မစိုးရိမ္မွာေနတဲႏွစ္ေတြမွာ အလုပ္နဲ႔ ညီညြတ္မႈဆိုတဲ့စကားလံုးႏွစ္လံုးကို အၿမဲၾကားရေလ့ရွိပါတယ္။ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဦးသူရိယယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊဲအပ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း နာယကဆရာေတာ္သံုးပါးက ညီညြတ္မွ်တေအာင္ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးရဲ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ပုခံုးနဲ႕ေရာ ႏွလံုးသားနဲ႔ပါ ထမ္းေတာ္မူခဲ့ၾကလို႕ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ႏွစ္ငါးဆယ္ခရီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသာသနာအတြက္ မႏၱေလးစာမ်က္ႏွာမွာပါ အက်ိဳးဆက္ေကာင္းေတြကို ေမြးျမဴစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
နာယကဆရာေတာ္သံုးပါး ညီညြတ္စြာ အလုပ္လုပ္ပံုုနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼက ဆရာေတာ္အရွင္နာယကာဘိ၀ံသ လြန္ေတာ္မူျခင္းအထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြမွာ ဒီလိုျပန္ေျပာင္းေျပာျပတတ္ပါတယ္။
“မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တည္ေထာင္တာက (၁၃၁၆)ခုႏွစ္မွာ----။ (၁၃၂၀) မွာေတာ့ ခုပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဦးနာယက ဒီမစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကိုေျပာင္းတယ္။ သူကေတာ့သက်သီဟေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေျပာင္းသြားတယ္။ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာ စာမခ်ဘူး။ ေနာက္ (၁၃၂၇)မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္-----။ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္ကေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္စာခ်ခဲ့တယ္။ (၁၃၂၈)က်ေတာ့ ငါက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကို ေျပာင္းၿပီး စာခ်တယ္။ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာေတာ့ (၅)ႏွစ္တိတိစာခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီ (၁၃၂၈)ငါေျပာင္းတဲ့ႏွစ္တုန္းက တစ္တုိက္လံုးမွ သံဃာ (၆၃)ပါးပဲ ရွိတယ္။------။”
“အဲ ငါေျပာင္းေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက----“မင္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကို စာသင္တိုက္ပံုစံျဖစ္ေအာင္ အနည္းဆံုးသံဃာ(၂၀၀) လက္ခံ ”အဲဒီလို အမိန္႕ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဆာက္အဦနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ သံဃာႏွစ္ရာေလာက္ပဲ ေနေလာက္မွာပါပဲ---။အခုေတာ့ သံဃာႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ လည္း တိုးလာတယ္။ ----ဘာျဖစ္လို႕ တိုးတက္လာသလဲဆိုရင္ ဒီနာယကၾကီးသံုးပါး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီတိုက္တာၾကီးဟာ သံဃာေတြလည္း တိုးလာတယ္။ ေက်ာင္ေတြလည္း တိုးလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လုပ္ငန္းမဆို ညီညြတ္ေရးဟာ အင္မတန္လိုအပ္တယ္။”
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆိုတာဟာ သာသနာေလာကမွာ ညီညြတ္မႈရဲ႕ ျပယုဂ္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္ေတြနဲ႕ သက္ေသျပခဲ့တာပါ။ ဘယ္သူခြဲခြဲ ဒို႕မခြဲဆိုတာကို စာလံုးမဲၾကီးေတြနဲ႕ ေဖာ္ျပစရာမလိုပဲ ကာယသာမဂၢီ စိတၱသာမဂၢီတရားေတြနဲ႕ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးခဲ့တာေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ ညီညြတ္မႈဟာ အင္အားျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအင္အားကို ထိတ္ျပာေ၀၀ါးသူတို႕လည္း ရွိခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ညီညြတ္မႈကို ၿဖိဳခြဲရင္ အင္အားဟာ ၿပိဳလဲရမွာပါပဲ။ ဗုဒၶေခတ္က အေနာက္ႏိုင္ငံေရာမ ေခါမတို႕နဲ႕ အျပိဳင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးၿပီး ညီညြတ္စည္းလံုးပါတယ္ဆိုတဲ့ ဂဏႏိုင္ငံေတာ္ေ၀သာလီဟာ ေ၀ႆကာရအမတ္ၾကီးရဲ႕ ေသြးခြဲမႈေၾကာင့္ မဂဓနိုင္ငံေျခဖ၀ါးေအာက္ေရာက္ကာ ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။
