ငါ့လိုရဟႏၱာမဟုတ္ေသးႏွင့္ဥရုေ၀လမိတၱဴမ်ား

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားအား “ဤအခ်ည္းႏွီးေသာ ေယာက်္ားအား 'ရဟန္းၾကီးသည္ တန္ခိုးၾကီး၏၊ အာႏုေဘာ္ၾကီး၏၊(သို႕ရာတြင္) ငါကဲ့သို႕ရဟႏၱာကား မဟုတ္သည္သာတည္း' ဟု အၾကံျဖစ္ေနသည္မွာကား ၾကာျမင့္လွေပၿပီ၊ ငါသည္ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ကို ထိတ္လန္႕ေစရပါမူေကာင္းေလစြ ”ဟု အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၏၊
(၀ိနည္းမဟာ၀ါပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

(၁)
ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေလးဆီသို႕ ခ်ဥ္းကပ္မိတိုင္း အသိၪာဏ္အလင္းရွာေဖြရင္း ေျခာက္ႏွစ္တာေမွာင္ပိန္းခဲ့ရရွာ သည့္ သိဒၶတၳအရွင္၏ ေန႕ရက္မ်ားအတြက္ ကိုယ္စားနာက်င္မိတတ္ပါေသးသည္။ တစ္ေလာကလံုးလင္းဖို႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေမွာင္ခဲ့ရရွာေလသည့္ အရွင့္သားသိဒၶတၳ ။ အေမွာင္ထဲမွာ ေျခဖ်ားေထာက္ေထာက္စမ္းရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလင္းေတြ႕သြားခဲ့ေလသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း သူက ေနရၪၨရာကမ္းမွာ ရပ္ရင္း ဓမၼပီတိျဖင့္ ၾကည္ႏူးမိျပန္ေသးသည္။ ေဗာဓိေညာင္ရြက္ေလတိုးသံသည္ပင္ သစၥာဆည္းလည္းသံ ပဲ့တင္ေန တတ္ေလသည္ပဲ။

ဗာရာဏသီမွ ဗုဒၶဂယာသို႕ ေရာက္ေလတိုင္း အခါအခြင့္သင့္သည့္အခါ ဗုဒၶဂယာမွ ကီလိုမီတာအနည္းငယ္ကြာ ေ၀းသည့္ ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေလးသို႕ ေရာက္တတ္ၿမဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ သိဒၶတၳအရွင္၏ သစၥာအလင္းမေတြ႕မီႏွင့္ သစၥာအလင္းထြန္းညွိစဥ္ကာလမ်ားျဖင့္ သမိုင္းအရည္ရႊမ္းေသာ ဥရုေ၀လသည္ ေနရၪၨရာျမစ္ကမ္းပါးတြင္ ကိုက္ဖဲ့ခ်င္စရာမွဲ႕၀င္းေနတတ္သည္။

တကယ္ဆိုေတာ့ ဥရုေ၀လသည္ ရာသီေျပာင္းသကၠရာဇ္တို႕၏ တိုက္စားမႈျဖင့္ စိမ္းညိဳ႕စြပ္စိုမႈတို႕ မရွိေတာ့။ ထီးတည္းေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္ေခါင္မ်ားသည္ပင္ ဥရုေ၀လ၏ စြဲမက္ဖြယ္အာရံုျဖစ္သည္။ မဒမ္သုဇာတာ ႏို႕ဂဏာဆြမ္းကပ္လွဴသည့္ ေနရၪၨရာျမစ္ကမ္းပါးဆီက လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ရေသာ ဥရုေ၀လသည္ သူ႕ေျခလွမ္း မ်ားကို ေရွ႕တိုးလာေစရန္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။

ဥရုေ၀လသည္ သူ႕အတြက္ ေလာကကို နားလည္ေစေသာ သင္ရိုးမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေနတတ္ေလသည္၊ ဥရုေ၀လ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတြင္ ရပ္ကာ ေနရၪၨရာျမစ္ႏွင့္ ဂယာကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးကို စီးမိုးၾကည့္မိတုိင္း ရေသ့ၾကီး တစ္ပါး၏ ေနမ်ိဳးေဆးေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို သူျမင္ေနတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ရေသ့ၾကီး၏ ဟန္ပန္အမူအရာမ်ားက ေအာ္ပီက်ယ္၏ ကာတြန္းျပကြက္ကို ရႈမွတ္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး ၿပံဳးမိရေသး၏။ “ရဟန္းၾကီး ေဂါတမကား တန္ခိုးေတာ့ ၾကီးပါေပ၏၊ငါ့လိုေတာ့ ရဟႏၱာမဟုတ္ ေသးတကား”တဲ့။ ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊

သူ၊သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ကမၻာေျမ၏ ေထာင့္ခ်ိဳးကအသက္ရွဴသံမ်ားသည္လည္း ရေသ့ၾကီး၏ စကားကို သံေယာင္လိုက္ကာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တတ္ၾကေလသည္ပဲ မဟုတ္လား၊ သည္သို႕ ျဖင့္သာ ရထားမ်ားတစ္စီး ၿပီးတစ္စီးထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ သံသရာဟု အမည္ေပးထားေသာ ဘူတာရံုအို ေလးထဲမွာ သူႏွင့္အတူ မႏိုင္မနင္းအထုပ္အပိုးမ်ား က်န္ရစ္တတ္ၿမဲပင္။ ၀ယ္ယူထားမိသည့္ ရထား လက္မွတ္က ရီဖန္းဒ္(Refund)ျပန္ ထုတ္ယူလို႕ မရႏိုင္ေအာင္ ရက္လြန္ပုပ္ေဆြးေနခဲ့ၿပီ။

(၂)

ရေသ့ၾကီး၏ အမည္အျပည့္အစံုက ဥရုေ၀လကႆပျဖစ္သည္၊ ရေသ့ၾကီးက ဥရုေ၀လေတာအုပ္တြင္ အျခားညီေနာင္ႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ ရေသ့ေပါင္းတစ္ေထာင္၏ ေလာကထြက္ေျမာက္ေရးကို နည္းေပးညႊန္ျပေနသည့္ ထင္ရွားသည့္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ညီေနာင္သံုးပါးက သီးျခားစီေနၾကသည္။ ဥရုေ၀လကႆပက ရေသ့ငါးရာ၊နဒီကႆပက ရေသ့သံုးရာ၊ ဂယာကႆပက ရေသ့ႏွစ္ရာကို ေလာကုတၱရာ အေရးအတြက္ ထိန္းေက်ာင္းေပးေနၾကသည္။ ဗုဒၶအရွင္က သစၥာေလးပါးတရားႏွင့္ အနတၱေဒသနာကို ဗာရာဏသီ မိဂဒါ၀ုန္မွာ ေၾကျငာေတာ္မူၿပီးသည္ႏွင့္ ေနရာေဟာင္းျဖစ္သည့္ ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေလးဆီ ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဥရုေ၀လကႆပသည္ ဗုဒၶအရွင္ ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေလးသို႕ ၾကြလာရျခင္း၏ အဓိကျပစ္မွတ္ျဖစ္သည္။ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီးေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ရေသ့ငါးရာျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသခၤန္းမ်ားထဲ ဗုဒၶအရွင္အတြက္ သီတင္းသံုး နားခိုဖြယ္ရာ ေနရာလြတ္မရွိ၊ သို႕ေသာ္ ဗုဒၶအရွင္က ဥရုေ၀လကႆပႏွင့္ အနီးကပ္ေနထိုင္ရန္ ပိုင္းျဖတ္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္သည္။ “ေနစရာေက်ာင္းသခၤန္းမရွိရင္လည္း လြတ္ေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ ေနပါရေစ”တဲ့။ သာသနာျပဳလမ္းျပရာတြင္ ႏုံခ်ာေသာမီးဖိုေခ်ာင္ေလးသို႕လည္း ေက်ာင္း၀ိဟာအမွတ္ျဖင့္ ဗုဒၶအရွင္ ၀င္ေရာက္စံေပ်ာ္ရပါလိမ့္မည္။ မီးဖိုေခ်ာင္းေလးတြင္ ဗုဒၶအရွင္၏ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါထြန္းလင္းရန္ အရင္းအျမစ္က ရွိေနခဲ့ပါသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးက အစြယ္ေငါေငါအစြမ္းထက္ထက္ ေျမြနဂါးၾကီးတစ္ေကာင္ ၀င္ေရာက္ေခြအိပ္ေနသည့္ အႏၱရာယ္ဇံု...။


ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီးက မူရင္းစိတ္ေကာင္းေလးရွိေသာ ပုထုဇဥ္။ ဗုဒၶအရွင္ကုိ တားရွာပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ဗုဒၶအရွင္က ဇြတ္တိုး၀င္ကာ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။ ထိုညက ဥရုေ၀လကႆပအပါအ၀င္ ရေသ့ငါးရာလံုး စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ဗုဒၶကို သနားေနခဲ့ၾကေသးသည္။ ရေသ့တို႕အျမင္တြင္ ဗုဒၶအရွင္က သာမန္လူေခ်ာ လူလွ ရဟန္းၾကီးေဂါတမသာျဖစ္သည္။

နံနက္လင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဗုဒၶအရွင္က တစ္ညတာလံုးဆံုးမယဥ္ေက်းေစၿပီးသည့္ နဂါးၾကီးကို သပိတ္ထဲထည့္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွ ထြက္လာသည္။ ဥရုေ၀လအပါအ၀င္ ရေသ့အားလံုး အံ့ၾသျပာေ၀သြားသည္။ ဥရုေ၀လရင္ထဲတြင္ ပုထုဇဥ္ေသြးေလး ဆစ္ကနဲ တိုးသြားသည္။ ဗုဒၶကိုေတာ့ အထင္ၾကီးသြားသည္။ သို႕ေသာ္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ေတာ့ ၀န္ေလးေနခဲ့၏။ ရေသ့ၾကီးက တိတ္တိတ္ေလးမွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ရေသ့ၾကီး၏ စကားေလးက ပိဋကတ္၀င္ျဖစ္သြားသည္။ “ ရဟန္းၾကီးကား တန္ခိုးေတာ့ၾကီးပါေပရဲ႕၊ သို႕ရာတြင္ ငါ့လိုေတာ့ ရဟႏၱာမဟုတ္ေသး”တဲ့။ မည္သို႕ျဖစ္ေစ ဥရုေ၀လရေသ့ၾကီးက ပင္ကိုယ္စိတ္ေကာင္းေလး ရွိပါသည္။ ဗုဒၶအရွင္ ကိုလည္း ေလးစားသြားပါသည္။ သို႕ႏွင့္ ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေက်ာင္းသခၤန္းေလးမွာပဲ ဆက္ေနဖို႕ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည္။ စားေရးေသာက္တာ စီမံေပးပါရေစ တဲ့။

ဗုဒၶအရွင္ႏွင့္ အတူေနထိုင္ခြင့္ရေလေလ ဗုဒၶအေၾကာင္း ပိုသိရေလေလျဖစ္သည္။ ညစဥ္ညစဥ္ နတ္ျဗဟၼာတို႕၏ အေရာင္အ၀ါမ်ားျဖင့္ ဗုဒၶအရွင္၏ ေက်ာင္းသခၤန္းေလး လင္းပေနတတ္သည္ကို အံ့ၾသရသည္။ ဗုဒၶအရွင္ထံသို႕ စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းၾကီးမ်ား၊ သိၾကားျဗဟၼာမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္ လာေရာက္ပူေဇာ္ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္ ဟု သိရေသာအခါ ဗုဒၶအရွင္ကို မေလးစားပဲ မေနႏိုင္။ သို႕ေသာ္ ရေသ့ၾကီးက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အေတြးႏွင့္ စကားကိုေတာ့ လႊတ္မခ်ခဲ့။ “ငါ့လိုေတာ့ ရဟႏၱာမဟုတ္ေသး”။

(၃)

တစ္ေန႕မွာေတာ့ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီးအတြက္ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္အေတြးၾကပ္ေစေသာျဖစ္စဥ္တစ္ခုက ေပၚလာသည္။ ရေသ့ၾကီးက သာမန္တရားရွာေဖြေနသည့္ သစၥဂေ၀သီသက္သက္မဟုတ္၊ အဂၤႏွွင့္ မဂဓတိုင္း လံုးအႏွံ႕ေက်ာ္ၾကားေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အဂၤႏွင့္ မဂဓတိုင္းလံုးအႏွံ႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ားက ရေသ့ၾကီးကို စုေပါင္းပူေဇာ္ၾကဖို႕ လာေရာက္ၾကမည္။

