ဒီကမၻာမွာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူဟာေဘာလံုးတစ္သင္းစာေလာက္မွ ရွိရဲ႕လား
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
(မစဥ္းစားျခင္းေသတၱာ)
ဒီေန႕မနက္ခင္းမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဖြင့္လက္စသင္တန္းေလး တစ္ပတ္ခန္႕နားထားမယ့္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေၾကျငာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႕ သင္တန္းငါးၾကိမ္အျပင္ ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္ထုတ္ေ၀ေရး အတြက္ ကုလားဒီဇိုင္နာဆရာရဲ႕ အလုပ္ခန္းေလးကို ေန႕စဥ္သြားရတဲ့ကိစၥကလည္း အခ်ိန္အမ်ားၾကီး စားပါတယ္။ ကုလားဒီဇိုင္နာဆရာကလည္း အပ္သမွ်အလုပ္ေတြကို အကုန္လက္ခံတတ္ေလေတာ့ အလုပ္အပ္သူေဘးမွာ ရွိမွပဲ ထလုပ္တတ္တာပါ။ ဒီၾကားထဲ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပါဠိပါေမာကၡကလည္း အဘိဓမၼာက်မ္းတစ္က်မ္း ဘာသာျပန္ဆိုေရးအတြက္ အကူအညီေတာင္းေနျပန္ေတာ့ ေန႕စဥ္တစ္နာရီခန္႕ အခ်ိန္ေပးရျပန္ပါေသးတယ္။
လတ္တေလာေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာက စိတ္ၾကိဳက္အိမ္ ရွာမေတြ႕ေသးတာပါ။ မဇၥ်ိမတိုင္းေရာက္ ေရႊျပည္ၾကီး သားရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ အိမ္ငွါးတဲ့အခါ အဓိကအခ်က္ႏွစ္ခ်က္နဲ႕ စဥ္းစားရတာပါ။ လြတ္လပ္စြာ ခ်က္ ျပဳတ္ခြင့္ရွိမရွိနဲ႕ သီးသန္႕ျဖစ္မႈရွိမရွိပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အယူသည္းအိမ္ရွင္ေတြက သက္သတ္လြတ္ပဲ လက္ခံတတ္ ပါတယ္။ ေရႊျပည္သားရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ ငါးပိက်ိဳခ်က္ခြင့္ရေရးကို ဦးတည္ခ်က္ ထားရေလ့ရွိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့အခါ သီးသန္႕ျဖစ္ေရးဟာလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ ကုလားမ ေတြရဲ႕ ဆာရီနဲ႕ အျခားအရာမ်ားလွမ္းထားတဲ့ အ၀တ္ၾကိဳးတမ္းေတြနဲ႕ ကင္းလြတ္ေရးပါပဲ။ တကၠသိုလ္ အေဆာင္ မွာေတာ့ ငါးပိက်ိဳၿပီဆိုရင္ ပုဏၰားေက်ာင္းသားေတြ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး ထြက္ေျပးေလ့ရွိတာကိုး။ အင္း ပယ္ရမယ့္ ရသတဏွာထဲမွာ ငါးပိရည္ကို စာရင္းမတို႕ႏိုင္ေသးသမွ်ေတာ့ “သေဗၺျမန္မာ ငါးပိရည္႒ိတိကာ” ကိုပဲ ဆက္ရြတ္ရေပဦးမေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ သူ႕အတြက္ ေနရာမွ်ေ၀ေပးဖို႕ ဖိတ္ေခၚၾကတာ ေက်းဇူးပါ။ လာေနပါေပါ့။ သူကလည္း တစ္ကိုယ္တည္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အခန္းနဲ႕ မေနတတ္တာၾကာပါၿပီ။ ဗာရာဏသီမွာ သူမခိုမကပ္ဖူးတဲ့ အခန္းရယ္လို႕ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ သူေရာက္တဲ့ေနရာ၊ သူတည္းခိုမိတဲ့ အခန္းေတြဟာ သူ႕စာသင္ခန္းေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးရဲ႕။ ေတြ႕တဲ့စာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ျပမိတာကိုး။ နားညီးတဲ့လူထသြားၾကေစေပါ့။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ေတြကိုလည္း