အေရးအရာေတြ ရႈပ္ေထြးက်ယ္ျပန္႕လွတဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ မစိုးရိမ္ဟာ အင္အားစုၾကီးတစ္ရပ္ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ပါေရာ။ တကယ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ဟာ သာသနာအတြက္ ခံတပ္ၾကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားနဲ႕ေအာင္ျမင္မႈဟာ မုဒိတာပြားတတ္သူအဖို႔ လက္ခုပ္တီးဖို႕ေကာင္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးက်ဥ္းေျမာင္းသူတို႕အတြက္ေတာ့ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာပါ။
“ ဒို႕မစုိးရိမ္တိုက္သစ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေဘးက ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ တစ္ခိ်ဳ႕က ဘြဲေတြနဲ႕--- ဆရာေတာ္ဦးသီရိန္အုပ္စု ဆရာေတာ္ဦးနာယကအုပ္စု ဆရာေတာ္ဦးရာဇအုပ္စု အဲဒီလိုသံုးတာလဲရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳက အေရွ႕အုပ္စု အေနာက္အုပ္စု အလယ္အုပ္စုတဲ့ ---။ ဘယ္လိုပဲ အုပ္စုအေနနဲ႔ သံုးသပ္သည္ျဖစ္ေစ ဒို႕ဒီအထဲမွာေနတဲ့ လူၾကီးသံုးပါးအပါအ၀င္ အားလံုးေသာနာယကအဖြဲ႕က အုပ္စုသေဘာရွိမွ မရွိဘဲ..ညီညီညြတ္ညြတ္သာသနာျပဳၾကတယ္။ ”
လုံး၀အုပ္စုသေဘာမထားဘဲ ညီညီညြတ္ညြတ္သာသနာျပဳၾကတဲ့အတြက္ ဒီတိုက္ၾကီးက တိုးတက္လာတာ။ သူတို႔ေဘးကေျပာသလို အုပ္စုသေဘာရွိေနရင္ သေဘာထားေတြ ကြဲလြဲေနရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ဒီတိုက္မတိုးတက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း ၊ သေဘာထားကြဲတယ္ဆိုတာ ရန္ျဖစ္တာပဲ။ -----အျပင္က အဲဒီအသံုးအႏႈံးေတြဟာ မသိလို႕သံုးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ သို႕မဟုတ္ ေဘဒဥပါယ္အေနနဲ႕ သံုးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေဘဒဥပါယ္ဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမတည့္ေအာင္ ခြဲပစ္တာ.................သူတို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဘယ္လိုပဲ ရွိရွိေပါ့၊ ---နာယကေတြက ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီတိုက္ဟာ ဒီထက္ဒီ တိုးတက္မွာပဲ။”
မစိုးရိမ္ရဲ႕ျပတင္းဖြင့္သံမ်ားထဲမွာ အလုပ္ အလုပ္ဆိုတဲ့အသံေတြသာ မည္ဟည္းေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုုယ္ခံစားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြပါပဲ။ မႏၱေလးဆိုတာက ဘာမွ လာဘ္လာဘ ေမွ်ာ္ကိုးစရာရွိတာမွ မဟုတ္ေလပဲ။ စာခ်ဆရာေတာ္ဆိုတဲ့ ပီတိေလးကို ခ်ိဳေနၾကတာပါ။ပရိယတၱိသာသနာဆိုတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ရပ္ေနရတာကို ၾကည္ေနၾကတာပါ။
လြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ပထမမဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးအရွင္သီရိႏၵမဟာေထရ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕မွာ ဒုတိယဥကၠ႒တာ၀န္လို ၾကီးေလးျမင့္ေမာက္တဲ့တာ၀န္ၾကီးကုိ ထမ္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အဆင့္ျမင့္ဆံုးဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ အဂၢမဟာပ႑ိတနဲ႕ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရုဘြဲ႔ေတြကို ရရွိေတာ္မူတဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္ေပမယ့္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္လြန္ေတာ္မူခါနီးအထိဆြမ္းခံ၀တ္ကို ဖ်က္ေတာ္ မမူခဲ့ပါဘူး။
သံဃမဟာနာယကတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ရန္ကုန္ကမၻာေအးကုန္းေျမကို ၾကြေရာက္ သီတင္းသံုးၿပီး မႏၱေလးကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ အခ်ိန္မီေသးရင္ သပိတ္ကို ျပန္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူေလ့ရွိတာပါ။ အေနအထိုင္လည္း သိုသိပ္ေတာ္မူလြန္းလို႕ ဒကာ ဒကာမေတြက ႏွစ္ရွည္လမ်ားဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အလြန္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕ မသိၾကပါဘူးတဲ့။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သတင္း စာေတြမွာ ဖူးေတြ႕ရပါမွ မနက္တိုင္း သပိတ္ၾကီးပိုက္ပိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို အေရာက္ၾကြေတာ္မူလာတတ္တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ၾကီးဟာ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးပါလားလို႕ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရိုးဂုဏ္ကို ၾကည္ညိုမကုန္ ေအာင္ျဖစ္ၾကရတာပါ။ စာသင္သားေလာကမွာေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးဆြမ္ခံၾကြျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေျပာမကုန္တဲ့ခ်စ္စရာပံုျပင္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကပါတယ္။
ဆြမ္းခံၾကြဖို႕ အိမ္သီးျခားမရွိတဲ့ကုိရင္ေပါက္စေလးေတြ ရဟန္းငယ္ေတြဟာ လမ္းဆံုေလးခြမွာ ရပ္ၿပီးေလာင္းတဲ့ ဘုံဆြမ္းကို တိုးၾကရပါတယ္။ ဘံုဆြမ္းဆိုတာက ေန႔စဥ္ ဘယ္သံဃာပဲ ၾကြၾကြေလာင္းတာမို႕ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလာင္းဖို႕ဆိုတာမျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သဒၶါေပါက္ၿပီးေလာင္းတဲ့သူေပၚလာရင္ေတာ့ အဲဒီဆြမ္းေလာင္းမွာ သံဃာေတြ တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြေတာ့ ျမင္ေယာင္မိၾကမွာပါ။
အဲဒီလိ္ုမ်ိ္ဳး ဆြမ္းေလာင္းေတြက ဟင္းေကာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေန႕မ်ိဳးမွာ အျမဲတမ္းဆြမ္းခံၾကြတဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကို ကိုရင္ေလးေတြက မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီး ရင္းႏွီးေနေလေတာ့ “ ဦးဇင္းၾကီး ဦးဇင္းၾကီး ဟုိနားမွာ ၀က္သားေလာင္းေနတယ္” ဆ္ိုၿပီး သကၤန္းစအတင္းဆြဲၿပီးေခၚၾကေတာ့တာပါတဲ့။ ဆရာေတာ္ၾကီးကို သူတို႕က မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕ သိမွ မသိရွာၾကေလပဲ။ ဆြမ္းဟင္းသက္သက္တြက္မဟုတ္ဘဲ ေရွးေရွးဘုရား ရဟႏၱာအရိယာအရွင္ျမတ္ေတြက်င့္ၿမဲ ဆြမ္းခံ၀တ္ကို က်င့္သံုးေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕မသိရွာၾကေလပဲ။ ဆရာေတာ္ၾကီးက သည္းခံေတာ္မူကာ သူတို႕ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို လိုက္ပါေလ့ရွိပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ သာသနာေတာ္အေရးအရာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ ေထာက္ထားေလ့မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေရႊစင္အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ေက်ာက္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သံဃမဟာနာယကတာ၀န္ေတြ မအားလပ္တဲ့ၾကားက စာေပပို႕ခ်မႈကိုလည္း လြန္ေတာ္မူခါနီးကာလထိ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ အလြန္ခံရခက္တဲ့အူမၾကီးကင္ဆာေရာဂါကို သမာဓိမပ်က္ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ားက အံၾသၾကည္ညိုခဲ့ၾကပါသတဲ့။
သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာေတာ္ၾကီးလြန္ေတာ္မမူမီ တစ္လေလာက္အလိုမွာ ရန္ကုန္ ဂ်ပန္ေဆးရံုၾကီးမွာ ေနာက္ဆံုးဖူးျခင္းနဲ႕ ဖူေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ေတာ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ ၊ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႕ ကင္းကြာေနသေယာင္ ေအးျမတည္ၾကည္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးခြင့္ရလိုက္တာပါ။ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနတဲ့ၾကားက ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တပ္ထားတဲ့မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ဂါရ၀ျပဳမႈကို အသိအမွတ္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္လအၾကာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ေဆး၀ါးကုသအၿပီးအျပန္မွာ လြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆံုးရႈံးေလစြ ။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆိုတာက အဲဒီလို ကိုယ့္ဆြမ္းကုိယ္ခံစားၿပီး ကိုယ့္သမာဓိနဲ႕ကုိယ္ သာသနာကိုသာ အာရံုစိုက္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဦးေဆာင္ခဲ့တာဆိ္ုေတာ့ တုိးတက္ရၿပီေပါ့။ ဒီအပင္စိုက္မွေတာ့ ဒီအသီးသီးၿပီေပါ့။ အဲဒီအသီးက ခ်ိဳလည္း ခ်ိဳပါတယ္။ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိသေပါ့။ ဆရာေတာ္အရွင္နာယကကေတာ့ က်န္းမာေရးအရ ဆြမ္းခံမၾကြပါဘူး။ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသီရိန္နဲ႕ စာခ်ဳပ္ရွိလို႕ ဆြမ္းခံမၾကြတာလို႕ စာသင္သားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ျမတ္ျမတ္နိုုးႏိုး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
“ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ တိုးတက္တာက ၀ါဒျဖန္႕ေကာင္းလို႕မဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္လား၊ အလုပ္လုပ္လို႕။ ၀ါဒျဖန္႕ေကာင္းလို႕တိုးတက္တယ္ဆိုတဲ့တိုက္ကေတာ့ ၀ါဒျဖန္႕ႏိုင္တုန္း၊ ၀ါဒျဖန္႕တာကို ဒကာ ဒကာမေတြက ယံုၾကည္တုန္း ....အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုးတက္မွာ။ ၀ါဒမျဖန္႕နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ၀ါဒျဖန္႕တာကို ဒကာဒကာမေတြက ၀ါဒျဖန္႕တာပါလို႕ အသိၪာဏ္၀င္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီတိုက္ဟာ က်ဆံုးသြားတာ။
အလုပ္လုပ္လုိ႕တိုးတက္ဆိုတာကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနေသးရင္ အၿမဲတမ္းတိုးတက္မွာ ။ဒို႕တိုက္က ၀ါဒျဖန္႕စရာမလိုဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္မယ္။------------ဘယ္စာေရးဆရာဆီကမွ ေဆာင္းပါးမေတာင္းဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္အေၾကာင္း စာအုပ္ေလးထုတ္မယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေထရုပၸတၱိျပန္ထုတ္မယ္၊ အဲဒီေလာက္ပဲ လုပ္မွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လဲ မလုပ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွလဲ အလွဴမခံဘူး။ မေကာင္းဘူးလား။
စာသင္သားေတြ မင္းတို႕------ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ကဆုန္လျပည့္ေန႕လုပ္မယ္ ၊ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ----ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႕ကုိယ္လာ၊ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္စား ၊အခမ္းအနားတက္ ၊မေကာင္းဘူးလား၊ ရွင္းသလား မရွင္းဘူးလား ------အခမ္းအနားကည ညပဲလုပ္မွာ တရားပြဲနဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေလးဒါပဲ လုပ္မယ္ ။”