ရေသ့ၾကီးမွာ အခက္ၾကံဳရသည္။ ရေသ့ၾကီး၏ ေက်ာင္းသခၤန္းပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ဗုဒၶအရွင္ မားမားၾကီးရွိေနသည္က ျပႆနာ။ ဗုဒၶအရွင္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးႏွင့္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ တိုးတိုးျမင္လာရေသာ အစြမ္းအစမ်ားက ပရိသတ္အၾကိဳက္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ငါ့ထက္ ရဟန္းၾကီးကို ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳသြားမွျဖင့္.........။ သည္ၾကားထဲ ရဟန္းၾကီးက တန္းခိုးအစြမ္းေတြ ျပေနမွျဖင့္......။ ပုထုဇဥ္တို႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ကိုယ့္ထက္သာသူကို ပြဲမထုတ္လိုျခင္းဒုကၡက ပူေလာင္ေနသည္။ ကိုယ့္ထက္ျမင့္မားသူ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ မထားလိုျခင္း စိတ္က်ဥ္ေျမာင္းမႈမ်ားက ဖိစီးလွသည္။

သို႕ေသာ္ ရေသ့ၾကီးက စိတ္အေျခခံေကာင္းေသာ သူေတာ္စင္တစ္ပါးျဖစ္ေနျပန္သည္။ တိတိပပၾကီး ၀ိုင္းပယ္ပစ္ လိုက္ရန္လည္း လိပ္ျပာမလံု။ “ရဟန္းၾကီးမရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ”၊ ရေသ့ၾကီးက သည္လိုပဲ ေတြးႏိုင္သည္။ ထြက္သြားပါ ဟုေျပာရန္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေနထိုင္ဖို႕ဖိတ္ၾကားထားမိရက္သားျဖစ္ေနေသာ ဧည့္သည္ကို ဆက္ဆံျပဳမူရမည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္၏ က်င့္၀တ္မဟုတ္ျပန္။ ဥရုေ၀လ ေဆြးသြားသည္။ သို႕ေသာ္ ၿခိမ့္ျခိမ့္သဲက်င္းပျဖစ္ခဲ့ေသာ ဥရုေ၀လပူေဇာ္ပြဲကို ဗုဒၶအရွင္မပါဘဲ ရေသ့ၾကီး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပႏိုင္ ခဲ့ပါသည္။

ရေသ့ၾကီး၏ စိတ္အၾကံကို သိေသာ ဗုဒၶအရွင္က ပူေဇာ္ပြဲမတိုင္မီမွာပင္ ေက်ာင္းသခၤန္းေလးမွ ၾကိဳတင္ထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါေလသည္။ ပြဲၿပီးမီးေသျဖစ္ခ်ိန္မွ ဗုဒၶအရွင္က ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးလူလူ ျပန္ၾကြလာခဲ့သည္။ ဗုဒၶအရွင္ကို ခရီးဦးၾကိဳျပဳေသာ ရေသ့ၾကီး၏ စကားက သူတို႕ေန႕စဥ္ျဖတ္သန္းမႈမွာ ေလာက၀တ္စကားျဖစ္ ေနခဲ့ျပန္သည္။ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး၊“ရဟန္းၾကီး ယမန္ေန႕က အဘယ့္ေၾကာင့္ မလာသနည္း၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ကြ်န္ုပ္တို႕သည္ “ ရဟန္းၾကီး အဘယ္ေၾကာင့္မလာသနည္း ” ဟုပင္ ေတြးမိပါေသး၏။ ရဟန္းၾကီးအတြက္ ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္မ်ားခ်န္ထားပါေသး၏” တဲ့။ သူ ျပံဳးမိရပါသည္။ ေအာ္ ၾကားေနက်စကား တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေျပာမိရသည့္စကားမိ်ဳးေပပဲ။ ဗုဒၶအရွင္က ရေသ့ၾကီး၏ စိတ္အမွန္ကို ေျပာျပလိုက္သည့္အခါ “ခက္ေတာ့တာပဲ ငါ့အၾကံလည္း သိသကိုး”တဲ့။ သို႕ေသာ္ ေလွ်ာ့လို႕ေတာ့ မျဖစ္ပါ။ “ငါ့လိုေတာ့ ရဟႏၱာမဟုတ္ေသး” ။

