ေနရၪၨရာမွတ္တမ္း(၈)

(၁)

ပညာေရးေကာ္မတီရဲ႕ အစည္းအေ၀းကို တက္ၾကြ အသက္၀င္ေနေအာင္ ေကာ္မတီ၀င္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သူ ဗာရာဏသီဟိႏၵဴ တကၠသိုလ္ကိုယ္စားၿပဳ အရွင္နႏၵသာရ (သာသနဓဇဓမၼာစရိယ B.Sc (Physics)Dip( Buddha-Dhamma) M.A ) ကခ်ိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေကာ္မတီ၀င္ရဟန္းေတာ္ မ်ားရဲ႕ဘြဲ႕မ်ားကို မိတ္ဆက္ကာ တစ္ပါးခ်င္းစီရဲ႕ အျမင္ေတြကို ေမးျမန္းခဲ့တာပါ။ သူကေတာ့တင္ျပလာတဲ့အေတြးအျမင္ေတြေပၚမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕  အဖြဲ႕ဥကၠ႒နဲ႕အတူ ထပ္ျဖည့္ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးပဲ ၀င္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို နားစြင့္လိုက္ပါတယ္။ နာဂဇုနတကၠသိုလ္ကိုယ္စားျပဳ အရွင္သီဟၪာဏာ လကၤာရာဘိ၀ံသ(သက်သီဟသာမေဏေက်ာ္၊ေစတီယဂၤဏဂဏ၀ါစကဓမၼာစရိယ၊သာသနဓဇဓမၼာစရိယ၊ M.A (Delhi), PhD (Thesis)က “ပညာေရးကိစၥရပ္မ်ားေဖာ္ေဆာင္သင္တန္းမ်ားဖြင့္တဲ့အခါ ပညာသင္ယူၾကမယ့္ အဖြဲ႔၀င္ရဟန္းေတာ္မ်ား ပညာသင္ၾကားရန္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေနရာမ်ားသတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိဖို႕လိုေၾကာင္း။ မိမိတို႔အဖြဲ႕၀င္အခ်င္းခ်င္း ပညာေရးပံပိုးမႈေပးၾကရံုသာမက ႏိုင္ငံျခားသားဆရာမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားကာ သင္ၾကားေစမယ္ဆိုရင္ ဘာသာစကားအရည္အေသြးပိုမိုတိုးတက္ျပည့္စံုဖြယ္ရွိသလို တကယ္လို႕ အဲဒီ ုအစီအစဥ္ကုိသာ လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့ပါက သူကိုယ္တိုင္ ကူညီစီစဥ္ကာ ဖိတ္ၾကားေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း၊” ေဆြးေႏြးသြားတာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။

ပူေနးတကၠသိုလ္ကိုယ္စားျပဳ အရွင္ေရ၀တ (သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ၊ B.A (Buddhism) ,M.A (Pali) M.A (Buddhism), PhD (Thesis) ကေတာ့ ပူေနးတကၠသိုလ္အေနနဲ႕ ပညာသင္ၾကားေပးဖို႕ေနရာအခက္အခဲရွိတဲ့အတြက္ အဖြဲ႕ၾကီးက စီစဥ္ေပးတဲ့အဓိကဌာနၾကီးသံုးခု (ဗာရာဏသီ၊နာလႏၵာ၊မဂဓ)မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားနဲညွိၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ကို လာေရာက္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပေဆြးေႏြးသြားပါတယ္။

(၂)

ဟုတ္ေပတာပဲ။ အားလံုးက ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္ေတြဆိုေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ စကားအေျခခံခ်င္းမတူၾကပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဆင့္ဆင့္သင္ယူခဲ့ရသူကနည္းပါတယ္။ ဖုတ္ပူမီးတုိက္အဂၤလိပ္စာ(Intensive English)သမားေတြက အမ်ားစုပါ။ ဓမၼာစရိယေအာင္မွ မဟာ၀ိဇၨာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြရဲ႕ ဆြဲအားနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဆိုတဲ့အိပ္မက္၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္သာသနာဘက္စံုျပန္လည္ဆန္းသစ္ျပဳျပင္ေရးအေတြးအေခၚသစ္ေတြက အဂၤလိပ္စာသင္တန္း ခန္းမေတြဆီကို တြန္းပို႕လိုက္တာပါ။

 ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ဖို႕ဆိုတာကလည္းကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွရင္ ေနာက္ဘုရားပြင့္တဲ့အထိဆက္ေျဖေပေတာ့ ဆိုတာမ်ိဳးထိၾကာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ ျမိဳ႕ျပမွာ ေသာင္တင္ေနေတာ့တာပါ။ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕မရဘဲ ရြာကိုလည္း မျပန္ လိုၾကေပပဲကိုး။  ေမွ်ာ္တေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ဖုန္းေလးေတြက ေရာက္မလာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းသာသနာကို အရည္အေသြးမဲ့တဲ့ ေတာထြက္ဦးဇင္းၾကီးေတြက ေနရာယူလိုက္ၾကပါၿပီ။ တယ္မိတဲ့ဘုရားမွာ လင္းတနားမွေတာ့ ရြာလည္းနာေတာ့တာပါ။တစ္ခိ်ဳ႕ေနရာမွာေတာ့ အရည္အေသြးမရွိေပမယ့္ သာသနာ ခ်စ္စိတ္ေလးရွိတဲ့ရွားရွားပါးပါးဦးဇင္းၾကီးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေလးေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ေတာ့ ႔ရေပေသးသပေလ။

ငါ့ရွင္တို႕ေရ ဓမၼာစရိယမေအာင္လည္း ရြာမွာ သာသနာျပဳဖို႕ေတာ့ အရည္အေသြးမီပါတယ္။ ပ်ံသာ ပ်ံပါ ေရႊဟသၤာ လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္မိရဲ႕။ သူလည္း ေရႊျပည္ၾကီးရဲ႕ သာသနာ့အေျခခံေဒသျဖစ္တဲ့ေက်းလက္ကို အာရံုေစာေနမိပါရဲ႕။ ေအာ္ ဓမၼာစရိယကလည္း နတ္ၾကီးသလိုလို ခက္သလိုလိုနဲ႕ (မခက္ခက္ေအာင္ေမးေပသကိုး) သာသနာ့အင္အားစုေလးေတြ လြင့့္ပါးေစပါသေကာ။ အလုပ္လုပ္ရမယ့္္အခိ်န္ေတြကို ဖဲ့ႏႈတ္ခဲ့ပါသေကာ။

ေရႊျပည္ၾကီးက နာမည္ရဓမၼကထိကစာေရးဆရာကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးကေတာ့ သူထုတ္ေ၀တဲ့ ဘုတ္အုပ္ေလးေတြရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ သူ႕ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပရာမွာ “ဓမၼာစရိယတန္းကို ဆယ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ေျဖဆိုခဲ့ရသည္” ဆိုသဟာေလးကို တခုတ္တရထည့္ေရးေလ့ရွိတာအမွတ္ရပါရဲ႕။ ခ်စ္လို႕ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။

ဆိုၾကပါစို႕ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ပ်မ္းမွ်သက္ေတာ္ဟာ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေတြမ်ားပါတယ္။သံုးဆယ္အရြယ္မွ ေရးရခြ်တ္ရ၊ က်က္ရမွတ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာဟာ မေခ်ာေမြ႕ႏိုင္တာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဓမၼာစရိယရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႕ စာသြားစာလာနားလည္သူမ်ားပီပီ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာအဓိပၸါယ္ေပါက္ေအာင္ေတာ့ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရည္အေသြးေလးခုထဲမွာ ဖတ္တတ္ရံုနဲ႕ မၿပီးေသးတာ လူတိုင္းအသိ၊ အၾကားစြမ္းရည္၊ အေျပာစြမ္းရည္၊ အေရးစြမ္းရည္ေတြလည္းလိုေပဦးမေပါ့၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ကိုေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္သင္ခန္းစာဆိုတာက မွတ္စုေကာင္းေကာင္းေလးရွိတာကို အာပူတိုက္လိုက္ရင္ ေအာင္မွာေတာ့ အေသအခ်ာ။ႏိုင္ငံျခားလာရျခင္းရဲ႕ ပထမရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ မဟာ၀ိဇၨာကို့ မလြတ္တမ္းရမွာပါပဲ။ အာပူုတိုက္တာလြဲသြားလို႕ တစ္ႏွစ္က်ရင္ေတာင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကေတာ့ အတည့္ျဖစ္ဖို႕မ်ားပါတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႕ကေတာ့ အားစိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ္းၾကီးၾကပ္သူေတြနဲ႕ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈနဲ႕ ဖတ္သင့္တာေတြ ဖတ္၊ စုတုျပဳႏိုင္ရင္ေတာ့ က်မ္းတစ္ေစာင္စာတစ္ဖြဲ႕ျဖစ္လာမွာပါ။