(၁၃၆၄-၅ ခုႏွစ္ မဟာနာယကဆရာေတာ္ ဦးနာယကာဘိ၀ံသ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ားတြင္ ေပးေသာၾသ၀ါဒ)
နာယကဆရာေတာ္သံုးပါး ညီညြတ္စြာ အလုပ္လုပ္ပံုုနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼက ဆရာေတာ္အရွင္နာယကာဘိ၀ံသ လြန္ေတာ္မူျခင္းအထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြမွာ ဒီလိုျပန္ေျပာင္းေျပာျပတတ္ပါတယ္။
“မစိုးရိမ္တိုက္သစ္တည္ေထာင္တာက (၁၃၁၆)ခုႏွစ္မွာ----။ (၁၃၂၀) မွာေတာ့ ခုပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဦးနာယက ဒီမစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကိုေျပာင္းတယ္။ သူကေတာ့သက်သီဟေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေျပာင္းသြားတယ္။ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာ စာမခ်ဘူး။ ေနာက္ (၁၃၂၇)မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္-----။ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္ကေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္စာခ်ခဲ့တယ္။ (၁၃၂၈)က်ေတာ့ ငါက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကို ေျပာင္းၿပီး စာခ်တယ္။ မစိုးရိမ္တိုက္ၾကီးမွာေတာ့ (၅)ႏွစ္တိတိစာခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီ (၁၃၂၈)ငါေျပာင္းတဲ့ႏွစ္တုန္းက တစ္တုိက္လံုးမွ သံဃာ (၆၃)ပါးပဲ ရွိတယ္။------။”
“အဲ ငါေျပာင္းေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက----“မင္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကို စာသင္တိုက္ပံုစံျဖစ္ေအာင္ အနည္းဆံုးသံဃာ(၂၀၀) လက္ခံ ”အဲဒီလို အမိန္႕ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဆာက္အဦနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ သံဃာႏွစ္ရာေလာက္ပဲ ေနေလာက္မွာပါပဲ---။အခုေတာ့ သံဃာႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းေတြ လည္း တိုးလာတယ္။ ----ဘာျဖစ္လို႕ တိုးတက္လာသလဲဆိုရင္ ဒီနာယကၾကီးသံုးပါး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီတိုက္တာၾကီးဟာ သံဃာေတြလည္း တိုးလာတယ္။ ေက်ာင္ေတြလည္း တိုးလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လုပ္ငန္းမဆို ညီညြတ္ေရးဟာ အင္မတန္လိုအပ္တယ္။”
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆိုတာဟာ သာသနာေလာကမွာ ညီညြတ္မႈရဲ႕ ျပယုဂ္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္ေတြနဲ႕ သက္ေသျပခဲ့တာပါ။ ဘယ္သူခြဲခြဲ ဒို႕မခြဲဆိုတာကို စာလံုးမဲၾကီးေတြနဲ႕ ေဖာ္ျပစရာမလိုပဲ ကာယသာမဂၢီ စိတၱသာမဂၢီတရားေတြနဲ႕ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးခဲ့တာေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ ညီညြတ္မႈဟာ အင္အားျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအင္အားကို ထိတ္ျပာေ၀၀ါးသူတို႕လည္း ရွိခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ညီညြတ္မႈကို ၿဖိဳခြဲရင္ အင္အားဟာ ၿပိဳလဲရမွာပါပဲ။ ဗုဒၶေခတ္က အေနာက္ႏိုင္ငံေရာမ ေခါမတို႕နဲ႕ အျပိဳင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးၿပီး ညီညြတ္စည္းလံုးပါတယ္ဆိုတဲ့ ဂဏႏိုင္ငံေတာ္ေ၀သာလီဟာ ေ၀ႆကာရအမတ္ၾကီးရဲ႕ ေသြးခြဲမႈေၾကာင့္ မဂဓနိုင္ငံေျခဖ၀ါးေအာက္ေရာက္ကာ ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။
