ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ထဲက ကဗ်ာ

(၁)
ေရးလက္စေတြ ခဏေခါက္ထားလိုက္တယ္။
ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ကို ခ်ၿပီး ဖတ္လက္စ ကဗ်ာကိုပဲ ဆက္ဖတ္မိတယ္။ ''ညီေလး ဖတ္ဖို႔ '' ဆိုပဲ။

ဘ၀က မ်ိဳသိပ္မႈေတြနဲ႕ က်င့္သားရခဲ့တာ
ၾကာလွေပါ့...
ၾကိဳးကိုင္ၾကမ္းမွ လိမၼာတယ္လို႔
ငါတို႔ အမိ်ဳးေတြ ေျပာေလ့ရွိတယ္
အဲဒါ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊
လူဆုိတာ ရတနာပဲ ညီေလး။

ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ
စာအုပ္ေတြ အျပည့္သိပ္ထည့္
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို႔
စာခ်ည္းပဲက်က္မေနနဲ႔။

ဘ၀မွာ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ဘူး၊
ကိုယ့္အတြက္လည္း နစ္နာမသြားဘူးဆိုရင္ေပါ့
မင္းၾကိဳက္တာလုပ္ပစ္လိုက္စမ္း
ဦးထုပ္မေဆာင္းတဲ့
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသမားကို ဖမ္းသလို
ငါ မင္းကို လက္လွမ္းတားမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္
ေလွာင္ကန္ထဲ အထည့္ခံထားရတဲ့
ငါးကေလးေတြရဲ႕ ဒုကၡကို စာနာတတ္ဖို႔
မင္း စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။

ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးေရွ႕ခ်ၿပီး
တူေအာင္အဆြဲက်င့္ေနရံုနဲ႕
မင္းနဲ႕ ကမၻာၾကီးနီးလာမွာ မဟုတ္ဘူး
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ေနရတဲ့
ငါတို႔၀န္းက်င္မွာ
လူသားအခ်င္းခ်င္းစာနာတတ္ေအာင္
မင္းစာမ်ားမ်ားဖတ္ေစခ်င္တယ္။

အသက္ရွဴက်ပ္ေနတဲ့ ငါတို႔ကမၻာေျမမွာ
ငါးကေလးတစ္ေကာင္ရဖို႕အတြက္
ဘယ္ေတာ့မွ တီမတူးနဲ႕ ညီေလး၊
လူဆိုတာ ေသြးနဲ႕ကိုယ္ သားနဲ႕ကိုယ္
ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတာမဟုတ္လား

ငါဆြဲလက္စ ဖဲခ်ပ္ဟာ
မင္းအတြက္လက္ခံတဲ့အခါ
အမွန္တရားဆိုတဲ့ နံပါတ္ကလြဲၿပီး
ဘာနဲ႔မွ ေဆးေပးမီးယူမလုပ္ပစ္နဲ႕ေနာ္....။

ကဗ်ာက ဒါပါပဲ။
ဒါပဲဆိုေပမယ့္ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကေတာ့ ေအးခဲသြားတယ္။
စီးကရက္မေသာက္တတ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။
ႏႈတ္ခမ္းမီးေလာင္သြားမွာ စိုးလို႔၊
အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုက ထုတ္ေ၀တဲ့ ႏွစ္လည္စာေစာင္ကို အမွတ္တမဲ့ လွန္ေလွာရင္း ၿငိယွက္သြားေစတဲ့ ကဗ်ာ။
ကဗ်ာေရးသူက 'ကိုသစ္ (ေကတုမတီေဆာင္)' တဲ့၊
ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ အမည္ကို မက်က္မိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းစာအေတာ္မ်ားမ်ား ဒါမွမဟုတ္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကို
ႏွလံုးသားနဲ႔ ထမ္းထားတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။
ညီေလးဖတ္ဖို႔ တဲ့။
မရင့္က်က္ေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ညီေလး လို႕ ေခၚရင္ ခုဖတ္ေနမိတဲ့သူလည္း ညီေလး ေပါ့။

(၂)


ဘ၀က မ်ိဳသိပ္မႈေတြနဲ႕ က်င့္သားရခဲ့တာ
ၾကာလွေပါ့...
ၾကိဳးကိုင္ၾကမ္းမွ လိမၼာတယ္လို႔
ငါတို႔ အမိ်ဳးေတြ ေျပာေလ့ရွိတယ္
အဲဒါ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊
လူဆုိတာ ရတနာပဲ ညီေလး။