ဒုတိယ တတိယရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျဖစ္ တဲ့ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳဖို႕နဲ႕  ျပည္တြင္း သာသနာျမွင့္တင္ေရးေတြအတြက္ေတာ့ ပိုၿပီး အားစိုက္ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ကလည္း ဒုတိယအရြယ္ထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။

(၃)

အဂၤလိပ္စကားပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳေခါင္းစဥ္ေအာက္ကို ၀င္ေတာ့မယ့္ရဟန္းတစ္ပါးဟာ မျဖစ္မေန တတ္ေျမာက္ၾကရေတာ့မွာပါ။ ရြာဘက္က အမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက အမ်ိဳးေတြဆီ လိုက္လည္ၿပီး အျပန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳစကားလံုးၾကီးကို သူ႕ အတၳဳပၸတၱိေတာ္ၾကီးထဲမွာ ေဖာ္က်ဴးထားတာကို ေမာ္ဖူးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ေအာ္ စြမ္းႏိုင္သူၾကီးေပပ။ သူကိုယ္တိုင္ေရာက္လို႕ ပရိတ္ၾကီးႏွစ္သုတ္ေလာက္ရြတ္ရံုနဲ႕ အဆင္ေျပတာေတြ႕ရေလမွ ေအာ္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္သကိုးလို႕ အလင္းပြင့္ရပါေလေရာ။ 

ေအာ္ အမ်ဳိးေတြက သာသနာသက္၀င္ၿပီးသူေတြပဲ။ အခ်ိဳေပၚသကာေလာင္းဖြယ္မွ မလိုေပပဲကိုး။

ပရိယတၱိသင္ရိုးညႊန္တမ္းထဲမွာ သင့္ေတာ္ရာဘာသာရပ္ေတြ မထည့္သြင္းခဲ့ရာက ကေမာက္ကမပညာေရးနယ္ပယ္ၾကီးထဲ သူကိုယ္တိုင္လည္း ၀ဲလည္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ နိမ့္သြားလိုက္ျမင့္သြားလိုက္ပါ။ ရွင္းျပရတာကိုက ခက္ပါတယ္။ သူတို႕ေခတ္မွာ သင္ရိုးညႊန္တမ္းက နည္းနည္းေလးအေရာင္တက္လာပါေသးတယ္။ စနစ္သစ္ပရိယတၱိပညာေရးဆိုတဲ့ အသံၾကီးက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားလိုက္ရတာပါ။

ႏိုင္ငံတကာမွာ သင္ေနတဲ့ပါဠိသင္နည္းစနစ္ေတြကို က၀ိလကၡဏာဘာသာဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ သုတ္ေဒသနာေတြကိုလည္း စာသင္ပ်ိဳႏု သားေရႊဥေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ျမန္မာစာျပဌာန္းခ်က္ကေတာ့ ေက်းဇူးအလြန္မ်ားခဲ့တာပါ။

ဒီေန႕ေခတ္စာနယ္ဇင္းမ်က္ႏွာစာေပၚမွာ ဓမၼစာေရးဆရာရဟန္းေတာ္ေလးေတြ တလက္လက္လင္းေနတာ စနစ္သစ္ပညာေရးျမန္မာစာရဲ႕ အသီးအပြင့္လို႕ ေျပာရင္လြန္မယ္မထင္ဘူးပ။ ျပည္တြင္းသာသနာကို ဦးေဆာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာစာမျဖစ္မေနတတ္ကို တတ္ၾကရမွာပါ။ ဖတ္ကို ဖတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စနစ္သစ္ပညာေရးဆိုတာ အိပ္မက္ေယာင္ျခင္းမွ်သာပါ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္မခံပဲ တေခါေခါ အိပ္ေမာက်သြားရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စနစ္သစ္ပညာေရးက ေမြးေပးလိုက္တဲ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးႏွစ္ခုကေတာ့ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့ပါေသးတယ္။

