ကိုေနာရဲ႕တစ္ေယာက္တည္းေျခာက္တဲ့တေစၦ

“ခ်စ္သား ေလာက၌ ေသေသာသူကိုေသာ္လည္း ရည္မွန္း၍ ငိုေၾကြးကုန္၏။ အသက္ရွင္လ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးေန သူကိုေသာ္လည္း ရည္မွန္း၍ ငိုေၾကြးကုန္၏။

အၾကင္သူသည္ ၀တၳဳကာမဂုဏ္တို႕ကို စြန္႕ၿပီးျဖစ္လ်က္ တစ္ဖန္ ဤလူ႕ေဘာင္သို႕ ျပန္လည္လူထြက္လာ၏။ ထိုသူကိုလည္း ရည္မွန္း၍ ငိုေၾကြးကုန္၏။ ဤစကားမွန္၏။ တဖန္ ထိုလူ႕ေဘာင္သို႕ ျပန္လည္လူထြက္ လာေသာသူသည္ အသက္ရွင္ေသာ္လည္း သူေသႏွင့္တူ၏။”

“ခ်စ္သား အိမ္ရာတည္ေထာင္ျခင္းဟူေသာ ျပာပူမွ တက္ၿပီး၍ ျပာပူသို႕ ဆင္းျခင္းငွာ အလိုရွိဘိ၏။ခ်စ္သား ေခ်ာက္မွ တက္ၿပီးျဖစ္လ်က္ ေခ်ာက္သို႕ က်ျခင္းငွါ အလိုရွိဘိ၏။”

(သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္)

တေစၧကိုက္တဲ႔ သၾကၤန္

မထင္မွတ္ပဲ ေပါက္သြားတဲ႔ ဇာတ္ထုပ္
အခုေတာ့ ကပ္ရွဳပ္ေနရဲ႕
ကိုယ္က အားထည့္ ကခဲ႔မိတာကိုး....။

ျမစ္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရင္း
ေကာင္းကင္ကို တည့္မတ္ခဲ့ခ်င္ရဲ႕။
သပိတ္တစ္လံုးနဲ႕ စာပုေလြကိုထမ္း ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ သာသနာလမ္းမွာ အလြမ္းမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေစသတည္း ။ ဟိုး ၿမဴေမွာင္ေ၀ကင္း နံနက္ခင္းေတြထဲ ပိေတာက္သီခ်င္းေတြနဲ႕ သြန္းေလာင္းၾက၊ အၿပံဳးေတြ ဖိတ္စင္ၾက.။ တူးပို႕သံေတြေပၚ စကားလံုးေတြ ၿပံဳးၿပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေခ်ာ္လဲၾက။ ေအာ္ ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါးရဲ႕ ျပတင္းတံခါးကို ေလာကုတၱရာတစ္ျခမ္းနဲ႕ ပိတ္ဆို႕သင့္လိုက္ပါေပရဲ႕။ ခုေတာ့ ....။

`ဦးေနာ ဒီကေလ...

မ်ဳိသိပ္ရတာ မနည္းမေနာ

ေစာင့္ခဲ႔ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ

သၾကၤန္မတိုင္ခင္ ၿပတ္ၿပတ္ေၿပာ

ခင္ေလးအသက္ အစိတ္ၿပည့္ၿပီရွင့္...။´

မိုးက ၿပိဳက္လိုက္၊ ေနက ၿမွိဳက္လိုက္၊ ေလကတိုက္လိုက္နဲ႕ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ေႏြဦးဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ဥပါဒါန္အရင့္အမာနဲ႕ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာလည္း လာနားႏိုင္တာပါပဲ။ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ရဟန္းျဖစ္ေနရံုနဲ႕ သံသရာေၾကာက္သူၾကီးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ အရိယာစည္း၀ိုင္းအျပင္ဘက္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ကင္းသြား ၿပီလို႕ ခပ္တည္တည္ ျငင္းခြင့္မရွိ။

ဣေၿႏၵကို ထိန္း၊ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္း၊ ႏွလံုးသားလည္း စိမ္း ၊ မတိမ္းညြတ္မိေအာင္ ေနမယ့္ဟန္ ။ သၾကၤန္ေတာ္ ဦးမွာ စိတ္ရူးကို ေမႊခဲ့ေပါ့။ ပိေတာက္ဖူးေတြ ေၾကြခဲ့ေပါ့။

`ေတာခိုခ်င္စိတ္ရယ္နဲ႔ သပိတ္ကိုလြယ္,
သားေရႏြယ္တဲ႔ ရွာတုန္း....၊
ေခ်ာင္အနီးမွာလ,
ေမာင္ၾကီးကို တေစၧကိုက္လိမ္႔မယ္
မင္း.....လိုက္ခဲ႕ဦး.....။´