သင္တန္းစည္းကမ္း ထုတ္ျပန္ထား ပါေသးတယ္။ ပ်င္းတဲ့ေန႕ ေက်ာင္းမတက္ရ။ စိတ္ကူးေပၚတဲ့ေန႕ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာႏိုင္သည္ေပါ့ေလ။ အဆင္ ေျပပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႕အေနနဲ႕ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ဆိတ္ၿငိမ္က်ယ္၀န္းတဲ့ စာသင္ခန္းေလးအတြက္ပါ စဥ္းစားေနမိတာပါ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘေလာ့စာမ်က္နွာမွာ တစ္ေန႕စာ ကြက္လပ္ခ်န္မထားခ်င္လို႕ ေကာက္ေရးမိတဲ့စာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕မွာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႕မယ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ အကယ္ဒမီေဒၚခ်ိဳၿပံဳးဆီက ပို႕လိုက္တဲ့ သားရဟန္း အတြက္ စာေလးတစ္ေစာင္ေတာ့ ဖတ္ရပါတယ္။ ဗုဒၶဂယာ ဘုရားဖူးေရာက္လာတဲ့ ေတးေရးဆရာပုဏၰက နဲ႕အတူ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ထဲမွာ အမ်ားဆိုင္စာမ်က္ႏွာေတာ့ မပါခဲ့ပါဘူး။ ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ ပုဂၢလိက အေၾကာင္းအရာေလးအခ်ိဳ႕နဲ႕ “စိတ္ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ”ဆိုတဲ့စာပုိဒ္ေလးေနာက္မွာ “မယ္ေတာ္ခ်ိဳ” လို႕ လက္မွတ္ထိုးထားရံုေလးပါပဲ။
၂၀၀၈ ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္မွာ မယ္ေတာ္ခ်ိဳေရးတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဗုဒၶဂယာ ကို ဘုရားဖူးလာရင္း ျပန္ရေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီး အခိုက္အတံ့ေလးကို ဖြဲ႕တဲ့စာပါ။
“ေအာ္ ခ်ိဳၿပံဳးလည္း လြမ္းေနရဆဲပါပဲလား၊ သို႕ေသာ္ သည္အလြမ္းက ေလာကီဆန္လြန္းေသာ အလြမ္းေတာ့ မဟုတ္၊ သားရဟန္းတို႕၏ အနာဂတ္သာသနာ့အေရး ေမွ်ာ္ေတြးအားတက္ေနမိသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မုဒိတာယွဥ္ေသာအလြမ္းပါေပ” တဲ့။
ေတးေရး ဆရာၾကီးပုဏၰကကိုေတာ့ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ျပနဲ႕ ဂဂၤါရႈေမွ်ာ္ခင္းကို တစ္ညေနခင္းလံုးလုိက္ျပမိ ပါေသးတယ္။ ေအာ္တိုကားေလးစီးရင္း ဗာရာဏသီကို လက္ညႊန္းထိုးျပၿပီး ဗာရာဏသီအေၾကာင္းေျပာျပရတာ အရသာရွိပါတယ္။
ေတးေရးဆရာၾကီးဆီက ၾကားရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ရင္ကို ထိပါတယ္။ သားသမီးေတြရွိၿပီး သားသမီးေတြရဲ႕ အေဖလို႕အေခၚမခံရတဲ့ အေဖပါဘုရားတဲ့။ ရင္ေသြးေတြက Handicapped ေလးေတြပါတဲ့။ သူလည္း ေရာေထြး ေၾကကြဲမိပါေသးတယ္။
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။
