၾကီးတရားေဟာရင္လက္အုပ္ေလးခ်ီ အိပ္ငိုက္ျပီး တရားဆုံး သာဓုေခၚျပီးသြားေပမဲ ့ နိုင္ငံျခားသားက်ေတာ့ သူတို ့ကိုဆြဲေဆာင္ခ်င္ရင္ အျပန္အလွန္ေလး ေဆြးေႏြးမွ သေဘာက်တတ္တာကိုပါဘုရား
တပည့္ေတာ္ တခါၿကိုးစားၾကည့္ဘူးတယ္ဘုရား
1 day Buddhism seminar ဆိုျပီး နိုင္ငံျခားသားေတြကို တက္ခိုင္းဘို ့ေလ ။
စိတ္၀င္စားတဲ ့သူနဲတာနဲ ့ပ်က္သြားတယ္ဘုရား

tint said...

တပည့္ေတာ္ေတြးေနမိတာၾကာျပီဘုရား ။ တက္စီသမားေတြေလ။ တက္စီသမားျဖစ္ဘို ့ဆိုတာ ဒီနိုင္ငံမွာ မလြယ္ဘူးဘုရား ။
ေဆးစစ္ ၊ ျပီးရင္ type 2 license ဆိုတာ ပံုမွန္ထက္ပိုခက္တဲ ့ ကားေမာင္း လိုင္စင္ေျဖ ။ ျပီးရင္တခါ ပုလိပ္စစ္ ၊ ျပီးမွ သက္ဆိုင္ရာျမိဳ ့နယ္ျမဴနီစပယ္ကလိုင္စင္ခ်ေပးမွ ေမာင္းရတယ္ဘုရား ။ အဲဒီပါမစ္ကလဲ တႏွစ္တခါဘဲ ခံတယ္ ။
ေနာက္တခုက ကာယေလ့က်င့္းေဆးကုသူ ( physiotherapists ) ဗေႏၵာဆရာ ( complement therapists ) စိတ္ေျဖေလွ်ာ့ပညာရွင္ ( counsellor ) ဆိုတာေတြလဲ ပါမစ္ရေအာင္လဲ ခက္ ရလဲ သူတို ့ ပါမစ္က တႏွစ္တခါလဲေနရတာဘဲဘုရား ။ ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ မေျပာပါနဲ ့ ဘုရား ခုနဘဲ စာေလးတေစာင္၀င္လာတယ္ ။ ဒီတႏွစ္ထဲမွာ စစ္ေဆးခံရေသာဆရာ၀န္က ၅၀၀၀ေက်ာ္ ။ ခံုရံုးတင္ခံရတာက ၃၀၀ေက်ာ္ ။ အေရးယူခံရတာက ၄၁ေယာက္တဲ ့ ။
တပည့္ေတာ္ေတြးေနမိတာက အဲဒီလူေတြမွား မသကာ လူေသ တသက္ဘဲဘုရား ။ တရားျပဆရာမွားရင္ တသံသရာလံုးဘဲ
တပည့္ေတာ္တို ့ဆီမွာ ရိပ္သာေတြ တခါမွ စစ္ေဆးတယ္လို ့ မၾကားမိေသးပါဘုရား
ရိပ္သာေတြကို မဖြင့္ခင္ သံဃမဟာနာယကထံ ပါမစ္ေလးတင္ ။ တႏွစ္တခါ စစ္ေဆးျပီး ပါမစ္ေလးလဲေပးနိုင္ရင္ ေကာင္းမွာဘဲေနာ္ဘုရား ။

ဓမၼဂဂၤါ said...

