“ခ်စ္သမီး ကိသာေဂါတမီ သင္၏ သားကို ေဆးကုရန္ အတြက္ လူ မေသဖူးေသာ သူ၏ အိမ္ေထာင္မွ မုန္ညွင္းေစ့ ကို ရေအာင္ ရွာခဲ့ေလာ့”
ဗုဒၶ
ဗုဒၶ
၀၇-၀၄-၂၀၁၀ နံနက္ ၁၀း၁၅ နာရီ
တိဘက္တကၠသိုလ္စာသင္ခန္း
သူသည္ တိဘက္လားမားရဟန္းတစ္ပါးသာ သင္တန္းသားအျဖစ္ရွိေနသည့္ စာသင္ခန္းေလးတြင္ အ႒ကထာ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္အျဖစ္ ကိသာေဂါတမီ၀တၳဳကို သင္ျပေနခဲ့သည္။ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းမ မ်ားေပၚတြင္ သားေသကို ရင္မွာပိုက္၍ ေသြးပ်က္ရူးသြပ္စြာ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ေၾကကြဲဖြယ္ပံုရိပ္ေနာက္သို႕ ေထရ၀ါဒႏွင့္ မဟာယာန ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးလံုး ေမ်ာပါသြားခဲ့ၾက၏။
တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ဆံုးရႈံးရေလသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ေသာကမီးေတာက္မ်ားက စာသင္ခန္း ေလးထဲထိ ေတာက္ေလာင္မသြားေအာင္ေတာ့ သတိၾကီးစြာ ထားလိုက္ရ၏။ ကိသာေဂါတမီရွာေဖြသည္က ရင္ေသြးငယ္၏ ေသျခင္းတရားကို ရွင္သန္ထေျမာက္လာေအာင္ကုသေပးမည့္ မေသေဆးျဖစ္သည္။ ဗုဒၶအရွင္က ေသာကေပ်ာက္ေဆးေပးလိုက္သည္။
၀၈-၀၄-၂၀၁၀
ေမာ္ဒန္ေတာရ
ေနာက္တစ္ပတ္ေလယာဥ္ျဖင့္ ျပန္ၾကမည့္ မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ေနထိုင္ရာေတာရေလးသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္ တက္ၾကြေနၾကသည္က သူ႕အိမ္လြမ္းစိတ္ကို အေညွာက္ေပါက္သြားေစ ေတာ့ သည္။ သို႕ႏွင့္ “ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕အိမ္”ကို ေကာက္ေရးျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး၏ ကြန္မင့္စာ သားေလးက ပိုၿပီးေဆြးသြားေစ၏။
၀၉-၀၄-၂၀၁၀ ညေန ၀၅း၂၀ နာရီ
မိဂဒါ၀ုန္အိမ္သစ္
ေမာင္စိတ္ေကာင္းရွိရာ မိဂဒါ၀ုန္အိမ္သစ္ဆီ သူေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျဖစ္သည္။ သူက အိမ္ကိုသာ လြမ္းေနတာ ဖုန္းေတာ့ ပံုမွန္ဆက္ေလ့ရွိသူမဟုတ္။ ရဟန္းတစ္ပါး၏ ညာဥ္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာေလးဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သြားသည္။ ဖခင္ၾကီးႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ရသည္။
သာၾကမာၾကပါရဲ႕လား ေမးခြန္းမ်ားအဆံုးတြင္“ အေဖတို႕ အေမတို႕ေတာ့ မာၾကပါရဲ႕၊ ေမာင္ပၪၨင္း တူေတာ္ ေမာင္ အငယ္ဆံုးေကာင္ ေမာင္ေ၀ဖုန္းကေတာ့ မႏၱေလးေဆးရံုၾကီးမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဖ်ာပံုက ရြာျပန္လာတာ ရာသီၾကမ္းတာ မခံႏိုင္လို႕ ရုတ္တရက္ျဖစ္တာပဲ၊ ထန္းတပင္ေဆးခန္းကေန ေရႊဘုိေဆးရံု၊ အဲဒါ သတိျပန္ မလည္လို႕ ဒီေန႕ပဲ မႏၱေလး ေဆးရံုၾကီးကို ပို႕လိုက္ၿပီ။ ေမာင္ပၪၨင္းႏွမဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အားေပး စကားေျပာ လိုက္ပါဦး။”
ေမာင္ေ၀ဖုန္း က်န္းမာေရးဆုိပါလား။ သူ႕ႏွမဆီသို႕ ဖုန္းဆက္ႏွိပ္လိုက္သည္။ တစ္ေဆြလံုးတစ္မ်ိဳးလံုးမ်ားမွ တစ္လံုးတည္းသာရွိေသာ ဖုန္းေလးကို သူ႕ႏွမက ပိုင္ဆိုင္ထားပါေလသည္။ သူ႕ႏွမက ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေလးတြင္ စီးပြားေရးအေသးစားေလးလုပ္ေနသည္ဟုေတာ့ ၾကားရသည္။ သူ႕ႏွမေလးက စီးပြားေရး အဆင္ေျပဟန္လည္း တူပါသည္။ သားေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေနေသာမိခင္တစ္ယာက္အျဖစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က မုဒိတာျဖစ္စြာ သူေတြ႕ခဲ့ရသည္။