သူတို႕တက္တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ ၀ိနည္း၊ သဒၵါ၊ အဘိဓမၼာ၊ ပါဠိ၊ ျမန္မာစာနဲ႕ အေထြေထြဗဟုသုတဘာသာရပ္ေတြ ေျဖခဲ့ရတာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေအဘီစီဒီေတြ သရဇၥ်ာယ္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီဘာသာရပ္ေတြအျပင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာပါ ေျဖဆိုရေနရၿပီ ၾကားရပါတယ္။

အလယ္တန္းအဂၤလိပ္စာအဆင့္ရွိရမွာဆိုလားတကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ရွိရမွာဆိုလားပဲ။ ၾကိဳဆိုရမွာလိုလို ဘာလိုလိုေပမယ့္ ၀င္ခြင့္ေျဖမယ့္ေမာင္ရွင္ေလးေတြကို ဘယ္သူက သင္ေပးလို႕ ဘယ္မွာသင္ခြင့္ရလို႕ဒီအလယ္တန္းအဆင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ေရာက္ေနရသတုန္း။ ခက္ခက္ရေခ်ေသးရဲ႕။

ၿပီးေတာ့ ျပႆနာက အဂၤလိပ္စာသင္ရမယ္ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ အင္တာနက္ကို နားလည္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေရာဂါက ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရာစုသစ္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ထုတ္ပယ္မရေအာင္စြဲေနပါၿပီ။ သူတို႕မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သင္ေတာ့မွာပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူေရႊျပည္ၾကီးကို ျပန္ေတာ့ ဟုိနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ တပည့္ေမာင္ကိုရင္ ေမာင္ပဥၨင္းေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။

စာသင္တိုက္ထဲမွာ ရွိေနရမယ့္အရြယ္မွာ သူတို႕ ၿမိဳ႕ထဲက သင္တန္းခန္းမေတြဆီ စုၿပံဳတိုးေနၾကတာပါ။ ပရိယတၱိကို ျပတ္ျပတ္သားေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့အထိ နားလည္မႈလြဲေနၾကရွာပါၿပီ။ သူတို႕ဘာအတြက္ ဘာေတြကို သင္ၾကမွာပါလိမ့္။ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္းလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္သူတက္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတက္သူတက္ပါ။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲလို႕ ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳဖို႕ဆိုပဲ၊ တစ္ခုခုထက္မက ႏွစ္ခုသံုးခု လြဲေလၿပီ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ပါၿပီတဲ့။ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္ၾကီးကို အသံုးခ်တတ္ပါၿပီတဲ့။ အဘယ္တရားကို ေဟာၿပီး အဘယ္ဓမၼကို ျဖန္႕ၾကကုန္မည္နည္း ငါ့ရွင္ေလးတို႕။ ဘယ္လိုတရားဓမၼအသိၪာဏ္ကိုယ္ခံအားေတြနဲ႕ သာသနာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းၾကမွာတုန္း။ ေအာ္ ဘုရား ဘုရား ။ 

တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ရေတာ့မွာပါ။ ေက်ာင္းထဲမွာ သင္မေပးရင္ေတာ့ အျပင္ထြက္သင္မွာပါပဲ။ ရွင္ရဟန္းဆိုေပမယ့္ အိုင္တီေခတ္ၾကီးထဲက သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးေတြဆိုတာ ေမ့ထားလို႕မရပါဘူး။ ေပေလးပင္ရွင္ေလးပါးတို႕ေခတ္တုန္းကလည္း ေတာင္တြင္းၾကီးက ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ အင္း၀ကို ေခတ္ပညာသင္ဖို႕ဆိုၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကဖူးေလရဲ႕။

(၄)

သူအေနနဲ႕ ပညာေရး၀င္ေပါက္မွန္သမွ် တိုး၀င္ခ်င္တဲ့ညဥ္ေလးရွိျပန္ေတာ့ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္ၾကီးရဲ႕ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေျဖခဲ့ဖူးေအာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာက အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာက သူတို႕လို ဓမၼာစရိယအဆင့္ရွိတဲ့ရဟန္းေတြနဲ႕ ခုမွ ေမတၱာပြားနည္းတို႕ ပရမတၳတရားေလးပါးတို႕ စသင္မယ့္ သင္တန္းသားေတြၾကား သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမညီမွ်မႈပါ။