လတ္တေလာေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာက စိတ္ၾကိဳက္အိမ္ ရွာမေတြ႕ေသးတာပါ။ မဇၥ်ိမတိုင္းေရာက္ ေရႊျပည္ၾကီး သားရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ အိမ္ငွါးတဲ့အခါ အဓိကအခ်က္ႏွစ္ခ်က္နဲ႕ စဥ္းစားရတာပါ။ လြတ္လပ္စြာ ခ်က္ ျပဳတ္ခြင့္ရွိမရွိနဲ႕ သီးသန္႕ျဖစ္မႈရွိမရွိပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အယူသည္းအိမ္ရွင္ေတြက သက္သတ္လြတ္ပဲ လက္ခံတတ္ ပါတယ္။ ေရႊျပည္သားရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ ငါးပိက်ိဳခ်က္ခြင့္ရေရးကို ဦးတည္ခ်က္ ထားရေလ့ရွိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့အခါ သီးသန္႕ျဖစ္ေရးဟာလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ ကုလားမ ေတြရဲ႕ ဆာရီနဲ႕ အျခားအရာမ်ားလွမ္းထားတဲ့ အ၀တ္ၾကိဳးတမ္းေတြနဲ႕ ကင္းလြတ္ေရးပါပဲ။ တကၠသိုလ္ အေဆာင္ မွာေတာ့ ငါးပိက်ိဳၿပီဆိုရင္ ပုဏၰားေက်ာင္းသားေတြ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး ထြက္ေျပးေလ့ရွိတာကိုး။ အင္း ပယ္ရမယ့္ ရသတဏွာထဲမွာ ငါးပိရည္ကို စာရင္းမတို႕ႏိုင္ေသးသမွ်ေတာ့ “သေဗၺျမန္မာ ငါးပိရည္႒ိတိကာ” ကိုပဲ ဆက္ရြတ္ရေပဦးမေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ သူ႕အတြက္ ေနရာမွ်ေ၀ေပးဖို႕ ဖိတ္ေခၚၾကတာ ေက်းဇူးပါ။ လာေနပါေပါ့။ သူကလည္း တစ္ကိုယ္တည္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အခန္းနဲ႕ မေနတတ္တာၾကာပါၿပီ။ ဗာရာဏသီမွာ သူမခိုမကပ္ဖူးတဲ့ အခန္းရယ္လို႕ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ သူေရာက္တဲ့ေနရာ၊ သူတည္းခိုမိတဲ့ အခန္းေတြဟာ သူ႕စာသင္ခန္းေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးရဲ႕။ ေတြ႕တဲ့စာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ျပမိတာကိုး။ နားညီးတဲ့လူထသြားၾကေစေပါ့။ သူ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ေတြကိုလည္း သင္တန္းစည္းကမ္း ထုတ္ျပန္ထား ပါေသးတယ္။ ပ်င္းတဲ့ေန႕ ေက်ာင္းမတက္ရ။ စိတ္ကူးေပၚတဲ့ေန႕ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာႏိုင္သည္ေပါ့ေလ။ အဆင္ ေျပပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႕အေနနဲ႕ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ဆိတ္ၿငိမ္က်ယ္၀န္းတဲ့ စာသင္ခန္းေလးအတြက္ပါ စဥ္းစားေနမိတာပါ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘေလာ့စာမ်က္နွာမွာ တစ္ေန႕စာ ကြက္လပ္ခ်န္မထားခ်င္လို႕ ေကာက္ေရးမိတဲ့စာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕မွာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႕မယ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ အကယ္ဒမီေဒၚခ်ိဳၿပံဳးဆီက ပို႕လိုက္တဲ့ သားရဟန္း အတြက္ စာေလးတစ္ေစာင္ေတာ့ ဖတ္ရပါတယ္။ ဗုဒၶဂယာ ဘုရားဖူးေရာက္လာတဲ့ ေတးေရးဆရာပုဏၰက နဲ႕အတူ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ထဲမွာ အမ်ားဆိုင္စာမ်က္ႏွာေတာ့ မပါခဲ့ပါဘူး။ ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ ပုဂၢလိက အေၾကာင္းအရာေလးအခ်ိဳ႕နဲ႕ “စိတ္ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ”ဆိုတဲ့စာပုိဒ္ေလးေနာက္မွာ “မယ္ေတာ္ခ်ိဳ” လို႕ လက္မွတ္ထိုးထားရံုေလးပါပဲ။