ဟုတ္ပါ့။
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရယ္
အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရယ္
ထားပါ က်န္တာေတြထည့္ရင္အမ်ားၾကီးေပါ့။
မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာက သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ကို ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္လူတို႕ ဆရာ၀န္ေတြက လူသတ္လိုင္စင္ရထားသလိုပဲ။ ေဆးထိုးမွားလို႕ ေသတဲ့မသာေတြ မနည္းေတာ့ဘူး”တဲ့။
ဆရာ၀န္က ျပန္ေျပာပါတယ္“ ငါတို႕က ေဆးထိုးမွားရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီပဲ ေသမွာ၊ မင္းတို႕အင္ဂ်င္နီယာေတြမွားရင္ အုပ္စုလိုက္ ကိစၥေခ်ာတာပဲ” တဲ့။
အင္း သူတို႕မွားလို႕ေသရင္ တစ္ဘ၀ေပါ့။
ဓမၼဆရာမွားရင္ေတာ့ သံသရာမွာပါ အခါခါေသရေတာ့မွာပဲ။
တရားေဟာ တရားျပဆိုတာကလည္း လိုင္စင္မလို၊ဆာတီဖစ္ေက့ထ္မလိုေပဘဲကိုး။
(ဒီအေၾကာင္းကို “ရာသက္ပန္ဥပါဒန္ေယာဂီ”နဲ႕ ”အင္း ခက္တာပဲ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားနဲ႕ တို႕ထိေရးသားခဲ့ၿပီးပါၿပီ)

ေက်ာက္တာ said...

ဆရာေမာ္ ...စာေျဖၿပီး စိတ္လြတ္လုိက္တာ အြန္လုိင္းကုိ မေရာက္ျဖစ္သေလာက္ပဲ။အခု ဘာရယ္ မဟုတ္ အြန္လုိင္း ဘေလာ့ေတြဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ့ဘေလာဂ္ေလးေတြ႕တယ္။ေစာေစာက ႏွစ္ခါေလာက္ လာ ဖတ္လုိက္ပါေသးတယ္။ခင္ဗ်ား က အိႏၵိယမွာပဲလား။ေစာေစာက ေျပာသံ ၾကားတာ စကၤာပူ ေရာက္သလုိလုိ ၾကားလုိ႔ ဗ်။က်ဳပ္လဲ ျမန္မာညပည္ကုိ အခု ၁၄ ရက္ေန႔ ျပန္ၿပီ။စာေမးပြဲ ေအာင္ခဲ့ရင္ PHDဆုိတာၾကီး အတြက္ အဲဒီေရာက္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ဆရာေမာ့္ ေဆာင္းပါးေလးေတြက ထံုးစံ အတုိင္း ဖတ္မ ၿငီးေလးေတြပါ။ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ၿမဳိ႔မ ကုိလဲ ဝင္ျဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္။ေခြးညိဳ ၾကီး ရွိေသးလား မသိပါဘူး။ေစာေစာ မေတြ႕ေတာ့ အခု မွ ပဲ ဆရာ ေမာ္ ေဆာင္းပါးေတြ အျပတ္စြဲ သြားေတာ့မယ္၊ဟုိျပန္ေရာက္ရင္ က်ဳပ္က ေတာ ျပန္မယ့္သူဆုိေတာ့ အြန္လုိင္းေပၚလဲ ေရာက္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးဗ်။အခ်ိန္ ရရင္ nweminthit@ကုိ အပ္လုိက္ပါ။ေတြ႕ရင္ စကားေလး ဘာေလး ေျပာရတာေပါ့ဗ်ာ။ခင္ဗ်ား သီတဂူ မွာ ေျပာတာေလးလဲ ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ခင္ဗ်ားက စင္ေပၚ ေရာက္သြားၿပီ ထင္တယ္။D: ............ေအာင္ ျမင္ပါေစဗ်ာ။ေနာက္ႏွစ္ စာေအာင္လုိ႔ အိႏၵိယ ေရာက္ျဖစ္ရင္ ဆံု ဦးမယ္ ထင္တယ္။ကုမုဒ

Anonymous said...

ဓမၼဂဂၤါဗုဒၶဘာသာေကာလိပ္အိပ္မက္ကေတာ့ ပိုၿပီးခိုင္မာလာပါတယ္။သစ္ပင္ေအာက္မွာေတာင္ သွ်ႏၱိနိေကတန္တကၠသိုလ္ၾကီးအစပ်ိဳးခဲ့ေသးတာပဲ။'''

ဒါေလးဖတ္ရတာ ၀မ္းသာတယ္ ေနာင္ၾကီးေရ ...တပည့္ေတာ္ ေဒလီက ဇာဂရပါ

ဥာဏ္လင္းထက္ said...

ေရးသူကေကာင္း post သူကေကာင္း ။