သားေလးႏွစ္ေယာက္၏ အမည္မ်ားကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္မွည့္ေပးခဲ့ရသည္။ နကၡတ္ေဗဒင္မ်ားႏွင့္ မကြ်မ္း၀င္ ေသာ္လည္း သူ႕ႏွမ၏ ေတာင့္တခ်က္ကိုၿငင္းပယ္မရခဲ့။ သူ႕ႏွမက ေမြးသမွ်ကေလးမ်ား၏ နာမည္ကုိ အကုိဘုန္းၾကီးသာ ကမၺည္းထိုးရမည္တဲ့။ သို႕ႏွင့္ ဆန္းက်မ္းလာနည္းနိသ်မ်ားျဖင့္ အမည္ကင္ပြန္းတပ္ေပး ခဲ့ရသည္။
စေနသားဦးအၾကီးေကာင္ကိုေတာ့ ေမာင္ထင္ညီမင္းစံ၊ ဗုဒၶဟူးသားအငယ္ေကာင္ကိုေတာ့ ေမာင္ေ၀ဖုန္းညီညီစံ၊ အေဖက ညီညီထြန္း အေမက စႏၵာဆိုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါး၏ ျဗဟၼစိုရ္အရိပ္ထုိးက်ေစႏိုင္သည့္နာမည္ေလးမ်ားကို သူေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္။ အငယ္ေကာင္ကို နာမည္ေပးရမည့္အခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က စင္ကာပူတြင္ ေရာက္ေနခဲ့သည့္သူ႕ကို သူ႕ႏွမက ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ သူျပန္မလာမခ်င္း မည္သည့္နာမည္ကိုမွ အတည္မျပဳ၊ သူျပန္လာသည့္အခ်ိန္ထိေစာင့္မည္။ ေအာ္ ေမာင္ေ၀ဖုန္းညီညီစံ က်န္းမာပါေစ။ ကေလးက ခုမွ တစ္ႏွစ္ခြဲသာ သာေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ထင္သည္၊ ေရာဂါအျမန္ေပ်ာက္ပါေစ၊
“ ဟလို ”
“ဟလို”
“ေအး ကေလးအေျခအေနဘယ္လိုလဲ ငါ့ႏွမ”
“ မေကာင္းေလာက္ေတာ့ပါဘူး ဦးဇင္းရယ္”
စိတ္အားေလွ်ာ့သည့္အသံျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွမငယ္၏ မိခင္ေသာကတြင္ ခြန္အားတစ္ရပ္ကိုေတာ့ ခံစားမိသည္။ ျငင္းပယ္ခြင့္မရွိေသာ၊ခုခံကာကြယ္ျခင္း၏ အျခားတစ္ဘက္တြင္ ရွိေသာ သဘာ၀ေခၚသံမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သူသည္လည္း မွ်ေ၀စာနာျခင္းမွအပ မည္သို႕မွ အစြမ္းအစမရွိ၊ ေမတၱာပို႕ဆုေတာင္းျခင္းသည္လည္း အခ်ိန္ ေႏွာင္းလွ်င္ အားေကာင္းလွေသာ မွီခိုရာမျဖစ္ႏိုင္ျပန္ပါ။
ေအာ္ ေမာင္ေ၀ဖုန္းေလး ျပန္လာက်န္းမာပါေစ...။
၁၀-၀၄-၂၀၁၀ နံနက္ ၀၅း၃၀ နာရီ
ေမာ္ဒန္ေတာရ
မေမွ်ၽာ္လင့္ခ်င္ေသာတယ္လီဖုန္းေခၚသံျဖစ္သည္။ ႏွမငယ္ႏွင့္အတူ ရွိေနေသာ အမၾကီး၏ အသံျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးၾကားရေသာ ရႈိက္သံသည္ လက္နက္ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ။ “ ဦးဇင္းေရ ေ၀ဖုန္းေလး မရွိေတာ့ဘူး” ။
လူ႕ဘ၀ရာသီတြင္ ျပကၡဒိန္ႏွစ္ပတ္မလည္လိုက္ရရွာေသာ၊ လူ႕ဘ၀၏ တန္ဖိုးကို အသိတရားရွိစြာ တို႕ထိခြင့္မ ရခဲ့ေလေသာ ေမာင္ေ၀ဖုန္းေလး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ၊
သူစိုးရိမ္သြားသည္က က်န္ရစ္ခဲ့သည့္သူ႕နွမငယ္ျဖစ္သည္။ ကိသာေဂါတမီလိုမ်ိဳး ေသာကမုန္႕ညွင္းေစ့ေတြ လိုက္ေကာက္ေနေလမလား၊ တစ္ဘက္မွရိႈက္သံမ်ားျဖင့္ ရုတ္တရက္ဖုန္းခ်သြားသည့္အခါ သူက ဖုန္းကို ျပန္ကိုင္လိုက္ရျပန္ပါသည္။
“ အမၾကီးေရ
မိဒါေလးကိုပဲ ဂရုစိုက္လိုက္ပါဟာ”။
သူကသာ ေျပာလုိက္ရသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေမာင္ေ၀ဖုန္းေလးအတြက္ မုန္႕ညွင္းေစ့ေလးေတြ ႏွမငယ္ႏွင့္ အတူ ရွာေဖြေပးခ်င္မိေသးေတာ့သည္။ ေအာ္ ေသာကမုန္႕ညွင္းေစ့မ်ား။
(ေမာင္ေ၀ဖုန္းညီညီစံ သံသရာခရီးေျဖာင့္ပါေစသား)
ခုမွ အိမ္ကို သတိရေနေပါ့။
ဟိုက ေဖတို႔ေမတို႔လည္း အိုလွေပါ့။ လြမ္းေဖာ္ရေနေသးတာပဲ အိမ္လြမ္းသူျဖစ္သြားေရာေပါ့။