ကဗ်ာရဲ႕ အစပိုဒ္က ေမာင္းနွင္လိုက္တဲ့ အေတြးေတြက ငယ္စဥ္က စာသင္ဇရပ္ေလးဆီ ေက်ာင္းျပန္တက္သြားၾကပါတယ္။
ၾကိမ္လံုး၀င့္သံေတြ၊ ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းသံေတြၾကားမွာ အားငယ္စိုးရြံစြာ ရုန္းထေနရတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ျပန္ထူေပးခ်င္ေနမိပါရဲ႕။
ေစတနာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ကရုဏာေဒါေသာေတြနဲ႕ မသဲမကြဲ ေရာေထြးပစ္တတ္တဲ့ စာသင္ခန္းေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ညီေလးဟာ ကဗ်ာဖတ္သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါေရာလား။
ကဗ်ာေရးသူကိုယ္တိုင္ကေရာ။

ၾကိဳးကိုင္ၾကမ္းမွ လိမၼာသတဲ့လား။
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး။
လႊတ္ခ်လိုက္၊
လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္။
လက္ဆင့္မကမ္းခ်င္ပါနဲ႕ေတာ့။
ကဗ်ာဆရာနဲ႕ အတူ ေရာေယာင္ေအာ္မိတယ္၊

လူဆိုတာ ဘာသာစကားရွိတယ္။
ဘာသာစကားမရွိတဲ့ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္ဆိုရင္ေတာင္ 'ဟိတ္' ဆိုတဲ့ အသံကို ဘာသာျပန္တတ္တာပါပဲ။
''လူသားတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္
နုညံ့ျခင္းျပိဳင္ပြဲ မရွိတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ရယ္သြမ္းေသြးလိုလွပါတယ္ '' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ စကားက ပိုၿပီး အမွတ္ရစရာပါ။


မ်က္ရည္ေတြ ေ၀၀ါးေနတဲ့ၾကားထဲ
အဲဒီ ၾကိမ္လံုးေတြေနာက္ကို ၀င္ပုန္းၾကည့္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။
လူဆိုတာ ရတနာပဲ တဲ့။
မိဘဆရာေတြကို ထိထိရွရရွ လြမ္းမိသြားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပ ဲ(ေျပာခြင့္လည္း မရခဲ့ပဲ) ရင္ဘတ္ထဲမွာ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ခဲ့တဲ့စကားေတြကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္မိ်ဳးဆက္တစ္ခုရဲ႕ နွလံုးသားထဲ ဆက္ေလာင္ျမိဳက္ဖို႕ ခ်န္မထားလိုေတာ့တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။


(၃)

ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ
စာအုပ္ေတြ အျပည့္သိပ္ထည့္
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို႔
စာခ်ည္းပဲက်က္မေနနဲ႔။

ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္။ စာမွန္မွန္က်က္ အတန္းတက္။ နံရံေပၚက တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ကန္ခ်က္ေတြကို အလူးအလဲ ပုတ္ထုတ္ဖို႔ ကုန္းထ။ ညီေလးက ေက်ာပိုးအိပ္ထဲကို စာအုပ္ေတြ အျပည့္အသိပ္ ထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ညီေလးကိုလည္း စာသင္ခန္းေတြထဲ အၿပီးအပိုင္ ထုိးထည့္ခံလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။
ညီေလးကိုယ္တိုင္က စာသင္ခန္းေတြထဲ တုိး၀င္သြားတာလား၊
တစ္စံုတစ္ရာက တြန္းပို႕လိုက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕ထိ ညီေလးက စာသင္ခန္းထဲမွာ။
ၿပီးေတာ့ ညီေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း သင္ခန္းစာျဖစ္သြားခဲ့ေသးရဲ႕။
ေဟာဒီမွာ
သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ မ်ားလားတယ္၊
မေတာက္တေခါက္ သိတာေတြ မ်ားလာတယ္။
မေသခ်ာတာေတြ မ်ားလာတယ္။
ပန္းတိုင္ေတြ မ်ားလာတဲ့အထိ အႏၱရာယ္ၾကီးထြားေစတဲ့ အဲဒီသင္ရုိးဆန္လြန္းတဲ့ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ
ညီေလးေရ အမွန္တကယ္ေရာ ေပ်ာ္ပါရဲ႕လားကြယ္ ။