ဗုဒၶအရွင္၏ (၄၅)၀ါသာသနာျပဳခရီးလမ္းေၾကာင္းတြင္ ဥရုေ၀လရေသ့ၾကီး၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေတာ္မူရသည္မွာ လက္ေပါက္အကပ္ဆံုးႏွင့္ ကာလအရွည္ၾကာဆံုးျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥရုေ၀လ ရေသ့ၾကီး အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရပါလိမ့္မည္။ သည္းခံရပါလိမ့္မည္။ ဥရုေ၀လရေသ့ၾကီး၏ ေနာက္မွာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေသာရေသ့မ်ား၊ အဂၤႏွင့္မဂဓတိုင္းက အလႊာအသီးသီးက လူမ်ားရွိေနသည္။ အဓိကပစ္မွတ္ကို ထိဖို႕ အေရးၾကီး သည္။ သို႕ႏွင့္ ဥရုေ၀လ၏ စိတ္ႏွလံုးတည့္တည့္ကို ဗုဒၶအရွင္က ေမတၱာျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ေတာ္မူခဲ့သည္။

အမွန္တကယ္ပင္ ဗုဒၶအရွင္က သည္းခံေတာ္မူခဲ့သည္။ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ အသိၪာဏ္ ရင့္မွည့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ရန္အတြက္ တန္ခိုးျပာဋိဟာေပါင္းသံုးေထာင့္ငါးရာထက္မက ျပသခဲ့ရသည္ ဟု ပိဋကတ္ မွတ္တမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထား သည္။ သို႕ေသာ္ ရေသ့ၾကီးက လြယ္လြယ္အခ်ိဳးမေျပာင္းမည့္သူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ငါ့လို ရဟႏၱာမဟုတ္ေသး ဟူေသာ မႏၱာန္က ခ်ိဳၿမိန္ဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခပ္စပ္စပ္ေလးပုတ္မွ ထိသြားႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မွန္းသိေတာ္မူသည့္ ဗုဒၶအရွင္က ပြင့္လင္းစြာမိန္႕ျမြက္ရေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ကို “ ကႆပ သင္ကား ရဟႏၱာလည္း မဟုတ္၊ အရဟတၱမဂ္ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုသူလည္း မဟုတ္၊သင့္အား ရဟႏၱာျဖစ္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အရဟတၱမဂ္ႏွင့္ ျပည့္စံုရန္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာအက်င့္လည္း မရွိ၊” ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဥရုေ၀လကႆ ပရေသ့သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခတို႕၌ ဦးခိုက္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို “အရွင္ဘုရား အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္၌ ရွင္အျဖစ္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရလိုပါ၏” ဟု ေလွ်ာက္၏။

(၀ိနည္းမဟာ၀ါပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

ေအာ္ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီးကေတာ့ အခ်ိန္မီသြားခဲ့သည္ပဲ။ ပင္ကိုယ္က စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းရွာေသာ ရေသ့ၾကီး...။ စိတ္ႏွလံုးမွာ ပုထုဇဥ္ေသြးေလးက စိုေနေတာ့ ရိုးရိုးေလး မေတြးတတ္၊ ေလာကကို ေလာကအတိုင္းမရႈျမင္တတ္၊ ေမြးျမဴမိသည့္ ျဗဟၼစိုရ္မွာလည္း ေၾကာင့္ၾက စိုးရိမ္မႈမ်ားက ၿငိကပ္ေနေသးသည္၊ ခုေတာ့ ျဗဟၼစိုရ္ကို ခိုင္ခံ့ေအာင္ တည္ေဆာက္ခြင့္ရသြားခဲ့ၿပီ။ အရိယာသူျမတ္တို႕၏ တုန္လႈပ္ျခင္းကင္းေသာ လင္းလက္စိုရႊမ္းေသာ ၿဗဟၼစိုရ္....။