၀ိ္မုတၱိမုခ္ဦးမွာ ရပ္ေနမိသူေပါ့။ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ လမ္းဟာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကို ခြာခ်ရစၿမဲ၊ ခုေတာ့ ခြာခ်ထား တာေတြကိုမွ လွေအာင္ ဖြဲ႕မိျပန္သတဲ့။ ေျခလွမ္းဦးက တိမ္ရူးေတြ ျမဴးရာဆီ၊ ေအာ္ တိမ္ေတြၾကားမွာ စိတ္ဟာ ေကာင္းကင္အသားစကို ဆြဲခြာမိခဲ့။ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္လို႕ စိတ္လိုလက္ရေနမိတဲ့အခါ ၀ိေ၀က ခ်မ္းသာတဲ၊့ ခုေတာ့ ထီးတည္းေခါင္းပါးစြာ ။ ကဗ်ာေတြေရးၿပီး ကဗ်ာငတ္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး။

(၀ါး...ဟား...ဟား....ဟီး ဟီး...ဟဲဟဲ...ခစ္ခစ္...ခစ္...အဟစ္ အဟစ္)
ရယ္ရတယ္ ေဟ့.....၊
ကိုယ္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ တမွဳိင္မွဳိင္ေပါ့...၊
အသိနဲ႔သတိကို ဆြဲစပ္
တြဲကပ္ဖို႔ ၾကိဳးစား
အာ႐ုံကို ဆြဲစု
အလုပ္တစ္ခုထဲ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္
ပစၥဳပၸန္ကို မ်ဳိခ်လိုက္
အတိတ္ေတြဟာ မိတ္ေဆြ မဟုတ္လားကြယ္...?

ေလာကကို ငဲ့ေပမယ့္ ေလာကီမဲ့ေန႕ရက္ေတြထဲ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်မ္းစာေတာ္ေတြထဲ အသည္းကြဲရဟန္းတစ္ပါး ရဲ႕ ေန႕ရက္ေတြကို ေခါက္ညွပ္သိမ္းဆည္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပက္လံုးတစ္ခုရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းလို႕ ဘယ္တုန္းကမွ ေခါင္းမညိတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ေဒသနာနဲ႕အညီ ခ်စ္ျခင္း၊ ေဒသနာနဲ႕ အညီ ေကြကြင္းျခင္း၊ ေဒသနာနဲ႕ အညီ ေသာက ။ .ေဒသနာနဲ႕အညီ အလြမ္း..။ ဒုကၡသစၥာရဲ႕ အနက္ကို ကိုယ္တ္ိုင္ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ခါးတယ္။

`ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ပ်ဳိးခဲ႔တဲ႔အပင္
အခုမွ ဖူးပြင့္စ ကိုယ့္ကို ခ်က္တဲ႔ ဖိုေခ်ာင္ယံအတြက္
ရွင္သန္ခဲ႔တဲ႔ ေၿမယာအတြက္
အသီးေလးေတာ့ ေႂကြခ်င္ေသးတယ္,
အစဥ္အလာအရ မင္းမွာလည္း အၿခားရွိဦးမွာပါ....၊´

ရဟန္းဆိုတာဟာ တစ္ကုိယ္တည္း လြတ္ေျမာက္ခ်င္ရံုသက္သက္ေလးနဲ႕ အိုးအိမ္က ထြက္လာသူမဟုတ္ေပ ဘူး။ ျမင့္ျမတ္တဲ့သာသနာ့၀န္ကို ပုခံုးနဲ႕ေရာ စိတ္ႏွလံုးနဲ႕ပါ ၀င္ေရာက္ထမ္းရြက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေပရဲ႕။ ဒီေတာ့ လည္း ေႏွာင္ဖြဲ႕ခ်င္ရံု သက္သက္နဲ႕ေတာ့ အိုးအိမ္ဆီျပန္မလွည့္သင့္ေပဘူူးတဲ့။ ထမ္းလက္စ၀န္ကို ဘယ္သူ႕ပုခံုး ေပၚ ပစ္ခ်ခဲ့မလဲ။ ဒီလိုနဲ႕ သာသနာႏွစ္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာလြန္ ျမတ္ေသာ၀န္ကို အားသြန္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းေတြထဲ အေပ်ာ္ကို၊ဆႏၵကို၊ဘ၀ကို ျမွဳတ္ႏွံခဲ့တဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းမ်ားကိုလည္း ငါဦးညႊတ္မိေတာ့ရဲ႕။

ရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ ပ်ိဳးမိတဲ့အပင္က သီးေနၿပီပဲကြယ္။ အဲဒီပန္းကို တစ္ေယာက္တည္းမပန္ပါေတာ့နဲ႕လား။ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ျဖစ္စဥ္မွာ အသက္ရွဴသံမ်ားစြာရဲ႕ ေခြ်းနံ႕ေတြ လြင့္လာတယ္။ ရ႒ပိ႑ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ တိုင္းသားျပည္သူတို႕ရဲ႕ ဆြမ္းတဲ့။ သာသနာေတာ္အတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးေပးဆပ္ရမယ့္ ေလးလံတဲ့ ေၾကြးၿမီ။ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ေၿမယာအတြက္ အသီးေလးေတာ့ ေႂကြခ်င္ေသးတယ္ တဲ့။ ေအာ္ .....။ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ကမၻာထက္ တစ္ကမၻာအတြက္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ၾကစို႕လား။

`ဒီေကာင္ေလးက ေအးပါတယ္´
သတင္းစကား ခ်ဳိလား ခါးလား...?
ႏွလံုးသားက ငိုလား ၿပံဳးလား....?
လက္ကိုင္တရား ေတာင္သြား ေၿမာက္သြား....။

စြန္႕လႊတ္ရျခင္းမွာ ရဲရင့္ရပါတယ္။ ေပးဆပ္ရျခင္းမွာ အားစိုက္ထူေထာင္ရပါတယ္။ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ႏွလံုးသား မွာ ကရုဏာေတြ စိုလက္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ကရုဏာမွာ စြဲလမ္းကပ္ၿငိမႈပါ၀င္ေၾကာင္း မျငင္းလိုေတာ့ေပမယ့္ ရဟန္း ဘ၀ဆိုတာ နာက်င္ေနတဲ့ေလာကကမၻာေျမအတြက္ အရိပ္ရသစ္တစ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းေသခ်ာတဲ့ေန႕စြဲေတြဆီ ႏွလံုးသားကို ခ်ိတ္ဆက္ခင္းက်င္းလိုက္ၿပီ။

“ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့”ထက္ “ေမာင္ၾကီး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါရေစေတာ့” ...။တိုးတိုးရြတ္မိတဲ့နာမည္ကို ေလာကေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာပဲ ျဗဟၼစိုရ္သံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႕ခပ္ၾကဲၾကဲေရးထိုးလိုက္ပါရေစေတာ့။ ေအာ္ အနာတရျဖစ္ ေနတဲ့လက္ကေလးတစ္စံုဟာလည္း နာက်င္ေနတဲ့လက္ကေလးေတြကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္ေျဖသိမ့္ႏိုင္တာပဲ မ ဟုတ္လား။

`ေတြ႕တဲ႔လူနဲ႔ သင့္ေအာင္ေပါင္း

သာေအးက အသာေလး ေကၽြးႏိုင္တယ္ ခင္ေလး

သူ႕ဆိုက္ကားေလး ရွိေနသေ႐ြ႕ေပါ့....၊

မင္း ေနေကာင္းရင္ၿပီးတာပဲ.....။´

ဒီလုိပါပဲ။ ဒီစာေၾကာင္းေလးေရးမိမွေတာ့ ဒီအမွတ္ထက္ပိုမရႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာေျဖခန္း ထဲမွာ ရခဲ့တဲ့အမွတ္ေလးေတြ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေနတုန္းပဲ။ အခုေတာ့ ႏွလုံးသားမွာ ၾကက္ေျခေတြ ေလွာင္ပိတ္ေနေပမယ့္ အၿပံဳးမွာ မင္နီေတြ မစြန္းေစနဲ႕။ နာတာေတာ့ နာတာပါပဲေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်န္းမာ ေရးေတာ့ ဂရုစိုက္ေပါ့။ စိတ္လက္စ ပုတီးေလးဆက္စိတ္။ မွတ္လက္စတရားေလး ဆက္မွတ္ ၊ ဖတ္လက္ စစာအုပ္ေလး ဆက္ဖတ္...။ ေအာ္ ....

လြတ္သြားတဲ႔ ငါးက ၾကီးလိုက္ ေသးလိုက္.....၊
ကိုယ့္အလုပ္က ပူလိုက္ ေအးလိုက္.....၊
ေ႐ွ႕ခရီးက ၿမင္လိုက္ ၀ါးလိုက္.....၊
ကိုယ့္ပန္းတိုင္က ၿဖဴလိုက္ မဲလိုက္.....၊
ပုထုဇဥ္ဘ၀ ဖုတ္လွဳိက္ ဖုတ္လွဳိက္....။
ကိုေနာ

(ကိုေနာရဲ႕ ကဗ်ာေနာက္ကပ္လိုက္သြားမိတာပါ၊ ကိုေနာေလွ်ာက္တဲ့ဆီ မေရာက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ ေျခရာမထင္က်န္မႈသာ အျပစ္တင္ဖြယ္ရွိေၾကာင္းနဲ႕၊ ခင္ေလးဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို အဘိဓာန္မ်ားက မဖြင့္ဆို ေသာေၾကာင့္ ခ်န္လွပ္ခဲ့ရပါေၾကာင္း။)
ဓမၼဂဂၤါ

မူရင္းကဗ်ာ