ဘ၀မွာ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ဘူး၊
ကိုယ့္အတြက္လည္း နစ္နာမသြားဘူးဆိုရင္ေပါ့
မင္းၾကိဳက္တာလုပ္ပစ္လိုက္စမ္း
ဦးထုပ္မေဆာင္းတဲ့
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသမားကို ဖမ္းသလို
ငါ မင္းကို လက္လွမ္းတားမွာ မဟုတ္ဘူး။

လူေတြရဲ႕ စိတ္နဲ႔ စာရိတၱထက္ ဗဟိဒၶကိုပဲ တို႔မီးရွိဳ႕မီးလုပ္တတ္တဲ့ အကန္႕အသတ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္နိုင္ဖို႕၊ အဲဒီ သူေျပာလူေျပာလူ႕က်င့္၀တ္ေတြထဲ ေရာေယာင္ၿပီး လူျဖစ္မရွံဳးဖို႔ ။
၂၁ ရာစုကို ၂၁ ရာစုအတိုင္းေနတတ္ဖို႕ေတာ့ အတိအက်လိုအပ္တယ္။
စိတ္ကုိသာ လွပေအာင္ ၀တ္ဆင္တတ္ရင္ အေပၚယံအေၾကာင္အက်ားေတြက ဘယ္လိုမွ သိမ္ငယ္စရာမရွိဘူး။

ဒါေပမယ့္
ေလွာင္ကန္ထဲ အထည့္ခံထားရတဲ့
ငါးကေလးေတြရဲ႕ ဒုကၡကို စာနာတတ္ဖို႔
မင္း စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႕ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။

ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးေရွ႕ခ်ၿပီး
တူေအာင္အဆြဲက်င့္ေနရံုနဲ႕
မင္းနဲ႕ ကမၻာၾကီးနီးလာမွာ မဟုတ္ဘူး
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ေနရတဲ့
ငါတို႔၀န္းက်င္မွာ
လူသားအခ်င္းခ်င္းစာနာတတ္ေအာင္
မင္းစာမ်ားမ်ားဖတ္ေစခ်င္တယ္။

အေရးၾကီးတယ္၊
အေရးၾကီးေနတယ္။
အေရးတၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။
ကမၻာၾကီးရဲ႕ နာမက်န္းမႈေတြၾကား လူေတြ စာရိတၱဆင္းရဲလာၾကတယ္။
ကိုယ့္ရိုးသားခြင့္ကို သူတစ္ပါးဆီမွာလက္ျဖန္႕ေတာင္းေနၾကရတယ္။
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို တစ္ေယာက္က တံခါးပိတ္ပစ္လုိ္က္ၾကတယ္။
ကမၻာတစ္ျခမ္းက စစ္ပြဲတစ္ပြဲဟာ
ကမၻာတစ္ျခမ္းက ငတ္မြတ္ေခါင္းပါမႈဟာ
ကမၻာတစ္ျခမ္းက ငလ်င္နဲ႕ မုန္တုိင္းေတြဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ေ၀ဒနာေလာက္ အေရးမၾကီးဘူး တဲ့။
တကယ္က အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ကမၻာျပဳမိုးေတြ ရြာဖို႔ ညီေလးရဲ႕ လက္ေတြကို ေဆးေၾကာထား၊
ကမၻာျပဳပန္းေတြ ပြင့္ဖို႕ ညီေလးရဲ႕ စိတ္ေတြြကို ပ်ိဳးထား။
ကမၻာေျမကို သင္ယူဖို႔ေတာ့ ညီေလးကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အေရးေပၚကိစၥ။
ကဗ်ာဆရာနဲ႕အတူ။
ညီေလးနဲ႕အတူ ကမၻာေျမရဲ႕ စာမ်က္နွာေတြကို ဖတ္ၾကရမွာပါ။

အသက္ရွဴက်ပ္ေနတဲ့ ငါတို႔ကမၻာေျမမွာ
ငါးကေလးတစ္ေကာင္ရဖို႕အတြက္
ဘယ္ေတာ့မွ တီမတူးနဲ႕ ညီေလး၊
လူဆိုတာ ေသြးနဲ႕ကိုယ္ သားနဲ႕ကိုယ္
ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတာမဟုတ္လား

ငါဆြဲလက္စ ဖဲခ်ပ္ဟာ
မင္းအတြက္လက္ခံတဲ့အခါ
အမွန္တရားဆိုတဲ့ နံပါတ္ကလြဲၿပီး
ဘာနဲ႔မွ ေဆးေပးမီးယူမလုပ္ပစ္နဲ႕ေနာ္....။

ေကာ္ဖီက ေအးစက္သြားၿပီမို႕ ကဗ်ာကိုပဲ ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္တယ္။