ဘုရားရွင့္ေျခေတာ္ရင္းမွာ “ရွင္အျဖစ္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရလိုပါ၏” တဲ့။ ဗုဒၶအရွင္၏ သာသနာျပဳခရီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီး၏ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ဓမၼအရိပ္ထိုးက်သြားသည္ႏွင့္ “ရေသ့ညီ ေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္ခြ်တ္ခန္း” ဆိုေသာ မွတ္တမ္းၾကီးကို ပိဋကတ္ဆရာတို႕ ၾကည္ႏူးစြာ ေရးထြင္းႏိုင္ခဲ့ၾက သည္။ အဂၤတိုင္းႏွင့္မဂဓတိုင္းတြင္ သာသနာ့အလံတံခြန္မ်ားက ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တလူလူလြင့္ေနခဲ့ေတာ့ သည္။


(၄)

ပုထုဇဥ္ရိုးရာတြင္ ျဗဟၼစိုရ္တရားကို အစမ္းသပ္ခံႏိုင္သည့္အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္မွာ ခက္ခဲေလ့ ရွိပါသည္။ ဒုကၡသည္ကို သနားစုတ္သပ္မိတတ္ေသာ္လည္း ကရုဏာတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ရွိျပန္သည္။ ဒုကၡသည္ ေလးကို ဒုကၡသည္ေလး အတိုင္းပဲ သနားစဖြယ္ေနေစခ်င္သည္။ ဒုကၡသည္မ်ား ေရွ႕တိုးမလာရ....။ ေအာင္ျမင္ ေပ်ာ္ရႊင္သူကို လက္ခုပ္တီးမိျပန္ေတာ့လည္း မုဒိတာမွာ နံရံရွိျပန္သည္။ အက်ိဳးစီးပြား ထိပါးလာႏိုင္သည္ဟု ျမင္မိသည္ႏွင့္ လက္ခုပ္သံက ခ်က္ခ်င္းစဲသြားသည္။ လက္ခုပ္တီးလို႕ေကာင္းရံုမွ်သာ ေအာင္ျမင္ေစခ်င္သည္။

တန္းတူ ရည္တူဟု ေမတၱာထားမိျပန္ေတာ့လည္း ေမတၱာတရားက အလ်ားအနံအလ်ဥ္ရွိေနျပန္သည္။ ေက်ာ္တက္သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ျပန္ပါ။ “ အတူတူပဲ ေနပါကြာ” ဆိုတာမ်ိဳးျဖင့္ ဆြဲႏွစ္ထားခ်င္ေသး သည္။ သမာသမတ္က်မႈကို ေမြးျမဴမိေသာ္လည္း ဥေပကၡာ၏ ဦးတည္ခ်က္မ်ားက မ်က္ႏွာလိုက္တတ္ျပန္သည္။ ငါႏွင့္ ငါ့အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ဆိုလွ်င္ ဥေပကၡာက ယိမ္းခ်င္သည္။ အျခားေသာသူတို႕၏ အေရး အရာေခါင္း စဥ္မ်ားအတြက္ ဥေပကၡာက ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ အမည္ခံျဗဟၼစိုရ္ကိုပဲ ေန႕စဥ္မြမ္းမံ ေနၾကရသည္ပဲေလ။

ျဗဟၼစိုရ္တရားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည့္အခါ ဗုဒၶအရွင္ႏွင့္ ဥရုေ၀လကႆပရေသ့ၾကီးကို သတိရေနတတ္ သည္။ ဗုဒၶအရွင္က ရေသ့ၾကီးကို သနားေတာ္မူသည္၊ ရေသ့ၾကီးကလည္း ဗုဒၶအရွင္ကို အထင္ၾကီးပါသည္၊ သို႕ေသာ္ ခပ္ပါးပါးေလးသာ၊ သိျမင္ထားေသာ ဗုဒၶအရွင္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ားကို ေဖာ့ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အသိအမွတ္ျပဳရမွာ ၀န္ေလးခဲ့ျခင္းပင္ ။ သို႕ေသာ္ ဗုဒၶအရွင္၏ အစမ္းသပ္ခံမဟာကရုဏာေတာ္က ဥရုေ၀လရ ေသ့ၾကီး၏ ယိုင္နဲ႕ေသာ မုဒိတာကို ခိုင္မတ္သြားေအာင္ ပဲ့ျပင္ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ခဲ့ သည္။

