ဖရီးဒမ္းဆာေလာင္မႈမ်ားနဲ႕ ေနကၡမၼလည္ျပန္

(ဒါလည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးေန႕က ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဟာင္းေလးပါ။ ေခ်ာင္ကပ္ေနတာေလးေတြ မဖတ္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ ေရွ႕ျပန္ပို႕လိုက္ပါတယ္၊ ေရႊျပည္ၾကီးရဲ႕လြပ္လတ္ေရးေန႔ကိုလည္း ဂုဏ္ၿပဳလိုက္ပါရဲ႕)









(၁)

ဒီေန႕က အိႏၵိယႏိုင္ငံၾကီးရဲ႕ ၆၃ ခါလည္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ပါ။
ေအာင္ပြဲခံေနတဲ့အသံေတြ၊ ျမဳးထူးရယ္ေမာသံေတြ၊ မဇၥ်ိမေတးသြားေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံအ၀ွမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ျမေနၾကပါေရာလား။ သူတို႕လြတ္လပ္ေရးထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေရာေႏွာထည့္ၿပီး လြတ္လပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အား ပါးပါး ....၊

ငယ္စဥ္ကိုရင္ခ်ာတူးေလးဘ၀က ေနခဲ့တဲ့ေက်းလက္ၿမိဳ႕ေလးမွာ
လြတ္လပ္ေရးေန႕ အနံ႕ရၿပီဆိုရင္ ဆြမ္းခံသြားရင္း စာက်က္ေနရင္း ဘုရားရွိခိုးရင္းကို အူျမဴးေနေတာ့တာ။
တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေက်ာင္းေတြပိတ္ ရံုးေတြပိတ္နဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲေတြ အားကစားျပိဳင္ပြဲေတြ ျခိမ့္ၿခိမ့္သည္းကို က်င္းပၾကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ စာတက္ေခါင္းေလာင္းသံေလးလည္း တိတ္ေပးမယ္ထင္တာ။
ေလာကီနဲ႕ မေရာေထြးတဲ့ ဆရာဘုန္းၾကီးကေတာ့ ေခါင္းေလာင္းသံကို ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္ေစခဲ့သပ။
“ကိုယ့္လြတ္လပ္ေရး ကိုယ္လုပ္” ဆိုတဲ့ ဆရာဘုန္းၾကီးစကားကုိ ဘယ္မွာ ဘာသာျပန္တတ္ခဲ့မွာတုန္း၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလြတ္လပ္ေရးညကေတာ့ ကိုယ့္လြပ္လပ္ေရး ကိုယ္ဖန္တီးခဲ့တာပဲ။ ပြဲခင္းေစ်းထဲ ေလွ်ာက္လည္ပစ္တာပါ။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ တင္ပါးစုတ္ေအာင္ အရိုက္ခံထိေတာ့တာပါပဲ။
အသိတစ္ခုေတာ့ ဆုပ္ကိုင္မိသြားတယ္။ လြပ္လပ္ေရးလိုခ်င္ရင္ေတာ့ နာက်င္မႈကို ရင္းရမယ္ဆိုတာပဲ။

ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ကေတာ့ ဓမၼပါစပက္ခ္တစ္နဲ႕ ၾကည့္ရင္ သဘာ၀အရ လြတ္လပ္ၿပီးသားပါ။
ရဟန္းဘ၀ဆိုတာကိုက အခ်ဳပ္အေႏွာင္မွန္သမွ်ကို စြန္႕လႊတ္ျခင္းပါပဲ၊
ေနကၡမၼပါရမီဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ျပန္ရြတ္ၾကည့္မိမွ
ခ်ဳပ္ေနွာင္မႈေတြဆီ မ်က္ႏွာမူေနသလား
တကယ္ေက်ာခိုင္းႏိုင္ၿပီလား၊
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားအတိုင္း ေမးခြန္းေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္မီးညွိေသာက္မိေတာ့တာပါပဲ။

ဇင္ဗုဒၶဘာသာစာေပမွာ
“ တပည့္ေတာ္ကုိ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ” လုိ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ
“ ဘယ္သူက ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလို႕လဲ ” တဲ့။
ဟုတ္ပ ဘယ္သူက ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာတုန္း။
လက္သည္က ဘယ္သူလဲ။
လူကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာလား။
စိတ္ကို ပိတ္ဆို႕ထားတာလား၊

တကယ္ေတာ့ ရဟန္းဘ၀ဆိုတာကို ေလာကုတၱရာနံရံၾကီး ျခားပစ္လိုက္လို႕ေတာ့ မရဘူး။
ငိုသံေတြ ၾကားေနရတယ္။
ညီးတြားသံေတြ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ထက္ ေလာကီကို ဘယ္သူပိုစြန္႕ႏိုင္မလဲ။
ေကာလိယနဲ႕ သာကီယတို႕ ေရာဟဏီျမစ္ေရပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ စစ္ျပင္ၾကတဲ့အခါ
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္
စစ္ေျမျပင္ဆီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သံၾကီးတမန္ၾကီးအျဖစ္ေရာက္လာရေသးတာ။

ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ ကပိလ၀တ္တိုင္းႏိုင္ငံငယ္ေလးကို ဆူပါပါ၀ါေကာသလဘုရင္ ၀ိဋဋဴပက က်ဴးေက်ာ္စစ္ဆင္ႏႊဲဖုိ႕ ခ်ီတက္သြားတဲ့အခါ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ဇာတိႏိုင္ငံအစပ္က သစ္ေျခာက္ပင္ေလးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး “ အမိ်ဳးရဲ႕ အရိပ္က ပိုေအးပါသကြယ္ ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ ၀ိဋဋဴပရဲ႕ စစ္တပ္ၾကီး ျပန္ဆုတ္သြားေအာင္ ကာကြယ္ေတာ္မူခဲ့ရွာေသးတာပဲ။

ရဟန္းဘ၀ကေတာ့ လြတ္လပ္တာအမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ မလြတ္လပ္ေသးသူေတြရဲ႕ ငိုရွိဳက္သံေတြဆီလည္း လွည့္လွည့္ၾကည့္မိေသးတာကလား။