ဒီပလိုမာက ျပန္စရျပန္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက က်က္ခဲ့တဲ့စာေတြပဲ ထပ္တလဲလဲ ရြတ္အံရျပန္တာပါ။ စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လိုက္တာနဲ႕ “ ေျဖႏိုင္လား”ေမးရင္ မ်က္ႏွာပူပါတယ္။ မူလတန္းတုန္းက ေျဖခဲ့တဲ့စာေတြ ဘြဲ႕လြန္မွာ လာေျဖရတာကိုး။ သခၤ်ာနဲ႕ ဘြဲ႕ရၿပီးကာမွ (၂) အလီေရးျပရတာမိ်ဳးပါ။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးေတြထြက္ေတာ့လည္း မေပ်ာ္ခဲ့ေပဘူး။

ဒီပလိုမာၿပီးရင္ ၀ိဇၹာဘြဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ မဟာ၀ိဇၨာေပါ့ေလ။ သာသနာ့တကၠသိုလ္က ၀ိဇၨာဘြဲ႕တစ္ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ သူ႕အတြက္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း၀ိဇၨာဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူရမွာလိုလို ဘာလိုလိုၾကီးပါ။ ဓမၼာစရိယအဆင့္ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကားခံအဂၤလိပ္စာဒီပလိုမာသင္တန္းတစ္ခုကို တစ္ႏွစ္တာ ဖိဖိစီးစီးသင္ေပးၿပီး အရည္အခ်င္းစစ္ၿပီးတာနဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာတန္းကို တိုက္ရိုက္တက္ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ဘြဲ႕ထပ္တာ သင္ရိုးထပ္တာေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမွန္တကယ္က အိႏၵိယနဲ႕ သီရိလကၤာတကၠသိုလ္ေတြမွာ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရရဟန္းတစ္ပါးကို မဟာ၀ိဇၨာတန္းကို တိုက္ရိုက္တက္ခြင့္ေပးပါတယ္။

(၅)

ကဲ အခု နာဂဇုနတကၠသိုလ္ အရွင္သီဟၪာဏာလကၤာရကေတာ့ အဖြဲ႔႕၀င္ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ ဘာသာစကားအရည္အေသြးျမင့္ဖို႕ ႏိုင္ငံျခားဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားၿပီး သင္ၾကားေစရမယ္တဲ့။ ဖိတ္လည္း ဖိတ္ေပးမယ္တဲ့။ ပူေနးအရွင္ေရ၀တကလည္း အဂၤလိပ္စာျမွင့္တင္ေရးအစီအစဥ္ေတြမွာ သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ပါမယ္တဲ့။ သင္တန္းေနရာကိုေတာ့ အဖြဲ႕ၾကီးကသတ္မွတ္ေပးပါတဲ့။

အဖြဲ႕၀င္ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အိိုင္တီေခတ္ၾကီးထဲက မိ်ဳးဆက္သစ္ ရွင္ငယ္ရဟန္းငယ္ေလးေတြကို ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ၾကဖို႕ လိုေနၿပီ။ သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕လိုရာတိုးေ၀ွ႕ယူသြားၾကမွာပဲ။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အသိၪာဏ္ဆာေလာင္မႈကို ပဲ့ထိမ္းေပးၾကဖို႔ပါပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သာသနာဟာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ဘယ္ႏွစ္ဆက္ခံမလဲ။ စုလစ္မြန္းခြ်န္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေတြနဲ႕ ေရႊေရာင္ေစတီၾကီးေတြ ေရွးေဟာင္းသုေတသန လက္ေအာက္ေရာက္သြားမွာပါ။ သမိုင္းဆရာေတြလည္း အလုပ္ေတာ့မ်ားသြားမွာေပါ့ေလ။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပရိယတၱိသမားေတြဟာ သာသနာထိန္းေတြဆိုတာ ေမ့မပစ္ဖို႕ပါပဲ။ ဓမၼဂဂၤါဗုဒၶဘာသာေကာလိပ္အိပ္မက္ကေတာ့ ပိုၿပီးခိုင္မာလာပါတယ္။သစ္ပင္ေအာက္မွာေတာင္ သွ်ႏၱိနိေကတန္တကၠသိုလ္ၾကီးအစပ်ိဳးခဲ့ေသးတာပဲ။

အစည္းအေ၀းက မၿပီးေသး။ ေႏြးေနတုန္းပင္။