ရေသ့ၾကီးကေတာ့ အစစ္အမွန္ျဗဟၼစိုရ္ဆီသို႕ ကူးေျပာင္းသြားႏိုင္ခဲ့သည္။ အစမ္းအသပ္ခံႏိုင္ေသာ ျဗဟၼစိုရ္ျဖင့္ ရဲရင့္သြားခဲ့သည္။ ရေသ့ၾကီး ေနာက္မက်ခဲ့ပါ။ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း ျဖဴးေျဖာင့္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ဥရုေ၀လ ကႆပရေသ့ၾကီး၏ ဥရုေ၀လေတာအုပ္ေလးထဲက ပုံရိပ္မ်ားက ေန႕စဥ္ဘ၀ေထာင့္ခ်ိဳးအသီးသီးမွာ ေတြ႕ေတြ႕ ေနရသည္။ ဥရုေ၀လမိတၱဴမ်ား.....။ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကင္းေသာ ဆက္ဆံေရးမ်ား....။

ထိုသို႕ျဖင့္ ေႏြးေထြးေသာမိသားစုထမင္းစား၀ိုင္းေလး ေအးစက္သြားရသည္၊ ေန႕စဥ္ထိုင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေလးဆီ ေရာက္မလာေတာ့သည့္မိတ္ေဆြကို ေမွ်ာ္ေနမိတတ္သည္။ ျပန္ဆံုမယ့္ညေနခင္းဆီမွာ အသည္းကြဲ သီခ်င္းသာ ဆူညံသြားခဲ့သည္။ စာသင္ခန္းေလးထဲက ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္လြင္ရယ္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ နားလည္မႈမ်ား ...တြန္႕တိုလြန္းေသာ အသိအမွတ္ျပဳမႈမ်ား...။

အေၾကာင္းအရာ အ၀န္းအ၀ိုင္းၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကင္းမဲ့မႈ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားက ခါးသက္ လာတတ္သည္။ စားပြဲ၀ိုင္းေပၚမွာ ပြင့္လင္းေစ့စပ္ရမည့္စကားလံုးမ်ားက ေသြးသံရဲရဲစစ္ေျမျပင္ထဲ ယမ္းခိုး ေ၀့ေသာက်ည္ဆံမ်ားျဖစ္သြားတတ္သည္။ ကမၻာ့စစ္မီးလွ်ံမ်ားႏွင့္ အဆက္မျပတ္ငိုသံမ်ား အံုက်င္းဖြဲ႕ေပါက္ကြဲ ေနသည္။ အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္းက အရာရာ ေနာက္က်ဖို႕သာျဖစ္သည္။

ထိုသို႕ျဖင့္ မိသားစုေလးေႏြးေထြးဖို႕ အၿပံဳးေတြ ေနာက္က်ခဲ့ပါသည္။ ရပ္ရြာၿမိဳ႕ျပမ်ားေအးခ်မ္းသာယာဖို႕ ကမ္းေသာလက္ေတြ ေနာက္က်ခဲ့ပါသည္။ တုိင္းႏိုင္ငံတည္ေထာင္ဖို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကား၀ိုင္းေတြ ေနာက္ က်ခဲ့ပါသည္။ ကမၻာေျမၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သံလြင္ခက္ကို ကိုက္ခ်ီလာသည့္ ခ်ိဳးျဖဴငွက္ေလး ေနာက္က်ခဲ့ပါ သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ကိုယ့္ထက္သာ မနာလို” ဆိုေသာ စကားလံုးကို လူယဥ္ေက်းတို႕ကမၻာမွ ထုတ္ပယ္မပစ္ ႏိုင္ေသးသမွ် ဥရုေ၀လမိတၱဴမ်ားက သူ႕ျပတင္းတံခါးမွန္ခ်ပ္မ်ားကိုလည္း ထိမွန္ေပါက္ကြဲလာႏိုင္ေၾကာင္း ရိပ္စားမိလိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ကေရာ....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ႏွလံုးသားႏွင့္ သူ႕အသက္ရွဴသံ တစ္ေနရာ ရာတြင္ ကပ္ညပ္ေနႏိုင္သည့္ ဥရုေ၀လမိတၱဴစမ်ားကို ရွာေဖြမီးရွဳိ႕ဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရဦးမည္ပဲ။