အေရးအရာေတြ ရႈပ္ေထြးက်ယ္ျပန္႕လွတဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ မစိုးရိမ္ဟာ အင္အားစုၾကီးတစ္ရပ္ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ပါေရာ။ တကယ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ဟာ သာသနာအတြက္ ခံတပ္ၾကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားနဲ႕ေအာင္ျမင္မႈဟာ မုဒိတာပြားတတ္သူအဖို႔ လက္ခုပ္တီးဖို႕ေကာင္းေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးက်ဥ္းေျမာင္းသူတို႕အတြက္ေတာ့ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာပါ။
“ ဒို႕မစုိးရိမ္တိုက္သစ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေဘးက ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ တစ္ခိ်ဳ႕က ဘြဲေတြနဲ႕--- ဆရာေတာ္ဦးသီရိန္အုပ္စု ဆရာေတာ္ဦးနာယကအုပ္စု ဆရာေတာ္ဦးရာဇအုပ္စု အဲဒီလိုသံုးတာလဲရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳက အေရွ႕အုပ္စု အေနာက္အုပ္စု အလယ္အုပ္စုတဲ့ ---။ ဘယ္လိုပဲ အုပ္စုအေနနဲ႔ သံုးသပ္သည္ျဖစ္ေစ ဒို႕ဒီအထဲမွာေနတဲ့ လူၾကီးသံုးပါးအပါအ၀င္ အားလံုးေသာနာယကအဖြဲ႕က အုပ္စုသေဘာရွိမွ မရွိဘဲ..ညီညီညြတ္ညြတ္သာသနာျပဳၾကတယ္။ ”
လုံး၀အုပ္စုသေဘာမထားဘဲ ညီညီညြတ္ညြတ္သာသနာျပဳၾကတဲ့အတြက္ ဒီတိုက္ၾကီးက တိုးတက္လာတာ။ သူတို႔ေဘးကေျပာသလို အုပ္စုသေဘာရွိေနရင္ သေဘာထားေတြ ကြဲလြဲေနရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ဒီတိုက္မတိုးတက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း ၊ သေဘာထားကြဲတယ္ဆိုတာ ရန္ျဖစ္တာပဲ။ -----အျပင္က အဲဒီအသံုးအႏႈံးေတြဟာ မသိလို႕သံုးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ သို႕မဟုတ္ ေဘဒဥပါယ္အေနနဲ႕ သံုးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေဘဒဥပါယ္ဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမတည့္ေအာင္ ခြဲပစ္တာ.................သူတို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဘယ္လိုပဲ ရွိရွိေပါ့၊ ---နာယကေတြက ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီတိုက္ဟာ ဒီထက္ဒီ တိုးတက္မွာပဲ။”
မစိုးရိမ္ရဲ႕ျပတင္းဖြင့္သံမ်ားထဲမွာ အလုပ္ အလုပ္ဆိုတဲ့အသံေတြသာ မည္ဟည္းေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုုယ္ခံစားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြပါပဲ။ မႏၱေလးဆိုတာက ဘာမွ လာဘ္လာဘ ေမွ်ာ္ကိုးစရာရွိတာမွ မဟုတ္ေလပဲ။ စာခ်ဆရာေတာ္ဆိုတဲ့ ပီတိေလးကို ခ်ိဳေနၾကတာပါ။ပရိယတၱိသာသနာဆိုတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ရပ္ေနရတာကို ၾကည္ေနၾကတာပါ။
လြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ပထမမဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးအရွင္သီရိႏၵမဟာေထရ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕မွာ ဒုတိယဥကၠ႒တာ၀န္လို ၾကီးေလးျမင့္ေမာက္တဲ့တာ၀န္ၾကီးကုိ ထမ္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အဆင့္ျမင့္ဆံုးဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ အဂၢမဟာပ႑ိတနဲ႕ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရုဘြဲ႔ေတြကို ရရွိေတာ္မူတဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္ေပမယ့္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္လြန္ေတာ္မူခါနီးအထိဆြမ္းခံ၀တ္ကို ဖ်က္ေတာ္ မမူခဲ့ပါဘူး။
သံဃမဟာနာယကတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ရန္ကုန္ကမၻာေအးကုန္းေျမကို ၾကြေရာက္ သီတင္းသံုးၿပီး မႏၱေလးကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ အခ်ိန္မီေသးရင္ သပိတ္ကို ျပန္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူေလ့ရွိတာပါ။ အေနအထိုင္လည္း သိုသိပ္ေတာ္မူလြန္းလို႕ ဒကာ ဒကာမေတြက ႏွစ္ရွည္လမ်ားဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အလြန္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕ မသိၾကပါဘူးတဲ့။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သတင္း စာေတြမွာ ဖူးေတြ႕ရပါမွ မနက္တိုင္း သပိတ္ၾကီးပိုက္ပိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို အေရာက္ၾကြေတာ္မူလာတတ္တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ၾကီးဟာ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးပါလားလို႕ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရိုးဂုဏ္ကို ၾကည္ညိုမကုန္ ေအာင္ျဖစ္ၾကရတာပါ။ စာသင္သားေလာကမွာေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးဆြမ္ခံၾကြျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေျပာမကုန္တဲ့ခ်စ္စရာပံုျပင္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကပါတယ္။
ဆြမ္းခံၾကြဖို႕ အိမ္သီးျခားမရွိတဲ့ကုိရင္ေပါက္စေလးေတြ ရဟန္းငယ္ေတြဟာ လမ္းဆံုေလးခြမွာ ရပ္ၿပီးေလာင္းတဲ့ ဘုံဆြမ္းကို တိုးၾကရပါတယ္။ ဘံုဆြမ္းဆိုတာက ေန႔စဥ္ ဘယ္သံဃာပဲ ၾကြၾကြေလာင္းတာမို႕ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလာင္းဖို႕ဆိုတာမျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သဒၶါေပါက္ၿပီးေလာင္းတဲ့သူေပၚလာရင္ေတာ့ အဲဒီဆြမ္းေလာင္းမွာ သံဃာေတြ တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြေတာ့ ျမင္ေယာင္မိၾကမွာပါ။
အဲဒီလိ္ုမ်ိ္ဳး ဆြမ္းေလာင္းေတြက ဟင္းေကာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေန႕မ်ိဳးမွာ အျမဲတမ္းဆြမ္းခံၾကြတဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးကို ကိုရင္ေလးေတြက မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီး ရင္းႏွီးေနေလေတာ့ “ ဦးဇင္းၾကီး ဦးဇင္းၾကီး ဟုိနားမွာ ၀က္သားေလာင္းေနတယ္” ဆ္ိုၿပီး သကၤန္းစအတင္းဆြဲၿပီးေခၚၾကေတာ့တာပါတဲ့။ ဆရာေတာ္ၾကီးကို သူတို႕က မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕ သိမွ မသိရွာၾကေလပဲ။ ဆြမ္းဟင္းသက္သက္တြက္မဟုတ္ဘဲ ေရွးေရွးဘုရား ရဟႏၱာအရိယာအရွင္ျမတ္ေတြက်င့္ၿမဲ ဆြမ္းခံ၀တ္ကို က်င့္သံုးေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးလို႕မသိရွာၾကေလပဲ။ ဆရာေတာ္ၾကီးက သည္းခံေတာ္မူကာ သူတို႕ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို လိုက္ပါေလ့ရွိပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ သာသနာေတာ္အေရးအရာနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ ေထာက္ထားေလ့မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေရႊစင္အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ေက်ာက္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သံဃမဟာနာယကတာ၀န္ေတြ မအားလပ္တဲ့ၾကားက စာေပပို႕ခ်မႈကိုလည္း လြန္ေတာ္မူခါနီးကာလထိ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ အလြန္ခံရခက္တဲ့အူမၾကီးကင္ဆာေရာဂါကို သမာဓိမပ်က္ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ားက အံၾသၾကည္ညိုခဲ့ၾကပါသတဲ့။
သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာေတာ္ၾကီးလြန္ေတာ္မမူမီ တစ္လေလာက္အလိုမွာ ရန္ကုန္ ဂ်ပန္ေဆးရံုၾကီးမွာ ေနာက္ဆံုးဖူးျခင္းနဲ႕ ဖူေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ေတာ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ ၊ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာနဲ႕ ကင္းကြာေနသေယာင္ ေအးျမတည္ၾကည္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးခြင့္ရလိုက္တာပါ။ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနတဲ့ၾကားက ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တပ္ထားတဲ့မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ဂါရ၀ျပဳမႈကို အသိအမွတ္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္လအၾကာ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ေဆး၀ါးကုသအၿပီးအျပန္မွာ လြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆံုးရႈံးေလစြ ။
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆိုတာက အဲဒီလို ကိုယ့္ဆြမ္းကုိယ္ခံစားၿပီး ကိုယ့္သမာဓိနဲ႕ကုိယ္ သာသနာကိုသာ အာရံုစိုက္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဦးေဆာင္ခဲ့တာဆိ္ုေတာ့ တုိးတက္ရၿပီေပါ့။ ဒီအပင္စိုက္မွေတာ့ ဒီအသီးသီးၿပီေပါ့။ အဲဒီအသီးက ခ်ိဳလည္း ခ်ိဳပါတယ္။ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိသေပါ့။ ဆရာေတာ္အရွင္နာယကကေတာ့ က်န္းမာေရးအရ ဆြမ္းခံမၾကြပါဘူး။ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇဓမၼကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသီရိန္နဲ႕ စာခ်ဳပ္ရွိလို႕ ဆြမ္းခံမၾကြတာလို႕ စာသင္သားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ျမတ္ျမတ္နိုုးႏိုး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
“ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ တိုးတက္တာက ၀ါဒျဖန္႕ေကာင္းလို႕မဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္လား၊ အလုပ္လုပ္လို႕။ ၀ါဒျဖန္႕ေကာင္းလို႕တိုးတက္တယ္ဆိုတဲ့တိုက္ကေတာ့ ၀ါဒျဖန္႕ႏိုင္တုန္း၊ ၀ါဒျဖန္႕တာကို ဒကာ ဒကာမေတြက ယံုၾကည္တုန္း ....အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုးတက္မွာ။ ၀ါဒမျဖန္႕နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ၀ါဒျဖန္႕တာကို ဒကာဒကာမေတြက ၀ါဒျဖန္႕တာပါလို႕ အသိၪာဏ္၀င္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီတိုက္ဟာ က်ဆံုးသြားတာ။
အလုပ္လုပ္လုိ႕တိုးတက္ဆိုတာကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနေသးရင္ အၿမဲတမ္းတိုးတက္မွာ ။ဒို႕တိုက္က ၀ါဒျဖန္႕စရာမလိုဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္မယ္။------------ဘယ္စာေရးဆရာဆီကမွ ေဆာင္းပါးမေတာင္းဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္အေၾကာင္း စာအုပ္ေလးထုတ္မယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေထရုပၸတၱိျပန္ထုတ္မယ္၊ အဲဒီေလာက္ပဲ လုပ္မွာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လဲ မလုပ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွလဲ အလွဴမခံဘူး။ မေကာင္းဘူးလား။
စာသင္သားေတြ မင္းတို႕------ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ကဆုန္လျပည့္ေန႕လုပ္မယ္ ၊ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ ဘုန္းၾကီးဦးသီရိန္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ----ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႕ကုိယ္လာ၊ ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္စား ၊အခမ္းအနားတက္ ၊မေကာင္းဘူးလား၊ ရွင္းသလား မရွင္းဘူးလား ------အခမ္းအနားကည ညပဲလုပ္မွာ တရားပြဲနဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေလးဒါပဲ လုပ္မယ္ ။”
(၁၃၆၄-၅ ခုႏွစ္ မဟာနာယကဆရာေတာ္ ဦးနာယကာဘိ၀ံသ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ားတြင္ ေပးေသာၾသ၀ါဒ)
3 comments:
Post a Comment