၂၀၀၈ ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္မွာ မယ္ေတာ္ခ်ိဳေရးတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဗုဒၶဂယာ ကို ဘုရားဖူးလာရင္း ျပန္ရေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီး အခိုက္အတံ့ေလးကို ဖြဲ႕တဲ့စာပါ။
“ေအာ္ ခ်ိဳၿပံဳးလည္း လြမ္းေနရဆဲပါပဲလား၊ သို႕ေသာ္ သည္အလြမ္းက ေလာကီဆန္လြန္းေသာ အလြမ္းေတာ့ မဟုတ္၊ သားရဟန္းတို႕၏ အနာဂတ္သာသနာ့အေရး ေမွ်ာ္ေတြးအားတက္ေနမိသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မုဒိတာယွဥ္ေသာအလြမ္းပါေပ” တဲ့။
ေတးေရး ဆရာၾကီးပုဏၰကကိုေတာ့ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ျပနဲ႕ ဂဂၤါရႈေမွ်ာ္ခင္းကို တစ္ညေနခင္းလံုးလုိက္ျပမိ ပါေသးတယ္။ ေအာ္တိုကားေလးစီးရင္း ဗာရာဏသီကို လက္ညႊန္းထိုးျပၿပီး ဗာရာဏသီအေၾကာင္းေျပာျပရတာ အရသာရွိပါတယ္။
ေတးေရးဆရာၾကီးဆီက ၾကားရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ရင္ကို ထိပါတယ္။ သားသမီးေတြရွိၿပီး သားသမီးေတြရဲ႕ အေဖလို႕အေခၚမခံရတဲ့ အေဖပါဘုရားတဲ့။ ရင္ေသြးေတြက Handicapped ေလးေတြပါတဲ့။ သူလည္း ေရာေထြး ေၾကကြဲမိပါေသးတယ္။
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။
6 comments:
ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္အရာအဆုိ ညာလုိ ့ရေပမယ့္ အစာအိမ္ကုိ ညာလုိ ့မရတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေၿပာၿပခ်င္တယ္ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဂဂၤါၿမစ္ဟာ နက္ရွဳိင္းလွပေအာင္ စီးဆင္းတတ္ေၾကာင္းေၿပာၿပခ်င္တယ္။ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။
တစ္ကိုယ္လံုး တစ္ဘ၀လံုး စုပ္ယူ
ကိုယ့္ကို မေသ႐ံု ေမြးျမဴထားတဲ့လူေတြ
ရွိေနၿပီ
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး … တဲ့။
ခ်စ္လွစြာေသာ ေလာကဓံတရားေရ …
ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ရတာကိုဘဲ ခ်စ္ေနရပါတယ္။
....တဲ့။
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးဆိုတာ အမ်ားၾကီးစဥ္းစားျပီးသြားလို့နဲ့ တူပါရဲ့။
မစဥ္းစားျခင္း ေသတၱာ... တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္သြားမိသား၊ ပ်င္းရင္ဝင္အိပ္လို့ ရတယ္လို့ စဥ္းစားမိလို့ေလ။ ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုေျပာဖူးတယ္။ "စဥ္းစားေနတာ မသိလို့တဲ။ သိရင္ စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။" ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းဓမၼဂဂၤါ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးဆိုတာ သိသြားလို့မ်ားလား.... လို့ စဥ္းစားလိုက္မိေသးတယ္။ ။
ဒီလုိေရးေတာ့လည္း ျဖစ္တာပဲေနာ္။ ဒီစာဖတ္ခ်ိန္ ခ်ဳိျပဳံးရဲ႔ အလွကမၻာေျမ သီခ်င္းေလးနားေထာင္မိရက္သား ျဖစ္ေနေတာ့ တဒဂ္အလွမွာ တကယ္အလွမရွိဘူးတဲ့ ကုိယ့္ဌာေနကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ တကယ္သဘာ၀အလွရွိတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေလးေပါ့။ မစဥ္းစားေပမယ့္ အလွေတြေပၚလြင္ေနပါတယ္ေလ။ လွခ်င္တုိင္းလွႏုိင္ပါေစ။
Post a Comment